Και κάτι ψιλοφωτό από τα εγκαίνια του ξενοδοχείου Atlantis The Palm στο μακρυνό Dubai... Καλά, αυτοί οι Άραβες, ΠΟΣΑ λεφτά έχουν για πέταμα ακριβώς? Οκ, οκ, είπαμε, πετροδόλλαρα, ναρκοδόλλαρα, πορνοδόλλαρα, χρηματιστηριο-κομπινοδόλλαρα, τα πήραν απ'το Αμέρικα με την 9/11, τα έριξαν όλα μαζί στο εμιράτο, αλλά ήμαρτον, ΠΟΣΑ?!!!
Δεδομένου του ότι α. είναι μια οικονομία-ενδυδρείο, δλδ δεν έχει καμμία πρωτογενή παραγωγή (μη μπερδεύουμε τον μέχρι πρόσφατα κατασκευαστικό οργασμό με παραγωγή), παρά μόνον παροχή υπηρεσιών, β. εξαρτάται σε τρελλό βαθμό από τις επενδύσεις και των δικών τους και των ξένων, γ. δεν βρίσκεται ούτε ένα έργο σε κατάσταση τουλάχιστον break-even κατά την "παράδοσή" του, και τέλος δ. ολούθε τριγύρω όλη η υδρόγειος κλωτσοκοπανιέται στη δίνη της (τεχνητής ή όχι, πάντως απτής και καραμπινάτης) κρίσης, ΠΟΥ ΤΑ ΒΡΙΣΚΟΥΝ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ?
Και καλά, πες τα βρίσκουν. Είναι πιθανόν ακόμη αρκετή αυτή η κρίσιμη μάζα ανθρώπων και εταιριών που κυριολεκτικά καίνε χρήματα, για να ξεπλύνουν χρήματα κτλ κτλ κτλ. Για πόσο καιρό μπορεί όμως να διατηρηθεί το ενυδρείο -με ζωντανά τα ψάρια μέσα- αν εξατμίζεται το νερό κι έχει στερέψει η βρύση για το γέμισμα?
Πω πω, ναι, ξέρω, είμαι μια γκρινιάρα και μισή, αντί να κάτσω εκεί να χάσκω από την καραχλίδα... Λες και τα έβλεπα και στο χωριό μου αυτά κι έχω πλήρη εξοικείωση, γι'αυτό και το μπλαζέ μου το υφάκι! Κάθομαι η αναίσθητη και σκέφτομαι τον λογαριασμό...
Και συνειδητοποιώ ότι μέσα σε δευτερόλεπτα από το αντίκρυσμα κάτι τέτοιων φωτο, το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό δεν είναι το: "Μα τι φτιάχνουν οι πούστηδες!", αλλά το: "Τι καρασπατάλη!". Και μετά φυσικά όλα τα γνωστά: "Με τόσα χρήματα θα μπορούσαμε να σώσουμε φτωχούς, να βοηθήσουμε παιδάκια, να δώσουμε σε γονείς που δεν έχουν να εγχειρηστεί το παιδί τους" και όλα αυτά τα ενοχικά...
Οχι ότι δεν ΒΛΕΠΩ την ομορφιά του πράγματος - την βλέπω και την παραβλέπω. Απλώς μου φαίνεται ανούσια... Και δεν ξέρω ακόμη κι αν ήμουν καλεσμένη εκεί (διότι το να πληρώσω διαμονή μόνη μου στο Atlantis ή το Burj Al Arab ας πούμε, χλωμό!), αν θα μπορούσα να το διασκεδάσω ξέροντας το τι συμβαίνει στον κόσμο.
Και μετά συνεχίζω να σκέφτομαι πως ό,τι κι αν κάνουμε, όσο μικρό κι όσο μεγάλο, όσες συνδρομές κι αν δώσουμε σε φιλανθρωπίες, όσο κι αν βοηθήσουμε τις Μ.Κ.Ο, όσο κι αν βοηθήσουμε ακόμη και στη μικροσφαίρα της γειτονιάς μας, τα μισά (και λίγα λέω) από τα αγαθά προς βοήθεια πάνε σε τσέπες, και ο πόνος σε οποιοδήποτε επίπεδο (σωματικό, ψυχολογικό, πνευματικό), είναι τόσο γενικευμένος που θα υπάρχει πάντα. Οσο υπάρχουμε κι εμείς.
Οπότε τι θέλει να πει ο ποιητής? Ρε λες να έχω γίνει πολύ κυνική με τα χρόνια?... Παίζει. Μπορεί να έχει μεγαλώσει αρκετά και το παιδί μέσα μου και να έχει ξεχάσει να τα βλέπει όλα με το αθώο μάτι του: "Αχ, κοίτα τι φοβερό, γουάου, σούουουουπερ!". Ισως να μην υπήρξε και πολύ παιδί εδώ που τα λέμε, και να γεννήθηκε μικρό γεροντάκι, χορτασμένο, μην πω μπαφιασμένο...
Ισως βέβαια, παρ'όλες τις φιλότιμες προσπάθειές μου, να είναι ακόμη παιδί το μέσα-μέσα. Και γι'αυτό να ευχαριστιέται τις αγκαλιές, τις κοιμισμένες μικρές αναπνοές, το φως, μια ζωγραφιά, ένα μικροδωράκι αναπάντεχο, γέλια, τα Χριστούγεννα με τα φωτάκια του δέντρου να αντανακλούν σε παιδικά ματάκια, ένα κλείσιμο ματιού απ'τον έρωτά σου από απέναντι στο τραπέζι παρουσία όλων, τέτοια...
Χμμμ... ίσως είναι κάτι απλούστερο: το ότι δεν έχω κινηθεί σε τέτοια επίπεδα διαβίωσης και μου φαίνονται υπερβολικά όλα αυτά - εννοώ ότι ακόμη και τα θέατρα ή το Μέγαρο στα οποία μπορώ να κινηθώ, μαζί με μουσεία, εκθέσεις, εκδηλώσεις για την Τέχνη, δεξιώσεις και διάφορα "events", μπορεί κάλλιστα για κάποιον άλλον να θεωρούνται εξτραβαγκάντζες χωρίς νόημα. Αφού ουσιαστικά δεν προσφέρουν πιάτο φαί σε κάποιον που πεινάει π.χ. στην Ομόνοια, απλώς συνεισφέρουν στα έξοδα του χώρου, τους μισθούς των υπαλλήλων και τις αμοιβές των καλλιτεχνών.
Και καλά εγώ, ας φύγουμε από τη μικρόσφαιρά μου κι ας πάμε πάλι πίσω στη μεγάλη εικόνα: αν ένα τέτοιου τύπου ξενοδοχείο δεν κάνει τουλάχιστον τέτοιου τύπου εγκαίνια δεν πρόκειται να βγάλει τα λεφτά του ΠΟΤΕ. Μιλάμε για οικονομικό βούλιαγμα άνευ προηγουμένου και για ανθρώπους-σύγχρονους σκλάβους που "δεν υπάρχουν" για κάνεναν, βοήθησαν στα χτισίματα και τώρα δεν μπορούν να πάνε πουθενά. Είναι ζωντανά κουφάρια που βαραίνουν στ'άμπάρια και άντε να τους ρίξουμε στη θάλασσα να ξεφορτώσουμε λιγάκι...
Overhead πάνω στο overhead πάνω στο overhead.
Υπεραξία πάνω στην υπεραξία.
Και χρήματα πάνω στα χρήματα, κυριολεκτικά φτιαγμένα από αέρα κοπανιστό, δλδ χωρίς ουσιαστικό αντίκρυσμα σε αληθινά, τυπωμένα λεφτά.
Δεν ξέρω... χωράνε όλα αυτά στην ανθρωπότητα? Πόση υπερβολή μπορούμε να σηκώσουμε ως είδος? Ηρθαμε εδώ για τέρψη, απόλαυση, χλιδή και παραμύθιασμα? Κι αν μια ασκητική ζωή είχε τόσα οφέλη, γιατί δεν έγινε πραγματικά μονόδρομος με την αποστομωτική παρεχόμενη ευτυχία του να είμαστε όλοι γιόγκι εν πλήρη γαλήνη?
Παρά τσιμπάμε με τα βεγγαλικά και τα θεάματα?
Ουφφφφφφ.... τα παρασκέφτομαι... σύνελθε Αφροδίτη, live and let live!
