Δε μπορώ παιδιά.Δεν μπορώ, έχω περάσει πέρα από την αγανάκτηση, την οργή, την απελπισία. Οχι να μπλογκάρω, ούτε να ξυπνήσω το πρωί να τρέξω όλα αυτά που πρέπει να τρέξω δεν έχω το κουράγιο...
Χαίρομαι που επί τέλους ο κόσμος ξύπνησε και δεν ταμπουρώνονται πίσω από ιδεολογικά ξεράσματα, χαίρομαι που βλέπουν και οι πιο άπληστοι της υπόθεσης ότι δεν προχωράει το πράγμα έτσι (άσχετα αν θα κρατήσουν με νύχια και δόντια τα εγκλήματα που κάνουν), χαίρομαι που όχι μόνο μαζευόμαστε στις πλατείες έξαλλοι, αλλά φτάνουμε πλέον κι έξω από τα σπίτια των 300 μας και τους στέλνουμε εξώδικα, γιατί με απλές απεργίες δεν πάει άλλο.
Θλίβομαι όμως απερίγραπτα για το ότι δεν θα υπάρξει ξανά αθώα ζωή ποτέ.
ΠΟΤΕ.
Οχι αυτή που έχει να κάνει με το να αποκτήσεις πράγματα, σε φάση "δουλεύω, αμοίβομαι, πληρώνω φόρους, ε, ας καταναλώσω κι εγω λιγάκι, πωπω τι ωραία η αμαξάρα μου".
Εννοώ αυτή την αθωότητα του ότι τα παιδιά μας θα ζήσουν καλύτερα από μας, θα είναι πιο ευτυχισμένα, θα έχουν και σπίτι και ψυγείο κι αυτοκίνητο και πτυχίο και μια καλή θεσούλα στο δημόσιο που έκαναν τους γονείς μας να ονειρεύονται πριν από μας, για μας... και ήταν τόσο αθώοι μες τη χαζομάρα τους και την χειραγώγησή τους ότι μια χαρά τα κατάφεραν ως γονείς...
Καθόμουν να εξηγήσω στα παιδιά μου τι σημαίνει μνημόνιο και ΔΝΤ και αγανακτισμένοι και διαδηλώνω ειρηνικά και πηγαίνω στο Σύνταγμα, και πώς μέσα σε δυο μέρες από εκείνο το "Σιγά, οι Ελληνες, κοιμούνται" των Ισπανών, τους στέλναμε το "Ξυπνήσαμε!" και ταυτόχρονα το "Η Ιταλία κοιμάτα, ξυπνήστε κι εσείς".Κι όλα αυτά τα τρομαχτικά κι άθλια, κι απ'την άλλη τα ελπιδοφόρα και δυνατά που γίνονται αυτόν τον καιρό σε πραγματικό χρόνο, έξω από κατευθυντήριες γραμμές. Οτι είναι η εποχή τους, που θα ζήσουν το πραγματικό νόημα όχι απλώς του παγκόσμιου χωριού, αλλά του παγκόσμιου πολίτη. Που μέσα σε ένα λεπτό ό,τι κάνουν εδώ θα μπορεί να φτάσει στην άκρη του κόσμου και πάλι πίσω. Και που έχουν πλέον σαφείς υποχρεώσεις και καμμία δικαιολογία.
Αλλά και που ταυτόχρονα, τα οφέλη για ολόκληρη την ανθρωπότητα, αν καταφέρει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, θα είναι πρωτόγνωρα. Τα πιο ουσιαστικά από αρχής του είδους μας. Και τα πιο καθοριστικά για την επιβίωσή μας... (κρυφή ελπίδα: παρακλάδια-πισωγυρίσματα στην εξέλιξη στυλ Πάγκαλου να μην αναπαραχθούν ΠΟΤΕ!)
Λέγε, λέγε, κάτι ελπίζω να μείνει. Και να μη με θυμούνται ως καμμιά πασσιονάρα λασκαρίνα του γλυκού νερού, τον ορισμό της αφλογιστίας... :ΡΡΡΡ
Το μόνο, είναι δύσκολο να ακουστεί αυτή η φωνίτσα της αλήθειας και της λογικής του κάθε γονιού που προσπαθεί, μέσα σε όλο αυτό το μπάχαλο. Δεν ξέρω αν θα μπορέσει όλη η αγωγή, η διαπαιδαγώγηση και η καλλιέργεια να εξοπλίσει αρκετά τα παιδιά μας ώστε να φέρουν σε πέρας το τεράστιο έργο που έχουν μπροστά τους... Εμείς κάνουμε (?) βήματα (?) προς την σωστή (?) κατεύθυνση, να δούμε αν θα μπορέσουν να απογειώσουν το πρότζεκτ...
Δεν ξέρω, μέχρι να δω ότι κάαααπως το σώζουμε το καράβι πάντως δε με βλέπω να ξαναμπλογκάρω εύκολα! 