Αντε, Ντόρα, με γειά το Κόμμα!

Αχ αυτός ο αέρας ανανέωσης, αυτό το μοντέρνο, το δεν-ξαναϋπήρξε... πολύ μου άρεσαν!

(πόσο να κόστισε το συνεδριάκι αναγγελίας άραγε?)

ΑΜΑΝ ΜΕ ΤΑ ΦΟΥΓΑΡΑ ΣΑΣ ΚΑΓΚΟΥΡΕΣ!

Οταν θα δημιουργηθούν ζώνες ούρησης σε πισίνες...

τότε και ΜΟΝΟΝ τότε θα δεχτώ να καπνίζει ένα ΜΑΛΑΚΑΣ μες τη μούρη μου -και της οικογένειάς μου και όλων των παιδιών δλδ- στο εστιατόριο, την καφετέρια, τον παιδότοπο (ΦΡΙΚΗ!!!), τα λεωφορεία -οι οδηγοί!!!- και τις δημόσιες υπηρεσίες!

Και κόψτε την κλάψα οι καταστηματάρχες, αν το ακολουθούσατε ΟΛΟΙ σας, θα έληγε το θέμα. Και θα βοηθούσατε και τον κόσμο, πώς το λένε! Σας αφήνουν ρε να "παρανομείτε" κάνοντας το "χατήρι" των πελατών και σας τραβολογάνε με χίλια δυο τερτίπια, άδειες και δηλώσεις και εξαερισμούς και ζώνες και κουραφέξαλα, για να φορολογήσουν το τσιγάρο, αυτό είναι όλο. Χέστηκαν για την δημόσια υγεία - και μη νομίζετε ότι το ΙΚΑ θα πληρώσει όλους αυτούς τους καρκίνους και τα καρδιαγγειακά...

ΑΦΟΥ ΤΟ ΞΕΡΕΤΕ ΟΤΙ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΣΕ ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΛΟ (εκτός απ'την τσέπη των ταμπακο-βιομηχανιών), σταματείστε όλοι εσείς εκεί έξω, καπνιστές και καταστηματάρχες, μόλις στριμωχτείτε, να το υπερασπίζεστε με τέτοιο μένος!!!

ΞΕΚΟΛΛΗΣΤΕ και πάψτε να δηλητηριάζετε και τους υπόλοιπους!

ΥΓ- κτηνίατρε, αυτό ισχύει και για σένα...

Welcome to the Jungle!

Μου παραπονιέστε ότι δεν "ταίζω" τα μπλογκς μου εδώ και τόσο καιρό... Δε γίνεται παιδιά. Με όλα αυτά που συμβαίνουν, δεν έχω όρεξη πλέον για τίποτα. Ούτε χρόνο. 'Ολη την ώρα, ό,τι κι αν κάνω, σκέφτομαι-σκέφτομαι-σκέφτομαι. Δε θέλω ούτε πληκτρολόγιο να πιάσω, μόνο για να μπαίνω πού και πού να βρίσκω για λίγο τους μπλογκόφιλους, να τους διαβάζω, χωρίς καν σχόλιο. Και ενημέρωση, αλλά...

Δε μπορώ.

Με πιάνει μεγάλη θλίψη για το τι ζούμε, το πώς φτάσαμε/μας έφτασαν, το πόσο πάτο θα πάμε ακόμα.

Δεν κοιμάμαι.

Οχι μόνο για το τι μας μαγείρεψαν και μάλιστα απλώσαμε και το κόκκινο χαλί από πάνω, αλλά για το ότι όλος ο πλανήτης παραδίνεται στα χειρότερα ένστικτα και τα μοχθηρότερα κίνητρα του Νεάερνταλ. Με τις επιστημονικότερες μεθόδους βέβαια, είτε τεχνικές είτε οικονομικές.

Μικρές ανάσες λίγη τέχνη πότε-πότε, τα παιδιά όλων, λίγη κουβέντα, κάποια πλακίτσα, κάνα μαίηλ που σκάει χαμόγελο, το οικείο χάδι...

Αλλά κρατάει πολύ λίγο.

Στα μάτια μου ο τύπος που βάραγε στη ράχη του χεριού του και γέμιζε η σύριγγά του αίμα. Και δίπλα του ακριβώς ο άλλος που βάραγε στην καρωτίδα. Με συμμορίες εκατοντάδες σκουρόχρωμους δεξιά κι αριστερά, δυο αστυνομικούς να κοιτάνε αμήχανοι και εμάς στο αυτοκίνητο sitting ducks. Κυριακή μεσημέρι, Μεταξουργείο, παράκαμψη για να βγούμε Γκάζι... Τρομάξαμε να φύγουμε.

Τι να εξηγήσω στα παιδιά μου... φρικάρισαν. Μια μικρή διαδρομή ως την Πειραιώς και τα είδαν όλα.

Και μετά βλέπεις ειδήσεις, κατευθυνόμενες ή μη, ίντερνετ για πιο πλήρη ενημέρωση, όσο αντέχεις και φρικάρεις κι εσύ. Και δε μιλάω για τους μετανάστες μόνο, για όλο το πακετάκι λέω.

Ποιός κυρίαρχος λαός... Τι πιονάκια γίναμε όλοι μας! Μια όμορφη πυραμίδα: Η ελίτ, από κάτω η πλέμπα να τους θρέφει και οι τωρινοί αδύνατοι απλώς εξαφανιζόλ.

Μου σηκώνεται η πέτσα, πώς το λένε.

Τέτοιο Μεσαίωνα δε θέλω να τον ζήσω.

Τουλάχιστον στον προηγούμενο, είχαν το ελαφρυντικό της άγνοιας. Και της πείνας σε κάθε επίπεδο.

Στον τωρινό, όχι μόνο δεν υπάρχει δικαιολογία, αλλά γίνεται επί τούτου. Από στομάχια σκασμένα στην ύλη και πουλημένα στην απαξίωση της ζωής της ίδιας, σε στομάχια που καμώθηκαν τα χορτάτα. Η που παρέμεναν άδεια.

Πόσα λάθη...

ΠΟΣΑ ΛΑΘΗ!

...

...