... μια είσαι εσύ, μια είμαι εγώ, μια είναι κάποιος άλλος... και κάποιες μικρές στιγμούλες ακουμπάνε οι δρόμοι μας, ακουμπάνε τα βλέμματά μας και κουβαλάμε ο ένας λίγο από το βάρος του άλλου - έτσι, για μικρό κομμάτι της διαδρομής...
Τίποτα δε μένει για πάντα - και γιατί θα έπρεπε άλλωστε? Το μόνο που αφήνει πίσω του τόσος κόπος για την καθεμέρα μας, είναι κάτι στάλες από τις μπόρες που περνάμε. Που γυαλίζουν και λαμπυρίζουν στο μάτι όποιου τις δει περνώντας εκείνη την ώρα. Και μετά τίποτα, χάνονται και πάνε.
Μια φρεσκάδα που πλημμυρίζει την ψυχή ίσα-ίσα να θυμόμαστε ότι υπάρχει κι ομορφιά στον κόσμο, λίγη ευτυχία, αγάπη αν είμαστε τυχεροί... Αυτά και πολλά λέω.
Δεν μπορώ να γράψω πάντως, είμαι σε τρομερά δύσκολη θέση όλους αυτούς τους μήνες που ασχολήθηκα με τόσους συνανθρώπους μας να κάνουμε κάτι, γιατί παραστράβωσε το πράγμα... ξεφτιλίστηκε όχι μόνο η Υγεία, αλλά και η αξία της περίθαλψης, του λειτουργήματος, της ανθρωπιάς και του πολιτισμού μαζί.
Κι όλον αυτόν τον καιρό, να αισθάνομαι ότι όποτε επεξεργαζόμουν κάποιο κείμενό της, ή κάποια φωτογραφία της, να με βαραίνει ο σεβασμός στο θάρρος και την αξιοπρέπειά της... δε νομίζω πως θα μπορέσω να δημοσιεύσω τις σκέψεις μου, είναι πολύ βαρειές - όχι απαραίτητα θλιβερές, ή μόνο στενάχωρες, έδωσε πολλή ελπίδα... Αλλά δεν χωράνε τα δικά μου σε μια οθόνη. Και σιγά τα σμέουρα δλδ και να χωρούσαν...
Προτιμώ να πάω να μου σπάσουν τα μούτρα αύριο σε κάποιο αιμοδοτικό κέντρο. Οχι οι γιατροί, όχι... Αλλά όσοι πάνε από εσωτερική ανάγκη να προσφέρουν. Με γονατίζει αυτό. Να ξαναδώ τους τακτικούς αιμοδότες και να με μουτζώσω για την ολιγωρία μου. Να καταντραπώ εξ ονόματος όλων των βολεμένων συμπολιτών μας, στη θέα ακόμη ενός ανθρώπου που προσφέρει ό,τι πολυτιμότερο έχει στον ασθενή, είτε έχει δικό του άνθρωπο στο χειρουργείο είτε όχι. Κυρίως όταν όχι....
Κύκλους κάνει. Το ξέρω και δεν φοβάμαι. Υπάρχουν τόσα πιο σημαντικά από το να λείψω εγώ από το στερέωμα!
Σ'ευχαριστώ Αμαλία για ό,τι άντεξες να γράψεις. Κι εσάς παιδιά για το πολύτιμο, mind-blowing ταξίδι!
