Ποιός τη Χέζει τη Siemens...

... και το Βατοπέδι και τις φρεγάτες και τα πάμπερς...

ΕΔΩ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΤΟ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΤΩΝ ΣΚΑΝΔΑΛΩΝ!

Ολο το ποστ είναι ουσιαστικά παραπομπή στο άρθρο: "Δανεισμός: Το μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως ελληνικού κράτους;" και τον σχετικό σχολιασμό.

(φρίξατε? Ωραία, δεν είστε ζόμπι ακόμα!)

Μα δεν είναι απίστευτο? Συμβαίνουν όλα αυτά, και αυτό που παίζει σε όσες εκπομπές έχουν απομείνει που δεν έχουν κιτρινίσει ή είναι αμιγώς κίτρινες, είναι το ΔΝΤ! Που παρουσιάζεται τώρα ως μάννα εξ ουρανού, που δεν θα μας επιβάλλει τίποτε περισσότερο από αυτά που ήδη έχουμε βάλει σε εφαρμογή, και μόνο θα μας δώσει, μετά θα πάρει τα λεφτουδάκια του και τίποτε παραπάνω, κι ούτε γάτα ούτε ζημιά. Περί της πραγματικής κερδοσκοπίας, του ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ ενάντια στη χώρα, μούγκα!

Ακουσα πάντως μέχρι και το πόσο πολύ μπορεί να οφελήσει το ΔΝΤ τη χώρα, όπως έκανε με άλλες χώρες, πχ την Τουρκία... άλλη πονεμένη ιστορία από κει, έκανε ένα δημοσιονομικό συμμάζεμα να της βρίσκεται, όσο διαρκούσαν τα δανεικά, και μετά ενώ υποτίθεται ότι βγήκε από την δεινή της θέση, στην ΕΕ που ήθελε διακαώς να μπεί, ε, ούτε με σφαίρες, οπότε τι να το συζητάμε κιόλας!

Δε σας φαίνεται όμως περίεργο που από τη στιγμή που είχε δρομολογηθεί με την εις άτοπον απαγωγή ο μονόδρομος, εξαγοράζαμε χρόνο -που ΔΕΝ ΕΙΧΑΜΕ- με μπαρούφες τύπου: "Δε χρειαζόμαστε βοήθεια!" και "Μα δεν κάναμε ακόμη προσφυγή!" και "Έχουμε λεφτά μέχρι και τέλος Μαρτίου!" (για Απρίλιο, Μάϊο, καλοκαίρι, χειμώνα, 2011, 2012, το μέλλον των παιδιών μας γαργάρα, άχρηστοι! ε άχρηστοι!)???

Το άρθρο λοιπόν τα λέει χειρότερα απ'ό,τι μπορούσαμε να φανταστούμε.

Και οι Φάκελλοι του ΣΚΑΙ στην προηγούμενη εκπομπή (20.04.10), στο κομμάτι μετά τον Βγενόπουλο, της Σ.Παπαϊωάννου περί cds, μόοοολις που έξυσαν την επιφάνεια. Ειπώθηκε δε στο πνεύμα μιας ερωταπάντησης (γράφω από μνήμης, ο ακριβής και πλήρης διάλογος εδώ):

- "Μα καλά, πώς μπορείτε να παίζετε με το κρατικό χρέος μιας χώρας σα να ήταν ένα οποιοδήποτε προϊόν της αγοράς?!"
- "Δεν υπάρχει ούτε ιερό, ούτε όσιο σε αυτά τα πράγματα... Παίζουμε με εταιρίες, με προιόντα, γιατί όχι και με το χρέος?" (φάααααπ!)

...

...

...

Ολο το έμφραγμα που θα πάθω, αφιερωμένο σε κάτι ΠΑΣΟΚΟ-ψυχές επάνω, στη Μακεδονία (την κανονική, την ελληνική, και μην ακούω αηδίες ότι υπάρχει κι άλλη, ΟΧΙ ΤΩΡΑ!), που νόμιζαν ότι "υπάρχουν λεφτά" κι είναι ακόμη με την ελπίδα! Αχ ρε καρντάσια, πότε θα ξυπνήσετε ρεεεεεεε!

ΥΓ- ΤΖΟΥΛΙΑ ΒΓΑΛΕ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ DVD ΤΩΡΑ, ΕΠΕΙΓΟΜΑΣΤΕ!

Μαράκι, μακάρι...

Το μεταφέρω όπως ακριβώς το έλαβα, εισαγωγή, έκκληση, πληροφορίες και φωτο.

"Διαβάστε την έκκληση, δείτε τις φωτογραφίες και είμαι σίγουρος ότι θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να σβήσουμε τη δεξιά εικόνα και να επιστρέψουμε στην αριστερή. Στείλτε το παντού, όχι μόνο σε φίλους -που συνήθως έχουν μικρές δυνατότητες- αλλά σε φορείς, συλλόγους, ΜΜΕ, υπουργεία, παντού. Όσο περισσότεροι τόσο καλύτερα...

Ακόμα κι εκείνοι που "αφαιμάσσουν" την κοινωνία, μπορεί να ευαισθητοποιούν και να επιστρέψουν σ' αυτό το αγγελικό πλασματάκι ένα ψίχουλο γι' αυτούς, αρκετό όμως για να δώσει στο Μαράκι τη ζωή.

ΕΚΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΒΟΗΘΕΙΑ

Ο Σύλλογος Ποντίων νομού Ξάνθης, ανταποκρινόμενος στην παράκληση μέλους του για συγγενικό του πρόσωπο, απευθύνεται στην ευαισθησία των κατοίκων της Ξάνθης με την παρακάτω έκκληση για βοήθεια μιας μητέρας:

«Το Μαράκι μας.

Ήταν ένα γέλιο ολόκληρη. Το προσωπάκι της έλαμπε από χαρά.

Όμως η μοίρα είχε άλλα σχέδια γι’ αυτήν. Στα εννιά της χρόνια η παιδική ξεγνοιασιά έδωσε τη θέση της στον αγώνα για ζωή.

Η Μαρία έχει σάρκωμα στη δεξιά μεριά του προσώπου της. Το σάρκωμα είναι ένα από τα πιο σπάνια είδη καρκίνου που υπάρχει.

Πολύμηνη παραμονή σε διάφορα νοσοκομεία, Α.Χ.Ε.Π.Α. Θεσσαλονίκης, Sourasky Medical Center στο Tel Aviv, Olgahospital Stuttgart, ατέλειωτες και επίπονες εξετάσεις κούρασαν την ίδια και την οικογένεια της.

Λέξεις όπως Βιοψία, Ακτινοβολία, Χημειοθεραπεία πήραν τη θέση του χαμόγελου, του παιχνιδιού, του τραγουδιού.

Ώσπου μια ελπίδα σωτηρίας ήρθε από το νοσοκομείο MD ANDERSON στο Τέξας των ΗΠΑ, το μόνο νοσοκομείο παγκοσμίως που δέχτηκε να αναλάβει τη θεραπεία του παιδιού, αλλά με ένα υπέρογκο ποσό των 500 000 ευρώ.

Όλοι μπορούμε να προσφέρουμε από την περίσσεια του συναισθήματός μας, για να ξανανθίσει το χαμόγελο στα χείλη της μικρής Μαρίας και να γυρίσει δυνατή και γερή στο σπίτι της, απολαμβάνοντας τη ζεστή αγκαλιά των γονιών της».

Οποιοσδήποτε θέλει περισσότερες πληροφορίες και επικοινωνία με την οικογένεια, μπορεί να απευθυνθεί αυτοπροσώπως στον:

Σύλλογο Ποντίων νομού Ξάνθης,
Πάροδος Θερμοπυλών 8, 2ος όροφος,
τηλ: 2541078811
(Δευτέρα 17:00-21:00 και Τρίτη-Παρασκευή 08:00-12:00).

ASPIS BANK: IBAN GR 8604707210107211550002915

(Είδατε που σας τα έλεγα στο προηγούμενο ποστ περί Ντουμπάι?... Πού βρίσκεται η πραγματική ζωή?)

Αγκαλιάστε τη Ζωή...

Εκπληκτικό concept, εξαιρετικό execution. Εμεινα να κοιτάζω την οθόνη... Δείτε το με ήχο και χωρίς κανέναν αντιπερισπασμό, η πρώτη φορά είναι που έχει το full impact. Αντε, κλίκατις γρήγορα!

Ντουμπάι-νιασα...

Και κάτι ψιλοφωτό από τα εγκαίνια του ξενοδοχείου Atlantis The Palm στο μακρυνό Dubai... Καλά, αυτοί οι Άραβες, ΠΟΣΑ λεφτά έχουν για πέταμα ακριβώς? Οκ, οκ, είπαμε, πετροδόλλαρα, ναρκοδόλλαρα, πορνοδόλλαρα, χρηματιστηριο-κομπινοδόλλαρα, τα πήραν απ'το Αμέρικα με την 9/11, τα έριξαν όλα μαζί στο εμιράτο, αλλά ήμαρτον, ΠΟΣΑ?!!!




Δεδομένου του ότι α. είναι μια οικονομία-ενδυδρείο, δλδ δεν έχει καμμία πρωτογενή παραγωγή (μη μπερδεύουμε τον μέχρι πρόσφατα κατασκευαστικό οργασμό με παραγωγή), παρά μόνον παροχή υπηρεσιών, β. εξαρτάται σε τρελλό βαθμό από τις επενδύσεις και των δικών τους και των ξένων, γ. δεν βρίσκεται ούτε ένα έργο σε κατάσταση τουλάχιστον break-even κατά την "παράδοσή" του, και τέλος δ. ολούθε τριγύρω όλη η υδρόγειος κλωτσοκοπανιέται στη δίνη της (τεχνητής ή όχι, πάντως απτής και καραμπινάτης) κρίσης, ΠΟΥ ΤΑ ΒΡΙΣΚΟΥΝ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ?

Και καλά, πες τα βρίσκουν. Είναι πιθανόν ακόμη αρκετή αυτή η κρίσιμη μάζα ανθρώπων και εταιριών που κυριολεκτικά καίνε χρήματα, για να ξεπλύνουν χρήματα κτλ κτλ κτλ. Για πόσο καιρό μπορεί όμως να διατηρηθεί το ενυδρείο -με ζωντανά τα ψάρια μέσα- αν εξατμίζεται το νερό κι έχει στερέψει η βρύση για το γέμισμα?

Πω πω, ναι, ξέρω, είμαι μια γκρινιάρα και μισή, αντί να κάτσω εκεί να χάσκω από την καραχλίδα... Λες και τα έβλεπα και στο χωριό μου αυτά κι έχω πλήρη εξοικείωση, γι'αυτό και το μπλαζέ μου το υφάκι! Κάθομαι η αναίσθητη και σκέφτομαι τον λογαριασμό...

Και συνειδητοποιώ ότι μέσα σε δευτερόλεπτα από το αντίκρυσμα κάτι τέτοιων φωτο, το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό δεν είναι το: "Μα τι φτιάχνουν οι πούστηδες!", αλλά το: "Τι καρασπατάλη!". Και μετά φυσικά όλα τα γνωστά: "Με τόσα χρήματα θα μπορούσαμε να σώσουμε φτωχούς, να βοηθήσουμε παιδάκια, να δώσουμε σε γονείς που δεν έχουν να εγχειρηστεί το παιδί τους" και όλα αυτά τα ενοχικά...

Οχι ότι δεν ΒΛΕΠΩ την ομορφιά του πράγματος - την βλέπω και την παραβλέπω. Απλώς μου φαίνεται ανούσια... Και δεν ξέρω ακόμη κι αν ήμουν καλεσμένη εκεί (διότι το να πληρώσω διαμονή μόνη μου στο Atlantis ή το Burj Al Arab ας πούμε, χλωμό!), αν θα μπορούσα να το διασκεδάσω ξέροντας το τι συμβαίνει στον κόσμο.

Και μετά συνεχίζω να σκέφτομαι πως ό,τι κι αν κάνουμε, όσο μικρό κι όσο μεγάλο, όσες συνδρομές κι αν δώσουμε σε φιλανθρωπίες, όσο κι αν βοηθήσουμε τις Μ.Κ.Ο, όσο κι αν βοηθήσουμε ακόμη και στη μικροσφαίρα της γειτονιάς μας, τα μισά (και λίγα λέω) από τα αγαθά προς βοήθεια πάνε σε τσέπες, και ο πόνος σε οποιοδήποτε επίπεδο (σωματικό, ψυχολογικό, πνευματικό), είναι τόσο γενικευμένος που θα υπάρχει πάντα. Οσο υπάρχουμε κι εμείς.

Οπότε τι θέλει να πει ο ποιητής? Ρε λες να έχω γίνει πολύ κυνική με τα χρόνια?... Παίζει. Μπορεί να έχει μεγαλώσει αρκετά και το παιδί μέσα μου και να έχει ξεχάσει να τα βλέπει όλα με το αθώο μάτι του: "Αχ, κοίτα τι φοβερό, γουάου, σούουουουπερ!". Ισως να μην υπήρξε και πολύ παιδί εδώ που τα λέμε, και να γεννήθηκε μικρό γεροντάκι, χορτασμένο, μην πω μπαφιασμένο...

Ισως βέβαια, παρ'όλες τις φιλότιμες προσπάθειές μου, να είναι ακόμη παιδί το μέσα-μέσα. Και γι'αυτό να ευχαριστιέται τις αγκαλιές, τις κοιμισμένες μικρές αναπνοές, το φως, μια ζωγραφιά, ένα μικροδωράκι αναπάντεχο, γέλια, τα Χριστούγεννα με τα φωτάκια του δέντρου να αντανακλούν σε παιδικά ματάκια, ένα κλείσιμο ματιού απ'τον έρωτά σου από απέναντι στο τραπέζι παρουσία όλων, τέτοια...

Χμμμ... ίσως είναι κάτι απλούστερο: το ότι δεν έχω κινηθεί σε τέτοια επίπεδα διαβίωσης και μου φαίνονται υπερβολικά όλα αυτά - εννοώ ότι ακόμη και τα θέατρα ή το Μέγαρο στα οποία μπορώ να κινηθώ, μαζί με μουσεία, εκθέσεις, εκδηλώσεις για την Τέχνη, δεξιώσεις και διάφορα "events", μπορεί κάλλιστα για κάποιον άλλον να θεωρούνται εξτραβαγκάντζες χωρίς νόημα. Αφού ουσιαστικά δεν προσφέρουν πιάτο φαί σε κάποιον που πεινάει π.χ. στην Ομόνοια, απλώς συνεισφέρουν στα έξοδα του χώρου, τους μισθούς των υπαλλήλων και τις αμοιβές των καλλιτεχνών.

Και καλά εγώ, ας φύγουμε από τη μικρόσφαιρά μου κι ας πάμε πάλι πίσω στη μεγάλη εικόνα: αν ένα τέτοιου τύπου ξενοδοχείο δεν κάνει τουλάχιστον τέτοιου τύπου εγκαίνια δεν πρόκειται να βγάλει τα λεφτά του ΠΟΤΕ. Μιλάμε για οικονομικό βούλιαγμα άνευ προηγουμένου και για ανθρώπους-σύγχρονους σκλάβους που "δεν υπάρχουν" για κάνεναν, βοήθησαν στα χτισίματα και τώρα δεν μπορούν να πάνε πουθενά. Είναι ζωντανά κουφάρια που βαραίνουν στ'άμπάρια και άντε να τους ρίξουμε στη θάλασσα να ξεφορτώσουμε λιγάκι...

Overhead πάνω στο overhead πάνω στο overhead.

Υπεραξία πάνω στην υπεραξία.

Και χρήματα πάνω στα χρήματα, κυριολεκτικά φτιαγμένα από αέρα κοπανιστό, δλδ χωρίς ουσιαστικό αντίκρυσμα σε αληθινά, τυπωμένα λεφτά.

Δεν ξέρω... χωράνε όλα αυτά στην ανθρωπότητα? Πόση υπερβολή μπορούμε να σηκώσουμε ως είδος? Ηρθαμε εδώ για τέρψη, απόλαυση, χλιδή και παραμύθιασμα? Κι αν μια ασκητική ζωή είχε τόσα οφέλη, γιατί δεν έγινε πραγματικά μονόδρομος με την αποστομωτική παρεχόμενη ευτυχία του να είμαστε όλοι γιόγκι εν πλήρη γαλήνη?

Παρά τσιμπάμε με τα βεγγαλικά και τα θεάματα?

Ουφφφφφφ.... τα παρασκέφτομαι... σύνελθε Αφροδίτη, live and let live!