Πώς τα νιώθω εγώ.
Κάθε στιγμή, με κάθε σχόλιο, διαλέγεις τι θα είσαι. Ποιός θα είσαι.
Και χαράζεις πορεία. Οχι ότι θα παραμένεις σε μία γραμμή, πρακτικά αδύνατον. Κάθε ανάγνωση και κάθε διάλογος (ακόμη κι αν δεν συνεχιστεί πιο προσωπικά με e-mail, messenger ή τηλέφωνο), σε φέρνει σε επαφή και σε γουβιάζει, με το γλυκό ή το άγριο. Κι αναλόγως των αμορτισέρ σου παίρνεις και σχήμα από το γούβιασμα. Πάντως το "ζωντανός!" σου έρχεται από δέκα μεριές. Και είναι αυτό που σε κάνει να κολλάς στη ντρόγκα του blogging.
Κάθε αράδα σου, μεταφέρει κομματάκι από σένα. Κι είναι πολυ εύκολο να περάσεις έναν ιδεατό εαυτό, ή να τους περάσεις όλους ένα βαρέλι με καυτό λάδι. Αν γράφεις εσύ ως φιλοξενούμενος στους άλλους, στέλνεις το πώς είσαι. Κι αν είσαι ο μπλόγκερ και φιλοξενείς το σχόλιο, περιγράφεις πώς είναι το σπίτι σου και ο τρόπος που κινείσαι εκεί μέσα, ευελπιστώντας ότι οι καλεσμένοι σου θα συμπλεύσουν... Θα δώσουν ζωντάνια στην καλύτερη, ή δεν θα στο κάνουν καλοκαιρινό στην χειρότερη.Επιλογή την επιλογή βαδίζεις κι ακουμπιέσαι με τους άλλους.
Κι αν το χέσεις επί μακρόν, διαλέγοντας την πολύ χαλαρή φιλοξενία, τελικά ο σεβασμός θα είναι ο πρώτος που θα σου διώξουν από το πάρτυ. Ασε που στην πορεία, δεν θα εκδημοκρατίσεις ή εκπολιτίσεις τα άγρια, θα πληγώσεις και τα ήμερα. Ειδικά αν τα σφαλιαρίζεις για να σκληρύνει το κρέας τους και καλά για να μάθουν να επιβιώνουν...
Κάπως έτσι.
Εγώ τρομάζω πολύ με τα τερατώδη από άποψη χαμηλότητας χτυπήματος, και εκνευρίζομαι από την ανοχή για χάρη του διαλόγου ή της... δημοκρατίας, όταν βλέπω ότι πληγώνεται άνθρωπος. Γιατί για να πληγωθεί, κάτι πάει στραβά.
Κι αισθάνομαι καθήκον μου, και στην άλλη μου (χα!) ζωή κι εδώ μέσα, αν καταλάβω ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο με μένα, να αναθεωρήσω πρώτη εγώ και να ζητήσω συγνώμη (ναι, και όμως, όταν χρειάζεται...) και μετά να δω πώς θα ξε-πληγωθεί ο άλλος.
Η άποψη, άποψη είναι, δεν έχει τόση σημασία στην τελική (παρά μόνο αν χρειαστεί να την μετουσιώσουμε σε πράξη). Καλή πρόθεση να υπάρχει, κι όλα καλά. Κι ας είναι οι νάρκες στον δρόμο προς την κόλαση οι καλές προθέσεις. Εδώ το βήμα, εδώ και ο αφοπλισμός.
Ο άνθρωπος όμως έχει σημασία, δεν είναι μια άποψη ολόκληρος άνθρωπος... Οταν δεν γουστάρει να μπει μέσα και να κουβεντιάσουμε, φτώχυνα. Οι σκέτες γνώμες δεν μου λένε τίποτε, είναι το πολύ σε θερμοκρασία δωματίου. Ζεστή είναι μόνο η ανάσα του άλλου, ο σφυγμός του πάνω σου. Κι εκεί όλο και θα βρεθεί κοινός τόπος.
Ζουμί. Ουσία. Νόημα.
Κι όσο για τους σίδερα-μασάει-ο Κουταλιανός, τους εντελώς θερμόαιμους, που μου το σκάνε απ΄την πίσω πόρτα, ε, άμα κάψουν το καταπέτασμα και ηρεμήσουν, πάλι εδώ είμαστε. Οσο ξερνάνε φλόγες, γυρνάω απ'την άλλη, δεν γουστάρω να μπω στο τεραίν τους. Δεν είμαι έτσι. Δεν ήμουν, δεν είμαι, δεν θα γίνω.
Κι ούτε είμαι μαμά τους να τους κάνω ντα. Μεγάλα παιδιά είμαστε.
Επιλογή λοιπόν. Κάθε στιγμή.
Ειναι ευκολότερο και πιο καθαρό από το να πιέζεσαι για να κάνεις δημόσιες σχέσεις ή νούμερα. Το μόνο που έχει να προσφέρει ο καθένας μας είναι από την αλήθεια του. Θέλει κότσια. Αλλά είναι απλό. Κι αν αρχίσεις, είναι μονόδρομος. Και τότε το blogging γίνεται πάρτυ κανονικό. Από το οποίο φεύγεις γεμάτος.
Αλλιώς θα καταντήσουμε κι εμείς μεσημεριανάδικα...
"Το μπλογκινγκ ανέδυσε έναν αφάνταστο αριθμό ανθρώπων ικανών να γράφουν, αλλά ανίκανων στην πλειονότητά τους να ξέρουν τι αξίζει να γραφτεί..."
ΑΦΡΟ
Λίγοι εναπομείναντες γνώστες, κρατάτε γερά, σας χρειαζόμαστε!!!
Aphrodite said (μέρος του)... in Aggelos-x-aggelos, στο post του "Με αφορμή το χαμό στους bloggers", 08.11.06 που με εκφράζει απόλυτα!
