ΑΙΔΩΣ 300!!!

Σα δε ντρέπεστε!!!!

15 Ιουνίου 2011.

ΝΑ ΤΟΝ ΧΑΙΡΕΣΤΕ ΤΟΝ ΜΑΛΑΚΑ ΣΑΣ!!!

ΠΡΟΔΟΤΕΣ!!!

Ποιό Blogging... Εδώ Τέλος Εποχής...

Δε μπορώ παιδιά.

Δεν μπορώ, έχω περάσει πέρα από την αγανάκτηση, την οργή, την απελπισία. Οχι να μπλογκάρω, ούτε να ξυπνήσω το πρωί να τρέξω όλα αυτά που πρέπει να τρέξω δεν έχω το κουράγιο...

Χαίρομαι που επί τέλους ο κόσμος ξύπνησε και δεν ταμπουρώνονται πίσω από ιδεολογικά ξεράσματα, χαίρομαι που βλέπουν και οι πιο άπληστοι της υπόθεσης ότι δεν προχωράει το πράγμα έτσι (άσχετα αν θα κρατήσουν με νύχια και δόντια τα εγκλήματα που κάνουν), χαίρομαι που όχι μόνο μαζευόμαστε στις πλατείες έξαλλοι, αλλά φτάνουμε πλέον κι έξω από τα σπίτια των 300 μας και τους στέλνουμε εξώδικα, γιατί με απλές απεργίες δεν πάει άλλο.

Θλίβομαι όμως απερίγραπτα για το ότι δεν θα υπάρξει ξανά αθώα ζωή ποτέ.

ΠΟΤΕ.

Οχι αυτή που έχει να κάνει με το να αποκτήσεις πράγματα, σε φάση "δουλεύω, αμοίβομαι, πληρώνω φόρους, ε, ας καταναλώσω κι εγω λιγάκι, πωπω τι ωραία η αμαξάρα μου".

Εννοώ αυτή την αθωότητα του ότι τα παιδιά μας θα ζήσουν καλύτερα από μας, θα είναι πιο ευτυχισμένα, θα έχουν και σπίτι και ψυγείο κι αυτοκίνητο και πτυχίο και μια καλή θεσούλα στο δημόσιο που έκαναν τους γονείς μας να ονειρεύονται πριν από μας, για μας... και ήταν τόσο αθώοι μες τη χαζομάρα τους και την χειραγώγησή τους ότι μια χαρά τα κατάφεραν ως γονείς...

Καθόμουν να εξηγήσω στα παιδιά μου τι σημαίνει μνημόνιο και ΔΝΤ και αγανακτισμένοι και διαδηλώνω ειρηνικά και πηγαίνω στο Σύνταγμα, και πώς μέσα σε δυο μέρες από εκείνο το "Σιγά, οι Ελληνες, κοιμούνται" των Ισπανών, τους στέλναμε το "Ξυπνήσαμε!" και ταυτόχρονα το "Η Ιταλία κοιμάτα, ξυπνήστε κι εσείς".

Κι όλα αυτά τα τρομαχτικά κι άθλια, κι απ'την άλλη τα ελπιδοφόρα και δυνατά που γίνονται αυτόν τον καιρό σε πραγματικό χρόνο, έξω από κατευθυντήριες γραμμές. Οτι είναι η εποχή τους, που θα ζήσουν το πραγματικό νόημα όχι απλώς του παγκόσμιου χωριού, αλλά του παγκόσμιου πολίτη. Που μέσα σε ένα λεπτό ό,τι κάνουν εδώ θα μπορεί να φτάσει στην άκρη του κόσμου και πάλι πίσω. Και που έχουν πλέον σαφείς υποχρεώσεις και καμμία δικαιολογία.

Αλλά και που ταυτόχρονα, τα οφέλη για ολόκληρη την ανθρωπότητα, αν καταφέρει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, θα είναι πρωτόγνωρα. Τα πιο ουσιαστικά από αρχής του είδους μας. Και τα πιο καθοριστικά για την επιβίωσή μας... (κρυφή ελπίδα: παρακλάδια-πισωγυρίσματα στην εξέλιξη στυλ Πάγκαλου να μην αναπαραχθούν ΠΟΤΕ!)

Λέγε, λέγε, κάτι ελπίζω να μείνει. Και να μη με θυμούνται ως καμμιά πασσιονάρα λασκαρίνα του γλυκού νερού, τον ορισμό της αφλογιστίας... :ΡΡΡΡ

Το μόνο, είναι δύσκολο να ακουστεί αυτή η φωνίτσα της αλήθειας και της λογικής του κάθε γονιού που προσπαθεί, μέσα σε όλο αυτό το μπάχαλο. Δεν ξέρω αν θα μπορέσει όλη η αγωγή, η διαπαιδαγώγηση και η καλλιέργεια να εξοπλίσει αρκετά τα παιδιά μας ώστε να φέρουν σε πέρας το τεράστιο έργο που έχουν μπροστά τους... Εμείς κάνουμε (?) βήματα (?) προς την σωστή (?) κατεύθυνση, να δούμε αν θα μπορέσουν να απογειώσουν το πρότζεκτ...

Δεν ξέρω, μέχρι να δω ότι κάαααπως το σώζουμε το καράβι πάντως δε με βλέπω να ξαναμπλογκάρω εύκολα!

Χριστούγεννα είναι...

* Οταν τα παιδιά ξέρουν πια ότι δεν υπάρχει Αι-Βασίλης, αλλά κάνουν ότι υπάρχει, μόνο και μόνο για να μην χαλάσουν αυτή τη φούρια και τις φλόμπες που λένε οι γονείς τους για να τα παραμυθιάσουν... όσο ξηλώνονται κανονικά για να τους πάρουν δώρα!

* Οταν οι γονείς ξέρουν ότι τα παιδιά ξέρουν, αλλά τα παραμυθιάζουν λίγο ακόμα για να παρατείνουν την ανέμελη παιδική τους ηλικία - θα τη χρειαστούν, για να έχουν κάτι ωραίο να θυμούνται, καθώς θα μεγαλώνουν σ'αυτόν τον απαράδεκτο κόσμο που τους φτιάξαμε...

* Οταν παρ'όλο που είχες υποσχεθεί στον εαυτό σου από πέρισυ ότι ΔΕΝ θα την ξαναπατούσες και θα ψώνιζες τα πάντα ΝΩΡΙΣ, ξαναβρίσκεσαι λίγες ώρες πριν την παραμονή σε ατελείωτες ουρές για μια σαχλαμάρα (λάθος χρώμα, λάθος νούμερο, λάθος παιχνίδι, λάθος γενικώς), που μόλις ανοίξουν τα μαγαζιά σε δυο μέρες, θα ξαναστήνεσαι σε άαααλλες ουρές να την αλλάξεις...

* Οταν εκεί που δεν άφηνες τα παιδιά ν'ακουμπήσουν το δέντρο γιατί δεν άντεχες 1. να μπουρδουκλώνονται 2. να τα κάνουν λίμπα 3. να σε καθυστερούν συνέχεια 4. να μαζεύεις σπασμένα στολίδια και 4. να περιποιείσαι τραύματα, τώρα ανυπομονείς να μεγαλώσουν, να το ανεβοκατεβάζουν στο πατάρι και να το στήνουν μόνα τους - κι εσύ απλώς ν'απολαμβάνεις έτοιμο δέντρο...


* Οταν παρ'όλο που λυσσάς να δεις επιτέλους φίλους που δεν προλαβαίνεις μες τον χρόνο, πάλι περνάς τα περισσότερα τραπέζια με συγγενείς που σκασίλα σου κι αν μετακόμιζαν στον Βόρειο Πόλο... κι ακόμη κι αν τελικά έρθουν οι φίλοι να τα πιείτε, με το δεύτερο ποτηράκι θες να ξεραθείς στον καναπέ και να ξυπνήσεις μεθαύριο! ("... χρρρρ... μμμ, τι, πώς?... αγκχμ... μου βγαίνει η κούραση ρε Μαρία... ΜΗ ΣΚΟΥΝΤΑΣ ΛΕΜΕ!")

* Οταν βαριέεεεεσαι τα φωτάκια ("Πότε μαζεύτηκαν τόσες σειρές ρε παιδιά?! και γιατί οι μισές δε δουλεύουν?!"), αλλά καμαρώνεις όταν τα βάλεις επιτέλους και τ'ανάψεις, λες και πυροδότησες πύραυλο εδάφους-αέρος...

* Οταν δεν αντέχεις άλλο ένα πουκάμισο, άλλη μία γραβάτα, άλλο ένα κασκώλ, άλλη μία τσάντα, άλλο ένα άρωμα, αλλά χαίρεσαι που επί τέλους παίρνεις κι εσύ κάποιο δώρο, "έτσι", γιατί ποιός θυμάται γιορτές-γενέθλια πια...

* Οταν κοιτάζεις τη στοίβα με τα πιάτα στο νεροχύτη, αφού ντερλίκωσε το σόι, αλλά αντί να γκρινιάζεις για τη λάντζα που θα κοιμηθείς πάλι στη μία, μισοχαμογελάς και λες από μέσα σου "χαλάλι" - βάζεις και λίγο κρασί ακόμα και τα πλένεις με λεπτομέρεια... και ψιλοκαμαρώνεις που τους τάπωσες με το σουφλέ και την τούρτα (κι έτσι ή αλλιώς δε θα το ξαναδείς αυτό το σερβίτσιο, ή το σόι, μέχρι του χρόνου)...


* Οταν βλέπεις τα -made in China γαμώ-το-στανιό-τους-μέσα-τους-Κινέζους-πια!- κόκκινα εσώρουχα με τις φουντίτσες και τις χρυσόσκονες (σα να έχουν κολλημένα πάνω τους κομματάκια από τα γένεια του Αη-Βασίλη, ρινίσματα από λαμέ ταρανδίσια κέρατα και λαμπιόνια στην ούγια), κι αντί να ξεράσεις, σκέφτεσαι αυτομάτως κολασμένες βραδιές στην Ελβετία - στον Παρνασσό έστω (ή και στην Κυψέλη ακόμα, ό,τι νά'ναι!)

* Οταν στη σβουρίζει και με το που αλλάζει ο χρόνος, 12 και κάτι 1η Ιανουαρίου, θες να ξεστολίσεις γιατί βαρέθηκες... και μετά των Φώτων, βαριέσαι πια να ξεστολίσεις...

* Οταν μες τη νύχτα σε πιάνει μια μικρή σκέψη για όλους όσους έχουν άνθρωπο σε νοσοκομείο αυτές τις μέρες, και αντί να βάλεις telemarketing να σε ξαναπάρει ο ύπνος, στέλνεις μια μικρή προσευχή και κατά κει μεριά...

* Οταν σιγομουρμουράς κι εσύ με τα πιτσιφρίκια τα κάλαντα, κι ας μην τα έχεις πει ποτέ σου στη γειτονιά, και διασκεδάζεις ακόμη και με τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια που βάζουν στο σούπερ-μάρκετ (πριν ακούσεις βέβαια για χιλιοστή φορά το "Last Christmas" και ορκιστείς να κόψεις τα παπάρια του George Michael και να του τα δώσεις να τα φάει με μπόλικη γέμιση)...

* Οταν κανείς δεν ξέρει να κόψει γαλοπούλα ή βασιλόπιτα καλύτερα από σένα, αλλά έτσι και τύχει να το κάνεις εσύ, κανείς δεν τα κάνει στο τραπέζι περισσότερο κώλο από σένα (10 άτομα και η γαλοπούλα κομμένη στα 347 κομμάτια, τα μισά εκ των οποίων στο πάτωμα... 12 άτομα και η βασιλόπιτα με κανένα φλουρί, ή ένα που φαίνεται στο πρώτο κομμάτι, και 14 άνισα κομμάτια και τουλάχιστον 6 για Χριστό, Θεό, Αγιο-Βασίλη, Φτωχό, Του Σπιτιού, Του Πορτοφολιού, του Μετανάστη, του Αγιου Σουλπίκιου κτλ κτλ κτλ)...


* ΟΤΑΝ Ο ΠΑΓΚΑΛΟΣ ΚΑΝΕΙ ΔΗΛΩΣΗ. ΤΕΛΟΣ. Δεν έχω καλύτερο- και χειρότερο μαζί! Κάνει ακόμη και τις πιο αποτυχημένες μου προσπάθειες να τα προλάβω όλα, να φαίνονται πραγματικές και κανονική ζωή, μπροστά στο μπουρδέλλο αυτό που έχει με τους συναδέλφους του στο κεφάλι!

ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ!!!!

:)))