Αμαλία, ετοιμαζόμαστε...

"The Victory of Samothrace is one of the great surviving masterpieces of sculpture from the Hellenistic period, despite the fact that the figure is significantly damaged, missing its head and outstretched arms (wiki). Οπως το είπε κι ένας ανώνυμος στο μπλογκ της Αμαλίας, "χτυπημένη, μισή, ένα κομμάτι μάρμαρο, αλλά που φτάνει ίσαμε τις μέρες μας με το δυνατό μήνυμά του". Νίκη. Ακούς Αμαλία?

Μαζευόμαστε λοιπόν: banner για την Παρασκευή, 1η Ιουνίου, ημέρα αφιερώματος των blogs στην Αμαλία Καλυβίνου, από Γιώργο Κρόγια (με ή χωρίς φωτο γιατρών):

Εναλλακτικά, banner από arkoudos:

Λίστα e-mail διευθύνσεων Ευρωβουλευτών (στοιχεία από emporas) (Δεν συμπεριλαμβάνονται όλοι οι Ευρωβουλευτές διότι πολλοί επιλέγουν να μην έχουν δημόσιο μέηλ) και αντίστοιχη λίστα διευθύνσεων Ελλήνων Βουλευτών (επεξεργασία του μπλογκ, όπου επίσης δεν συμπεριλαμβάνονται όλοι, καθώς μερικοί έχουν μόνον φαξ στο γραφείο τους και κάποιοι -ελάχιστοι- δεν εμφανίζουν καν στοιχεία επικοινωνίας του πολιτικού τους γραφείου) ΕΔΩ. Η λίστα θα συμπληρωθεί και με άλλες διευθύνσεις μόλις τις συγκεντρώσουμε όλες.

Ετοιμάζονται επίσης το κείμενο του e-mail και το δελτίο τύπου με τις αντίστοιχες μεταφράσεις, περισσότερα σε helix nebulae.

Αν γνωρίζετε κάτι που δεν έχει ήδη αναρτηθεί στου helix, μπείτε σε polsemannen και athena για να μας ενημερώσετε.

To NEO ουδέτερο μπλογκ-κόμβος όπου θα αναρτηθούν τα τελικά κείμενα, banners και... οδηγίες προς ναυτιλομένους, δημιουργήθηκε ήδη: giatinamalia-blog (με την φιλοξενία της paraxeno).

Ενωμένοι, μια γροθιά!

Update

Eπίσης, από το Σύλλογο Ελπίδα, θερμή παράκληση να επικοινωνούμε μαζί τους για να μας δίνουν αριθμούς λογαριασμών (καθώς έχουν ανοιχτούς σε πολλές τράπεζες), και να συζητούμε τις σχετικές λεπτομέρειες.

Ενδεικτικά, στην ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ είναι ο: 080/480898-36

Δωρεές μέσω του ίντερνετ δεν γίνονται πλέον με το συγκεκριμένο λογαριασμό που βρίσκεται στην ιστοσελίδα τους μου εξήγησαν, καθώς είναι ερανικού χαρακτήρα.


"ΕΛΠΙΔΑ"
Σύλλογος Φίλων παιδιών με καρκίνο

Μικράς Ασίας 46, 115 27 Αθήνα
τηλ. 210_77 57 153, 210_77 57 934
φαξ 210_77 52 989

email: info@elpida.org

Αμαλία Σήμερα σε Βλέπουν Ακόμη Περισσότεροι!

Το θέμα της Αμαλίας άπαξ και είναι πλέον σε πρωτοσέλιδο στον Ελεύθερο Τύπο "H εικονική αγάπη στο internet έγινε αληθινή", διαβάζεται σε όλες τις πρωινές εκπομπές των καναλιών (αυτές που παίζουν ως τις 10:00 πμ, όχι τα "πρωϊνάδικα" καφεδο-ντιριντάχτα, να εξηγούμαστε!), μαζί με τους άλλους τίτλους ειδήσεων της κάθε εφημερίδας.

Τα ΝΕΑ έχουν επίσης αφιέρωμα "Η Αμαλία δεν γράφει πια εδώ / Η γυναίκα που συγκίνησε την Ελλάδα έχασε τη μάχη που έδωσε χωρίς συμμάχους".


Στα τηλεφωνικά κέντρα της ΝΕΤ ("Πρώτη Γραμμή", Λυριτζής/Οικονόμου) και του ΑΝΤ-1("Καλημέρα Ελλάδα", Παπαδάκης), η απάντηση στο εάν ενδιαφέρονται για τον ντόρο που έχει ξεσηκώσει το θέμα ή εάν έχουν προγραμματίσει εκτενέστερη αναφορά, ήταν ένα πολύ εύγλωττο "ΟΧΙ!".

Από το Star ("Κάθε Μέρα Καλημέρα", Λιβανίου) σε τηλεφωνική επικοινωνία μας είπαν ότι πιθανόν θα ζητήσουν κάποιες πληροφορίες κάοια στιγμή, και ο Alpha ("Καλημέρα σας", Αυτιάς) έχει κατειλημμένες γραμμές οπότε δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε. Ο ΣΚΑΙ είχε αναφερθεί παλαιότερα στο μπλογκ της Αμαλίας, και σε σημερινή επικοινωνία μας έδειξε ενδιαφέρον τουλάχιστον να ενημερωθούν οι συντάκτες για το τι γίνεται στα μπλογκς για το "δια ταύτα". Ακούστηκε -προς τιμήν τους- κι ένα πολύ τρυφερό "Τι να το αναπτύσσαμε παραπάνω μετά τον θάνατό της, σεβαστήκαμε τη μνήμη της άτυχης κοπέλλας και την οικογένεια...".

Από κει και πέρα, σε όλα τα κανάλια που κάνει ανάγνωση των πρωτοσέλιδων ο όποιος δημοσιογράφος, ανατριχιάζει και κομπιάζει, έως τσακίζει φωνή. Αλλά πέραν κάποιου μίνι-αφιερώματος, όπως θα αναφέρω παρακάτω, γροθιά στο μαχαίρι ουδείς. Επικέντρωση στην Αμαλία ως ασθενή (σε στυλ "αχ την καημένη, πωπω!", "βρε οι γιατροί!"), κι όχι ως σύμπτωμα ενός τεράστιου κοινωνικοπολιτικού προβλήματος που μας βασανίζει όλους.

Το ρεπορτάζ στο Mega ("Κοινωνία Ωρα Mega", Καμπουράκης/Οικονομέας) για παράδειγμα, που επιμελήθηκε η Μαρία Παύλου, ήταν κατατοπιστικό όσον αφορά το δράμα της Αμαλίας και κατέληγε σε ένα "Αντίο Αμαλία", αλλά στο "δια ταύτα"... αφήστε καλύτερα.

Οι δημοσιογράφοι-παρουσιαστές βέβαια έμειναν κεραυνόπληκτοι, όπως θα δείτε και στην φωτο, αλλά δεν σχολίασαν τίποτε πέραν ενός "Μάλιστα" και κούνημα κεφαλιού. Κι αμέσως πέρασαν σε διεθνείς ειδήσεις.


Στο Alter τώρα ("Καλημέρα με τον Τέρενς", Κουίκ), το αφιέρωμα ήταν μεγαλύτερο, είχε και αποσπάσματα από συνέντευξη με τον Γ. Κλούβα (ογκολόγο) που μίλησε πολύ γλυκά για την Αμαλία. Η δημοσιογράφος προχώρησε ελάχιστα παραπάνω και στο τέλος ο Κουίκ διάβασε απόσπασμα από το δισέλιδο αφιέρωμα του Ε. Τύπου (το κομμάτι που γράφει ο πατέρας της).


Εκείνη την ώρα στο διπλανό παράθυρο βρισκόταν ο Μ.Ψωμιάδης, και ο Κουίκ προσπάθησε να συζητήσει λίγο μαζί του την αντιμετώπιση που είχε η κοπέλλα μας από τον ιατρικό κόσμο. Φευ! Ο πολιτικός το ξεκίνησε "κακούργα κενωνία" και το γύρισε γρήγορα στο ότι δεν έχουν λεφτά οι Νομαρχίες. (Τι περιμένατε?)

Συμπέρασμα: Από τα τρία βασικά, Γολγοθάς Αμαλίας, αγώνας για τα φακελλάκια, αγώνας για τη γραφειοκρατία, το πρώτο γνωστοποιήθηκε.

Πάμ'παρακάτω....

ΥΓ- Αχ Αμαλία, σοφή η κίνησή σου να μην φθαρείς στα κανάλια και τα παράθυρα!

Update

Επί του πιεστηρίου:

Στο blog του ο Paul Levy (President and CEO of Beth Israel Deaconess Medical Center in Boston), σε ποστ με τίτλο "The Shame of Malpractice Lawsuits", 24.02.07, το θέμα που αναπτύσσει είναι το "emotional effect on a doctor when he or she is sued for malpractice". Τι συμβαίνει ψυχικά στον γιατρό όταν μηνύεται, ανεξαρτήτως malpractice ή negligence ή όχι. Διαβάστε το.

Κι αυτό για να θυμόμαστε συνεχώς ότι δεν πυροβολούμε αδιακρίτως, ίσα-ίσα: τους αληθινούς γιατρούς / λειτουργούς που σώζουν και μάχονται ψυχή τε και σώματι τους συγχαίρουμε ΚΑΙ δημοσίως, οκ?

Στο θέμα μας τώρα:

Σε απάντηση του συγκινητικού κειμένου με το "μασίφ ευχαριστώ", από τον πατέρα της Αμαλίας, στο www.iamaliazei.blogspot.com γράφτηκε το εξής (και το αντιγράψαμε μερικώς, πριν προλάβει να κατέβει το μπλογκ ολόκληρο)

"ΜΑΣΙΦ ΚΑΙ ΟΙ BLOGGERS ΘΑ ΚΡΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΦΛΟΓΑ

ΑΣ ΔΟΥΜΕ ΛΙΓΟ ΤΑ ΠΡΑΚΤΙΚΑ

ΕΧΟΥΜΕ ΣΥΜΦΩΝΗΣΕΙ ΝΟΜΙΖΩ ΣΤΗΝ ΠΡΟΤΑΣΗ ΣΤΕΡΓΙΟΥ ΓΙΑ

1 ΙΟΥΝΙΟΥ ΗΜΕΡΑ ΑΜΑΛΙΑΣ

ΕΧΟΥΜΕ ΗΔΗ ΕΙΚΟΝΑ (ΜΕΡΣΙ ΑΦΡΟ)

ΚΑΙ ΤΙΤΛΟ ΠΟΣΤ

Η ΑΜΑΛΙΑ ΖΕΙ!

ΜΕ ΥΠΟΤΙΤΛΟ
"Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδια, όχι ο κανόνας..."
ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΙΝΚ ΣΤΟ FAKELLAKI ΚΑΙ ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΩΣ ΕΔΩ

ΑΝ ΚΑΠΟΙΟΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΑΦΗΣΟΥΝ ΦΩΤΟΤΥΠΙΕΣ ΣΤΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΚΑΤ Α ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΟΥΝ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ ΠΟΥ ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΟΡΦΟΛΟΓΗΜΑ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΗΣ.

ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΚΑΤΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ?

ΠΕΙΤΕ ΙΔΕΕΣ ..."



Ο Helix Nebulae συνόψισε τα μέχρι στιγμής:

ΕΚΚΛΗΣΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ BLOGGERS:

Βοηθήστε να συντονίσουμε εγκαίρως τις προσπάθειες μας για την Παρασκευή. Είτε έχετε δημοφιλή blogs είτε όχι, ενημερώστε όσους σας επισκέπτονται για το τι πρέπει να κάνουν. Συνοπτικά:

1) Banner κοινής αποδοχής (ήδη έχουν γίνει κάποιες προσπάθειες και συνεχίζουμε)

2) Συνοπτικό κείμενο κοινής αποδοχής: α) για την ιστορία της Αμαλίας και β) για τους στόχους του αγώνα της. Χωρίς σάλτσες.

3) Μετάφραση του παραπάνω κειμένου σε αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά.

4) Mail με κείμενο και banner που θα αποσταλεί ΜΑΖΙΚΑ από όλους μας την 1η ΙΟΥΝΙΟΥ σε φίλους, γνωστούς, ΜΜΕ και ΑΡΜΟΔΙΟΥΣ ΦΟΡΕΙΣ (υπουργεία, ιατρικό σύλλογο, κλπ)

5) Συλλογή υπογραφών για διάβημα στη Βουλή ή ακόμα και το Ευρωκοινοβούλιο. Όχι άλλο φακελλάκι, όχι άλλος εμπαιγμός.

6) Εκτύπωση ενημερωτικών φυλλαδίων που θα μοιραστούν από εθελοντές έξω από νοσοκομεία και υπηρεσίες (ΙΚΑ, κλπ)

7) Τηλέφωνα (την Παρασκευή) στο γραφείο του Υπουργού Υγείας, στον πρόεδρο του Ιατρικού Συλλόγου και σε άλλους φορείς. Να μπλοκάρουν τα τηλεφωνικά κέντρα.

8) Δωρεές στο Σύλλογο ΕΛΠΙΔΑ, σύμφωνα με την τελευταία επιθυμία της ίδιας της Αμαλίας.

Όποιος έχει κι άλλες ιδέες να τις προτείνει.

Έχετε το ελεύθερο να αναδημοσιεύσετε οτιδήποτε έχει γραφτεί για το θέμα μέχρι τώρα στο blog μου.

ΕΙΝΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΑΥΤΗ Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΧΩΡΑΝΕ ΕΓΩΙΣΜΟΙ. ΜΗΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ ΑΠΟ ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΟΜΑΔΑ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΝΑ ΤΑ ΚΑΝΕΙ ΟΛΑ.

Ακόμα κάθεστε;



ΥΓ- Η 1η Ιουνίου με ποστς αφιερωμένη στην Αμαλία, και νεώτερα εδώ και στα λινκς μας. Για banners επίσης στου krogias. Ολοι μαζί θα καταφέρουμε περισσότερα.

Κι αν Μείνει Μάτι Στεγνό, Εμένα να με Φτύσετε...

William Bouguereau (1825-1905), "Α Soul Brought to Heaven" (1878), Musee du Perigord

Μεταφέρω από το Blog της Αμαλίας, τη φωνή της οικογένειάς της:

@Καλυβίνος Δημήτρης said...
[Πατέρας Αμαλίας]

" ΄΄Φιλαράκια’’ της Αμαλίας,

Ώρες τώρα ψάχνω να βρώ τις αληθινές λέξεις που σας πρέπουν και σας αξίζουν.
Η ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ μου σε σας μικρή σχέση έχει με τα πραγματικά μου αισθήματα.

Το ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που σας λέω είναι αληθινό και μασίφ.

Επειδή ο κακός μου ο καιρός είναι άγριος θα πω λίγα λόγια ακόμη.

Σας εξορκίζω κρατήστε αναμένη τη φλόγα που άναψε η Αμαλία και μεγαλώστε τη. Θα πιάσει τόπο.

Επίσης θέλω πραγματικά να ευχαριστήσω τους δημοσιογράφους που παρουσίασαν την περίπτωση της Αμαλίας. Όσους άκουσα και είδα και διάβασα φαινόταν ότι μίλαγε και η ψυχή τους. Με συγκίνησαν.

Ακόμα θέλω να πω ότι η απόφαση της Αμαλίας να μη δεχτεί συνέχεια στην τηλεόραση ήταν σοφή. Τι εμπιστοσύνη μπορείς να έχεις σε ’’γκλίτσες και γλίτσες’’,σε χοντρούς και ’’Αλλους΄΄.Ο Κουίκ είπε ’’ντροπή΄΄. Εγώ λέω ΄΄Αίσχος΄΄.

Και τέλος μην ξεχνάμε τη μικρή αδερφή της Αμαλίας τη Γιωργία ―το Γιωργί μου―.Είναι ΑΞΙΑ θαυμασμού με πολλά θαυμαστικά.

Σας ευχαριστώ και ευγνωμονώ

Δημήτρης Καλυβίνος.

28.05.07, 4:30 AM"



@ Δικάια Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου said...


"ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

Για τη συμπαράστασή σας, τα θερμά σας λόγια, τη στήριξη και την αγάπη που εισπράξαμε με τα μηνύματά σας, σας ευχαριστούμε ολόψυχα. Θα θέλαμε αν μπορούσαμε να σας αγκαλιάσουμε όλους για το ειλικρινές ενδιαφέρον και την αγάπη σας. Το ίδιο ήθελε και η Αμαλία, που είχε πάρει ζωή μ' όλο αυτό που γίνεται το τελευταίο διάστημα στο blog της. Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά καιτων γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.

Η Αμαλία, πιστεύουμε, ότι δεν θα ήθελε σήμερα να εμπλακεί σε νέες συζητήσεις για το ποιοί είναι οι καλοί και ποιοί οι κακοί γιατροί και κυρίως για το ποιοί υπερτερούν. Δυστύχησε να γνωρίσει πολλούς ανάλγητους και ανεύθυνους γιατρούς και ευτύχησε να γνωρίσει, επίσης πολλούς, ευσυνείδητους, υπεύθυνους και γεμάτους ενδιαφέρον για τον ασθενή τους γιατρούς, γιατρούς που τιμούν το επάγγελμά τους. Τους αναφέρει όλους στα κείμενά της που είναι αναρτημένα εδώ.

Όλους αυτούς λοιπόν που τη στήριξαν, τη φρόντισαν, την παρηγόρησαν, προσπάθησαν να απαλύνουν τον πόνο της, σωματικό και ψυχικό, τους ευχαριστούμε θερμά και τους ευγνωμονούμε.

Αλλά και τους δημοσιογράφους που έκαναν θέμα την περίπτωση της κόρης και αδελφής μας, της Αμαλίας μας, τους ευχαριστούμε θερμά, αφού και αυτοί συνετέλεσαν με τον τρόπο τους στην προβολή και τη δημοσιότητα της ιστορίας της. Τους παρακαλούμε συγχρόνως, με την ευκαιρία, επειδή πολλοί θέλουν να κάνουν αφιερώματα στην Αμαλία, να διαβάσουν προσεκτικά τα κείμενά της και θα βρουν εκεί όλες τις απαντήσεις στα ερωτήματα που θέτουν. Η Αμαλία τα έχει πει όλα και μεις, η μητέρα της και η αδελφή της, δεν έχουμε να προσθέσουμε τίποτα παραπάνω. Ούτε και η ίδια άλλωστε θα το ήθελε.

Τέλος, επειδή πολλοί από σας γράφετε στα μηνύματά σας ότι θα θέλατε να κάνετε κάτι παραπάνω απ' αυτό που ήδη κάνατε - και που ήταν να κάνετε ευτυχισμένη την Αμαλία μας στο τέλος της- γνωρίζουμε ότι η Αμαλία θα ήθελε να μπορούσε να συνεισφέρει στην προσπάθεια που γίνεται για την ίδρυση του Παιδιατρικού-Ογκολογικού Νοσοκομείου, προσπάθεια που την είχε συγκινήσει και συνεπάρει, γιατί ήταν και η ίδια παιδάκι όταν ξεκίνησε η περιπέτειά της. Όσοι θέλετε λοιπόν μπορείτε, στη μνήμη της Αμαλίας, να στείλετε την οποιαδήποτε, μικρή ή μεγάλη, προσφορά σας στο σύλλογο Ελπίδα ή σε όποια άλλη παρόμοια προσπάθεια γίνεται και γνωρίζετε.

Σας ευχαριστούμε και πάλι όλους σας ολόψυχα,

Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου

28.05.07, 9:34 AM"


Στο λινκ για τον Σύλλογο Ελπίδα, μπορείτε να κάνετε κατ'ευθείαν δωρεά με winbank easypay (μέσω της Τράπεζας Πειραιώς). Για νεώτερα, επισκεφτείτε επίσης τα blogs Helix Nebulae και Filoi tis Amalias. Με διαδοχικά κλικ στα άβαταρς και τα λινκς θα μπείτε και σε όλα τα άλλα μπλογκς πρόθυμων να βοηθήσουν φίλων, να δείτε το brainstorming και τις κινήσεις στις οποίες θα επικεντρωθεί η μπλογκόσφαιρα που θέλει να μην μείνουμε στα λόγια.

Βια στους ασθενείς, Βία στους Γιατρούς, Στραβά Αρμενίζουμε...

Από το μπλογκ του Μαύρου Γάτου, μεταφέρω ολόκληρο το ποστ του.

ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΕΙΑ ΤΗΣ ΒΙΑΣ: Η ΙΑΤΡΙΚΗ ΒΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Τετάρτη, Μάϊος 02, 2007


Αφιερωμένο στην Αμαλία

Το κείμενο αυτό είναι στη διάθεση οποιουδήποτε θα ήθελε να το αναδημοσιεύσει σε οποιανδήποτε μορφή, με ή χωρίς αναφορά της πηγής.



Ο Μαύρος Γάτος στον ελεύθερο χρόνο του (όταν δεν ασχολείται με το blogging...) εξασκεί την Ιατρική. Κι έτσι ξέρει από πρώτο χέρι μερικά πράγματα για την κατάσταση της υγείας στην Ελλάδα, και κάμποσα δυστυχώς για την υγεία στο εξωτερικό (το «δυστυχώς» επειδή η σύγκριση είναι συντριπτική).

Τα όσα ακολουθούν ΔΕΝ ΑΦΟΡΟΥΝ ΤΗΝ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΓΙΑΤΡΩΝ. Αφορούν όμως ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥΣ. Ένα κομμάτι των γιατρών που ΑΣΚΕΙ ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΗ ΒΙΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ, σε πολλαπλά επίπεδα, και με ολέθριες πολλές φορές συνέπειες.

Η ΒΙΑ ξεκινά από την πρώτη επαφή πρόσωπο με πρόσωπο. Ο ασθενής έχει δικαίωμα να θέλει το γιατρό του σοβαρό, ευπρεπή, ευγενικό. Αντίθετα, αντιμετωπίζει συχνά γιατρούς αγενείς, επιθετικούς, αμίλητους, αντιμετωπίζει αδιαφορία, ειρωνίες, προσβολές, ταπεινωτικά σχόλια. Πολλοί γιατροί χρησιμοποιούν χυδαία τη θέση τους για να επιβληθούν, μιλούν με λίγες και απότομες κουβέντες, χρησιμοποιούν άγριο ενικό, κάνουν χοντρά και άτοπα πειράγματα.

Αυτά όμως είναι πταίσματα. Το βασικό συστατικό της λεκτικής βίας είναι η άρνηση παροχής πληροφοριών: Πολλοί γιατροί λες και προσβάλλονται βαθιά αν τυχόν ο ήδη τρομοκρατημένος ασθενής τολμήσει να ζητήσει διευκρινίσεις, εξηγήσεις, πληροφορίες.

Περιττό να πω ότι η βίαιη αντιμετώπιση των ασθενών είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση, ειδικά στην Δημόσια Υγεία, όπου οι γιατροί είναι κακοπληρωμένοι και μονίμως υπερφορτωμένοι.

Πάμε τώρα σε ένα πολύ πιο σημαντικό κεφάλαιο: ΤΗ ΒΙΑ ΤΗΣ ΑΓΝΟΙΑΣ.

Ο Έλληνας γιατρός έχει συνήθως αποφοιτήσει από ένα πανεπιστήμιο, ελληνικό ή ξένο.

(λέω συνήθως, γιατί υπάρχουν κα οι γιατροί-μαϊμούδες, που τους ξεχωρίζεις εύκολα, πετώντας τους μια μπανάνα: αν ο γιατρός ορμήξει να την πιάσει, σήκω και φύγε τρέχοντας…).

Όσοι έχουν έρθει από Ιατρικές Σχολές του εξωτερικού, σπούδασαν στην πλειοψηφία τους σε κάποια άγνωστης φερεγγυότητας και άγνωστου επιστημονικού κύρους σχολή του τέως ανατολικού μπλοκ, και μάλιστα με το προκλητικό για τους καθηγητές status του "πλούσιου Δυτικού"- ναι, μιλάω ΚΑΙ για μαθήματα περασμένα με μπαξίσια (άλλο αν η οικογένεια στην Ελλάδα στερούνταν, για να στέλνει δίδακτρα και έξοδα στον ξενιτεμένο). Ας μην ξεχνάμε άλλωστε πως γράφτηκαν στην εκεί Ιατρική χωρίς κανένα απολύτως αξιοκρατικό κριτήριο επιλογής...


Φυσικά δεν είναι όλες οι Ιατρικές Σχολές της Ανατολικής Ευρώπης ίδιες, ούτε όλα τα παιδιά που αναγκάστηκαν να σπουδάσουν εκεί μπορούμε να τα βάλουμε στο ίδιο τσουβάλι. Τί να σημαίνουν όμως όλα αυτά που ανέφερα για το επίπεδο του μέσου όρου αυτών των γιατρών;

Όσον αφορά τις Ιατρικές Σχολές της Ελλάδας τώρα: η φοίτηση σε ελληνική Ιατρική Σχολή επαφίεται στον πατριωτισμό του φοιτητή.


Σε παραλαμβάνουν ορεξάτο μόλις βγήκες από το Λύκειο, και σ' εγκαταλείπουν στην τύχη σου. Λες και κάνουν ό,τι μπορούν για να χάσεις κάθε διάθεση για επιμέλεια. Εργάστηκες βέβαια σκληρά για να μπεις στην Ιατρική, και μόνο το γεγονός ότι τελικά τα κατάφερες σημαίνει ότι είσαι και πολύ δυνατό μυαλό και πολύ επιμελής. Για να σού δώσουν όμως κουράγιο ώστε να καταστρέψεις τα ομορφότερα χρόνια της εφηβείας σου στα φροντιστήρια, σού είχαν τάξει ότι αρκεί να καταφέρεις να περάσεις στην Ιατρική, και μετά θ’αράξεις (θα καααααάθεσαι, μού είχαν πει εμένα). Στη Σχολή θα δεις να σού δίνονται ένα σωρό ακόμα κίνητρα για να διαφθαρείς και για να το ρίξεις στους φραπέδες και στο χαβαλέ: θα δεις τους κουρασμένους, ανεπαρκείς και αδιάφορους καθηγητές σου ν' απαξιούν ν' ασχοληθούν μαζί σου, θα δεις ότι η υποδομή των Σχολών είναι αδύνατον να εκπαιδεύσει τον αριθμό των εισακτέων, θα δεις παρόλ' αυτά τον αριθμό των συμφοιτητών σου να πολλαπλασιάζεται με μεταγραφές από το παράθυρο κι από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Αλλά υπάρχουν κι ακόμα χειρότερα… Στα κλινικά έτη, εκεί που θα έπρεπε να μάθεις την πράξη της ιατρικής, ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΘΕΙΣ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ ΤΟ ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΧΡΗΣΙΜΟ, παρά μόνο ατέλειωτα κατεβατά και τα SOS για τις εξετάσεις.

Το θλιβερό αποτέλεσμα είναι ότι ο μέσος απόφοιτος των ελληνικών Ιατρικών σχολών μπορεί να χαρακτηριστεί ΑΠΟΦΟΙΤΟΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ και όχι ΓΙΑΤΡΟΣ.

Και πού θα μάθει την ΕΦΑΡΜΟΣΜΈΝΗ ιατρική (δηλαδή την ΑΛΗΘΙΝΗ ιατρική) ο ανίδεος απόφοιτος;

ΣΤΟΥ ΚΑΣΙΔΙΑΡΗ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΘΑ ΤΗ ΜΑΘΕΙ (ΑΝ ΠΟΤΕ ΤΗ ΜΑΘΕΙ). Ναι, όταν θ’ αρχίσει να δουλεύει… [Το γεγονός αυτό το αναγνώρισε και η ίδια η πολιτεία, καθιερώνοντας εδώ και μερικά χρόνια την υποχρεωτική τρίμηνη άσκηση στα νοσοκομεία πριν την έναρξη της Υπηρεσίας Υπαίθρου (του «Αγροτικού»)].

Έτσι εξηγείται η πολύ χαμηλή ποιότητα ιατρικών υπηρεσιών σε αγροτικά ιατρεία, κέντρα υγείας (όπου συνήθως εφημερεύουν ΑΝΕΠΙΒΛΕΠΤΟΙ αγροτικοί) και εφημερεύοντα νοσοκομεία (όπου συνήθως εφημερεύουν ΑΝΕΠΙΒΛΕΠΤΟΙ ειδικευόμενοι)…

Αυτή η ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ των νέων (και παλιών…) γιατρών είναι κι αυτή μια πολύ σοβαρή μορφή ΒΙΑΣ απέναντι στους ασθενείς.

Πάμε τώρα στο κεφάλαιο των γκρίζων οικονομικών συναλλαγών πολλών γιατρών...

Από τις πρώτες επαφές του αγροτικού γιατρού, είναι οι λεγόμενοι «φαρμακάδες». Ακόμα και αυτός που ξεκινά με τις καλύτερες προθέσεις είναι δύσκολο να μην μπλεχτεί στο παιχνίδι της προτίμησης μεταξύ ισότιμων φαρμάκων με κάποιου είδους αντάλλαγμα. Οι πιο προχωρημένοι μπορούν να κερδίσουν πάρα πολλά λεφτά με την ΚΑΤΕΥΘΥΝΟΜΕΝΗ ΣΥΝΤΑΓΟΓΡΑΦΙΑ, συνταγογραφώντας φάρμακα άλλα αντ’ άλλων, ακόμα και χορηγώντας πανάκριβα φάρμακα που όμως δεν είναι απαραίτητα και που μπορεί να είναι ακόμα και επικίνδυνα. Οι ακόμα πιο προχωρημένοι μπορούν να κάνουν περιουσίες μέσα σε μερικούς μήνες, γράφοντας φάρμακα εκατομμυρίων σε βιβλιάρια ασχέτων ή και νεκρών (έχει γίνει κι έχουν πιαστεί).

Αλλά ας μην πάμε τόσο μακριά (;;;). Ας μείνουμε στην απλή προτίμηση του ενός ΙΣΟΤΙΜΟΥ φαρμάκου απέναντι σε ένα άλλο. Είναι πιθανό όντως να πρόκειται για εντελώς ισότιμα και ισοδύναμα φάρμακα, επειδή όμως η απληστία πολύ συχνά συνδυάζεται με την άγνοια, πολύ φοβάμαι ότι ο Έλληνας γιατρός δεν επιλέγει πάντα (λέμε τώρα) το καταλληλότερο φάρμακο για τον κάθε συγκεκριμένο ασθενή…

Πάμε τώρα στα γνωστά φακελάκια. Χωρίζονται σε δυό είδη: τα ΑΠΑΙΤΗΘΕΝΤΑ και τα ΑΠΟΔΕΧΘΕΝΤΑ. Για την βία των ΑΠΑΙΤΗΘΕΝΤΩΝ δεν το συζητάμε, υπενθυμίζω μόνο την περίπτωση του γιατρού που καταγράφτηκε από κρυφή κάμερα να ζητά τρίπτυχο φακελάκι για να χειρουργήσει ασθενή (για την εγχείρηση, για τον αναισθησιολόγο, και για την αφαίρεση των ραμμάτων), υποστηρίζοντας ευθαρσώς ότι «δεν μπορεί η κάθε Καραγκούνα να χειρουργείται σε αυτό το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο μαζί με τους Δικαστικούς και με τους Εφέτες». Αθωώθηκε από το Πειθαρχικό Συμβούλιο του Πανελλήνιου Ιατρικού Συλλόγου με το επιχείρημα ότι α) η κάμερα ήταν κρυφή και άρα δεν αξιολογείται σαν στοιχείο και β) ότι τα χαρτονομίσματα δεν ήταν προσημειωμένα.

Ας πάμε όμως στα ΑΠΟΔΕΧΘΕΝΤΑ φακελάκια… Όταν ο έτσι κι αλλιώς οικτρά αμοιβόμενος γιατρός μάθει ΝΑ ΤΟΥ ΔΙΝΟΥΝ «ΕΝΑ ΔΩΡΑΚΙ» κάθε φορά που ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΤΟΥ, ακόμα και άγιος να είναι, κάποια στιγμή που ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΥ ΔΩΣΟΥΝ «ΔΩΡΑΚΙ», θα το ΑΠΑΙΤΗΣΕΙ. Με αυτόν τον τρόπο οι ασθενείς, μέσα στο φόβο τους και μέσα στην ανασφάλειά τους, ΔΙΑΦΘΕΙΡΟΥΝ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ….

Όλα αυτά βέβαια βολεύουν πάρα πολύ το Κράτος, ώστε να προσποιείται ότι παρέχει δημόσια δωρεάν υγεία, στην πλάτη των ασθενών... και φυσικά και στην πλάτη των γιατρών, που τελούν έτσι υπό καθεστώς παρανομίας και μόνιμου εκβιασμού...

Το φακελάκι είναι λοιπόν κι αυτό άλλη μια μορφή ιατρικής βίας, είτε έχει ζητηθεί είτε όχι. Αλλά δεν είναι η χειρότερη μορφή ιατρικής βίας… Υπάρχουν και ΠΟΛΥ χειρότερα.

Η ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΜΟΡΦΗ ΙΑΤΡΙΚΗΣ ΒΙΑΣ είναι η ΑΓΝΟΙΑ και η ΑΣΧΕΤΟΣΥΝΗ πολλών Ελλήνων ΕΙΔΙΚΩΝ γιατρών. Είτε σπούδασαν σε κάποιο ανεπαρκές ελληνικό πανεπιστήμιο κοιτώντας να περάσουν με SOS όπως όπως τα μαθήματα (μια και κουράστηκαν πολύ για να μπουν στο Πανεπιστήμιο, ή για να μεταγραφούν από την Βουλγαρία και τη Ρουμανία), είτε σπούδασαν σε κάποιαν τριτοκοσμική και αναχρονιστική σχολή του τέως Ανατολικού μπλοκ, ΑΡΚΕΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ «ΕΙΔΙΚΟΙ» ΓΙΑΤΡΟΙ, και ΠΟΝΑΩ ΠΟΛΥ ΠΟΥ ΤΟ ΛΕΩ ΑΥΤΟ, ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ ΑΣΧΕΤΟΙ. Αυτό είναι απόλυτα αναμενόμενο, αν αναλογιστεί κανείς ότι οι συνθήκες λήψης της ειδικότητας είναι άθλιες, με τους ειδικευόμενους να είναι ΑΝΕΠΙΒΛΕΠΤΟΙ, ΑΔΙΔΑΚΤΟΙ, ΤΑΛΑΙΠΩΡΗΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΑΠΕΙΡΕΣ ΩΡΕΣ ΕΦΗΜΕΡΙΩΝ, από ΕΥΘΥΝΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΑΝΗΚΟΥΝ, εκτεθειμένοι σε ΛΑΘΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΛΕΙΨΕΙΣ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΟΣΤΙΣΟΥΝ (ΚΑΙ ΣΥΧΝΑ ΚΟΣΤΙΖΟΥΝ) ΖΩΕΣ, ΕΚΠΑΙΔΕΥΟΜΕΝΟΙ ΕΙΚΟΝΙΚΑ, χωρίς ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ, χωρίς ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΝΟΙΑΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΤΟΥΣ.

Στην Ελλάδα ο ειδικευόμενος έχει το επίπεδο του τελειόφοιτου φοιτητή της Δύσης και ο ειδικός έχει το επίπεδο του ειδικευόμενου της Δύσης. ΣΚΛΗΡΕΣ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ ΑΛΛΑ ΑΛΗΘΙΝΕΣ.

Από την ώρα λοιπόν που τελειώνει και την ειδικότητα, ο Έλληνας γιατρός έχει δύο δρόμους: Ή θα μπει με κάποιον τρόπο στο ΕΣΥ, ή θα δουλέψει σαν ιδιώτης. Αν ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΠΟΛΥΤΑ ΑΝΑΞΙΟΚΡΑΤΙΚοΥΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥΣ ΕΠΙΛΟΓΗΣ ΠΟΥ ΙΣΧΥΟΥΝ καταφέρει να μπει στο ελληνικό ΕΣΥ, όπου επικρατούν ομολογουμένως άθλιες συνθήκες εργασίας, δύσκολα θα αποφύγει τις παγίδες της Νιρβάνας και του ΩΧΑΔΕΡΦΙΣΜΟΥ. Αν δουλέψει σαν ιδιώτης, είναι τόσες και τόσο τεράστιες οι δυσκολίες και τα ηθικά διλήμματα που θα αντιμετωπίσει, ειδικά στην αρχή, που δεν θα του περισσεύει πολύς χρόνος για ΣΥΝΕΧΙΖΟΜΕΝΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ. Και στις δύο περιπτώσεις, ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΓΙΑΤΡΟΙ ΔΕΝ ΕΝΗΜΕΡΩΝΟΝΤΑΙ ΟΣΟ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΤΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ και για τις νεότερες θεραπείες.

ΑΥΤΗ είναι λοιπόν η πιο σοβαρή μορφή ΙΑΤΡΙΚΗΣ ΒΙΑΣ στην Ελλάδα: Η ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΙΔΙΚΩΝ ΙΑΤΡΩΝ.


Αφού τελειώσαμε με τους γιατρούς, ας μπούμε τώρα σε ένα άλλο τεράστιο και σοβαρότατο κεφάλαιο ΒΙΑΣ: στη ΔΙΑΔΙΚΑΣΤΙΚΗ (ΤΕΧΝΙΚΗ) ΒΙΑ του συστήματος.

Στο δημόσιο τομέα ο ασθενής υφίσταται την βία της ΕΙΚΟΝΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ: οι ασφαλισμένοι των ταμείων έχουν να αντιμετωπίσουν:

1. κακοπληρωμένους και υπερφορτωμένους γιατρούς, ανεπαρκείς σε επίπεδο ΚΑΙ σε αριθμό.

2.μακρόχρονη αναμονή σε λίστες για ραντεβού για εξέταση και για εγχείρηση, προοπτική που σπρώχνει ακόμα και τον πιο φτωχό προς το φακελάκι ή προς τον ιδιωτικό τομέα.

3. ατέλειωτη κούραση και ΑΝΑΜΟΝΗ σε εξωτερικά ιατρεία και επιτροπές και ξαναεπιτροπές.

4. αδυναμία πραγματοποίησης σημαντικών εξετάσεων και συχνά παράλειψη τους λόγω ανυπαρξίας προσωπικού και μέσων (άλλο αν πανάκριβα μηχανήματα σαπίζουν σε διάφορες αποθήκες του ΕΣΥ λόγω απουσίας προσωπικού κλπ κλπ).

Στον ιδιωτικό τομέα τώρα: εκεί ο ασθενής υφίσταται συχνά τη βία της ΥΠΕΡΔΙΑΓΝΩΣΗΣ (κάπως πρέπει να δουλέψουν και τα τόσα κέντρα, και με το αζημίωτο για τον παραπέμποντα ιατρό…) και της ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΤΟΠΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ, βλέπε χειρουργεία που θα μπορούσαν να αποφευχθούν, πανάκριβα άχρηστα εξαρτήματα και ιατρικά βοηθήματα, κλπ, κλπ…

Για να πούμε τέλος και του στραβού το δίκιο, πρέπει να τονίσω ότι ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΑΡΝΗΘΕΙ Ή ΝΑ ΑΠΟΣΙΩΠΗΣΕΙ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ ΚΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ υφίστανται σημαντική ΒΙΑ από το σύστημα, σε όλα τα στάδια της εκπαίδευσης και της εξέλιξής τους, όπως ήδη ανέφερα σε διάφορα σημεία. Αλλά αυτό είναι άλλο μεγάλο κεφάλαιο….


Προσπάθησα να σικαγραφήσω με συντομία το πολύπλοκο φαινόμενο της ΙΑΤΡΙΚΗΣ ΒΙΑΣ στην Ελλάδα. Δεν το ξεχωρίζω από τη βία που αντιμετωπίζουμε ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΟΨΕΙΣ ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑΣ ΜΑΣ σε αυτήν την χώρα (και όχι μόνο), σε ΌΛΑ ΤΑ ΕΠΙΠΕΔΑ. Κι εδώ, όπως και σε όλες τις άλλες μορφές βίας, το κλειδί είναι Η ΕΛΛΕΙΨΗ ΑΛΛΗΛΟΣΕΒΑΣΜΟΥ.


Εν κατακλείδι, το ξαναλέω, η βία είναι ΜΙΑ. Η Ιατρική Βία είναι απλά μία της ακόμα πλευρά…

Τα Χάπια μου!!!!

H κατάσταση έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο, κυριολεκτικά. Οπως γράφει η Καθημερινή, "Δεν τιμωρούνται οι επίορκοι γιατροί"!

"Η απουσία ενός αξιόπιστου συστήματος πειθαρχικού ελέγχου των ιατρών, και η επιείκεια, με την οποία αντιμετωπίζουν οι Ιατρικοί Σύλλογοι και τα πειθαρχικά τους όργανα καταγγελίες ασθενών για αυθαίρετες συμπεριφορές και πράξεις του ιατρικού προσωπικού, είναι ένα από τα συμπεράσματα, τα οποία εξάγονται σε έκθεση που συνέταξε ο Συνήγορος του Πολίτη για το σύστημα εσωτερικού ελέγχου των νοσοκομείων ΕΣΥ.

Οπως επισημαίνεται, «παρουσιάζεται έλλειμμα αντικειμενικών, αμερόληπτων, τεκμηριωμένων και ως εκ τούτου αξιόπιστων ερευνών, καθώς οι τελικές αποφάσεις της Διοίκησης απλώς συντάσσονται κατόπιν ορισμένης «έρευνας». Με τις διαδικασίες, όμως, αυτές, αναφέρει ο Συνήγορος «πλήττεται το σύστημα υγείας, ενδυναμώνεται το καθεστώς ατιμωρησίας και τελικά ενισχύεται η καχυποψία των πολιτών-ασθενών».


Ο Συνήγορος του Πολίτη εξειδικεύοντας τα προβλήματα που παρουσιάζονται στο ζήτημα του εσωτερικού ελέγχου των νοσοκομείων, σημειώνει «την παράλειψη διερεύνησης καταγγελίας ασθενούς για κακή αντιμετώπιση από το ιατρικό προσωπικό επί δύο χρόνια, όπως και την παράλειψη ενημέρωσης του πολίτη για την τύχη της καταγγελίας».

Επίσης, η Αρχή υπογραμμίζει «την αδικαιολόγητη καθυστέρηση στην κίνηση πειθαρχικής διαδικασίας από τον ΙΣΑ (για πολύ σοβαρό αδίκημα ιατρού) με αποτέλεσμα να επέλθει η παραγραφή».



Ο Συνήγορος παρατηρεί «αδυναμία ουσιαστικής αναζήτησης των προβλημάτων λειτουργίας της εφημερίας και συνεννόησης του ιατρικού προσωπικού του νοσοκομείου» και «υπερβολική δυσαναλογία μεταξύ πειθαρχικού παραπτώματος και επιβληθείσας ποινής». Στην κατεύθυνση αυτή ο Συνήγορος του Πολίτη θεωρεί ότι υπάρχει ανάγκη για:
-Επανεξέταση του συστήματος διαχείρισης καταγγελιών των ασθενών από τα νοσοκομεία.
-Αναθεώρηση του νομικού πλαισίου και της λειτουργίας των πειθαρχικών διαδικασιών για το ιατρικό προσωπικό του ΕΣΥ αλλά και τους ιδιώτες ιατρούς".


Τι να πω, τραγική πραγματικά η κατάσταση, με τα νοσοκομεία να πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο... Οπως γράφει το Βήμα, μεγάλα νοσηλευτικά ιδρύματα αντιμετωπίζουν τεράστια προβλήματα mismanagement κι οφειλών. Βάλτε και τις τρομερές ελλείψεις σε προσωπικό, ένα κάρο διάφορα αιτήματα γιατρών / νοσοκόμων στις καλένδες και κίνητρα για στελέχωση ακριτικών περιοχών π.χ. στο μηδέν (πέραν κάποιων δωρεάν διακοπών λέει!), νέα κτήρια και μηχανήματα να ρημάζουν, παλιά σε αποσύνθεση, την τηλεϊατρική να πνέει τα ηλίθια (sic), της τρελλής το κάγγελο με τις προμήθειες (από μπαλλονάκια και βηματοδότες μέχρι τα πιο απλά), επικίνδυνα απόβλητα νοσοκομείων ατάκτως εριμμένα, γραφειοκρατεία, ράντζα, λίστες αναμονής, φακελλάκια εδώ, εκεί, παραπέρα... από Αθήνα μέχρι την Πινέζα (από κει που κρεμάν τον χάρτη της Ελλάδας), και Ξεράσογλου όλα!


Δηλαδή ούτε ψύλλος στον κόρφο μας (των κατοίκων και των τουριστών), ειδικά έτσι και την πατήσουμε κι αρρωστήσουμε σε καμμιά άγονη γραμμή... Κι εν μέσω του μπάχαλου του ΕΣΥ, μερικοί άνθρωποι να κάνουν φιλότιμα το λειτούργημα «χαλώντας και την πιάτσα» μη καταδεχόμενοι χρηματισμό....

Κι όλα αυτά υπολογίζοντας ότι είναι όλοι τους υπερ-επαρκώς καταρτισμένοι, γιατί αν πιάσουμε και το πόσο ΔΕΝ τιμούν τον Ορκο τους ορισμένοι, και τι κόσμο παίρνουν στο λαιμό τους, άστε...

Μη μιλήσω και για τα ιδιωτικά τώρα με τα ξενοδοχειακά τους, και τι (δεν) καλύπτουν οι ασφάλειες (τοκετός is out, my friends, εδώ και χρόνια!), γιατί θα φουντώσω εντελώς και δεν έχω το Νείλο πρόχειρο!!!

ΜΑ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ?!?!?!?


Αντε να δω τι θα γίνει με τις περιβόητες «σαρωτικές» αλλαγές στα νοσοκομεία, που «Αντικαταστάθηκαν συνολικά 33 διοικητές μέσα στους τελευταίους έξι μήνες», όπως γράφει η Καθημερινή:

«Στην αντικατάσταση μεγάλου μέρους των διοικητών δημόσιων νοσοκομείων προέβη το τελευταίο εξάμηνο η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης. Aπό τον περασμένο Οκτώβριο μέχρι σήμερα έχουν τοποθετηθεί 33 νέοι διοικητές σε νοσοκομεία του ΕΣΥ όλης της χώρας, (σημειώνεται ότι συνολικά λειτουργούν 132 δημόσια νοσοκομεία), καθώς είτε κρίθηκαν οι προκατοχοί τους ανεπαρκείς, είτε είχαν μείνει «ορφανές» οι θέσεις εξαιτίας παραίτησης των προηγούμενων διοικητών. ...

Οπως ανέφεραν στην «Κ» έγκυρες πηγές του υπουργείου Υγείας, «ουδείς εκ των διοικητών αντικαταστάθηκε για άλλο λόγο εκτός από το ότι δημιουργούσε προβλημα στο νοσοκομείο», ενώ επεσήμαναν ότι κριτήρια αποτέλεσαν η μέχρι σήμερα λειτουργία των νοσοκομείων και ο βαθμός συνεργασίας τους με το υπόλοιπο προσωπικό εντός των μονάδων υγείας.

Υπενθυμίζεται ότι και η Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργαζομένων στα Δημόσια Νοσοκομεία σε συναντήσεις της με την ηγεσία του υπουργείου Υγείας έχει καταγγείλει φαινόμενα κακοδιοίκησης και κακής συμπεριφοράς διοικητών. Πάντως, καθοριστικό ρόλο στην απόφαση αντικατάστασης των διοικητών σε ορισμένες περιπτώσεις αποτέλεσαν και τα πορίσματα ελέγχων του Σώματος Επιθεωρητών Υγείας και Πρόνοιας.

Στα κριτήρια αξιολόγησης του έργου των διοικητών περιλαμβάνονται η εξυγίανση της οικονομικής λειτουργίας των νοσοκομείων, καθώς και η πορεία υλοποίησης των έργων πληροφορικής. Ζητούμενο είναι να αποκτήσουν όλα τα νοσοκομεία τη δυνατότητα εφαρμογής του διπλογραφικού κοστολογικού συστήματος στο πλαίσιο των ολοκληρωμένων πληροφοριακών συστημάτων υγείας. ...

Ως ανώτατο όριο υλοποίησης των έργων για την εφαρμογή των ολοκληρωμένων πληροφοριακών συστημάτων υγείας, τίθεται αναγκαστικά το τέλος του 2008, καθώς η χρηματοδότησή τους εντάσσεται στο πλαίσιο του Γ΄ Κοινοτικού Πλαισίου Στήριξης. Πάντως, ένα από τα σημαντικά εμπόδια για την εφαρμογή του συστήματος από τα νοσοκομεία -στις περιπτώσεις που αυτό έχει εισαχθεί- παραμένει η έλλειψη εξειδικευμένου προσωπικού για την υποστήριξή του».

Κι όπως είχε γραφτεί και λίγο παλιότερα, ο υπ. Υγείας επανέλαβε ότι εντός του Μαρτίου "το ΕΣΥ θα ενισχυθεί με περίπου 6.000 νοσηλευτές (1.700 μόνιμο προσωπικό, από διαγωνισμούς του '05, 1.200 με 8-μηνη θητεία και 3.000 δόκιμοι για 1.5 χρόνο και θα προσληφθούν μέσω του προγράμματος STAGE του ΟΑΕΔ)".

Ακόμη δεν, αλλά για να δούμε....

ΥΓ- Αν υποψιαστώ ότι η "αρένα" στο μπλογκ της Αμαλίας θα ξεφύγει εντελώς, θα πεθάνω!!! Μόλις το Σάββατο την αποχαιρετήσαμε σε μια μέρα που θύμιζε Μ. Παρασκευή, το μήνυμά της είναι ΕΝΑ και ΣΑΦΕΣ, το μπλογκ της σίγουρα ΟΧΙ το Κολοσσαίο, μην το χάσουμε τώρα το παιχνίδι!

Περί Ιατρικού Λειτουργήματος και Υψιστης Αποστολής Συνέχεια...

Γράφτηκαν πολλά στα μπλογκς δυό μέρες τώρα. Η βασικότερή μου αντίρρηση είναι ότι δεν πρέπει να συγκρίνουμε τα ποσοστά σφάλματος σε οποιοδήποτε άλλο επάγγελμα, με τα ποσοστά σε γιατρούς που ασχολούνται με την σωματική, διανοητική και ψυχική μας υγεία. Μην μπερδεύουμε την ύψιστη σοβαρότητα της αποστολής και του λειτουργήματος που χειρίζεται θέματα ζωής και θανάτου με ο,τιδήποτε άλλο, σας παρακαλώ πολύ.

Προσωπικά, σε κάθε malpractice οποιουδήποτε συναδέλφου μου, το πρώτο που αισθάνομαι είναι ΝΤΡΟΠΗ, κι όχι θλίψη. Οταν πρόκειται περί επαγγελματιών του οποιουδήποτε χώρου, η κακή πρακτική του ενός πλήττει αναπόφευκτα όλον τον κλάδο, ειδικά όταν τίθεται θέμα χρηματισμού (το ευτελέστερο των κινήτρων!). Ασχέτως του ότι μπορεί όντως να είναι μεμονωμένο περιστατικό.

Ντροπή λοιπόν, μακράν όλων των άλλων!

Η θλίψη για το πώς φτάσαμε να υπάρχουν φαινόμενα malpractice και να υποφέρει κόσμος είναι το δεύτερο, από το οποίο θα πρέπει να ξεκινά κανείς για να διορθώνει στο μέγιστο βαθμό, με όσο αποτελεσματικότερο και ταχύτερο τρόπο είναι δυνατόν. Κι επίσης να φροντίζει να εξασφαλίζει τον τρόπο με τον οποίο θα αποφεύγονται ίδια ή παρεμφερή περιστατικά στο μέλλον.


Το μόνο παντελώς άχρηστο στις περιπτώσεις αυτές είναι η άμυνα, καθώς καταδεικνύει ότι κάτι «πρέπει» να προστατευτεί. Ποιό είναι αυτό το «κάτι» άραγε? Η Υπόληψη του Επαγγελματία? Το "Ονομα" των Συναδέλφων? To Status-quo που χαίρει τέτοιας Εκτίμησης σε όλους τους κύκλους ή/και Προσωπικών Απολαβών? Αλλο? Αφήνω στην κρίση του καθενός να κατανοήσει το προσωπικό του κίνητρο μόλις αισθανθεί "αμυντικά".

Ισα-ίσα, είναι προς τιμήν ανθρώπου / επαγγελματία / λειτουργού / συνόλου / συστήματος ολόκληρου εάν θέλετε, να αναλάβει πλήρως τις ευθύνες, από τις μεγαλύτερες μέχρι τις μικρότερες, να κοιτάξει το πρόβλημα κατάματα και να πράξει τα δέοντα, ιατρικά / πρακτικά, ηθικά, νομικά, οικονομικά, κοινωνικά, όλα. Το οποίο σύστημα εννοείται πως είμαστε όλοι εμείς μαζί, κι ο κάθε ένας μας ξεχωριστά.



Κοινή διαπίστωση είναι ότι όπως υπάρχουν εξαίρετοι γιατροί, με ήθος, ταλέντο, διαίσθηση, άψογη κατάρτιση, διαρκή ενημέρωση, που σκύβουν με προσοχή πάνω από τον ασθενή και κάνουν ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατόν ΚΑΘΕ φορά, έτσι υπάρχουν και οι ακριβώς αντίθετοι. Περί αυτών ο λόγος.

Δεν (ή έστω, ας μην...) γενικοποιούμε προς την αρνητική πλευρά, αλλά ας μην κρυβόμαστε και πίσω από το δάχτυλό μας. Το πετροβόλημα και ο όλος σάλος προφανώς έχει πολύ βαθιές ρίζες. Πώς δεν επιτίθεται κανείς εναντίον των Γιατρών χωρίς Σύνορα π.χ., ακόμη κι αν το πάρει σαν πρακτική συγκεκριμένων ανθρώπων σε συγκεκριμένες στιγμές κι όχι ως ολόκληρο τρόπο ζωής? Κάτι αληθινό υπάρχει εκεί. Το οποίο το έχουμε απωλέσει στα υπόλοιπα.


Θλίβομαι βαθύτατα που υποβόσκει η ατμόσφαιρα "αρένας", ειδικά κατανοώντας ότι η πρόθεση όλων μας είναι να δείξουμε ότι συμπάσχουμε κι όχι να μετατρέψουμε την συζήτηση στα μπλογκς σε λαϊκό δικαστήριο.

Αναλογιζόμαστε φυσικά όλοι ότι δεν πρόκειται μόνον για την περίπτωση της τόσο πονεμένης Αμαλίας, που είτε ήρθε σαν σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, είτε σαν μια γερή υπενθύμιση σε όσους κουβαλήσαμε/ κουβαλάμε/ θα κουβαλήσουμε τον δικό μας σταυρό (για εμας τους ίδιους ή για δικούς μας ανθρώπους). Το θέμα είναι μεγαλύτερο από τον καθένα μας. Αλλά επαφίεται σε κάθε στιγμή, σε κάθε ασθενή, σε κάθε μη ασθενή, σε κάθε άμεσα ή έμμεσα εμπλεκόμενο να γίνει κάτι προς τη σωστή κατεύθυνση.

Ας μην το ευτελίσουμε. Το μήνυμα της Αμαλίας είναι σαφές.


ΥΓ1- Θα ήθελα να συγχαρώ τους φίλους φοιτητές ιατρικής που στο doncat.blogspot, στης Αμαλίας και σε άλλα μπλογκς έγραψαν για το πόσο βαθιά τους άγγιξε το θέμα, σε βαθμό ίσως και αναθεώρησης όσων όριζαν ως τώρα το «ιατρός» στη συνείδησή τους.

Ξέροντας ότι οι γιατροί μιλούν και πράττουν από θέση ισχύος (τελικά αν και όποτε αρρωστήσουμε, προσφεύγουμε σε αυτούς, end of story), το να είναι όλο και περισσότεροι (κι ευχής έργον, όλοι) ευσυνείδητοι, όχι με την παλιά έννοια του “οικογενειακού γιατρού" (που στο κάτω-κάτω δεν τον έπαιρνε να μην αναλαμβάνει ευθύνες, μια και τον ήξερε όλο το χωριό), αλλά με την αληθινά υψηλή έννοια του «τάσσομαι ψυχή τε και σώματι στην υπηρεσία του πάσχοντα ανθρώπου», είναι τεράστιο κέρδος για όλους μας.

Ας έχει βοηθήσει η Αμαλία έστω και αυτούς τους «εν τω γεννάσθαι» γιατρούς, που θα στελεχώσουν τα νοσοκομεία και τα ιατρεία αύριο. Εμείς που είμαστε όλοι υποψήφιοι "Αμαλία" ή "Superman", ας δουλέψουμε μαζί με τους υπάρχοντες.

Aphrodite said most of this in... doncat, post "Ενα λουλούδι για την Αμαλία", 26.05.07



Σημ.: ψάχνοντας υλικό για το ποστ, βρήκα το Lundquist's blog για ιατρική αποστολή στη Γουατεμάλα (ναι, δόξα τω Θεώ δεν είναι μόνο οι MSF που προσφέρουν) και βέβαια ακόμη το χαζεύω, κοιτώντας από την φλατ οθόνη μου, στην αναπαυτική καρέκλα μου με τα ροδάκια μου, με δίπλα το χυμό μου με πολλά παγάκια, κάτι νέες τσίχλες σε φάκελλο και το ειδικό μαξιλαράκι μέσης γιατί πιάστηκα με τον βρωμόκαιρο, και περιττό να σας πω ΠΟΣΟ ΡΟΜΠΑ αισθάνομαι... Κι αν έχω μετρήσει χιλιόμετρα πόνου, τέτοιες στιγμές δυτικής παρα-άνεσης είναι μια αυτομούτζα, όπως και να έχει... Η απόλυτη ειρωνία όμως είναι ότι ακόμα κι εδώ, Ελλάς μέλος Ε.Ε, εν έτει 2007, κανείς δεν μου υπογράφει ότι θα "καλοπέσω" απαξάπαντως ιατρικά. Ο Γουατεμαλέζος έχει μια ελπίδα να φύγει μακριά να περάσει καλύτερα. Εμείς που το έχουμε δει το έργο?

Περί Ιατρικού Λειτουργήματος και Υψιστης Αποστολής

Ιπποκράτης, ο ξακουστός γιατρός που πρώτος ταξινόμησε συστηματικά την ιατρική κι επιχείρησε μια μεθοδευμένη θεραπεία των νοσημάτων. Κάποτε και μόνο ο Ορκος του εθεωρείτο ιερή δέσμευση των πτυχιούχων απόφοιτων της Ιατρικής. Σήμερα όμως?...

Οπως αναγράφεται στο site της Ιατρικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημιού Αθηνών, ο όρκος αυτός "αποτελεί μαρτυρία του υψηλού και φωτισμένου επιπέδου της Ιατρικής του Ιπποκράτη που έλαμψε τη χρυσή αυτή εποχή του Ελληνισμού και του Ελληνικού πνεύματος":

"Ορκίζομαι στον Απόλλωνα τον Ιατρό και στον Ασκληπιό και στην Υγεία και στην πανάκεια και σ΄ όλους τους Θεούς επικαλούμενος την μαρτυρία τους, να τηρήσω πιστά κατά τη δύναμη και την κρίση μου αυτό τον όρκο και το συμβόλαιό μου αυτό. Να θεωρώ αυτόν που μου δίδαξε αυτή την τέχνη ίσο με τους γονείς μου και να μοιραστώ μαζί μου τα υπάρχοντά μου και τα χρήματά μου αν έχει ανάγκη φροντίδας.

Να θεωρώ τους απογόνους του ίσους με τ΄ αδέλφια μου και να τους διάξω την τέχνη αυτή αν θέλουν να τη μάθουν, χωρίς αμοιβή και συμβόλαιο και να μεταδώσω με παραγγελίες, οδηγίες και συμβουλές όλη την υπόλοιπη γνώση μου και στα παιδιά μου και στα παιδιά εκείνου με δίδαξε και στους άλλους μαθητές που έχουν κάνει γραπτή συμφωνία μαζί μου και σ΄ αυτούς που έχουν ορκισθεί στον ιατρικό νόμο και σε κανέναν άλλο και να θεραπεύω τους πάσχοντες κατά τη δύναμή μου και την κρίση μου χωρίς ποτέ, εκουσίως, να τους βλάψω ή να τους αδικήσω. Και να μη δώσω ποτέ σε κανένα, έστω κι αν μου το ζητήσει, θανατηφόρο φάρμακο, ούτε να δώσω ποτέ τέτοια συμβουλή. Ομοίως να μη δώσω ποτέ σε γυναίκα φάρμακο για ν΄ αποβάλει. Να διατηρήσω δε τη ζωή μου και την τέχνη μου καθαρή και αγνή. Και να μη χειρουργήσω πάσχοντες από λίθους αλλά ν΄ αφήσω την πράξη αυτή για τους ειδικούς. Και σ΄ όποια σπίτια κι αν μπω, να μπω για την ωφέλεια των πασχόντων αποφεύγοντας κάθε εκούσια αδικία και βλάβη και κάθε γενετήσια πράξη και με γυναίκες και με άνδρες, ελεύθερους και δούλους. Και ό,τι δω ή ακούσω κατά την άσκηση του επαγγέλματός μου, ή κι εκτός, για τη ζωή των ανθρώπων, που δεν πρέπει ποτέ να κοινοποιηθεί, να σιωπήσω και να το τηρήσω μυστικό. Αν τον όρκο μου αυτό τηρήσω πιστά και δεν τον αθετήσω, είθε ν΄ απολαύσω για πάντα την εκτίμηση όλων των ανθρώπων για τη ζωή μου και για την τέχνη μου, αν όμως παραβώ και αθετήσω τον όρκο μου να υποστώ τα αντίθετα από αυτά".



Ο όρκος αυτός δίδεται κατά την τελετή ορκωμοσίας των τελειοφοίτων φοιτητών Ιατρικής που περάτωσαν επιτυχώς τις εξετάσεις όλων των μαθημάτων που προβλέπονται από τον Νόμο, ενώπιον του Πρυτάνεως και του Προέδρου της Ιατρικής Σχολής, παρισταμένων των Καθηγητών, των Γραμματειών της Ιατρικής Σχολής και Δημοσίων Σχέσεων του Πανεπιστημίου και τέλος, των οικογενειών και φίλων των τελειοφοίτων.

Η σεμνή αυτή τελετή της ορκωμοσίας γίνεται στην αίθουσα Τελετών του Πανεπιστημίου μας όπου είθισται αρχικά ο Πρύτανης και ο Πρόεδρος της Ιατρικής Σχολής να απευθύνουν ευχές και παραινέσεις προς τους τελειοφοίτους. Ακολουθεί η ορκωμοσία και η εκδήλωση κλείνει με την απονομή των πτυχίων Ιατρικής Σχολής.

"Του πτυχίου της Ιατρικής αξιωθείς, όρκον ομνύω προ του Πρυτάνεως και του Προέδρου της Ιατρικής Σχολής και πίστιν καθομολογώ τήνδε: Από του ιερού περιβόλου του σεπτού τούτου τεμένους των Μουσών εξερχόμενος κατ΄ επιστήμην βιώσομαι, ασκών ταύτην δίκην θρησκείας εν πνεύματι και αληθεία. Ούτω χρήσιμον εμαυτόν καταστήσω προς άπαντας τους δεσμένους της εμής αρωγής, και εν πάση ανθρώπων κοινωνίας αεί προν ειρήνην και χρηστότητα ηθών συντελέσω, βαίνων εν ευθεία του βίου οδώ, προς την αλήθειαν και το δίκαιον αποβλέπων και τον βίον ανυψών εις τύπον αρετής υπό την σκέπην της σοφίας. Ταύτην την επαγγελίαν επιτελούντι είη μοι, συν τη ευλογία των εμών καθηγητών και πεφιλημένων δασκάλων, ο θεόν εν τω βίω βοηθός".

Πού μιλά για φακελλάκια ακριβώς?

Αμαλία.

"Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδια, όχι ο κανόνας..."

"Tα 15' του Γουόρχολ να αφήσουν βάση", posted by amalia kalyvinou @ 03 Μαίου 2007, 2:35 AM

"Η Αμαλία έφυγε από κοντά μας σήμερα τα ξημερώματα. Έφυγε ήρεμα, με μια πνοή. Οι γιατροί της και οι δικοί της άνθρωποι που ήταν συνεχώς δίπλα της φρόντισαν να μην υποφέρει καθόλου. Γνωρίζουμε καλά πόσο το ενδιαφέρον και η αγάπη που της δείξατε το τελευταίο διάστημα μέσα από τα μηνύματά σας, της δίνανε απέραντη χαρά και δύναμη για να αντέξει τις δύσκολες τελευταίες μέρες της. Η κηδεία της θα γίνει αύριο και με νέο μήνυμα αργότερα θα σας ανακοινώσουμε λεπτομέρειες για τον τόπο και το χρόνο."

"Η κηδεία της Αμαλίας θα γίνει αύριο στις 12.30 μ.μ. στο Νεκροταφείο της Αναστάσεως στον Πειραιά, περιοχή Χαραυγή."

Φρόσω Χατζάκη

Από Το Μπλογκ της Αμαλίας




Καλό ταξίδι Αμαλάκι.

Συλληπητήρια στην οικογένεια.

Καλή μας αντάμωση, το μόνο σίγουρο.

Τουλάχιστον να παλέψουμε το "Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδια, όχι ο κανόνας...".

"... ας γινει η 1η ιουνιου στις σελίδες ολων ΗΜΕΡΑ ΑΜΑΛΙΑΣ με συνθημα την τελευταια της επιθυμια "Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδια, όχι ο κανόνας..."

σε ευχαριστω ρε Αμαλία, στο λεω και δακρυζω και να με συγχωρας για τον εκνευρισμο

Νίκος Στεργίου, Ανθυποπυραγός"


1η Ιουνίου λοιπόν.

Το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε.


Ας με συγχωρέσουν οι φίλοι που δεν μπορώ να γράψω σήμερα ποστ με ολόκληρη ελεγεία. Η ζωή, η δύναμη και η πέρα από τον πόνο και την αδικία αγάπη αυτής της κοπέλλας, από την πρώτη ώρα που τη διάβασα, με αφόπλισαν.

Madeleine

Μου σπαράζει η καρδιά να βλέπω συνέχεια τα "Μήπως την είδατε?" και "Σας παρακαλούμε, βοηθήστε μας!"...

Τόσες μέρες έχουν περάσει, και πολύ φοβάμαι πως θα περάσουν άλλες τόσες... κι άλλες τόσες...

Δυστυχώς το πρώτο που σκέφτομαι στον κόσμο που ζούμε είναι "Πάει το παιδί!", κι όχι "Μα δε μπορεί, κάποιος θα το επιστρέψει, τα παιδιά δεν τα πειράζουν!".

Σήμερα είναι η Madeleine. Ακόμη ένα παιδί "κάποιου άλλου". Μακρυά από μας (χμ, ο Αλεξ αλήθεια πόσο μακρυά ήταν?!). Η καμπάνα θα έπρεπε να είναι μνημείο σιωπηλό και ξεχασμένο. Κι όμως χτυπά, για ποιόν κάθε φορά? Κι όλο και πιο συχνά?

Εκείνο το Ιταλάκι, το 18μηνο κουκλάκι Thomasso Onofri τι έφταιγε, που το απήγαγαν για λύτρα γνωστοί των γονιών του, μέσα από το σπίτι? Για να σκοτώσουν τελικά επειδή έκλαιγε (φανταστείτε όχι μόνο τον πανικό των γονιών για το παιδί τους, αλλά και τον αληθινό τους τρόμο που ο γυιός τους ήταν επιληπτικός, τόσες ώρες/μέρες τελικά χωρίς κάλυψη...). Mario Alessi ο δολοφόνος, και να τον έκοβαν φέτες μετά από αυτό, τι να το κάνουμε?

Μα τι ΣΚΑΤΟΚΟΣΜΟΣ είναι αυτός!!!

Ας τη γλυτώσει εύχομαι η μικρούλα Madeleine, γιατί το μυαλό μου πάει όλο στο χειρότερο...

Madeleine McCann missing in Portugal. Have you seen her?

Please contact Crimestoppers: 0800 555 111, +44 1883 731 336

Madeleine McCann desapareceu em Portugal. Tem informações sobre o seu paradeiro?

Por favor contacte Crimestoppers: 0800 555 111, +44 1883 731 336

Madeleine McCann News Widget
madeleinemccann.blogspot.com

ΤΩΡΑ είμαι καλά!!!

Κι απαντά ο μπλογκόλιθος (κι εξαιρετικός άνθρωπος) Ovi σε σχετική ερώτηση στο μπλογκ του (εν μέσω μεγάλης περιπέτειας της υγείας του):

"Φίλε μου doctor στις πιο σκοτεινές μου στιγμές όταν ο πόνος είναι πια αφόρητος και συνήθως είναι κοντά στα ξημερώματα, απλά πηγαίνω και ξαπλώνω δίπλα στη Δάφνη (σημ.: την κορούλα του) και ακούω την ανάσα της και τότε απλά ...δεν σκέφτομαι τίποτα, απλά αισθάνομαι τυχερός."

Ετσι είναι που να πάρει... Κάτι τέτοιες στιγμές είμαι σίγουρη ότι κάπου υπάρχει Θεός, και τον ευγνωμονώ που με αξιώνει να ακούω αυτές τις ανάσες...

(Και μετά βέβαια ξυπνάω στο μαγκανοπήγαδο και σιχτιρίζω η αχάριστη όλη μέρα!)
:)))

Roba Totalos...

Συζητούν δυο φίλοι πώς έπαθαν τα αιματώματα και τις μελανιές στο πρόσωπο:

- Τι έπαθες εσύ?
- Αστα, προχτές έγινα ρόμπα.
- Γιατί, τι έγινε;
- Να, πήγα να κόψω ένα εισιτήριο για το χωριό μου στο Κορφοβούνι και όταν πήγα να το ζητήσω από την πωλήτρια στον γκισέ, καρφώθηκα στα βυζιά της κι αντί να της πω "ένα εισιτήριο για το Κορφοβούνι" της είπα: "έναν κόρφο για το Βυζοβούνι παρακαλώ"... Και μού'χωσε ένα χαστούκι άστα....

- Αυτό δεν είναι τίποτε μπροστά σε αυτό που έπαθα εγώ. Από τηγάνι!
- Σώπα, ρε, τι έγινε;
- Την Κυριακή έτρωγα πρωινό με τη γυναίκα μου και διάβαζα εφημερίδα. Όταν σε κάποια φάση θέλησα να της ζητήσω το βούτυρο, αντί να της πω "αγάπη μου, σε παρακαλώ, μου δίνεις το βούτυρο", ξέρεις τι της είπα;
- Τι της είπες, ρε συ;

- "Μωρή π**τάνα μου'χεις καταστρέψει τη ζωή..."

Και τώρα ένα τεστάκι, κυκλοφορεί μαζί με άλλα "αριθμητικά" αστειάκια, αλλά θα καταλάβετε τι περίεργο έχει αυτό...

Διαρκεί μονάχα 20 δευτερόλεπτα. Ακολουθήστε τις οδηγίες χρήσης και πάνω απ'όλα μην διαβάσετε το τέλος πριν κάνετε τους υπολογισμούς, οκ?

Αρχίζουμε!

1) Σκεφτείτε πόσες νύχτες κάθε εβδομάδα, επιθυμείτε να κάνετε έρωτα.

2) Πολλαπλασιάστε τον αριθμό με το 50

3) Στο αποτέλεσμα, προσθέστε 44

4) Ακολούθως πολλαπλασιάστε με το 200

5) Αν έχουν περάσει εφέτος τα γενέθλιά σας, προσθέστε 107. Αν ακόμα δεν τα γιορτάσατε, προσθέστε 106.

6) Τελευταίο βήμα: Στο αποτέλεσμα που βρήκατε, αφαιρέστε τη χρονιά που γεννηθήκατε (π.χ. αφαιρείτε 1973, 1984. κτλ)

Αφού κάνατε όλα αυτά τα βήματα, θα πρέπει να έχετε έναν αριθμό αποτελούμενο από πέντε ψηφία.


Επί του αποτελέσματος>>>

Το πρώτο ψηφίο δείχνει πόσες νύχτες την εβδομάδα θα επιθυμούσατε να κάνετε έρωτα, δεν είναι αλήθεια;

Αλλά δεν είναι μονάχα αυτό. Οι δύο τελευταίοι αριθμοί δείχνουν την ηλικία σας.

Το καλύτερο όμως έρχεται τώρα. Το δεύτερο και τρίτο ψηφίο δείχνουν....



ΤΗ ΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΠΡΟΤIΜΑΤΕ, ΣΑ ΔΕ ΝΤΡΕΠΕΣΤΕ!!!

:))))))


Αυτό το αξιοπερίεργο μαθηματικό θέμα λειτουργεί μόνο γι' αυτή τη χρονιά (2007), τουτέστιν στείλ’ τε το στους φίλους σας το συντομότερο δυνατόν!

(πάει, χάλασε κι αυτό το μπλογκ...)

No Comments!!!

Water on Mars!

Δε θέλω καύσωνες από τώρα, δε θέλω ιδρώτες και μπαφιάσματα, ας πέσει λίγο νεράκι να δροσίσει λίγο γύρω-γύρω... Μη μας αρχίσει και η ΕΥΔΑΠ "Δεν έχουμε νερό" και "Οικονομία" και "Να μένετε άπλυτοι, ένα μπάνιο τη βδομάδα δλδ τι έχει?"... Την κάνουμε τη ρημάδα την οικονομία μας, το σεβόμαστε το νερό (the greatest of all resources), αλλά μην φτάσουμε πάλι να ποτίζουμε κήπο με δαχτυλήθρα...

Δεν κάνουν μια κατά Αρη μεριά μπας και βρουν εκεί νερό λέω'γω?

AMAZING!!!!

Artist: Phil Hansen, www.philinthebox.com

Το τι φτιάχνει (από πορτραίτα μέχρι πολιτική σάτιρα) και με τι υλικά (από νεροχρώματα μέχρι φυστικοβούτυρο, ακόμη και το ίδιο του το αίμα!) είναι απίστευτο! Πληκτρολογείστε το όνομά του στο http://www.youtube και θα καταλάβετε...

Chicago Law Firm Ad

No comments! :)))))

Thnx H. for your jokes, they make my day!

Οπου νά'ναι θα σκάσει κι εδώ!

Οπισθόφυλλο του περιοδικού "Prevention" (με μόττο το "Smart ways to live well", και μπόλικα health topics), η εντελώς απελευθερωμένη λαλαλά χρησιμότητα του Botox, που είναι κανονική ΝΕΥΡΟΤΟΞΙΝΗ -με κάμποσες παρενέργειες- το κέρατό μου μέσα!

"...Serious heart problems and serious allergic reactions have been reported rarely. If you think you’re having an allergic reaction or other unusual symptoms, such as difficulty swallowing, speaking or breathing, call your doctor immediately. The most common side effects following injection include temporary eyelid droop and nausea. Localized pain, infection, inflammation, tenderness, swelling, redness, and/or bleeding/bruising may be associated with the injection..."

Βαρέθηκα να βλέπω τα ακίνητα μέτωπα, που μετά από λίγο μια και οι μορφασμοί συνεχίζουν, αλλά το πρόσωπο δε μπορεί να συσπαστεί στα σημεία εκείνα στα οποία είναι προγραμματισμένο να συσπάται, κάνει τσαλάκες σε διάφορα άσχετα μέρη, κι έτσι βλέπεις μέτωπο πχ. λείο και φρύδια ακίνητα, και ρυτίδες σε σχήμα "Ωμέγα" σύρριζα στα μαλλιά, από κρόταφο σε κρόταφο (εμ, δε φτάνει μέχρι εκεί πάνω η τοξίνη, και το μέτωπο θέλει να αυτοεκπληρωθεί με ζάρα -όχι το μαγαζί, το άλλο, το πλισσέ σχεδιατάκι- βρε αδερφέ!!!)

Μωρ'δε με νιάζει το να θέλει ο καθένας να βελτιώνει την εξωτερική του εμφάνιση σε όποιο βαθμό γουστάρει. Καλώς καμωμένο. Αυτό που με διαολίζει όμως είναι που φοβόμαστε κι αποστρεφόμαστε ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ το να μεγαλώνουμε.

Γιατί, το να είναι μια γυναίκα πχ 70 ετών με όψη τραβηγμένης 20-άρας είναι ωραίο? (βλ. Ζωή Λάσκαρη, την οποία κατασυμπαθώ κιόλας). Μου φαίνεται τρομαχτικό, σαν τέρας της φύσης... Ειδικά αφού το υπόλοιπο σώμα δείχνει το χρόνο, όσο γυμναστήριο κι όσες πλαστικές και να του επιβάλλεις...


Τεσπα, μη γκρινιάζω, ας ξεκολλήσουμε όμως από όλη αυτή την βιομηχανία κι ας μην τρομάζουμε όταν βλέπουμε τη μούρη μας να μπαταλεύει. Να λέμε και κάνα δόξα τω θεώ που είμαστε ζωντανοί και γερνάμε κι ας ασχοληθούμε με το μέσα μας... Kι όταν αρχίσει η λαίλαπα στα περιοδικά, να μην τσιμπήσουμε. Ας πάνε όλα τα χρήματα σε άλλου τύπου έρευνες / φάρμακα / εφαρμογές, έλεος!


Μη δω λοιπόν καμμιά ή κανέναν να κάνει Botox, σας έκοψα την καλημέρα!!!

(να δεις βέβαια που θα μας έρθουν και τα Botox parties... με τις όρθιες νευρώσεις να βελονιάζονται επί τόπου ανάμεσα σε καφέ, κουλουράκια και κουτσομπολιό, στο σαλόνι, από γιατρό/αισθητικό - προσφορά της οικοδέσποινας...)

Some Mothers Are Realy Lucky!

Πριν ευχηθώ σε όλες μας ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, να εξομολογηθώ πώς περίπου αισθάνομαι ως μάνα: a hideous old bat! Κάτι σαν... καρακάξα που θα λέγαμε εμείς...

Γιατί για κάθε τι καλό που κάνω στα παιδιά μου, είμαι σίγουρη πως κάνω και δέκα στραβά. Κι όσο και να προσπαθώ να υπερβαίνω εαυτόν ακόμη κι όταν είμαι λιώμα στην κούραση, και να συζητώ το κάθε πρόβλημα, μικρό-μεγάλο, κάποια στιγμή θα μου ξεφύγει και θα βάλω τις φωνές (νούμερο 12, για θεατράλε εκρήξεις)...

Οσο και να διορθωθούν τα πράγματα μετά με εξηγήσεις, αγκαλιές κτλ, η απογοήτευσή μου από μένα είναι τρομακτική.

Δεν είμαι τέλεια σε τίποτα.

Οκ, λογικό, I’m only human. Για την ακρίβεια, στα περισσότερα απέχω παρασάγγας ακόμη κι από έναν καλό μεσον όρο. Στα λιγότερα δε, α καλά, απέχω έτη φωτός! Απλώς πάντοτε ήλπιζα ότι ως μητέρα, θα ήμουν η καλύτερη που θα μπορούσε να γίνει ποτέ, αν μη τι άλλο καλύτερη από τη δική μου. Με δικαίωμα στα λάθη, που όμως θα μάθαινα από αυτά και δεν θα τα επαναλάμβανα ποτέ μου.

Ε, τα μόνα που έχω "ισιώσει" σε σχέση με τη δική μου, χωρίς να είμαι σίγουρη ότι έχω εξασφαλίσει τα καλά που έκανε εκείνη, και χωρίς να μετράω το πόσο υστέρω γίνομαι (εκεί την ξεπερνάω άνετα), είναι πολύ λίγα. Τα εξής δύο: πρώτον το ότι ακούω πολύ τα παιδιά μου, και δεν έχω το «ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ!» για να κάνουν κάτι, δλδ λόγω υπακοής κι όχι κατανόησης του πραγματικού λόγου.

Και δεύτερον (και τρομακτικά επώδυνο), ξέρω ότι τα μεγαλώνω για εκείνα.

Οχι για να γίνουν ή να κάνουν ό,τι δεν κατάφερα εγώ, όχι για να με κάνουν να φαίνομαι καλή μαμά στα μάτια των άλλων («Τι δουλειά κάνει η κόρη σας?» «... Χμ, (παύση), Μα τι άλλο... (χαμόγελο), ΓΙΑΤΡΟΣ!!!», «Α, ωραία, και η άλλη?» «...(κι άλλη παύση)... ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. ΦΥ-ΣΙ-ΚΑ!», "Αααα.. μα τι σπουδαία παιδιά, και τι σπουδαία μάνα!").

Και σίγουρα ΟΧΙ για να με γηροκομήσουν. Η για να τους πηδήξω τη ζωή ώστε να μου "ξεπληρώσουν" ότι έδωσα σ’εκείνες (χρέος μου έτσι ή αλλιώς, δεν είναι αλισβερίσι, πάρε-δώσε, έλεος!).

(αναστεναγμός)

Μητέρα (προσφορά) για τα παιδιά μου, κι όχι τα παιδιά μου (δεκανίκι) για μένα. Αουτς!

Πονάει το να ξέρω ότι η μόνη αλήθεια που υπάρχει τελικά είναι να τους δίνω εφ’όρου ζωής. Να παρέχω εφόδια, να στηρίζω και να ενισχύω, χωρίς να διατάζω, να απαιτώ ή να «προωθώ» προς την «επιθυμητή κατεύθυνση».... Θέλει γερά νεύρα και πολλή ανιδιοτελή αγάπη. Να ξέρω ότι θα μεγαλώσουν κι ΑΝ ΘΕΛΟΥΝ θα είναι κοντά μου, αλλά δεν είναι υποχρωτικό. Να ξέρω ότι θα τις βλέπω να τρώνε τα μούτρα τους και δεν θα μπορώ μ’ένα φιλάκι να τους γιάνω το βαβά, αλλά θα γυρνώ τα μέσα-έξω μου να τις βοηθάω να ξανασταθούν στα πόδια τους. Και μόλις το κάνουν, να με γράφουν και να ξεχύνονται πάλι να ξαναπετάξουν, αφήνοντας με ξέπνοη στο έδαφος. Και στο ενδιάμεσο, να γερνάω κιόλας!

Η καρακαηδόνα!

Και να θυμάμαι κάθε ώρα και λεπτό ότι και μόνο καλά να είναι από υγεία, θα πρέπει να μου φτάνει. Και να κρατιέμαι να μην «κολλάω» («γιατί παιδί μου τατουάζ, ποιός είναι αυτός ο αλήτης, τι εννοείς θα πιλοτάρεις τζετ?»). Και να τους έχω εμπιστοσύνη, και να μου αρκεί το ότι κάνω ό,τι πιο ειλικρινές μπορώ, βάζοντας το μυαλό μου και την καρδιά μου να δουλεύουν υπερωρίες. Και... και... και...

Γιατί καταλαβαίνω ότι όταν με μεγάλωναν εμένα οι γονείς μου, υπήρχε πάντα η ελπίδα ότι τα παιδιά τους θα ζήσουν σ’έναν καλύτερο κόσμο. Ο κόσμος όντως είχε βάλει την τεχνολογία στην υπηρεσία του και μεγαλώναμε με άνεση και μόρφωση (σε σχέση πάντα με τη γενιά τους). Τώρα όμως δεν αρκεί ούτε η άνεση, ούτε η εκπαίδευση. Η έκπτωση σε όλα τα επίπεδα, το μπάχαλο στις σχέσεις και ο βιασμός του πλανήτη δυστυχώς θα μας πάνε από το κακό στο χειρότερο. Και σε τέτοιον κόσμο θα μεγαλώσουν οι δικές μου.

Με μια ελπίδα τουλάχιστον να μπορέσουν να κάνουν κάτι να απαλύνουν (και διορθώσουν μακάρι!) τις ανωριμότητες και τα βολέματα που έχουμε κάνει εμείς, για να ζήσουν, η γενιά τους κι όλες η επόμενες καλύτερα.


Αλλά να, πάλι ζητάω, πάλι μετατοπίζω ευθύνες στα παιδιά μου... αδιόρθωτη είμαι!!! Κι όσο οικολόγος και να είμαι, όσο υπεύθυνη (ε?) τις σχέσεις και τα επαγγελματικά μου, τόσο ξέρω ότι δεν εξαρτάται τίποτε θεμελιώδες από μένα. Ισως μόνο ένα ελάχιστο κομμάτι του κόσμου τους...

Και τότε με πιάνει η καρδιά μου. Πώς τά’χουμε κάνει έτσι.. Τι κάνω και τις έχω μες το καυσαέριο?... Πώς δεν τις παίρνω σε κάνα νησί, να γίνω αγρότισσα, και στο διάολο τα σπίτια και τ’αυτοκίνητα?!

Σκατά.

Για να μη σας μιζεριάζω λοιπόν, να σας δείξω εκείνο το πικρόγλυκο κομμάτι από μια ταινία του Mr Bean. Ναι, του Mr Bean παρακαλώ!

Στην ταινία του «Η Απόλυτη Καταστροφή» (1997), ο ήρωάς μας, φύλακας σε Μουσείο, στέλνεται κατά λάθος σαν ειδικός για συνοδεία του πίνακα Whistler's Mother (1871) από την Αγγλία στην Αμερική εν μέσω τρελλών παρεξηγήσεων, και φτερνίζεται πάνω στον πανάκριβο πίνακα. Πάει να σκουπίσει τα σάλια με το μαντήλι του, που όμως είχε μελάνι επάνω από την πέννα του, και κάνει το πρόσωπο της Μητέρας σύχρηστο!

Τελικά με τα πολλά, καταφέρνει ν’αντικαταστήσει τον πίνακα με μια απεικόνιση σε σχετικό πόστερ από την έκθεση και παίρνει το ορίτζιναλ σπίτι του. Οταν τον καλούν να δώσει μικρό λόγο στην τελετή παρουσίασης, ξεκινάει τραυλίζοντας (παντελώς άσχετος είπαμε): «...Ο πίνακας... είναι ωραίος... γιατί... είναι μεγάλος... οπότε... εμμμ... φαίνεται!» κτλ. Κι όσο ο Διευθυντής του Μουσείου, που ξέρει την ασχετίλα του, κοντεύει να πάθει έμφραγμα, ο Bean συνεχίζει με στόμφο πλέον ότι όπως έμαθε από τον φίλο του (τον λαχταρισμένο Διεθυντή, που τον εγκατέλειψε κι η γυναίκα του και θα μπει και φυλακή εξ’αιτίας του ήρωά μας), «Η οικογένεια είναι πάνω απ’όλα!». Και διαβεβαιώνει το κοινό (δείτε το μέχρι το λεπτό 3:25, μετά αλλάζει θέμα) ότι ο πανάκριβος πίνακας αυτός είναι σπουδαίος διότι...



“... even though Mr Whinslet is perfectly aware that his mother was a hideous old bat who looks like she's got a cactus lodged up her backside, he stuck with her and even took the time to paint this amazing picture of her. It’s not just a painting. It’s a picture of a mad old cow who he thought the world of. And that’s marvellous!”

Με λίγα λόγια ο ζωγράφος ήξερε ότι η μάνα του ήταν μια τρελλή αγελάδα, αλλά παρ’όλ’αυτά έκατσε και της έκανε κοτζάμ πίνακα, μόνο και μόνο γιατί ήταν η μάνα του. Την οποία λάτρευε...

Καλό ε?

Τι, να μου κάνουν πίνακα οι δικές μου μεθαύριο?

Αχαχα!

Θα είμαι ειλικρινά ευτυχής αν δε μου κάνουν τα 40 σύντομα....

ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΠΟΛΛΑΑΑΑΑΑΑ!!!