Τσίριξα κι εγώ, να έρθει ο Χριστόφορος να με σώσει, όσο εκείνος έκανε damage control στο σόι από το τραύμα της θωριάς μου. Και φυσικά εγώ μιλούσα όλη αυτή την ώρα με τον μαθουσαλίξ-ανακριτή, πρόεδρο του κλειστού club στο οποίο ο Χριστόφορος ήταν εξέχον μέλος και τον βοηθούσαν τα μάλλα επαγγελματικά (ε, άμα κάνω μπαλαφάρες, τις κάνω με τη μεγαλύτερη δυνατή ζημιά!).
Βγαίνοντας, ήμουν σίγουρη ότι ο κολλητός μου δε θα μου ξαναμιλήσει ΠΟΤΕ και ότι έγινα ρόμπα άδικα των αδίκων. Πριν κάνω καμμιά ακόμη στραβή, μπήκα στο αμάξι κι έφυγα σπινιάροντας (κι έριξα στην άσφαλτο και κάτι στέφανα για την επόμενη κηδεία, από ένα πάγκο εκεί δίπλα, μη χάσω ευκαιρία για γκάφα!)
Την άλλη μέρα με παίρνει τηλέφωνο ο Χριστόφορος, να γελούν και τ’αυτιά του:
- (γελάκια) Ρε συ είσαι φοβερή!
- (μουδιασμένα) Α, όσο γι’αυτό...
- Εκανες πάταγο έτσι που ήσουν ντυμένη, και υποτίθεται ότι ήσουν η γκόμενά μου κιόλας!
- Καλά, έγινα ρεζίλι σε όλα τα βόρεια προάστεια, πώς δε με έβγαλαν και στην Λαμπίρη ακόμα... Δε μου είχες πει ότι θα είναι όλοι αυτοί εκεί! Τελος πάντων, πες μου, σου έριξα τις μετοχές πολύ?
- Οχι, ίσα-ίσα! Η μάνα μου για πρώτη φορά κοίταξε τον Παναγιώτη με συμπάθεια!
- Με συμπάθεια? (πειραχτικά) Να τη συγχωρεί που έβγαλε ένα τόσο βλαμμένο παιδί?
- Οχι ρεεεεε! Που εκείνος έμοιαζε να έχει σώας τα φρένας σε σχέση με σένα!
- (ντόινγκ!) Α, ε, χμ... να το εκλάβω ως κομπλιμέντο δηλαδή, το ότι έγινα ρεζίλι σε τόσο κόσμο...
- Ναι ρε συ, ακόμη κι ο Παναγιώτης δεν το πίστευε πόσο καλά πήγε το πράγμα! Ούτε επίτηδες να το έκανες!
- Επίτηδες? Μπα, όχι, το φυσικό μου... Ε, αφού δεν σε παράτησε με τα σχέδια που κάνεις... Βοήθησε καθόλου την κατάσταση?
- Ναι, πώς, κουβάλαγε και φέρετρο και κόντεψε να πάει αλλού από τους υπόλοιπους...
- Ααα, things people do for love!
- Αλλά τόσα χρόνια, κάθε φορά που τον έβλεπε η μάνα μου, ξύνιζε τα μούτρα της και όλο περίμενε να της φέρω τη νύφη.
- Και προχτές την έφερες, ε?! Νύφη του Φρανκενστάιν και Απόκριες στο Μοσχάτο, δύο-σε-ένα!
- Οχι μωρέ, αλήθεια σου λέω, μάλλον βλέποντάς σε θα κατάλαβε ότι καλύτερα να είμαι με κάποιον νορμάλ κι ας είναι κι αυτός άντρας, παρά με μια γυναίκα σαν... εμ, ξέρεις...
- Δηλαδή θα μας σερβίρει outing από την ανάποδη? Θα σε συστήσει εκείνη στον κύκλο σας ως gay και θα οργανώσει τους αρραβώνες σας? Πες το μου και χαλάλι το ρεζιλίκι μου!
- Κάτι τέτοιο... ξέρω’γω? Να σου πω όμως κάτι μωρέεε, μπορείς να κάνεις κάτι ακόμα για μένα πληζ-πληζ-πληζ?!
- (πάνικ!) Δεεε μ’αρέσει ο τόνος της φωνής σου, καμμιά παπαριά σχέδιο θα είναι πάλι!
- Να μωρέ, την επόμενη εβδομάδα που έχουν επέτειο γάμων οι γονείς μου, θα ντυθείς πάλι σαν την τρελλή, να με συνοδέψεις, να είμαστε σίγουροι ότι έπιασε το κόλπο?
- ... !!! ...
- Ελα, για τον φίλο σου...
- Λοιπόν, εγώ προτείνω όταν θα πάτε με τις βέρες στο 'Αμστερνταμ και θα κουβαλήσει η μάνα σου όλο σας το σόι για τη γαμήλια δεξίωση, να ντυθώ μπαμπάς του Chandler και να σου κάνω ολόκληρο σώου!
Και κάπως έτσι ο φίλος μου μπήκε στο μονόδρομο να πάρει μερικές αποφάσεις κι εγώ στο μονόδρομο να κόψω τις χάρες.
Ο Παναγιώτης την επόμενη μου έστειλε ανθοδέσμη στο σπίτι (!!!). Μόνο που δεν κατάλαβα αν ήταν για ευχαριστώ, ή παράκληση μη τυχόν και πραγματοποιήσω την απειλή μου...
ΥΓ- η ιστορία είναι πραγματική τρομάρα μου, οικτίρετέ με ελεύθερα!
