...Και το αίμα απ' την Παλαιστίνη
ψάλλει το "επί γης ειρήνη".

Δημήτρη Σολδάτου, Christmas Spirit, από το "Nobel λόγω ατεχνίας"

Τελικά, ο 'Αγιος Βασίλης είναι Μεγάλη Λέρα....

... ή εμείς, που τα έχουμε σκατώσει με όλους τους πιθανούς (και απίθανους) τρόπους?...

Δεν περίμενα ποτέ ότι θα φτάσει τόσο γρήγορα η στιγμή που θα νιώθω το σημείο της Μη-Επιστροφής.

Πίστευα μέχρι πριν λίγους μήνες, ακόμη και κατάμουτρα σε όλα τα μηνύματα για το αντίθετο, ότι υπήρχε λίγος χρόνος να διορθώσουμε μερικά πράγματα. Εστω στο παρά πέντε, σε μια μικρή ανέλπιστη παράταση μέχρι να τα στρώσουμε όλα κάααπως καλύτερα. Πώς είναι η ασπιρίνη στον καρκινοπαθή, μέχρι να βρεθεί κάποια μόνιμη θεραπεία? Ε, κάπως έτσι - κι εν τω μεταξύ κάποιοι από μας να βάζουν τις βάσεις πρόληψης προς τη σωστή κατεύθυνση (plan-B και φτου-κακά σε ό,τι «καρκινογόνο»), όσο οι υπόλοιποι κάνουν ασκήσεις πυρόσβεσης και διάσωσης (χημειοθεραπεία με δακρυγόνα και εγγυήσεις δημοσίου, λέμε τώρα)...

Ο χρόνος μας όμως του να το κάνουμε λάστιχο τελείωσε. Ο ασθενής απαγγέλει ήδη το ποίημα.

Σκατά.

Δεν πιστεύω ότι είμαι ένας γενικά απαισιόδοξος άνθρωπος. Ούτε καν μια σταθερά κυνική πολίτης. Και σίγουρα δεν φταίνε οι γλυκοπικρο-μελαγχολίες και οι κλασικές οικογενειακές εντάσεις των ημερών.

Αφού το νιώθω στο πετσί μου: Αυτή είναι η ημερομηνία λήξης μας.

Εδώ είναι, γραμμένη στο απ’έξω του κουτιού, που εμείς ως ηλίθιοι δεν θέλαμε να ξεμυτίσουμε από το άνοιγμα να τη δούμε. «Γιατί ως γάλα οφείλω ρε παιδιά να ξέρω πότε λήγω? Αφού είτε θα με πιείτε είτε θα με πετάξετε, πρέπει να ζω το 4ήμερό μου με το άγχος του ότι μπορώ να κάνω κάτι γι’αυτό?». Αχ είναι τόσο βολικό να έχει άλλος την ευθύνη και εσύ να τα ρίχνεις στο κάρμα σου (ως γάλα, ως μπριζόλα ή ως ζώον γενικότερα)...

Είμαι λοιπόν βαθιά σαστισμένη. Ενεή. Κόκαλο, πώς το λένε... Τόσες -μικρές κι ιδιωτικές κυρίως- καλές προσπάθειες, τόσες -λίγες έστω- ψύχραιμες φωνές, τόσα -άτσαλα αλλά εφαρμόσιμα- οράματα, τόση -ειλικρινής ελπίζω ακόμα- θέληση για έργο, κι όμως ζούμε την Απόλυτη ΄Εκπτωση στα πάντα.


Ποιές ηθικές αξίες, ποιός σεβασμός, ποιά υπευθυνότητα... Παντού βασιλεύει το ανίκητο Ακαταλόγιστο. Αγκαζέ με τον φαταούλα Καταναλωτισμό. Και τριγύρω, το «ασ’το-μωρέ-στην-τρέλλα-του-το-κατακαημένο» σχιζοφρενές Οξύμωρο των Πάντων:

* Πολίτευμα Δημοκρατίας (Πλιάτσικο Ολκής).
* Χρεωκοπημένη (αλλά δυνατήηηη!) Οικονομία.
* Εκκλησιαστική (και προπαντώς φιλόπτωχος) Περιουσία.
* Καταπάτηση (αναδασωτέας αλλά-ουπς-συγγνώμη- τελικά κατακτιστέας) Δημόσιας / Δασικής Εκτασης.
* Παραπαιδίσια Παιδεία.
* Ασφαλιστικό (ουσιαστικά) Ανασφάλιστων.
* Δημόσια Υγεία (με μόνιμη παρακαμπτήριο την Ιδιωτική).
* Φοροδιαφυγο-πάταξη (των μυρμηγκιών, μην ενοχλείτε τους ελέφαντες).
* 'Ατεγκτο Πόθεν Εσχες (κι «Ελα το βράδυ μωρέ να πούμε κάνα αντάρτικο στην πισίνα»...)
* Αποκρατικοποιήσεις, Ιδιωτικοποιήσεις και («Μαμάαα, με δέρνουν εκεί έξω!») ξανα-κρατικοποιήσεις.
* Ποινικοποιήσεις πολιτικών αδικημάτων (με παραγραφή βρε!)
* Δημόσιο (μετά καρα-ιδιωτικού ρουσφετιού) ή Ανεργία (μετά Πτυχίων και κλάδων).
* Κουλτούρα να φύγουμε («Η Κάλλας ήταν αλάτι πρώτα μαμά?»)

Να συνεχίσω?

Οχι, άσε, φούντωσα πάλι.

Είμαι στον αυτόματο πιλότο, σαν την συντριπτική πλειονότητα των συμπολιτών και συνανθρώπων μου. Προσπαθούμε να ακολουθούμε κάθε μέρα την ταπεινή μας ρουτίνα: τα παιδιά σχολείο, οι μεγάλοι δουλειά, ενδιάμεσα ατελείωτες διαδρομές στην κίνηση, σούπερ-μάρκετ, υποχρεώσεις, πνιγμένα τηλεφωνήματα και "Να τα πούμε ρε συ το Σ/Κ επιτέλους!" που μένουν στον αέρα, δάνεια να τρέχουν, προβλήματα υγείας, θάνατοι, γεννητούρια, γάμοι, βαφτίσια, κηδείες, όλα στο πρόγραμμα και πώς να τα χωρέσεις χωρίς να τρελλαθείς...

(και όνειρα "Μόλις τελειώσει κι αυτό το εμπόδιο/ εργασία/ παλούκι/ αγγαρεία/ προθεσμία, θα κάνω επιτέλους αυτό το γλυκό/ χαλαρωτικό/ χόμπυ/ παιχνίδι/ ταβανοθεραπεία που τόσο λαχταράω!". Και μετά ξυπνάμε...)

Δεν είμαστε εφησυχασμένοι, κάθε άλλο.

Δε νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος, με όποια ιδιότητα, που να έχει ακόμη αστράκια στα μάτια. Ισως αν έχει λυμένο το οικονομικό του, να τα βλέπει λίγο πιο αλέγκρα τα πράγματα. Θα τα δει όμως κι εκείνος με όλη τους τη "μακαβριότητα", μόλις του έρθει ο πεινασμένος με τα κουμπούρια μες την έπαυλη.

Απλώς αποτελούμε τον καμβά του "κοινωνικού ιστού" πάνω στον οποίο κεντάνε άλλοι - το μακρύ τους και το κοντό τους. Μικροαστισμός με όλους τους μπακαλο-συνειρμούς που επιφέρει? Μπορεί. Ευθύνες γιατί εκλέγουμε τις «κεντήστρες»? Σίγουρα. Ευθύνες γιατί ανεχόμαστε κι άλλους καλο-«κεντητές», χωρίς να τους κάνουμε πακέτο στη μανούλα τους? Ακόμη πιο σίγουρα.

Θέλουμε να ζήσουμε όμως, με το ίδιο δικαίωμα που θέλουν να ζήσουν όλοι τον κόσμο τους, στον κόσμο τους. Σε μια ευνομούμενη Παγκόσμια Πολιτεία, με χώρο για όλους.

Και οι ενοχλητικοί?

(ποιοί απ’όλους θα μου πεις!).

Ναι, κάπου στις κουίντες, μικρός υπενθυμητής, απομεινάρι νεύρου σε δόντι με χιλιομπαλωμένα σφραγίσματα, οι γνωστοί-άγνωστοι που τα σπάνε. Δικαίως και αδίκως. Αν τους κάνουμε όμως κι αυτούς απονεύρωση, τότε τι θα έχουμε να τσιγκλάει (όχι "αλλάζει", γιατί δεν αλλάζουν τόσα στραβά με ωμή βία) το Τέρας?

Που από το πολύ ροχαλητό του μας έχει να κυκλοφορούμε με ωτοασπίδες ως και τα τρίσβαθα της ψυχής, να μην το ακούμε?...

...

...

...

Δεν φταίει το Τέρας, έτσι γενικώς και αορίστως.
Αφού είμαστε όλοι κομματάκια του σε συλλογικό επίπεδο.

Δεν φταίνε οι μολότωφ (μιλάμε για combo βότκα-στουπί, τη γροθιά στα δόντια, όχι για βαλτούς τραμπούκους που θέλουν εγκλεισμό με το "Καλημέρα σας"!).
Προσανάμματα είναι, για την "ελιά την τιμημένη" που δεν τραβάει ν'ανάψει με τίποτα, στο μπαρόκ τζάκι της νεόδμητης μαιζονέτας του νεο-ελληνάρα (με την Καγιένα διπλοπαρκαρισμένη στα Βλάχικα - μη χέσω).

Δεν φταίει ο Αι-Βασίλης.
Τον τρέχουν στο ΙΚΑ τα ξωτικά και περιμένει να τα πάρει από το Παρακαταθηκών και Δανείων...

Δεν φταίει ο Θεός.
Παίζει με τα Leggo Του ακόμη, και για pet-project Του έχουμε βγει πατάτα ολκής. Κι από πού να ζητήσει τα λεφτά Του πίσω? (Εχει ΙΝ.ΚΑ. ο Παράδεισος? Εδώ δεν έχει η Κόλασή μας!).

Δε φταίει η Μοίρα μας, το Κακό το Ριζικό μας και οι κακές παρέες τους.
Πήγαν στον Αεράκη για κυλότες και δεν ξαναγύρισαν (εμ, μόνο οι βίζιτες είναι σίγουρο εισόδημα στις μέρες μας!).


Φταίμε όλοι μας σε ΑΤΟΜΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ.

Που δεν έχουμε βάλει τό’να πόδι μπρος στο άλλο να βαδίσουμε σ'αυτό που ξέρουμε ότι είναι το σωστό. Που δεν έχουμε στερηθεί την καλο(μην πω κωλο-)ζωία μας προκειμένου να παραμείνουμε σε μακροπρόθεσμου σχεδιασμού έννομα (με επικρατούσα την κοινωνική παράμετρο) πλαίσια – τα οποία να τα φτιάχνουν όσο πιο σωστά και all-inclusive γίνεται σχετικοί και φωτισμένοι άνθρωποι. Κι όχι ο κάθε Πολυζωγόπουλος ας πούμε (να τόνε δω και τούτον στη Βουλή να ξεράσω το μπουργκινιόν!).

Που δεν ξέρουμε να λέμε «ΟΧΙ!» στα παιδιά μας, μη τυχόν και τα κάνουμε συμπλεγματικά. Που δεν αναλογιζόμαστε ότι έχουμε σε κάθε μας επιλογή, από το τι ψωμί θ’αγοράσουμε μέχρι το ποιό ταξίδι θα πάμε, τον –επιμερισμένο έστω- έλεγχο του να πετάξουμε τους άχρηστους, τους απατεώνες και τα λαμόγια εκτός δρόμου και να ενισχύσουμε τους χρήσιμους, τους υπεύθυνους και όσους με τον τρόπο τους συμβάλλουν στην ευμερία και τη δημιουργία. Που δεν σκεφτόμαστε τι πρότυπα είμαστε παρά κάνουμε μετακύλιση ευθυνών στους επόμενους.

Που να πάρει, δεν έχουμε καν κάνει μια φιλανθρωπία της προκοπής αυτές τις ΄Αγιες μέρες (χμ, το να ψωνίζεις κάρτες Unicef και να λες ότι την έκανες την καλή σου την πράξη για φέτος είναι το ίδιο ηλίθιο όσο το να κλωτσάς τ’αδέσποτα αλλά να ψωνίζεις το γκουρμέ φιλετάκι στη γάτα ράτσας σου, και να πετάς το χρυσαφί κουτάκι στην ανακύκλωση – «Ανακυκλώνω κι εγώ!»).

Τέλος πάντων, μη σας μαυρίζω τέτοιες μέρες. Αλλά μου είναι αδύνατον να ξαναγυρίσω σ’εκείνη την αθωότητα, εκείνη την ελπίδα κάποιων χρόνων πριν.

Η ωριμότητα λέει στοιχίζει.

ΟΚ, πληρώνω. Θα βγει τίποτα όμως με τα δικά μου μικρά διοδιάκια στη λεωφόρο της Επί Παντός 'Εκπτωσης?

Θα βγει τίποτα αν βάλω τα δυνατά μου να είμαι ένα μικρό γάλα που αρνείται να πεταχτεί, σ’ένα ψυγείο που όχι μόνο παραιτούνται και λήγουν ένα-ένα τα γάλατα, όχι μόνον ξυνίζουν τα φαγιά και σαπίζουν τα κρέατα, αλλά το έχουν αλυσοδέσει ολόκληρο -το smeg παρακαλώ- σαν σε καρτούν και το πάνε στη χωματερή μαζί με τα "εντόσθια", την απόδειξη και την εγγύησή του?

Με το ζόρι ρε παιδί μου να τσιρίζουμε όλα τα γαλατάκια, άντε και καμμιά λεμονόκουπα, αντί εκείνο το παλιό passive-aggressive: «Δώσαμε, δώσαμε!», το καινούριο (όπερ παραίτηση σε στενογραφία): «Λήξαμε, λήξαμε!»?... Με το στανιό?

ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΛΗΞΩ!
ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΛΗΓΜΕΝΗ!
ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ (μου/μας) ΛΗΞΑΣ!

ΓΚΑΜΩΤΟ ΔΗΛΑΔΗ!

ΥΓ1- Α ρε Αι-Βασίλη... Ησουν κι εσύ ένα καλό άλλοθι...

ΥΓ2- Πριν σε ξεγράψω τελείως, να μην ξεχάσω να σου ζητήσω και μια ΕΛ.ΑΣ. στα μέτρα μου. Ούτε μ-πιστολέρο, ούτε μ-μπουχέσα, ούτε ψυχάκια, ούτε ναρκο-έμπορο, ούτε μπουρτζόβλαχο μικρονοϊκό «Χατζηχρηστέικο». Να δουλεύει για μένα, χωρίς εμένα, χωρίς ν’ανοίγει ρουθούνι. Τι? Πιο εύκολο να ζητήσω Παγκόσμια Ειρήνη?... Πώς? Να πάω στη Γάζα να δω αν έρχεσαι?... @#$%^$#!!!!!

ΥΓ3- Δε φαντάζομαι να τολμήσει ο ένας Αλέξης να πει "Χρόνια Πολλά" στην οικογένεια του άλλου, του αδικοχαμένου παληκαριού, γιατί είναι politically correct και επαγγελματικό και υπεράνω σαν κι αυτόν...

ΥΓ4- Επανέρχομαι. Εχω τόσα να σας γράψω, και δεν έχω καν σύνδεση, στο απίθανο χωριό του Αθηναϊστάν. Να χέσω όλες τις «Ερχόμαστε στην πόρτα σας με δικό μας δίκτυο» εταιρίες τηλεπικοινωνιών του κώλου, με πρώτον τον ΟΤΕ και τελευταία την tellas!!!

Ενα Ελαφάκι για τον Κακλαμανάκη...

(όχι τον Ολυμπιονίκη, τον άλλον, στο υποκοριστικό του)

Δήμαρχε, με το καλό το δωράκι, μπας και σωθεί το Δέντρο, οι βιτρίνες και τ'αυτοκίνητα... Χάθηκε να σε εκλέγει κι εσένα το Ηράκλειο (Κρήτης), να σπάνε μόνο Τράπεζες και να μην ακουμπάνε τα εμπορικά? Αλλά αν το πεις δυνατά, θα σε πουν ζηλόφθονο... Οπότε στείλε κάνα κουραμπιέ στον Αλαβάνο, ποτέ δεν ξέρεις...

Λωρίδα της Γάζας, Σφαγή Κανονικά...

"Αντίθετα με τους ισχυρισμούς του Ισράηλ, η μαζική επίθεση της αεροπορίας του εναντίον των κατοίκων της λωρίδας της Γάζας δεν αποτελεί αντίποινο για τους πυραύλους που κατά καιρούς εκτοξεύονται από τη Γάζα στα γειτονικά ισραηλινά εδάφη: πρόκειται, στην πραγματικότητα, για έναν κυνικό πολιτικό υπολογισμό, που υπαγορεύεται από τις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις στο Ισραήλ και την επερχόμενη ανάληψη της προεδρίας των ΗΠΑ από τον Μπάρακ Ομπάμα."

(από tvxs, άρθρο του Στέλιου Κούλογλου 28.12.08, και σχετικά σχόλια εδώ).

Tι στο διάολο ξεκίνησε πάλι σ'αυτή την παγκόσμια πατέντα ασφυκτικής πολιτικής (κι όχι μόνον) γκετοποίησης, και ήδη έχουμε 290 νεκρούς?!?!?

Αναδημοσιεύω από το μπλογκ του αγαπημένου μου heinz:

"Αυτή τη στιγμή, είναι σε εξέλιξη η μαζική αεροπορική επίθεση του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας.

Οι Ισραηλινοί είναι ηλίθιοι - ή απλώς καθάρματα.
Αν δεν καταλαβαίνουν ότι από δω και πέρα, θα ξεσπάσει πάλι ένας μακρόχρονος κύκλος επιθέσεων αυτοκτονίας μέσα στο Ισραήλ, είναι ηλίθιοι.
Αν το καταλαβαίνουν και απλώς δεν τους ενδιαφέρει, είναι καθάρματα.

Σε κάθε περίπτωση, είναι επικίνδυνοι.

Οι ηλίθιοι αυτόκλητοι απολογητές του Ισραήλ, θα σπεύσουν πάλι (και στην Ελλάδα), να μηρυκάσουν τις δικαιολογίες για "νόμιμη άμυνα απέναντι στην τρομοκρατία".

Για τους ίδιους λόγους που προαναφέρονται, κι αυτοί ή ηλίθιοι, ή καθάρματα είναι.

Αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να βρω άλλη ερμηνεία...

-------------

Προσέξτε ότι δεν αναφέρομαι στα αθώα θύματα (μαζική πλειοψηφία) μεταξύ των Παλαιστινίων - δεν χρειάζεται. Η κακοήθεια (όπως ο καρκίνος δηλαδή) του Ισραήλ στην περιοχή, αναδεικνύεται επαρκώς από το τι προκαλεί στους δικούς του πολίτες."



Και για πιο ανάγλυφη εικόνα, το σχόλιο της rosie στο ποστ αυτό:

"Hλίθιοι, σε καμιά περίπτωση. Καθάρματα; Ναι. Φοβισμένοι; Επίσης. Πιασμένοι στα δίχτυα του φόβου που οι ίδιοι σκόρπισαν.

Εχω επισκεφτεί 2 φορές τα Ιεροσόλυμα, (οχι για προσκυνηματα) και αυτό που είδα και ένιωσα ήταν σκληρούς, φοβισμένους, φανατικούς ανθρώπους. Οχι στο Τελ-Αβιβ, εκεί ο κόσμος είναι εντελώς διαφορετικός.

Είδα δασκάλους να βγάζουν βόλτα τα παιδάκια και να χουν στο χέρι το καλάσνικωφ. Είδα υπαλλήλους στο αεροδρόμιο, ο μεγαλυτερος είναι βαριά 30, που δεν έχουν καμια διαφορά από την εικόνα που έχουμε για τα ες-ες. Είδα τη γειτονιά των ορθόδοξων εβραίων, ενα δικό τους σύμπαν, κλειστο με μπάρες, και στημένα όπλα. Είδα ζευγαράκια να περπατούν και να φλερτάρουν, να κάθονται στα καφέ και δίπλα από την τσάντα τους να έχουν όπλα.

Είδα στρατιώτες, αγόρια και κορίτσια , λίγο μεγαλύτερα από εφηβάκια. Είδα πεντακάθαρες εβραίικες γειτονιές και παραδίπλα εγκατάλειψη και σκουπίδια στις αραβικές γειτονιές. Είδα στο παζάρι, μυρωδιές ανατολής και χρώματα παντρεμένες με το φόβο. Είδα παιδάκια 3 χρονων με τα παραδοσιακά μπουκλάκια, και μαμάδες τυλιγμένες και σφιγμένες με μαντήλια στο κεφάλι και καλυμένα χέρια.

Χαμόγελα δεν είδα. Είδα φανατισμό και μίσος. Και καχυποψία. Εκεί, είσαι ύποπτος. Κι ας μην είσαι. Ακόμα και την ώρα που ο υπάλληλος της ρεσεψιον στο Κινγκ Ντειβιντ σου χαμογελά. Είσαι υπό παρακολούθηση.

Είναι φαύλος κύκλος. Με αρχή. Αλλά δίχως τέλος."

Κι εμείς οι Δυτικοί όχι φύλακες, κατά το γνωστό "Ποιοί θα φυλάνε τους φύλακες?", αλλά ούτε καν χωροφύλακες της καρπαζιάς, ούτε ένα "Πουτ δε κοτ ντάουν!", έτσι, για τα μάτια, ούτε καν να ασχοληθούμε πέραν των ευχολόγιων με το τρίπτυχο:

1 - "Το Ισραήλ έχει ξεκινήσει από το μεσημέρι να συγκεντρώνει άρματα μάχης και μονάδες στρατού στη μεθόριό του με τη Γάζα, αφήνοντας να εννοηθεί πως είναι ζήτημα ωρών μία επικείμενη χερσαία επιχείρηση"

2- "Ο πρωθυπουργός της κυβέρνησης της Χαμάς στη Λωρίδα της Γάζας Ισμαήλ Χανίγια ορκίστηκε σε μήνυμά του προς τους Παλαιστίνιους σήμερα ότι η Γάζα ποτέ δεν θα παραδοθεί στο Ισραήλ, όποιες δυνάμεις κι αν χρησιμοποιηθούν εναντίον του εδάφους της.

«Δεν θα αφήσουμε τη γη μας, δεν θα υψώσουμε λευκές σημαίες και δεν θα γονατίσουμε σε κανέναν εκτός από τον Θεό»... Δηλώνουμε με κάθε πίστη ότι ακόμη κι αν μας βάλουν στην αγχόνη, κι αν το αίμα μας τρέχει στους δρόμους, δεν θα γονατίσουμε σε κανέναν παρά μόνο στο Θεό και δεν θα απαρνηθούμε την Παλαιστίνη. Δεν θα παραιτηθούμε ακόμη κι αν εσείς (οι Ισραηλινοί) αφανίσετε τη Λωρίδα της Γάζας ή σκοτώσετε χιλιάδες ανάμεσά μας» ".

3- "Σε νέα ιντιφάντα καλεί ο εξόριστος ηγέτης Χάλεντ Μεσάαλ σήμερα τους Παλιστίνιους, εναντίον του Ισραήλ, και ανακοίνωσε ότι θα ξαναρχίσουν οι επιθέσεις αυτοκτονίας, σε συνέντευξή του στο δορυφορικό τηλεοπτικό δίκτυο του Κατάρ Αλ Τζαζίρα.

«Καλούμε τους Παλαιστίνιους να εξεγερθούν εναντίον του σιωνιστή εχθρού. Η αντίσταση θα συνεχιστεί με επιχειρήσεις αυτοκτονίας», τόνισε ο Μεσάαλ που ζει εξόριστος στη Δαμασκό". (από άρθρο Καθημερινής εδώ)


Θλίβομαι για όλα. Δεν είμαι καλά. Τουλάχιστον εύχομαι να δημιουργηθεί κάποια πίεση έστω από εμάς, τους απλούς ανθρώπους. Για μπείτε εδώ...

Meeeeeeerry Christmas Everyone!

Ho Ho Ho! Αντε, γαμάτε γιατί χανόμαστε!

(και μετά πού θα βρουν ψηφοφόρους να ξαναβγούν οι φίλτατοι?!) :))))))))))))))