Τρίτη 28 Νοεμβρίου 2006

The Right Person for the Right Job!!!

Επαγγελματικός προσανατολισμός -
ο κατάλληλος άνθρωπος στην ακατάλληλη δουλειά..
.


Πώς είπατε? Σας ενοχλεί η δουλειά σας? Βαριέστε το αφεντικό σας? Ναι, ε? Αλλού ήταν τα όνειρά σας κι αλλού η ζωή σας πάει? Σοβαρά? Γιααα δείτε τι κάνουν κάποιοι άλλοι για το μεροκάματο, κι ελάτε πάλι από δω...

Manure Inspector (Επιθεωρητής Γ-καβαλίνας)

What they do: Wade through farming manure, inspecting different kinds of animal waste to make sure it is free from contaminants. By checking the manure, these scientists make sure that the harmful materials do not spread to infect vegetation, animals or consumers.


Orangutan-Pee Collector (Συλλέκτης... Ουραγκοτάνγκειων τσισακίων)

What they do: Collect and analyze ape urine to study factors that effect their reproduction. The work involves tracking down apes and laying down large plastic sheets or attaching plastic bags to poles in hopes of catching adequate samples to analyze.


Hot-zone Superintendent (Μποσικοκράτωρ... Καυτών Εργαστηρίων)

What they do: Perform maintenance work for bio-safety labs that study lethal airborne pathogens, for which there is no known cure. Their work enables scientists to study the nature of disease-causing organisms, such as anthrax.


Extremophile Excavator (Εκσκαφέας Αρσενικο-φαγάνων)

What they do: Sift through the smelly fumes of arsenic-saturated mud areas in blistering heat in order to gather samples containing arsenic-eating extremophiles. The purpose is to find microbes that could possibly assist in the decontamination of the nation's freshwater sources.


Dysentery Stool Sample Analyzer (Αναλυτής Δειγμάτων Δυσεντερικών Κακουλίων)

What they do: Study stool samples from diseased humans who have experienced diarrhea from a disease-causing microbe. The analysis allows these scientists to develop intestinal diagnostics to ease those suffering from the disease.


Semen Washer (Σπερμοπλύντης)

What they do: Take semen samples under microscopic observation to study their sperm count, then spin, separate, add preservatives and freeze the samples for in vitro fertilization.


Volcanologist (Ηφαιστιολόγος - Σκαρφαλωτής - Μελλοντολόγος)

What they do: Monitor volcanic regions to determine when they'll erupt next. In addition to dodging hot magma, these scientists mountain climb their way through the heat and fight their way through fogs of sulfur dioxide gas, ash, rocks and debris.


Carcass Cleaner (Πτωμαϊνοκαθαριστής)

What they do: Clean corpses for display using one of a variety of cleaning methods. This may include immersing the body in boiling chemicals, placing maggots or beetles on the carcass, or picking off the leftover flesh.


Fistula Feeder (Συρριγγιο-τροφο-ελεγκτής)

What they do: Study how the insides of cattle work. To do this, they deplug the fistula, an opening to the bovine intestinal system, and take samples from the forestomach to test their digestion and reaction to food additives.


Corpse-Flower Grower (Καλλιεργητής Ψοφόφυτου)

What they do: Grow and tend to a towering, foul-smelling plant called the corpse flower. Similar to the way pleasant-smelling flowers attract honeybees, the corpse flower attracts its own bugs, Sumatran carrion beetles and flesh flies. These scientists are competing to grow the largest blooming plant in cultivation.


Εχουμε βέβαια εδώ και τους ταπεινούς Σπερματοσυλλέκτες Ταύρων και Λοιπών Βοοειδών: δια να επιτευχθεί γονιμοποίησης του θηλυκού (ψεύτικη αγελάδα π.χ. ψεκασμένη έως λιποθυμίας με φερορμόνες, και ο σπεσιαλίστας με ύφος "είμαι λάτρης της όπερας, δε μου φαίνεται?", με γάντι μέχρι τον αγκώνα και το σωληνάριο-υποδοχέα ανά χείρας!!!)

Δεν ξέρω αν είναι ο ίδιος που κάνει και την τελική γονιμοποίηση της αγελάδας (γιατί όχι, προς τι η αντισύλληψη στον τομέα του?), τοποθετώντας ενδοκολπικά το «ζμί», ώστε να επέλθει το ευκταίον. Δεν ξέρω επίσης εάν σταματά στη μία καρτέλλα ηρεμιστικών ή χτυπάει και δεύτερη...

Fringe benefits: τα τεράστια αυτά ζα δεν συγκρατούν τα μεθανικά τους αέρια ή τις 15-κιλες κονσέρβες καβαλίνας. Γενικώς δλδ δε φημίζονται για τους καλούς τους τρόπους (εδώ τα άλογα της βασίλισσας της Αγγλίας και δεν κατάφεραν να κάνουν τις κακάκια τους σε γιογιό, παρά τα σκορπούν ανέμελα στις παρελάσεις!). Επίσης δεν φείδονται κλωτσιών όταν τους ζαλίζεις τον... ποπόκο και τα πέριξ.

Job pre-requisite: να πέρδεται το ζώον στη μούρη σου, και καπάκι να σε πασαλείβει πατόκορφα με ό,τι έχει παράγει το θαυμαστό και δαιδαλώδες πεπτικό του, αλλά εσύ εκεί, επιστήμων! Ανωτέρου!

Ποιά extreme sports... Εδώ σε θέλω μάστορα!

Αλλά μην πάω μακριά, κάτι σε πολύ οικείο και καθημερινό μας: αντί να έχουμε τους σκουπιδιάρηδες στα ώπα-ώπα, τους έχουμε να παρακαλάνε για να μαζεύουν σκουπίδια και να διατηρήσουν τη δουλειά τους...


Τι δουλειά είπαμε κάνετε?

Είστε σίγουρα ο πιο ακατάλληλος, ή υπάρχει κι άλλος ακαταλληλότερος?

Ο-έ-ο!

1=8731&cbRecursionCnt=1&cbsid=c25f4e9bce494cbea22d8c1cbf69d964-216890447-RS-4>10 Dirtiest Jobs in Science, By www.CareerBuilder.com, 15.11.06

Δευτέρα 27 Νοεμβρίου 2006

Γράμμα στις κόρες μου

Γράμμα στις κόρες μου.


Πολυαγαπημένα μου πλάσματα, μωρά μου όμορφα,

που με αξίωσε ο Θεός να σας κρατάω απ’το χεράκι, δεν ξέρω πότε θα διαβάσετε αυτό το γράμμα. Δεν ξέρω πώς θα είμαστε, αν θα σας το διαβάζω σε κάποια «μεγάλη στιγμή» της ζωής σας, ή αν απλώς θα έχετε ανοίξει τον υπολογιστή ή κάποιο συρτάρι και θα το χαζεύετε...

Θα ήθελα πάντως να μπορούσατε να με δείτε όπως είμαι τώρα. Ακριβώς όπως είμαι τώρα. Πιο μεγάλη & ώριμη απ’ό,τι έχω υπάρξει ποτέ μου, και μαζί πιο μικρή & ηλίθια απ’ό,τι θα υπάρξω ως το τέλος. Ακόμη αρκετά κοντά στα νιάτα μου - τα νιάτα που λαχταρώ τόσο να έρθουν καλπάζοντας σε σας και να σας ανεβάσουν... Κι ακόμη μια ανάσα μόλις από την έποχή του «πλατώ» μου, την (χα!) ολοκλήρωσή μου, πριν αρχίσει η κάμψη...


Κι απευθύνομαι όχι στο παιδί, μα τη γυναίκα μέσα σας. Που μακάρι Θεέ μου (έι, τώρα είναι καλή στιγμή να μ’ακούς!) να είμαι κι εγώ εκεί να την καμαρώσω στα ξεδιπλώματά της. Να είμαι εκεί, να μου σπάν’ τα δόντια μη τυχόν κι ανταγωνιστώ τη γυναίκα μέσα σας ποτέ. Και να μη ντραπώ ν’ αποκαλύψω ό,τι έμαθα υπηρετώντας την δική μου «γυναίκα» τόσα χρόνια. Να μην αφήσω κανένα ταμπού να μπει ανάμεσα στη φύση, που μιλάει γενιά με γενιά για να την κάνει καλύτερη...

Είστε γυναίκες. Προικισμένες, τυχερές, μεγάλες. Και θα πολεμηθείτε γι’αυτό, όσο τίποτε άλλο. Το φύλο πάνω σας θα προκαλεί – θα σας κάνουν να νοιώσετε ανάξιες, ανήμπορες, μικρές. Μην τους αφήσετε. Οι άντρες δεν ξέρουν, δεν υποψιάζονται καν. Οι άλλες γυναίκες πάλι δεν αντέχουν πάντα, δεν έχουν άλλο να δώσουν για να στηρίξουν τις ίδιες με εκείνες. Τις εξαντλεί το να παλεύουν για τη ζωή των γύρω τους. Σπάνια η πολυτέλεια να σας στηρίξουν ισόβια.



Εσείς όμως εκεί! Θα ξέρετε από τη μάνα σας ότι ο κόσμος είναι δικός σας. Πάντα ήταν, πάντα θα είναι. Κι ο εδώ, κι ο παρα-πέρα. Η ζωή είναι γυναίκα, δημιουργεί την επόμενη σαν κι αυτήν. Ο θάνατος άντρας, στο κόβει οριστικά κι αμετάκλητα. Και η ζωή – αν υπάρχει- μετά θάνατον, κι αυτή γυναίκα. Αν υπάρχει, τι άλλο θα κάνει, θα δημιουργεί το επόμενο...


Θα ήθελα τόσο πολύ να μπορούσα με ένα μαγικό να σας έφερνα δίπλα μου τη στιγμή που ήμουν έγκυος σε σας, να μου χαϊδεύατε την κοιλιά και να βλέπατε πώς είσασταν εκεί μέσα. Να με γνωρίζατε κι από απ’έξω μου, μια που από μέσα με ξέρατε από το πρώτο δευτερόλεπτο, πριν καν καταλάβω ότι διαιρεθήκατε κι είσασταν έτοιμες για το μεγάλο σας ταξίδι...

Να το έπαιρνα απ’ την αρχή, σαν παραμύθι... Να σας μιλούσα για το τι σημαίνει να μεγαλώνεις με μια αίσθηση αποστολής. Αόριστη, τόσο πολύ που θα κάνετε τα πιο τρελλά κι επικίνδυνα πράγματα χωρίς να το σκεφτείτε δεύτερη φορά. Μέχρι που σε κάποια στροφή, θα σταματήσετε για λίγο. Και θα βρεθεί η κάθε μια σας να κρατάει μιαν άλλη ζωή. Αυτή που ήδη έχει έρθει, στο κορμί που μας συμπληρώνει. Τον Αντρα.



Το πώς είσαι φουλ στον έρωτα, και ζεις γι’αυτόν, μέσα από αυτόν και μόνο μ’αυτόν. Κι είσαι καλά όπως δεν υπήρξες ποτέ, όταν θα τον έχεις μες το σώμα σου και θα τον αγκαλιάζεις με όση λαχτάρα εχει φορτώσει η ψυχή σου.

Και μετά για το τι σημαίνει, αν είστε τυχεροί, το θαύμα που φτιάξατε και που όπου νά’ναι θά’ρθει. Το καινούριο πλασματάκι. Το τόσο φρέσκο απ΄το Θεό... Το τόσο κοντά στους αγγέλους που μόνον εσείς θα μπορείτε να δείτε το φωτοστεφανό του. Κανείς άλλος. Καλά, χμ, ίσως κι εγώ, μαζί με το δικό σας το φωτοστέφανο. Εκείνο που θα χρυσίσει στα μαλλιά σας όταν θα το πάρετε το πακετάκι σας για πρώτη φορά αγκαλιά. Που θα το δείτε το ψιψίνι και με τα σκέτα μάτια...



Ποτέ δεν θέλω να ξεχάσετε ότι οι διαλεγμένες είστε εσείς. Δεν θα το βλέπετε καθόλου έτσι βέβαια, για πολύν καιρό. Ειδικά όταν η καρδιά σας θα γίνεται χίλια κομμάτια, και στη συγκόλληση όλο και κάποιο θα λείπει... Δεν πειράζει. Θα υπάρχουν δυό –τρία καινούρια κάθε φορά να καλύψουν το κενό, κι ας γίνει τελικά η καρδιά σας πάτσγουωρκ. Ενα παλλόμενο puzzle που θα έχει και μερικά παράταιρα, μα και τόσο χαριτωμένα κομμάτια. Τις τέλειες καρδιές δεν τις αγαπά κανείς έτσι ή αλλιώς.


Στεναχωριέμαι μόνο που δε θα μπορώ για πάντα με δυό φιλιά να διώχνω τον πόνο σας. Και που κάποια στιγμή θα περάσετε εσείς στην πρώτη γραμμή, και δε θα μ’ έχετε για στήριγμα. Που δεν θα με χρειάζεστε και θα προχωράτε με ταχύτητα άπιαστη για μένα, μπροστά, όλο και πιο μπροστά... Οπως κέρδισα κι εγώ τη μάνα μου στα 100, και μετά στα 200, και στα 400... Την περνάω και μάλιστα κάνω νέα ρεκόρ, όπως είχε κάνει κι εκείνη με τη μάνα της.


Θα κάνω ότι κοιτάω από την άλλη, να μην σας πρήζω και με βαριέστε. Με κάθε δυσκολία όμως, εγώ θα είμαι εκεί, με τα χέρια μου ανοιχτά. Να πέσετε στα μαλακά στον δρόμο για την αγάπη. Μέχρι που... Ούτε να το σκέφτομαι δεν θέλω! Το το βήμα σας ολοένα θα ταχαίνει, η αγκαλιά μου θα ξεμακραίνει, θα ξέρετε τα κατατόπια απ΄την καλή κι απ’την ανάποδη και πάλι πίσω, και θα μπορείτε να πηγαινοέρχεστε μόνες σας.

Κι εμένα? Να ξεφυσήξω λίγο... Μόνες σας, αυτάρκεις, δυνατές, γερές, αλλά... Μάλλον το μόνο που θα μου δείξει αν έκανα καλή δουλειά ως μάνα θα είναι να με θέλετε για παρέα, όταν πια δεν θα είστε υποχρεωμένες να με τρώτε στη μάπα, ε?

Σας κοιτάζω τώρα που κοιμάστε, άγουρα νεραϊδάκια παραδομένα στον ύπνο τον αθώο... Πώς να κρατήσω τις στιγμές, πώς να πάγωνα το χρόνο εδώ που τώρα έτσι, για λίγο, είστε εδώ και εντάξει? Τίποτε δεν θα συγκριθεί με το όταν σας είχα μέσα μου, στην πιο βαθιά αγκαλιά του κόσμου. Τίποτα δεν θα συγκριθεί με τώρα που σας έχω κοιμισμένες κι ήσυχες. Και κάθε μέρα, τίποτε δεν θα μπορεί να συγκριθεί με την προηγούμενη. Το κάθε βήμα που θα σας πηγαίνει στον προορισμό «γυναίκα», θ’αφήνει εμένα πίσω στην αφετηρία «μαμά»...


Λίγη από μένα βέβαια, θα περνάει σε ανύποτο χρόνο μέσα σας. Εύχομαι το καλύτερό μου κομμάτι, το πιο κρύσταλλο, αυτό που δεν φοβάται την αλήθεια με ό,τι κόστος κι αν έρχεται. Μέχρι η γυναίκα που θα γίνετε, να είναι μεγαλύτερη απ’ό,τι υπήρξα εγώ ποτέ μου.


Κι εύχομαι ολόψυχα, όσο πιο δυνατά μπορώ, να σας λατρέψει άντρας όπως σας λατρεύω εγώ – και να προσπεράσει το απ’έξω γρήγορα, να βοηθήσει ν’ανθίσει το από μέσα...


Ξέρετε πότε θα νοιώσω ακόμη περισσότερο ότι πέτυχα σαν μάνα και σαν φίλη μαζί? Οταν θα δω στα μάτια σας τη λάμψη εκείνη που έρχεται όταν δε σε νιάζει. Οταν πραγματικά δε σε νιάζει τίποτε έξω από το κουκλόσπιτο, με τον άνθρωπο που αγαπάς και τα παιδιά σας... η ό,τι είναι αυτό που θα σας κάνει πλήρεις. Αληθινές και χορτάτες. Μια λάμψη μαγική και φευγαλέα – αν τη δω, φεύγω ευγνώμων.

Το ξέρω, δεν κάνω πάντα την καλύτερη δυνατή προσπάθεια – κάθε 24-ωρο χρειάζομαι μια μέρα να σας φροντίσω, μια για να ανησυχήσω για σας και μια για να σας ευχαριστηθώ! Κι αυτό τις καλές μου μέρες, που έχω την ψευδαίσθηση ότι τα προλαβαίνω όλα. Τις κακές μου, το μόνο που με κρατάει είναι που εύχομαι να μην θυμάστε όλες τις φορές που σας απογοήτευσα.



Αυτή ήταν ακόμη μία ημέρα που αξιώθηκα να ζήσω μαζί σας, μέσα από εσάς. Ξεκινάει ήδη η επόμενη, που πάλι μαζί. Εύχομαι μαζί και στην ακόμη πιο επόμενη, και στην μεθεπόμενη, και στην αντιμεθεπόμενη, μέχρι να κουραστώ να μετράω (δηλαδή ποτέ!). Είστε κουλουριασμένες δίπλα μου, ακούω τις τρυφερές σαν αφρόγαλα ανάσες σας και σας βλέπω νομίζω ήδη να έχετε πάρει το δρόμο σας.


Αγαπούλες μου μικρές, «Today a daughter and a princess, Tomorrow a mother and a mistress» που είχα διαβάσει σε κάποιο ημερολόγιο...




Με τόση αγάπη που πονάει και μόνον στ’όνομα,

Η Μαμά-μαμούα σας.


Aphrodite said… in nikosdimou.blogspot.com post «Γυναίκας Εγκώμιο», 08.11.06

Κυριακή 26 Νοεμβρίου 2006

Three little things about Men

Τρεις μικρές εκπλήξεις στον δρόμο προς τους άντρες:


Πρώτη Εκπληξη: Οι άντρες έχουν απαλά χείλη. Μπορεί να είναι σκασμένα, να έχουν πάνω τους αλμύρα, να είναι μες τη σκόνη και το χώμα, αλλά τα χείλη τους είναι απαλά σαν και τα δικά μας. Ολες τις φορές. Κι ας τα κάνουν τάχα μου ρωμαλέα και τραχειά, να μιλούν και καλά δύναμη. Δεν...



Να ρουφάνε, να δαγκώνουν, να πονάνε – είναι απαλά. Και μόνον που ξέρεις ότι μπορούν να σε φιλήσουν με το πιο ανεπαίσθητο άγγιγμα, σε κάνει να τους εμπιστεύεσαι γι’ακόμη μία φορά.


Δεύτερη Εκπληξη: Οι άντρες έχουν βαρύ σώμα. Κάτω από τις τρίχες ή όχι, το λίπος ή όχι, τη μαγκιά ή όχι, οι άντρες έχουν βάρος. Ακριβώς αυτό που οριακά μπορείς να σηκώσεις πάνω σου χωρίς να συνθλιβείς.



Κι αυτό το βάρος αλλάζει, από άντρα σε άντρα. Και στον ίδιο άντρα, από φάση σε φάση. Το μόνο που μένει σταθερό, είναι η δική μας ανάγκη να το μεταφράζουμε σε ειδικό βάρος. Να βγάζει νόημα.


Τρίτη Εκπληξη: Οι άντρες δεν έχουν ρίζες. Το μόνο που έχουν για βάση, είναι το γράπωμα γύρω από μια γυναίκα- αν είναι τυχεροί... Μπορούν να βγάλουν ρίζες ίσως, μα με πολύ κόπο. Και ποτέ με τη φόρα φυτρώματος που έχουμε εμείς.


Γι’αυτό και μας χρειάζονται τόσο πολύ. Οχι για να γεμίζουν το είναι τους με τον έρωτά μας, αλλά για να ζεσταίνουμε την ύπαρξή τους με τη σταθερότητά μας.


Αν τους παραχαιδέψουμε πάντως, από ρίζες πάνε κατευθείαν στα φτερά, χωρίς ενδιάμεσα. Αυτά τα βγάζουν μ'ευχαρίστηση, να κάνουν γύρους όσο εμείς είμαστε δεμένες στη γή...

(κι έτσι και πετάξουμε κι εμείς, χάνουνε τ'αυγά και τα πασχάλια!!!)

Aphrodite said... in
nikosdimoublogspot.com, post "Γυναίκας Εγκώμιο", 09.05.06

Σάββατο 25 Νοεμβρίου 2006

Τρεις μικρές σκέψεις και κάτι ακόμη ψιλά...

Για να ευθυμήσωμεν ολίγον...

(Κοιμήθηκαν όλοι? Α, ωραία!)

Ραπανάκια για την όρεξη:

Νυμφομανής: αντρικός όρος που χαρακτηρίζει τις γυναίκες που θέλουν να κάνουν έρωτα πιο συχνά απ'ότι θέλουν οι άντρες!

Εύκολη: αντρικός όρος που χαρακτηρίζει τις γυναίκες που έχουν την σεξουαλική ηθική του άντρα!

Ολες οι σύζυγοι κλείνουν τα μάτια όταν κάνουν έρωτα. Σιχαίνονται να βλέπουν τους άντρες τους να περνούν καλά!
Woody Allen


Υπάρχουν πλέον πολλά μηχανικά εργαλεία που αυξάνουν τον σεξουαλικό ερεθισμό, ειδικά των γυναικών. Πρώτο απ'όλα έρχεται η Μercedes 380SL convertible...
Patric Jake O'Rourke

Οι τακτικές αναγνώστριες του περιοδικού «Γάμος», θεωρούνται νυμφομανείς?
Ανώνυμος


Eλα στις σκέψεις τώρα, πάμε και:

1. Η τσόντα (όσο «καλή» και να...), έχει ορισμένο χρόνο αντοχής παρακολούθησης, χωρίς να χάνει το εφφέ της. Στην αρχή σου φαίνεται από trash ως σχετικά ενδιαφέρουσα, στη μέση από "φτιαχτική" (ε?) ώς πολύ ενδιαφέρουσα και στο τέλος από βαρετή ως καθόλου ενδιαφέρουσα...


Διότι για πόσες σεκάνς... "έμπαινε Γιούτσο" μπορείς να επαναλάβεις τη διαδικασία? Στο τέλος (ειδικά αν έχεις "ξεφορτώσει" ενδιάμεσα (Ο-έ-ο!) κι έχεις κλείσει και τον ήχο, η συγκέντρωση κατρακυλά στο μηδέν. Ολο το καραφτιαχτικό hot XXX stuff, ξεφουσκώνει με ψιλο-αστείο στυλ: σου φαίνονται πολλά σα χωριάτικες φρατζόλες με φλώρικα λουκάνικα να πηγαινοέρχονται και να μπαινοβγαίνουν εις μάτην.

Ε μα πόσην ώρα μπορείς να βλέπεις εργατικά σάντουϊτς να κοπανιούνται, χωρίς να σηκωθείς να κάνεις κάτι άλλο? (ψυγείο, υλικά, τοστιέρα...)


2. Το πιο υπέροχο στο να κάνεις έρωτα, δεν είναι το ότι κάνεις έρωτα per se, με έναν άνθρωπο που ανέχεσαι στοιχειωδώς ή λατρεύεις θανατηφόρα ενδεχομένως. Ούτε που ασχολείσαι με την πάρτη σου, ή/και με την πάρτη του άλλου ( κι αυτό ενδεχομένως). Αλλά το ότι για εκείνη την ώρα, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ Ο ΥΠΟΛΟΙΠΟΣ ΚΟΣΜΟΣ!


Ενα white noise σπορ για να να κανεις muffled την υπόλοιπη, εξωκρεβατική σου ζωή. Αυτή που στην καλύτερη μπαίνει σε αναμονή μέχρι να τελειώσετε. Η που στη χειρότερη καταλαμβάνει κάποιο σημαντικό χώρο στο πίσω μέρος του κεφαλιού σου, και πρέπει να πας πολλά "αρφ!" μπροστά για να την ξεχάσεις λίγο...

Οταν την ξεχνάς πάντως, για όσο την ξεχνάς, ααααχ, μαγεία!


3. Υπάρχει κάτι μες το σπίτι που: ταξιδεύει με την ταχύτητα του φωτός, διαπερνά τσιμέντο και κρυπτονίτη άνετα, έρχεται εντελώς απροειδοποίητο, έχει το πιο μαλακισμένο timing του κόσμου και κάνει το αίμα σου να παγώνει:

Μια ψιλή τσιρίδα.

"ΜΑΜΑΑΑΑΑΑ ΕΛΑ ΕΔΩ ΓΙΑΤΙ ΘΕΛΩ ΝΕΡΟΟΟΟ!!! Μπουχου χου χουουουού, κλαψ, λυγμ! Πού ήσουν μαμάκα μου...» (Πού να ήμουν γμτ, στο δίπλα δωμάτιο και πηδιόμουν με τον πατέρα σου!)»Κάτσε μαμάκα μου εδώ μέχρι να μεγαλώσω, να παντρευτώ τον μπαμπά, ΚΑΤΣΕ ΕΙΠΑ!..."

Δεν υπάρχει πιο ηλίθιο πράγμα από το να νανουρίζεις νυχτιάτικα μωρό (που έχει όρεξη για τρελλό παιχνίδι), με το βρακί στον πισινό, με μόνο τη μισή πυτζάμα (κι αυτή ανάποδα) και να νυστάζεις τόσο που να ξεχνάς και την παραμικρή περίπτωση συνέχειας...



Χμ, τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, υπάρχει: ν'ακούς τον άλλον στο πεντάλεπτο, να ροχαλίζει μακαρίως από το δίπλα δωμάτιο!

(…. Ει! ψτ! Αν νομίζετε ότι νομίζω ότι τσόντες με gangbangs στην καλύτερη, και Γκουσγκούνη στη χειρότερη, ανυψώνουν τη γυναίκα, μάλλον πρέπει να μου έρθετε πιο διαβασμένος αγαπητέ συνάδελφε...)



Καληνύχτα σας!

(Kαληνύχτα μαμά, καληνύχτα μπαμπά, καληνυχτα Τζων-Μπόϋ, καληνύχτα Μαίρη-Λού, καληνύχτα Σου-Ελεν, καληνύχτα σκυλάκι, καληνύχτα προβατάκι, καλ-ΣΚΑΣΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΟΥΜΕ!!!)



Aphrodite said in...nikosdimou.blogspot.com, post "Ανάθεμα τον Πλάτωνα!", 03.05.06

Τετάρτη 22 Νοεμβρίου 2006

Madhouse here, same there...

Η Φωλιά των Κούκου...

Τι παράκρουση και τούτη... η ζωή του το τελευταίο τρίμηνο ήταν ένας αχταρμάς από ταξίδια, γραφειοκρατίες, ταλαιπωρίες, ξαγρύπνιες. Ανθρώπους να ζητούν βοήθεια, να πεθαίνουν δίπλα του. Παιδάκια να τα βλέπεις και να σπαράζει η ψυχή σου. Αντάρτες, μπλόκα, ακαταλαβίστικες γλώσσες, βρώμα, σκόνη... Και μετά στο καπάκι καλοζωϊσμένους, καθημερινούς ανθρώπους. Κίνηση, καυσέριο, γείτονες, απεργίες, σκουπίδια. Καφετέριες, μαγαζιά, τα χιλιάδες μικροπροβλήματα που σπάνε τα νεύρα έτσι και τ’αφήσεις...


Αν είσαι ακόμη στο προηγούμενο mode, των Γιατρών χωρίς... Ορια, η Αθήνα σου φαίνεται ζούγλα. Κακοφορμισμένης αναρχίας στην αρχή, χυδαία επίπεδης ζωής μετά. Κι αποχαυνωτικός παράδεισος λίγες μέρες αργότερα. Το ανάποδο ήταν πάντοτε το πιο άγριο: ν’αφήνει το σπίτι, τη γυναίκα του (νιόπαντρος με τη Λένα, πώς τον άντεχε!) και τη ζωή του, για μια παρένθεση που δεν ήξερε ποτέ πού θα τον βγάλει.

Να κλαίει και να βρίζει για τα τόσα που τους έλειπαν στις ξεχασμένες από Θεό κι ανθρώπους παραγκόχωρες. Κάθε στιγμή. Για όλους αυτούς που στήνονταν στην ουρά απλώς για να τους δουν από κοντά, να νοιώσουν για λίγο ότι κάποιος τους νοιάζεται. Ακόμη κι όταν δεν μπορούσαν να τους κάνουν και πολλά...

Και δως του να τρίβει τις κάψουλες στα ποδαράκια των μωρών, να περνάει αντιβιώσεις και να δίνει ζαχαρόνερα για την αφυδάτωση. Εμβόλια λιγοστά, προμήθειες κακές, στραβές κι ανάποδες. Αν ήταν τυχεροί όλοι τους, κάνα τετράδιο, μολύβι ή έστω πλαστικό κυπελλάκι...


Παιδιά, πλάσματα ζωντανά, αθώα μουτράκια που πεθαίνουν στον πλανήτη του ‘06 από ασιτία και μολυσμένο νερό, πριν καν τα θερίσει το AIDS. Να λες πάει, το χάνω! Πού είναι το delete, πώς θα ζήσω εγώ μ’αυτές τις εικόνες? Πώς ?... Αν βέβαια γυρίσεις one-piece, με όλα, χέρια, πόδια... Βασικά ζωντανός για να έχεις κι ανησυχίες κιόλας.


Α, τέλεια, μόλις βρήκε παρκάρισμα έξω ακριβώς από το Φυστίκειον. Μωρέ το αφήνει στην ψύχρα και βγαίνει (τι γρήγορα που μπαίνει κανείς πίσω στο mode της καλοπέρασης!). Δε μπορεί, έχει το ιατρικό σήμα. Ενα παλιό μικρό είναι, θα τον γράψουν? Μπααα- είχε πρεμούρα, δε μπορούσε παλι να αργήσει στο πρωϊνό μήτινγκ με τον Αρχι-Κούκου... Είχε–δεν είχε πέντε μέρες που γύρισε πάλι απ’την τελευταία αποστολή. Αυτή τη φορά λίγο καλύτερα τα πράγματα, μια που είχαν σχετική προστασία από διεθνή οργανισμό, κι έτσι η χούντα δεν τους έφερε πολλά εμπόδια.

Αν εξαιρέσεις ότι τους πήραν τα πιο καλά φάρμακα με το που μπήκαν στο κρατίδιο... Πάλι καλά όμως, κάτι έκαναν, και τώρα πίσω, πώς να συνηθίσει πάλι! Η γυναίκα του κάθε φορά τραβούσε των παθών της τον τάραχο μέχρι να συνέλθει. «Εντάξει» του έλεγε, «για όλους εσύ, για μένα ποιός?». Το «πού είσαι?» στο βλέμμα της. Το «ως πότε εγώ χωρίς?» στο κινητό του. Και ο θυμός με περικεφαλαία στο κρεβάτι. Ψυχροπολεμικός κι ο ύπνος....



Ετσι και σήμερα, κοιμήθηκε μόλις 2 ώρες πριν το μήτινγκ. Πώς να καθαρίσει το μυαλό του, ολόκληρο κοκταίηλ αναλγητικά (τα καλά του επαγγέλματος) για να ξεκινήσει με τα «παιδιά», αυτά τα μεγάλα τα παιδιά, στο Φυστίκειο...

Ωραία, κάτσε να μπω να κάτσω δίπλα στον Επιμελητή Α, αχρειάστος νά’ναι (γαμώ το φελέκι του γαμώ, κι αυτός καπνίζει?).



Το γραφείο του Διεθυντή-Αρχικούκου ήταν στη μια άκρη του δωματίου. Μπροστά, σε σχήμα «Π», καμμιά 20-αριά καρέκλες για να μπορούν να κάθονται όλοι. Υποδιεθυντές ψυχίατροι & νευρολόγοι, σκέτοι γιατροί, ασκούμενοι γιατροί. Νοσοκόμες, φοιτητές ψυχολογίας (και λοιπών κοινωνικών επιστημών...) κι ένα τσούρμο εθελοντές, τους οποίους τους αντιμετώπιζαν σαν τους χαμάληδες της ιστορίας.

Φέρε το ιστορικό, πήγαινέ τον για εξετάσεις, κράτα τον μέχρι νά’ρθει ο πατέρας του να τον πάρει. Κάτσε πληκτρολόγησε εργασίες, παρουσιάσεις, την αλληλογραφία του Αρχι-κούκου. Χτές άκουσε μπαΐλντισμένο ψαρόνι να παραπονιέται γιατί τον έχει πρήξει με την αλληλογραφία του. Εστελνε λέει αιτήσεις να πάει το βούρλο η κόρη του Λονδίνο για ιατρική, με main point «θα είναι η τρίτη γενιά γιατρών στην οικογένεια!»... Εμ ποιός θα το έπαιρνε το μαγαζί?


Προχτές ίσα που συστήθηκε στους συναδέλφους. Του έδειξαν λίγο τα κατατόπια, και μετά έπιασαν τους καφέδες απέναντι... Χτες μόλις που καταλάβαινε πώς δούλευε το σύστημα (ανίκανο δημόσιο!). Σήμερα θα το έβλεπε να ξεδιπλώνεται σε όλη του την παράνοια: οι ασθενείς «μέσα» ξυπνούν χαράματα, κι ως τις 9:00 πρέπει να έχουν φάει, ντυθεί & ετοιμαστεί. Επίσης να έχουν κάνει τις ιατρικές εξετάσεις τους όσοι έχουν σειρά, στο διπλανό κτήριο.

Και μετά πρόγραμμα δραστηριοτήτων, εργαστηρίων, παιχνιδιών και προσωπικών συνεντεύξεων, στο οποίο συμμετέχουν και οι ασθενείς «απ’έξω». Αυτοί έρχονται για λίγες μόνον ώρες, ίσα-ίσα για να κάνουν το «πρόγραμμα», να συνεντευξιαστούν, να φάνε μεσημεριανό όλοι μαζί και να πάνε σπίτια τους στις 3:00 που τελειώνει το... πρωινάδικο. Αρα όλοι μαζί, διαφόρων παθολογιών, ηλικιών, δεξιοτήτων, με ένα κάρο προσωπικό κι εθελοντές στο σβέρκο τους. Κουτσοί, στραβοί, στον Αγιο Παντελεήμονα. Αχταρμάς.
Οι «μέσα» αργότερα το ρίχνουν στην τηλεόραση. Σαπίζουν μπροστά της. Κάποιες φορές κάνα επιτραπεζιο για λίγο, αλλά κυρίως βαρεμάρα. Η απάθεια από τα φάρμακα και το αυξανόμενο βάρος τους, ανεπαρκής ένδειξη ότι πάνε καλύτερα: πιο μαντρωμένοι, πιο ήσυχοι, πιο καλόβολοι, όλα στο erase.

Τού’λεγαν συνάδελφοι πως έρχονταν γιορτές και ήταν τα μεγάλα αυτά παιδιά στα αζήτητα. (Καλά, σκέφτεται ο Γεράσιμος, εδώ ακόμη κι εγώ ήμουν στα αζήτητα στη Ρουμανία, φοιτητάκος με μηδέν συνάλλαγμα. Πώς να έκανα διακοπές στην Ελλάδα με τους συμφοιτητές, ούτε στην Καβάλα να δω τους γονείς μου δε μπορούσα...).

Η μόνη τους διασκέδαση, οι ώρες αυτές με τους «απ’έξω», οι επισκέπτες (ακόμη και βαρεμένοι) στον μικρόκοσμό τους. Το σινεμά τους... Και κάθε μέρα η ίδια, ένα και μόνο εικοσιτετράωρο, ξανά και ξανά και ξανά. Το πώς τώρα το να λένε τα παιδιά αυτά «τάδε–με-τάδε» ώρα τον πόνο τους σε καμιά 20αριά ξένους, οι οποίοι εναλλάσσονταν κιόλας, ήταν καλή ιδέα... δεν το γνώριζε. Στη γυναίκα σου μπροστά γδύνεσαι. Στον γιατρό σου μπροστά γδύνεσαι. Και στους δύο μπροστά γδύνεσαι? Ε, πόσο μάλλον εδώ...
Και η «δυναμική» της ομάδας και οι προσπάθειες σταθεροποίησης του ασθενούς που έπεφταν στο κενό, με κάθε κόμπιασμα και ντροπή του σ’αυτά τα μήτινγκς, δεν ήταν παρά μια ακόμη ιδέα να καλύπτουν τα νώτα τους οι ντοτόροι και να παίρνουν κονδύλια οι τσηφς, έλεγαν οι «παλιοί».

Το γραφείο του Διευθυντή-Αρχικούκου ήταν τίγκα, είκοσι-τόσοι άνθρωποι καθιστοί, πάνω από τους μισούς να καπνίζουν και να σβήνουν τα τσιγάρα τους στον καφέ τους μέσα. Κινητά να βαράνε, δυό εθελόντριες φοιτήτριες με το μίνι στις αμυγδαλές «χαχαχά» & «χουχουχού». Guest ο Αμερικανόφερτος καθηγητής με το λοβοτομημένο βλέμμα και δυό τραυματιοφορείς που βαριόντουσαν δίπλα κι ήρθαν για χαβαλέ. Απαρτία και παραπάνω, και στέλνει ο Δ.Α. έναν παρατρεχάμενό του ειδικευόμενο, να φωνάξει τον Γ. (με τις τραγουδιάρες φωνές στο μυαλό).


Και μπαίνει μέσα ένα δίμετρο παλληκάρι (που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι στην κλίκα του Παγκρατίου με τα μοντέλλα εκείνου του ...πες το... με την Εβαντζελίστα μωρέ), και τον καθίζει στην κεντρική καρέκλα. Για ν’αρχίσει η συνέντυξη. ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ 22 ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ΤΟΥΣ ΜΙΣΟΥΣ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΞΕΝΟΥΣ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΑΥΤΟ ! (Πιο πολύ τραγικό ή πιο πολύ γελοίο?). Να δω τουλάχιστον πώς κάνει διάγνωση προόδου ο Δ.Α. σκέφτηκε ο Γεράσιμος, κάνοντας μια νοερή σημείωση να μιλήσει σε κάποιον γι’αυτό.


Ο επόμενος μονόλογος δεν θα ήταν δυνατόν να έχει διαδραματιστεί σε δυτική χώρα, αλλά φεύ! Τελικά ήταν η κασέτα-έτοιμες λύσεις, που θα την άκουγε ξανά και ξανά στο Ελλαδιστάν. Ιδού και το ανήκουστο (Μονόλογος του Δ.Α. με το εκτενές ιστορικό του παιδιού μπροστά, κλειστό. Δεν το άνοιγε, μη φθείρει το φάκελλο): «Λοιπόν, καλημέρα σου Γ. Πώωωως πας?» (χωρίς να περιμένει απάντηση) «Ωραία, καλά, για πες μας, ακούς ακόμη τις φωνές?».

Ψελλίζει το έρμο ένα «Χμ, όοοχι ακριβώς..». Τι τό’θελε... «Α, δηλαδή επιμένουν ακόμη, ε? Αυτό θες να πεις, έχεις καμμιά παρενέργεια από τα φάρμακα παιδί μου?». « Εεεεε...». «Τίποτε σοβαρό λοιπόν, έχεις κάποιο παράπονο εδώ μέσα? Οχι, ωραία, πήγαινε τώρα, θα σε δούμε μετά...». Κι αμέσως, γυρνάει στον τσηφ γιατρό «Πόσο του δίνουμε είπες, 1? Κά’ντο 2 και αντί 1-1-1, κάν’το 1-0-1, συμφωνείς? Μπα, να το αφήσουμε για κάνα μήνα ακόμη, μην τον αλλάξουμε και απορρυθμιστεί, άντε, καλά, να σου την κάνω τη χάρη που σήμερα ήρθες με καριόκες για το γιο σου!»...



Και μετά τον Γ., ο Η., η Κ., η Σ., η Ε., ο Ο., ο Χ., και και και και, να κομπλάρουν μπαίνοντας στο γραφείο μπροστά σε τόσους. Κι ερωτόμενοι κάθε φορά, είχανε μάθει πλέον, σε κάθε ερώτηση, «καλά, καλύτερα, δεν ξέρω». Τον τυφλοσούρτη...



Κάποιοι ψυχίατροι σίγουρα τους νοιάζονταν στην αρχή. Κάποιοι ίσως το βλέπουν ακόμη σαν λειτούργημα. Οι περισσότεροι πάντως άκουγε ότι «τσιμπούσαν» πελατεία από κει μέσα, ολόκληρη την οικογένεια του ασθενούς, για παρατεταμένα οικογενειακά ιστορικά και σειρές ατελείωτες επισκέψεων...

Κόιταξε το ρολόι του – τι έκανε αντιπροχτές τέτοια ώρα? Δε θυμάται τι ακριβώς. Θυμάται όμως όταν κατάφερε να βρει φλέβα σ’ένα μωράκι, που το΄χαν ξεγράψει κι οι γονείς του ακόμη, ήταν σα να γεννιόταν το δικό του το παιδί στα χέρια του μέσα. Το είχαν σχεδόν άψυχο, γονείς παραιτημένοι, παρατημένοι, η απόλυτη «πατητή» σε άνθρωπο. Στον ίδιο πλανήτη ζούμε? Πώς θα πάω να κοιμηθώ στα σεντόνια μου και να τρώω μπριζόλες όταν γίνεται αυτή η σφαγή...



Φωνές, χαλασμός κυρίου στην είσοδο, πετάγονται όλοι από το γραφείο, ένας πατέρας έφερνε την κόρη του, ένα πάνγλυκο κορίτσι 14-15, σέρνοντας την από τα μαλλιά. «Αμα ξανάρθεις σπίτι στα κρυφά, άμα το ξανασκάσεις από δω μέσα, θα σου κόψω το λαρύγγι, μουρλέγγω ε μουρλέγγωωω!» Ποιος ήθελε ψυχιατρείο? Ας την κρατούσαν την κοπελλίτσα να γλυτώσει από το ζώο!



Πήγαν να τη μαζέψουν, τη φόρα όμως του την έκοψε ένας άλλος ασθενής. Τον έπιασε απ’το μανίκι να του δείξει την «ψώρα» του (μια ωραιότατη ψωρίαση που άνοιγε μεριές-μεριές). Και μαζί να του αραδιάσει τα προβλήματα που του εμπιστεύονταν οι φίλοι του από 3 πομπούς (που δεν είχε πάνω του). Μέχρι να την φτάσει την κοπέλλα-ζάχαρη, την είχαν ήδη πάρει για τα γραφειοκρατικά. Καλώς ήρθες στην κρεατομηχανή, μπαίνεις προβληματικός, βγαίνεις φύτουλας.

Γύρισε να βρει κά’να συνάδελφο να τα πουν λιγουλάκι. Εναν μάλιστα που είχε ακούσει ότι έκανε και παράλληλες σπουδές θεολογίας (ή καλός θα ήταν ή ψώνιο, πάντως μια εναλλακτική να περάσει η ώρα ώσπου να πάει αμφιθέατρο) και χτύπησε το κινητό. Τι με θέλει πάλι η Λένα?

«Γεράσιμε, έλα γρήγορα, η μάμα σου...»


Τέλος ανάνηψης.

Tέλος γενικά.

Αυλαία.

Τέρμα.

Game Over!

Ποτέ, που θα κρατήσει για πάντα...

Τέλος...

Ηταν στο χειρουργείο μέσα, τον έβαλαν μια και συνάδελφος. Η ίδια του η μάνα, με την καρδιά της να φαίνεται γλυστερή & ροδοκόκκινη. Ανάνηψη των 10 λεπτών τράβηξε για χάρη του 26’. Νυστέρια, απινιδωτές, εκτυφλωτικά φώτα, η καρδιά του έσπασε. Πάντα νόμιζε πώς όταν θα του πέθαιναν οι γονείς θα κατέρρεε από τον πόνο και θα ούρλιαζε ή κάτι τέτοιο. Μα τώρα απλώς έσπασε η καρδιά του, βούλιαξε και δεν... Το στήθος του ήταν το απόλυτο κενό, το τίποτα.

Κοίταξε γρήγορα-γρήγορα το ταβάνι του χειρουργείου, μήπως φανεί κάτι. Δε λένε για τις μεταθανάτιες εμπειρίες τόσα? Μπας κι έβλεπε κάτι περίεργο, κάποιο σημάδι... Τίποτα. Σιωπή και παγωμάρα. Τέλος άνθρωπέ μου, έλα τώρα.



Δε μπορεί, δεν είχε καρδιά. Ανέπνεε από κεκτημένη ταχύτητα. Μα πώς έγινε? Πώς τους έμεινε στα χέρια, τόσους είχε βοηθήσει, τη μάνα του τώρα? Ψέματα, δε μπορεί. Μπορεί?

Μπαφ! Το χτύπημα στον ώμο από τον αποσβωλωμένο καρδιοχειρουργό – «Ελα, πάμε λίγο έξω, να την ετοιμάσουν». Πότε βγήκε, πώς βγήκε, ποιός του μίλαγε, τι έγινε, δεν υπήρξαν γι αυτόν. Τώρα πια ήταν κι ο Γεράσιμός μας ένας από αυτούς. Ενας από τους πονεμένους, τους χαροκαμμένους. Που τους χτυπάει ο θάνατος την πόρτα και δεν περιμένει, παίρνει αβέρτα... Δεν ήταν παιδί, το παιδί του, να ουρλιάξει, να σπαράξει, να χτυπηθεί για τ’άδικο. Ηταν η μάνα του...

Η ΜΑΝΑ του! Που έτσι έπρεπε να γίνει, πρώτα οι γονείς λέει, αλίμονο αν πρώτα τα παιδιά. Αλλά...

Τίποτε. Τίποτε, τώρα ήταν στο κλάμπ των μυημένων στον πόνο και την ευγνωμοσύνη της ζωής μαζί, ήταν ένας από αυτούς. Τώρα καταλάβαινε την παραίτηση αφού σου πεθάνουν δυο, τρεις, πέντε μες την οικογένεια. Καταλάβαινε ότι ήταν και τυχερός που δεν έπρεπε να θάψει με τα χέρια του τα παιδιά του...



Η μάνα του. Που πας ρε μάνα... Γυρνάω τον κόσμο να τους σώζω, κι εσύ μ’αφήνεις? Τι σκατά γιατρός είμαι αν δε μπορώ να κρατήσω τη ζωή κόντρα στην αρρώστεια και τ’ατυχήματα? Τις θεομηνίες, τις καταστροφές, τους πολέμους... Τι νόημα έχει να σώζω έναν, όταν δεκάδες πεθαίνουν το επόμενο λεπτό...

Ξαφνικά το Φυστίκειο του φαινόταν Παράδεισος – και μεμιάς ήθελε να είναι για λίγο ένας απο τους άλλους «εκείνους», τους «μέσα», με το σινεμά τους και το μαγικό “erase”...



Αφιερωμένο στα 18 παιδιά με τα 23 μυαλά, που οι απλές μέρες τους είναι πιο δύσκολες από τις χειρότερες δικές μας, αλλά και οι ζωές τους πιο λεβεντόκαρδες από τις καλύτερες δικές μας...Νά’ στε καλά, σας ευχαριστώ για το μάθημα...


Aphrodite said... in nikosdimou.blogspot, Post "
O τρελός με τα πουλιά", o2.05.06

Kαι για να μην ξεχνιόμαστε,
Medecins Sans Frontieres general info , MSF Greece.