"Το φως μου έδωσαν... ελληνικόν!"

Μέρος 2ον.

Ηλιε μου καλέ,


Πώς νά'ναι το Αιγαίο με τα μάτια σου ηλιαχτίδες?

Και το φως σου, πενταδιάφανο ως εδώ, δεν χωράει τίποτε ανάμεσα.

Σύννεφα, αγέρηδες, βροχές, όλα πρίσματα και ουράνια τόξα.

Αλήθειες μιας στιγμούλας.

Πόσα χρώματα στριμώχνονται στο φως σου? Με τ'ανοιχτά και τα κλειστά.

Το ρίχνεις σπάταλα.

Ζωγραφίζεις.

Κι η ψυχή λιγώνεται.



Κρυστάλλινο το φως, κρύσταλλο και το νερό.

Οι φλόγες σου παίρνουν μορφή και πάν' ως τον ορίζοντα - βουτάνε και μπερδεύονται. Ξανάρχονται όμως στραφταλιστές....

Πού τελειώνει ο ουρανός, πού αρχίζει η θάλασσα.

Πού τελειώνουμ' εμείς, πού αρχίζουν οι απέναντι...

Λες και τα ζωντανά γαλάζια ξέρουν από σύνορα...

Ω, γεμίζει η καρδιά σου ομορφιά!

Φως ενώνει.

Φως λυτρώνει.

Το θέαμα.

Αυτή η ιεροτελεστία της ζωής...

Φρέσκα, ολοζώντανα τα χρώματα, απ' τη σπάτουλα στο τελάρο. Πηδάνε από το πανί. Πηδάνε από το νερό.

Φως βουτάει στο νερό, αφροί πηδάνε στον αέρα.

Και κλείνουμε το ίδιο τα μάτια στην απόλυτη ομορφιά: πονάει.

Γιορτάζουμε το ίδιο την αρμονία. Ανυψώνει.

Τόσο "εκτός" στο δράμα.
Μαγεμένοι θεατές.

Στον μικρό μας κόσμο, τον επίγειο.

Τον λουσμένο εικόνες.

Τον ευλογημένο.

Που ακουμπά ουρανό και τον βρέχει θάλασσα.

Και στη μέση εμείς, ν'ασβεστώνουμε, τάχα μου πως κάτι κάνουμε...

Σε κάθε πλήρες του λευκό, καμπανίζει ένα γαλάζιο....

Και σε κάθε κορεσμένο γαλανό του, ένα φουρνέλο άσπρο!





Ααα, ευλογημένο, ελληνικό φως!

Μαγεία!

(Το παιχνίδι σου Ηλιε μου, το Αιγαίο, με σκόρπια τα πέτρινα τα leggo… Μη τα μαζέψει στο κουβαδάκι καμμιά Ηρα μόνο. Πρόσεχε και τον Εγκέλαδο μην στα κλωτσήσει.. Πεθαίνουμε έτσι!)

Μέρος των δύο αυτών κειμένων δημοσιεύτηκε ως Aphrodite said... στο http://www.doncat.blogspot.com/ , post "Μεταμορφώσεις του φωτός", 11.09.06. Αν θέλετε αφήστε κι εσείς το σχόλιό σας εδώ.