Παρασκευή 13 Ιουνίου 2008

Τσα!



Εδώ είμαι πάλι, μισό να ανασκουμπωθώ, το καλοκαίρι θέλει σκέψη. Ποιά χριστουγεννιάτικα resolutions, τώρα που τελείωσε ο χειμώνας με την παρατρεχάμενη καυσωνόπληκτη άνοιξη είναι το θέμα... ουσιαστικά αφήνεις πίσω σου όποιον "όγκο" δουλειάς έκανες φέτος και μετράει ό,τι δούλεψες ως τώρα. Γιατί ό,τι και να κάνεις μέχρι 15-Αύγουστο, σιγά μην πιάσει τόπο. Το μυαλό όλων είναι αλλού. Θάλαααασσααααα, θάλασσα κι αλμυρόοο νερόοοοοο...

Τουλάχιστον γελάμε, αυτό το: "Μόλις λάβεις αυτό το γράμμα θα το δημοσιεύσω" του κινέζου στο παιδί, είναι ΑΠΑΙΧΤΟ! Νομίζω - τι νομίζω, είμαι πεπεισμένη πια ότι το ΠΑΣΟΚ έχει σπόνσορα τη ΝΔ και το Δελφινάριο μαζί...

Α, και το κουίζ της ημέρας: "Από τα 1.100 συν-πλην καμμένα στην Ηλεία έγιναν μόνο 580 αιτήσεις για χρηματοδότηση ξαναχτισίματος. Αφού τα άλλα είναι αυθαίρετα λέμε! Από τα (πόσα τελικά?) κουνημένα στην Αχαία, πόσες αιτήσεις θα γίνουν για ξαναχτίσιμο?"

Ωραία χώρα, ευνομούμενη!

ΥΓ- Mr Bean for president. Αμφιβάλει κανείς ότι θα τα πάμε καλύτερα?

Κυριακή 1 Ιουνίου 2008

Κύκλους Κάνει...


... μια είσαι εσύ, μια είμαι εγώ, μια είναι κάποιος άλλος... και κάποιες μικρές στιγμούλες ακουμπάνε οι δρόμοι μας, ακουμπάνε τα βλέμματά μας και κουβαλάμε ο ένας λίγο από το βάρος του άλλου - έτσι, για μικρό κομμάτι της διαδρομής...

Τίποτα δε μένει για πάντα - και γιατί θα έπρεπε άλλωστε? Το μόνο που αφήνει πίσω του τόσος κόπος για την καθεμέρα μας, είναι κάτι στάλες από τις μπόρες που περνάμε. Που γυαλίζουν και λαμπυρίζουν στο μάτι όποιου τις δει περνώντας εκείνη την ώρα. Και μετά τίποτα, χάνονται και πάνε.

Μια φρεσκάδα που πλημμυρίζει την ψυχή ίσα-ίσα να θυμόμαστε ότι υπάρχει κι ομορφιά στον κόσμο, λίγη ευτυχία, αγάπη αν είμαστε τυχεροί... Αυτά και πολλά λέω.

Δεν μπορώ να γράψω πάντως, είμαι σε τρομερά δύσκολη θέση όλους αυτούς τους μήνες που ασχολήθηκα με τόσους συνανθρώπους μας να κάνουμε κάτι, γιατί παραστράβωσε το πράγμα... ξεφτιλίστηκε όχι μόνο η Υγεία, αλλά και η αξία της περίθαλψης, του λειτουργήματος, της ανθρωπιάς και του πολιτισμού μαζί.

Κι όλον αυτόν τον καιρό, να αισθάνομαι ότι όποτε επεξεργαζόμουν κάποιο κείμενό της, ή κάποια φωτογραφία της, να με βαραίνει ο σεβασμός στο θάρρος και την αξιοπρέπειά της... δε νομίζω πως θα μπορέσω να δημοσιεύσω τις σκέψεις μου, είναι πολύ βαρειές - όχι απαραίτητα θλιβερές, ή μόνο στενάχωρες, έδωσε πολλή ελπίδα... Αλλά δεν χωράνε τα δικά μου σε μια οθόνη. Και σιγά τα σμέουρα δλδ και να χωρούσαν...

Προτιμώ να πάω να μου σπάσουν τα μούτρα αύριο σε κάποιο αιμοδοτικό κέντρο. Οχι οι γιατροί, όχι... Αλλά όσοι πάνε από εσωτερική ανάγκη να προσφέρουν. Με γονατίζει αυτό. Να ξαναδώ τους τακτικούς αιμοδότες και να με μουτζώσω για την ολιγωρία μου. Να καταντραπώ εξ ονόματος όλων των βολεμένων συμπολιτών μας, στη θέα ακόμη ενός ανθρώπου που προσφέρει ό,τι πολυτιμότερο έχει στον ασθενή, είτε έχει δικό του άνθρωπο στο χειρουργείο είτε όχι. Κυρίως όταν όχι....

Κύκλους κάνει. Το ξέρω και δεν φοβάμαι. Υπάρχουν τόσα πιο σημαντικά από το να λείψω εγώ από το στερέωμα!

Σ'ευχαριστώ Αμαλία για ό,τι άντεξες να γράψεις. Κι εσάς παιδιά για το πολύτιμο, mind-blowing ταξίδι!

Τι να Πρωτοχωρέσει στις Εικόνες...


Μια καλημέρα, ένα "συνεχίζει το μήνυμά σου", ένα απαλό χτύπημα ίσως στην πλάτη των γονιών που έχουν μόνη τους παρηγοριά το να μην ξεχαστεί... στο fakellaki...



Και πάμε να δώσουμε αίμα, τι καθόμαστε?!

Μην το Αφήσουμε στους Αλλους...



Κάθε ένας μας μετράει. Πολύ. Μην περιμένουμε από τους άλλους κι έχουμε διασπορά υπευθυνότητας... Αντε, παιδιά, να φάμε καλό πρωινό και φύγαμε...

ΕΝΑΣ ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ ΧΡΟΝΟΣ ΠΕΡΑΣΕ... ΚΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ?...


25.05.07: Η Αμαλία Καλυβίνου πεθαίνει μετά από απίστευτη ταλαιπωρία στα χέρια του Ε.Σ.Υ.

Η οργή όλων μας ξεχειλίζει. Οπως και η Αμαλία, ευγνωμονούμε τους γιατρούς εκείνους που υπερβάλλουν εαυτόν και τιμώντας το λειτούργημά τους σώζουν ζωές. Αλλά όπως κι εκείνη, θέλουμε να πούμε ένα μεγάλο "ΟΧΙ!" σε κάθε γιατρό που απαιτεί φακελάκι και σε κάθε γραφειοκρατικό κώλυμα που μας στερεί την ισότιμη, έγκαιρη και ολοκληρωμένη περίθαλψη.

01.06.07: Ημέρα αφιερωμένη στη μνήμη της Αμαλίας.

Η κίνηση "Για την Αμαλία" ήταν ο πρώτος και πιο αυθόρμητος διαδικτυακός ακτιβισμός, με κοινή δημοσίευση στα μπλογκς, καταιγισμό e-mails στους αρμόδιους και διεθνή ενημέρωση. Η διαμαρτυρία για την κατάντια της ιατρικής περίθαλψης στη χώρα μας αγκαλιάστηκε από χιλιάδες κόσμου (σχετικού αλλά και άσχετου με τα μπλογκς), δημιούργησε είδηση στα ΜΜΕ και προκάλεσε πολιτικό ενδιαφέρον.

Δυστυχώς όμως όχι για πολύ. Οσο έτρεχε η συλλογή υπογραφών στο κείμενο διαμαρτυρίας «Για την Αμαλία/Για την Υγεία», το δημόσιο ενδιαφέρον στράφηκε στις πυρκαγιές και τις επερχόμενες εκλογές. Το θέμα γρήγορα μπήκε στις καλένδες κι από τότε μέχρι σήμερα, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΙΠΟΤΑ. Aκόμη και κάποιες υποσχετικές εξαγγελίες των ημερών, εξανεμίστηκαν αμέσως μετά τις εκλογές.


«Η επανίδρυση του Ε.Σ.Υ.» αποτελεί αυτή τη στιγμή ανέκδοτο, πέραν κομματικών στεγανών. Η δημόσια περίθαλψη βρίσκεται σε χειρότερη θέση από πέρισυ. Ενδεικτικά αναφέρουμε:

* ελλείψεις κρεβατιών σε ΜΕΘ (μονάδες εντατικής θεραπείας) που στοιχίζουν τη ζωή σε 3.000 συνανθρώπους μας το χρόνο,
* βρέφη και παιδιά που πεθαίνουν από ελλείψεις σε ασθενοφόρα,
* μεταγγίσεις αίματος που πραγματοποιούνται χωρίς παρουσία γιατρού ή/και ελέγχους,
* γιατροί που κρατούν κρεβάτια για «δικούς» τους ασθενείς στερώντας θέσεις από «λίστες» αναμονής,
* γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό που δεν επαρκούν (οι διαδικασίες π.χ. για προσλήψεις 6.000 νοσηλευτών και 4.500 γιατρών ακόμη εκκρεμούν, καθώς δεν υπάρχουν εγγεγραμμένα κονδύλια στον προϋπολογισμό), με αποτέλεσμα το να καταδικάζονται οι ασθενείς σε ελλειπή φροντίδα και ο υπάρχον εξοπλισμός σε αχρηστία,
* πλήρη απουσία ουσιαστικού και αποτελεσματικού σχεδιασμού εφημεριών κι έτσι το φακελάκι να είναι πιο επίκαιρο από ποτέ,
* τεράστια ελλείμματα στα νοσοκομεία που επιβαρύνουν το δημόσιο χρέος χωρίς να υπάρχει έλεγχος των οικονομικών τους,
* σταδιακή «έξοδο» του ΙΚΑ από τον χώρο της νοσοκομειακής περίθαλψης και την εκμετάλλευση των υφιστάμενων υποδομών των θεραπευτηρίων από ιδιώτες, να είναι πλέον γεγονός,

και δεν θα μας έφταναν μπλογκς ολόκληρα για να καταγράψουμε την αποσάθρωση του Ε.Σ.Υ.


01.06.08: Ενα χρόνο μετά, η διαμαρτυρία συνεχίζει. Κι όσοι διαμαρτυρόμαστε εξακολουθούμε να θεωρούμε πως δεν εκπροσωπούμε κανέναν πέρα από τους εαυτούς μας. Δεν ενδιαφερόμαστε για την προσωπική μας προβολή, ούτε ανήκουμε σε κάποιο "κίνημα μπλόγκερς" (το οποίο δεν υφίσταται σαν έννοια, απλώς βόλεψε να ονομαστεί από τα μήντια έτσι). Αυτά που μας ενώνουν είναι η οργή για το ότι η Αμαλία δεν ήταν η πρώτη, και η βεβαιότητα ότι δεν θα είναι η τελευταία. Δεν πάει άλλο!

Θέλουμε να μην ζήσουν άλλοι άνθρωποι αυτά που τράβηξε η Αμαλία. Να μην ζήσουν όσα έζησαν και ζουν ακόμη τόσοι άλλοι ασθενείς που καταταλαιπωρούνται στο Ε.Σ.Υ. Θέλουμε την εξυγείανση του συστήματος, μέρος του οποίου είμαστε φυσικά κι εμείς οι ίδιοι (ποιοί και πόσοι αλήθεια αντιστέκονται στο φακελάκι ή στην παραβίαση της «λίστας», ειδικά εάν υπάρχει «μέσον»;). Θέλουμε ν’αλλάξει η νοοτροπία και των δύο πλευρών και να σταματήσει η διαφθορά, η εκμετάλλευση και η απαξίωση.

Αυτός είναι ο τελικός σκοπός: να αλλάξει η νοοτροπία.

Κάτι που δυστυχώς δεν έχει αλλάξει στο ελάχιστο από την πρώτη ώρα που ταχθήκαμε σε αυτή την κίνηση. Η ηλεκτρονική συλλογή υπογραφών αποτύπωσε με διαφάνεια και σε ικανοποιητικό βαθμό (απ’ό,τι φάνηκε από το δημόσιο διάλογο στο μπλογκ «Για την Υγεία») τα ζητούμενα, αλλά παρ’όλ’αυτά δεν έφερε το αποτέλεσμα που ευχόμασταν.


Τι θα γίνει όμως, θα περιμένουμε να μπούμε πάλι σε προεκλογική περίοδο για να «τσούξει» η ανακίνηση του θέματος; Θα περιμένουμε να δημοσιοποιήσει πάλι κάποιος συνάνθρωπός μας τον πόνο του για να συγκινηθούμε; Θα αδρανούμε μέχρι να πεθάνει κάποιος δικός μας και μετά να καταγγείλουμε δημόσια πρόσωπα και καταστάσεις;

Αρκετά αδρανήσαμε και αφήσαμε να γιγαντωθεί αυτό το σύστημα. Ολοι ξέρουμε τι γίνεται στα νοσοκομεία. Πόσο ακόμη θα το υπομένουμε και θα το ανατροφοδοτούμε με μια αποκοιμισμένη κοινωνική συνείδηση; Το πρόβλημα είναι καθημερινό, το ζούμε όλοι μας κάποια στιγμή και δεν πρέπει να περιμένουμε πότε θα μας χτυπήσει την πόρτα για να κινητοποιηθούμε. Δεν είναι δυνατόν να σταθούμε αμέτοχοι μπροστά σε όλα αυτά που συμβαίνουν σε κάτι τόσο θεμελιώδες όπως το δικαίωμα στην Υγεία.

Εύκολη λύση φυσικά δεν υπάρχει. Και για να υπάρξει κάποιο απτό αποτέλεσμα σε τέτοια μεγάλα θέματα απαιτείται συνεχής πίεση και προσπάθεια διαρκείας. Η ως τώρα πορεία της διαμαρτυρίας έδειξε ότι ο αρχικός ενθουσιασμός στην Ελλάδα ξεφουσκώνει γρήγορα και η κατάσταση μένει ως έχει. Το πιο εύκολο είναι να πούμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι σημαντικό, να τα παρατήσουμε και να γυρίσουμε στο βόλεμα και τη λήθη.

Οσο όμως υπάρχουν όλοι εκείνοι που γονατίζουν από το Ε.Σ.Υ, π.χ. οι χαμηλόμισθοι και οι συνταξιούχοι, που περιμένουν στις ουρές του ΙΚΑ με τις ώρες, ή τα παιδιά που στοιβάζονται και τα «ξεπετάνε», συνάνθρωποί μας εγκλωβισμένοι χωρίς ελπίδα ή τρόπο αντίδρασης, εμείς που έχουμε φωνή, θα κάτσουμε στ’αυγά μας;

Δεν μπορούμε να μην φωνάξουμε για λογαριασμό τους.


Γι’αυτό θέλουμε να ξαναθυμηθούμε τα αιτήματά μας:

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ.
ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

ΩΣ ΕΔΩ ΜΕ ΤΑ ΦΑΚΕΛΛΑΚΙΑ!

ΩΣ ΕΔΩ ΜΕ ΤΗΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ!

ΩΣ ΕΔΩ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ!

Αναλυτικά το κείμενο της ηλεκτρονικής διαμαρτυρίας εδώ.

Καλούμε όλους όσους θέλουν να συμμετάσχουν στην κίνηση να ενώσουν τη φωνή τους στη δική μας με τα εξής βήματα:

1. Ανεβάζουμε το κείμενο αυτό και τα σχετικά με την αιμοδοσία μπάννερς στα μπλογκς μας την
1η Ιουνίου 2008.

2. Υπογράφουμε στο
http://www.gopetition.com/online/12922.html αν δεν το έχουμε ήδη κάνει, και παροτρύνουμε φίλους, γνωστούς και συνεργάτες να υπογράψουν κι εκείνοι.

3. Στέλνουμε με SMS το εξής μήνυμα:

«Ένα χρόνο μετά τον θάνατο της Αμαλίας και τίποτα δεν άλλαξε στο Ε.Σ.Υ. Υπόγραψε το διαδικτυακό κείμενο διαμαρτυρίας «Για την Υγεία» στο www.gopetition.com/online/12922 και προώθησε το σε όσους γνωρίζεις.»

4. Συμμετέχουμε σε εθελοντική αιμοδοσία στο πλησιέστερό μας νοσοκομείο (ακολουθούν στοιχεία)


Ευχαριστούμε θερμά όλους όσους στήριξαν και στηρίζουν την διαμαρτυρία, τη συλλογή υπογραφών και την αιμοδοσία.

Συνεχίζουμε!

Η φωτο με την ουρά στις πληροφορίες νοσοκομείου είναι από Βήμα, με τα κίτρινα μεταλλικά κρεβάτια του ΠΙΚΠΑ από Tα Νέα, με το ματωμένο φακελάκι από kaltsovrako.