Και που το δαγκώσαμε στον Εδεμόκηπο, και το φάγαμε ολόκληρο, κι αυτό κι ό,τι μπόρεσε να φαγωθεί, και μετά το μετατρέψαμε σε εξαγοράσιμο προϊόν και το εισαγάγαμε και στο χρηματιστήριο αξιών και το σορτάραμε και το γκαστρώσαμε και το ξηλώσαμε και το συνθλίψαμε και το ξανα-αεροφουσκώσαμε και του γαμίσαμε τα πρέκια, μία Γνώση τελικά αποκομίσαμε:
πώς να αυτοκαταστρεφόμαστε, αφού καταστρέψουμε πρώτα το σύμπαν γύρω μας, με τον πιο επαγγελματικά σαδιστικό τρόπο.
Αποτύχαμε ως είδος και δεν μας αξίζει καν τέλος όπως των δεινοσαύρων που τους κατάπιε η ιστορία. Θα έπρεπε να σβήσουν τα ίχνη μας από τον πλανήτη, έτσι απλά.
Δεν μάθαμε τίποτα, δεν ρωτάμε για να μάθουμε τίποτα, όσοι δεν σκοτώνουμε και δεν καταστρέφουμε, αφήνουμε να πλημμυρίσουμε οργή, μίσος, θυμό, απελπισία, τρόμο, πανικό και πόνο, καταπίνοντας ταυτόχρονα ό,τι κωλο-δρόμο μας υποδείξουν.
Ντρέπομαι για όλα. Είμαι έξαλλη για όλα. Εχω φρικάρει με το τι μας περιμένει σε όλα τα επίπεδα...
Η ζωή έγινε ένα Νιντέντο.
On/off, one player, both players, match, bonus, extra bonus, high score, up one level, game over. Next!
Next!...
Παντού ένα: "Ελα μη μας ζαλίζεις τώρα με το θέμα σου, ο επόμενος!".
Σκατά.
Reboot με ένα άλλο μήλο, όχι Γνώσης, αλλά Αγάπης και Σεβασμού, γίνεται?
