Ναι, είναι καλά η αγαπημένη μας Μαρίνα.
Καλά-καλάμια βέβαια γιατί έχει δρόμο ακόμη. Αλλά είναι επιτέλους δρόμος προς την ίαση, κόντρα σε ό,τι φαινόταν στην αρχή. Κι αυτό γιατί το παλεύει μέρα με τη μέρα. Και το σώμα, που τόσο πονάει γιατί δεν έχει όρεξη παρά να βολευτεί στην παντόφλα του "δεν πειράζει, καλά είμαι κι έτσι, παράτα με", είναι το εύκολο. Σφάξιμο κι όμως εύκολο. Το μυαλό της, αυτό είναι το δύσκολο... Να συγκεντρώνεται στο ότι όλα είναι για καλό. Οτι οφείλει να συνεχίσει. Οτι υπάρχει κόσμος που την περιμένει...
Μαρίνα, μαζί σου. Σφίξ'τα δόντια και μην τα παρατήσεις λεπτό κοριτσάκι μου, οκ?
ΕΔΩ ΕΙΣΑΙ ΚΙ ΕΔΩ ΕΙΜΑΣΤΕ, ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΠΑΡΤΥ!!!!
Με πολλή αγάπη έστω και από μακρυά!
:)
