* Οταν τα παιδιά ξέρουν πια ότι δεν υπάρχει Αι-Βασίλης, αλλά κάνουν ότι υπάρχει, μόνο και μόνο για να μην χαλάσουν αυτή τη φούρια και τις φλόμπες που λένε οι γονείς τους για να τα παραμυθιάσουν... όσο ξηλώνονται κανονικά για να τους πάρουν δώρα!
* Οταν οι γονείς ξέρουν ότι τα παιδιά ξέρουν, αλλά τα παραμυθιάζουν λίγο ακόμα για να παρατείνουν την ανέμελη παιδική τους ηλικία - θα τη χρειαστούν, για να έχουν κάτι ωραίο να θυμούνται, καθώς θα μεγαλώνουν σ'αυτόν τον απαράδεκτο κόσμο που τους φτιάξαμε...
* Οταν παρ'όλο που είχες υποσχεθεί στον εαυτό σου από πέρισυ ότι ΔΕΝ θα την ξαναπατούσες και θα ψώνιζες τα πάντα ΝΩΡΙΣ, ξαναβρίσκεσαι λίγες ώρες πριν την παραμονή σε ατελείωτες ουρές για μια σαχλαμάρα (λάθος χρώμα, λάθος νούμερο, λάθος παιχνίδι, λάθος γενικώς), που μόλις ανοίξουν τα μαγαζιά σε δυο μέρες, θα ξαναστήνεσαι σε άαααλλες ουρές να την αλλάξεις...
* Οταν εκεί που δεν άφηνες τα παιδιά ν'ακουμπήσουν το δέντρο γιατί δεν άντεχες 1. να μπουρδουκλώνονται 2. να τα κάνουν λίμπα 3. να σε καθυστερούν συνέχεια 4. να μαζεύεις σπασμένα στολίδια και 4. να περιποιείσαι τραύματα, τώρα ανυπομονείς να μεγαλώσουν, να το ανεβοκατεβάζουν στο πατάρι και να το στήνουν μόνα τους - κι εσύ απλώς ν'απολαμβάνεις έτοιμο δέντρο...
* Οταν παρ'όλο που λυσσάς να δεις επιτέλους φίλους που δεν προλαβαίνεις μες τον χρόνο, πάλι περνάς τα περισσότερα τραπέζια με συγγενείς που σκασίλα σου κι αν μετακόμιζαν στον Βόρειο Πόλο... κι ακόμη κι αν τελικά έρθουν οι φίλοι να τα πιείτε, με το δεύτερο ποτηράκι θες να ξεραθείς στον καναπέ και να ξυπνήσεις μεθαύριο! ("... χρρρρ... μμμ, τι, πώς?... αγκχμ... μου βγαίνει η κούραση ρε Μαρία... ΜΗ ΣΚΟΥΝΤΑΣ ΛΕΜΕ!")
* Οταν βαριέεεεεσαι τα φωτάκια ("Πότε μαζεύτηκαν τόσες σειρές ρε παιδιά?! και γιατί οι μισές δε δουλεύουν?!"), αλλά καμαρώνεις όταν τα βάλεις επιτέλους και τ'ανάψεις, λες και πυροδότησες πύραυλο εδάφους-αέρος...
* Οταν δεν αντέχεις άλλο ένα πουκάμισο, άλλη μία γραβάτα, άλλο ένα κασκώλ, άλλη μία τσάντα, άλλο ένα άρωμα, αλλά χαίρεσαι που επί τέλους παίρνεις κι εσύ κάποιο δώρο, "έτσι", γιατί ποιός θυμάται γιορτές-γενέθλια πια...
* Οταν κοιτάζεις τη στοίβα με τα πιάτα στο νεροχύτη, αφού ντερλίκωσε το σόι, αλλά αντί να γκρινιάζεις για τη λάντζα που θα κοιμηθείς πάλι στη μία, μισοχαμογελάς και λες από μέσα σου "χαλάλι" - βάζεις και λίγο κρασί ακόμα και τα πλένεις με λεπτομέρεια... και ψιλοκαμαρώνεις που τους τάπωσες με το σουφλέ και την τούρτα (κι έτσι ή αλλιώς δε θα το ξαναδείς αυτό το σερβίτσιο, ή το σόι, μέχρι του χρόνου)...
* Οταν βλέπεις τα -made in China γαμώ-το-στανιό-τους-μέσα-τους-Κινέζους-πια!- κόκκινα εσώρουχα με τις φουντίτσες και τις χρυσόσκονες (σα να έχουν κολλημένα πάνω τους κομματάκια από τα γένεια του Αη-Βασίλη, ρινίσματα από λαμέ ταρανδίσια κέρατα και λαμπιόνια στην ούγια), κι αντί να ξεράσεις, σκέφτεσαι αυτομάτως κολασμένες βραδιές στην Ελβετία - στον Παρνασσό έστω (ή και στην Κυψέλη ακόμα, ό,τι νά'ναι!)
* Οταν στη σβουρίζει και με το που αλλάζει ο χρόνος, 12 και κάτι 1η Ιανουαρίου, θες να ξεστολίσεις γιατί βαρέθηκες... και μετά των Φώτων, βαριέσαι πια να ξεστολίσεις...
* Οταν μες τη νύχτα σε πιάνει μια μικρή σκέψη για όλους όσους έχουν άνθρωπο σε νοσοκομείο αυτές τις μέρες, και αντί να βάλεις telemarketing να σε ξαναπάρει ο ύπνος, στέλνεις μια μικρή προσευχή και κατά κει μεριά...
* Οταν σιγομουρμουράς κι εσύ με τα πιτσιφρίκια τα κάλαντα, κι ας μην τα έχεις πει ποτέ σου στη γειτονιά, και διασκεδάζεις ακόμη και με τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια που βάζουν στο σούπερ-μάρκετ (πριν ακούσεις βέβαια για χιλιοστή φορά το "Last Christmas" και ορκιστείς να κόψεις τα παπάρια του George Michael και να του τα δώσεις να τα φάει με μπόλικη γέμιση)...
* Οταν κανείς δεν ξέρει να κόψει γαλοπούλα ή βασιλόπιτα καλύτερα από σένα, αλλά έτσι και τύχει να το κάνεις εσύ, κανείς δεν τα κάνει στο τραπέζι περισσότερο κώλο από σένα (10 άτομα και η γαλοπούλα κομμένη στα 347 κομμάτια, τα μισά εκ των οποίων στο πάτωμα... 12 άτομα και η βασιλόπιτα με κανένα φλουρί, ή ένα που φαίνεται στο πρώτο κομμάτι, και 14 άνισα κομμάτια και τουλάχιστον 6 για Χριστό, Θεό, Αγιο-Βασίλη, Φτωχό, Του Σπιτιού, Του Πορτοφολιού, του Μετανάστη, του Αγιου Σουλπίκιου κτλ κτλ κτλ)...
* ΟΤΑΝ Ο ΠΑΓΚΑΛΟΣ ΚΑΝΕΙ ΔΗΛΩΣΗ. ΤΕΛΟΣ. Δεν έχω καλύτερο- και χειρότερο μαζί! Κάνει ακόμη και τις πιο αποτυχημένες μου προσπάθειες να τα προλάβω όλα, να φαίνονται πραγματικές και κανονική ζωή, μπροστά στο μπουρδέλλο αυτό που έχει με τους συναδέλφους του στο κεφάλι!
* Οταν οι γονείς ξέρουν ότι τα παιδιά ξέρουν, αλλά τα παραμυθιάζουν λίγο ακόμα για να παρατείνουν την ανέμελη παιδική τους ηλικία - θα τη χρειαστούν, για να έχουν κάτι ωραίο να θυμούνται, καθώς θα μεγαλώνουν σ'αυτόν τον απαράδεκτο κόσμο που τους φτιάξαμε...
* Οταν παρ'όλο που είχες υποσχεθεί στον εαυτό σου από πέρισυ ότι ΔΕΝ θα την ξαναπατούσες και θα ψώνιζες τα πάντα ΝΩΡΙΣ, ξαναβρίσκεσαι λίγες ώρες πριν την παραμονή σε ατελείωτες ουρές για μια σαχλαμάρα (λάθος χρώμα, λάθος νούμερο, λάθος παιχνίδι, λάθος γενικώς), που μόλις ανοίξουν τα μαγαζιά σε δυο μέρες, θα ξαναστήνεσαι σε άαααλλες ουρές να την αλλάξεις...
* Οταν εκεί που δεν άφηνες τα παιδιά ν'ακουμπήσουν το δέντρο γιατί δεν άντεχες 1. να μπουρδουκλώνονται 2. να τα κάνουν λίμπα 3. να σε καθυστερούν συνέχεια 4. να μαζεύεις σπασμένα στολίδια και 4. να περιποιείσαι τραύματα, τώρα ανυπομονείς να μεγαλώσουν, να το ανεβοκατεβάζουν στο πατάρι και να το στήνουν μόνα τους - κι εσύ απλώς ν'απολαμβάνεις έτοιμο δέντρο...
* Οταν παρ'όλο που λυσσάς να δεις επιτέλους φίλους που δεν προλαβαίνεις μες τον χρόνο, πάλι περνάς τα περισσότερα τραπέζια με συγγενείς που σκασίλα σου κι αν μετακόμιζαν στον Βόρειο Πόλο... κι ακόμη κι αν τελικά έρθουν οι φίλοι να τα πιείτε, με το δεύτερο ποτηράκι θες να ξεραθείς στον καναπέ και να ξυπνήσεις μεθαύριο! ("... χρρρρ... μμμ, τι, πώς?... αγκχμ... μου βγαίνει η κούραση ρε Μαρία... ΜΗ ΣΚΟΥΝΤΑΣ ΛΕΜΕ!")
* Οταν βαριέεεεεσαι τα φωτάκια ("Πότε μαζεύτηκαν τόσες σειρές ρε παιδιά?! και γιατί οι μισές δε δουλεύουν?!"), αλλά καμαρώνεις όταν τα βάλεις επιτέλους και τ'ανάψεις, λες και πυροδότησες πύραυλο εδάφους-αέρος...
* Οταν δεν αντέχεις άλλο ένα πουκάμισο, άλλη μία γραβάτα, άλλο ένα κασκώλ, άλλη μία τσάντα, άλλο ένα άρωμα, αλλά χαίρεσαι που επί τέλους παίρνεις κι εσύ κάποιο δώρο, "έτσι", γιατί ποιός θυμάται γιορτές-γενέθλια πια...
* Οταν κοιτάζεις τη στοίβα με τα πιάτα στο νεροχύτη, αφού ντερλίκωσε το σόι, αλλά αντί να γκρινιάζεις για τη λάντζα που θα κοιμηθείς πάλι στη μία, μισοχαμογελάς και λες από μέσα σου "χαλάλι" - βάζεις και λίγο κρασί ακόμα και τα πλένεις με λεπτομέρεια... και ψιλοκαμαρώνεις που τους τάπωσες με το σουφλέ και την τούρτα (κι έτσι ή αλλιώς δε θα το ξαναδείς αυτό το σερβίτσιο, ή το σόι, μέχρι του χρόνου)...
* Οταν βλέπεις τα -made in China γαμώ-το-στανιό-τους-μέσα-τους-Κινέζους-πια!- κόκκινα εσώρουχα με τις φουντίτσες και τις χρυσόσκονες (σα να έχουν κολλημένα πάνω τους κομματάκια από τα γένεια του Αη-Βασίλη, ρινίσματα από λαμέ ταρανδίσια κέρατα και λαμπιόνια στην ούγια), κι αντί να ξεράσεις, σκέφτεσαι αυτομάτως κολασμένες βραδιές στην Ελβετία - στον Παρνασσό έστω (ή και στην Κυψέλη ακόμα, ό,τι νά'ναι!)
* Οταν στη σβουρίζει και με το που αλλάζει ο χρόνος, 12 και κάτι 1η Ιανουαρίου, θες να ξεστολίσεις γιατί βαρέθηκες... και μετά των Φώτων, βαριέσαι πια να ξεστολίσεις...
* Οταν μες τη νύχτα σε πιάνει μια μικρή σκέψη για όλους όσους έχουν άνθρωπο σε νοσοκομείο αυτές τις μέρες, και αντί να βάλεις telemarketing να σε ξαναπάρει ο ύπνος, στέλνεις μια μικρή προσευχή και κατά κει μεριά...
* Οταν σιγομουρμουράς κι εσύ με τα πιτσιφρίκια τα κάλαντα, κι ας μην τα έχεις πει ποτέ σου στη γειτονιά, και διασκεδάζεις ακόμη και με τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια που βάζουν στο σούπερ-μάρκετ (πριν ακούσεις βέβαια για χιλιοστή φορά το "Last Christmas" και ορκιστείς να κόψεις τα παπάρια του George Michael και να του τα δώσεις να τα φάει με μπόλικη γέμιση)...
* Οταν κανείς δεν ξέρει να κόψει γαλοπούλα ή βασιλόπιτα καλύτερα από σένα, αλλά έτσι και τύχει να το κάνεις εσύ, κανείς δεν τα κάνει στο τραπέζι περισσότερο κώλο από σένα (10 άτομα και η γαλοπούλα κομμένη στα 347 κομμάτια, τα μισά εκ των οποίων στο πάτωμα... 12 άτομα και η βασιλόπιτα με κανένα φλουρί, ή ένα που φαίνεται στο πρώτο κομμάτι, και 14 άνισα κομμάτια και τουλάχιστον 6 για Χριστό, Θεό, Αγιο-Βασίλη, Φτωχό, Του Σπιτιού, Του Πορτοφολιού, του Μετανάστη, του Αγιου Σουλπίκιου κτλ κτλ κτλ)...
* ΟΤΑΝ Ο ΠΑΓΚΑΛΟΣ ΚΑΝΕΙ ΔΗΛΩΣΗ. ΤΕΛΟΣ. Δεν έχω καλύτερο- και χειρότερο μαζί! Κάνει ακόμη και τις πιο αποτυχημένες μου προσπάθειες να τα προλάβω όλα, να φαίνονται πραγματικές και κανονική ζωή, μπροστά στο μπουρδέλλο αυτό που έχει με τους συναδέλφους του στο κεφάλι!
ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ!!!!
:)))
