Τα Ζωντανά στα Καμμένα...

ΑΝ ΔΙΑΒΑΖΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΚΤΗΝΙΑΤΡΟΣ - ΔΑΣΟΛΟΓΟΣ Ή ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΟΥ ΝΑ ΕΧΕΙ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ:

ΟΣΑ ΕΛΑΦΙΑ ΑΠΕΜΕΙΝΑΝ ΣΤΗΝ ΠΑΡΝΗΘΑ ΕΧΟΥΝ ΑΜΕΣΗ ΑΝΑΓΚΗ ΤΡΟΦΗΣ ΚΑΙ ΝΕΡΟΥ.

ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΚΑΝΤΕ ΚΑΤΙ.

Ενημέρωση: Σύμφωνα με το Δασαρχείο, τα ζώα είναι καλυμμένα για σήμερα και αύριο. Από Δευτέρα, κανένας δεν ξέρει.

Ας φτιάξουμε μια αλυσίδα για να σώσουμε έστω και ένα ελάφι. Ανεβάστε στο μπλογκ σας αυτό ή κάποιο σχετικό κείμενο...

(πώς τα καταφέραμε πάλι και τα κάναμε έτσι... πάει κι η Πάρνηθα, πάει και το Πήλιο. Αν είχαν χέρια αυτά τα ζωντανά, όχι μόνο θα μας μούτζωναν, μα θα έφτιαχναν και βαλίτσες για τον αφιλόξενο Αρη, καλύτερα θα περνούσαν εκεί.)

The Cold, Cold Heatwave

Ναι, λιώνετε λέει στη ζέστη... Μωρ' δε μας παρατάτε, μια χαρά λιαζόσαστε κει κάτω!

Δείτε που εμείς μένουμε και νηστικές -διότι από τα χάμπουργκερ που αφήνουν οι αποστολές στο Βόρειο Πόλο και τα ψαρεύουμε απ’τα σκουπίδια, έχουμε γεμίσει πλάκα και τερηδόνα, πού να σπάσουμε πάγο, θα μας θρυψαλιάσει η μασέλλα...


Ασε με το φαινόμενο του θερμοκηπίου σας μη χέσω, λιώνει πάνω-πάνω ο πάγος και τρώμε τις γλύστρες μας, σαπακιαζόμαστε κάθε μέρα λέμε...


Εχουμε και τους κάγκαρους να πρέπει να τους κάνουμε και κοζερί μη τυχόν και μας παρεξηγήσουν και δεν μας ξανατυπώσουν σε πυτζάμες (ούτε μια φιλική σφαλιάρα με νύχια να βγάλουν το σκασμό, μας τρελλαίνουν και στην κλασσική μουσική που λέει μας αρέσει – ΠΟΥ το είδαν, το φελέκι μου μέσα?!)...


Και τον ξάδερφο που τον έχωσαν στη σουίτα στο Αττικό Πάρκο, άναψαν τον κλιματισμό κι έφυγαν οι ηλίθιοι, και μπλάβιασε το ζώον - που δεν τους έκανε μια χαψιά ο μαλακοπίτουρας....


Βρε αι σιχτίρ που παραπονιέστε κιόλα!

ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ...

Ποιά "Υγεία"... στο Ε.Σ.Υ... που έχει γίνει ένα τεράστιο ΕΓΩ!!! Και η ασώματος κεφαλή χαμένη μες τα μαύρα τα σκοτάδια. Να προσπαθείς να την δεις και να σου φεύγει με βλέμμα χαμένο, ανάμεσα στα ράντζα και τις διαγνώσεις στα τυφλά. Τι κάνουμε λοιπόν? Με μικρά, baby-steps: μπαίνουμε εδώ: amaliasday.blogspot, μιλάμε εδώ: giatinygeia forum, και υπογράφουμε εδώ: Gia Tin Ygeia e-petition.

Δεν πάει άλλο. Κι όχι, δεν είναι κομματικό το θέμα, αλλά βαθιά πολιτικό. Δεκαετιών μάλιστα. Και φυσικά τα ξέρουν. Δεν ζουν αλλού. Ούτε κι εμείς βέβαια.

Μόνο που εμείς δεν έχουμε το περιθώριο να πάμε να ζήσουμε πουθενά αλλού...

ΥΓ- μπαίνοντας στα blogs σας για υπενθύμιση πάντως, ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα με το πόσο καλό υλικό υπάρχει. Τόσα μυαλά, τόσο συναίσθημα, τόσο υλικό - θα ήθελα να έχω πολλές ώρες, να σας διαβάζω κάθε που κάθομαι στον υπολογιστή. Ολόκληρη ιστορία πίσω από τα ποστς - σα μονοπάτι να διαβάσεις λίγο από την ψυχή του άλλου σε μια ακίνητη οθόνη...

Ελλάς 17.06.07 "Τίτλοι Εφημερίδων"

Το ποιός φορά τα παντελόνια, ποιός όχι, ποιός τα κατεβάζει αυτοβούλως, "Κύριος", για να ξεκινήσει τα μπάνια του με τη βερμουδίτσα από μέσα, ή ποιού τα κατεβάζουν κι εκτίθενται τα... πετράδια του στέμματος, κι άντε να τα μαζέψουν. Μικρή ματιά σε μερικούς τίτλους πριν απηυδίσουμε και σήμερα...

@ Αndreas Jr. said... "Δε χτυπούν εμένα, θέλουν να πλήξουν το Γιώργο." (Μάλιστα. Παμ'παρακάτω.)

"Ολη η αλληλογραφία (μεταξύ ΤΕΑΔΥ, Ακρόπολις, ΤΕΑΠΟΚΑ και ΗΥΡΟ) για το σκάνδαλο των Ομολόγων. Γνώριζαν πριν από τις 20 Οκτωβρίου". (Και πώς ακριβώς "θωρακίζεται" το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους? Με σφηνοτουβλάκια και μονωτική?!)

"Το σχέδιο για Εκλογές τον Σεπτέμβριο. Υπό αναστολή τελούν οι μεταρρυθμίσεις". (Υπουργοί και βουλευτές έχουν επιδοθεί στην προώθηση "στοχευμένων παρεμβάσεων" υπέρ ημετέρων λέει. Ο,τι φάμε, ο,τι πιούμε, μοναχά να ξαναβγούμε...)

"Τι άλλαξε στο βιβλίο της Ιστορίας @ Maria Repousis said... "στο Μικρασιατικό πχ, ο "συνωστισμός" αντικαταστάθηκε με μια έκφραση που αποδίδει καλύτερα τις δραματικές συνθήκες εξόδου των ελληνικών πληθυσμών της Μ. Ασίας". (Η οποία έκφραση δεν αναφέρεται. "Χαρούμενη εθελουσία έξοδος" μήπως? Οκ, Ιστορία, όχι κατήχηση ή προπαγάνδα, αλλά μην το ξεφτιλίσουμε...)


Από πού είναι η Εξοδος παρακαλώ?

Priceless...

Jock wakes up at home with a huge hangover he can't believe. He forces himself to open his eyes, and the first thing he sees is a couple of aspirin next to a glass of water on the side table. And, next to them, a single red rose!

Jock sits down and sees his clothing in front of him, all clean and pressed.

Jock looks around the room and sees that it is in perfect order, spotlessly clean. He takes the aspirins, cringes when he sees a huge black eye staring back at him in the bathroom mirror, and notices a note on the table: "Honey, breakfast is on the stove, I left early to go shopping--Love you!"

He stumbles to the kitchen and sure enough, there is hot breakfast and the morning newspaper. His son is also at the table, eating.

Jock asks "Son...what happened last night?"

"Well, you came home after 3 am, drunk and out of your mind. You broke some furniture, puked in the hallway, and got that black eye when you ran into the door."

"So, why is everything in such perfect order, so clean, I have a rose, and breakfast is on the table waiting for me?"

His son replies, "Oh, THAT! Mum dragged you to the bedroom, and when she tried to take your trousers off, you screamed...........

'Leave me alone, you tart, I'm married!'

-------------------------------

Broken furniture £85.26
Hot Breakfast £4.20
Red Rose bud £3.00
Two Aspirins £0.38



Saying the right thing, at the right time......... Priceless...

ΦΙΛΟΔΟΞΙΕΣ....

Και σκεφτόμουνσκεφτόμουνσκεφτόμουν.....

Και ξαναμανασκεφτόμουνσκεφτόμουν....

Χμμμμμμμμμμμμμμμ........

Οκ, to wrap it up:

Να γυρίσουν μια μέρα τα παιδιά μου και να μου πουν "τελικά είσαι σπουδαία μάνα!".

Κι αυτό γιατί είναι κάτι που δεν το έχω διδαχτεί (το να έχεις μάνα σε διδάσκει πέντε πράγματα, αλλά όταν γίνεσαι εσύ πρέπει να ανακαλύψεις τα υπόλοιπα 95, πολλά εκ των οποίων δεν είναι καν στο χέρι σου, αλλά στων παιδιών σου, που θα κάνουν τα πάντα να στα βγάλουν πρώτα από τη μύτη και μετά να στα δώσουν, μισά και άμα...)

Δεν υπάρχει προπόνηση γι'αυτό (κι αν νομίζουμε ότι το να το παίζουμε γονείς στο έτερον ήμισυ ή στο σκύλο μας πχ είναι καλή προπόνηση, ε, είναι σα να παίζουμε τη θεία Λένα στο Rocky Horror Show, λάθος ρόλος).

Δεν υπάρχει ούτε μισός δάσκαλος, μια και είναι τόσο υποκειμενικό το θέμα, που πέραν των πολύ βασικών (να το στείλεις σχολείο, να μην το δένεις με αλυσίδα στο καλοριφέρ και να μην το βάλεις στο φούρνο με πατάτες) δεν υπάρχει ΜΙΑ σωστή λύση για το παραμικρό...

Και είναι κάτι που το κάνεις ταυτόχρονα με όλα σου τα υπόλοιπα, να ζεις, να γερνάς, να φοβάσαι, να χαίρεσαι, να δουλεύεις, να προσπαθείς, να λυγίζεις, να τεμπελιάζεις, να σκίζεσαι, να ελπίζεις.... δλδ ο χρόνος σου μετράει από τη σύλληψη, και τελειώνει πρακτικά όταν ένας φύγει πρώτος από τη σχέση γονιός-παιδί (εννοώ από τη ζωή, όχι να φεύγει Αγγλία για Μάστερ ας πούμε...). Μεγαλώνεις, ωριμάζεις, στριμαδεύεις, ο ρόλος εκεί...

Δεν έχει 8ωρα, προαγωγές, μπόνους, παρά μια συνεχή υπερωρία, χωρίς διακοπές και η αμοιβή ειναι φευγαλέα, μέχρι να τα μάθεις να σε φιλάνε χωρίς να σε σαλιώνουν και να σε γλείφουν στη μούρη, ήρθαν από το Τμήμα με το λουρί "Ορίστε, δικό σας είναι"...

Και σαντιγύ τύψεις (κακούργα μάνα, πάλι δεν ήσουν εκεί!") κι ανησυχίες ("1μισυ το βράδυ -Μα πού είναι?!")

Δεν υπάρχουν σαφείς στόχοι, ή μάλλον υπάρχουν, σαν τα βάρη που προσθέτουν στη μπάρα, 180 μοίρες οι δικοί μου από τους δικούς τους. Δεν υπάρχουν σύμμαχοι (ο καθένας είναι αυτοδίδακτος κι ενίοτε αλμπάνης γονιός, αν το παρακάνει στον αυτοσχεδιασμό). Δεν υπάρχουν πρότυπα. Ποιός, η Μαρία Τερέζα? (θα τη βάραγα). Ο Πάπας? (δεν είναι μάνα). Η Πλατυτέρα? (παραείναι επαγγελματίας).

Οπότε τι σου μένει?

Me, myself and I, με ωκεανό μπροστά, και κάθε μέρα σουρπρίζ, σήμερα κολυμπάμε σε ήρεμα νερά, αύριο με τον Τιτανικό σε πιο ανταριασμένα, μεθαύριο με τη σχεδία μες τον πανικοτυφώνα, παραμεθαύριο με καρυδότσουφλο στις Μπαχάμες διάλειμμα, μετά ρολλαριστό κύμα με σανίδα τις πατούσες σου, μετά σε φτύνουν κατάμουτρα, σε κράζουν, ε τις πήρε και τις σήκωσε, θα γίνει... κρουαζιέρα με τον Π**τανικό.......

Σκατά. I'm a goner!

Γι'αυτό λεω, ότι αν καταφέρω να έχω τις κόρες που θα με κάνουν περήφανη ως μάνα (το οποίο είναι ηλίθιο εξ ορισμού, μια που ό,τι και να γίνουν, είμαι περήφανη -κι ευγνώμων- και μόνο που υπάρχουν), να γυρίζουν να με παραδέχονται, μάλλον θα πεθάνω από ευτυχία...

Αν το πουν και σε καμμιά φίλη τους, ε, τότε θα ξαναπεθάνω από περηφάνεια...

Κι αν με ρωτάνε έτσι και κάνουν παιδιά (πώς θα γεννάνε τότε? "Μαμά, από δω ο δοκιμαστικός σωλήνας, τι έχουμε να φάμε?") για συμβουλές, φιλοδοξία completed, fulfilled, sealed, sent and delivered...

Να παω κάπου που δεν ξέρω, σε δρόμο που δεν τον ξέρω, για να βρω κάτι που δεν ξέρω... ε.... αυτό!


(οκ, να γίνω Στεφανόπουλος στη θέση του Στεφανόπουλου, άμα τη αποχωρήσει μου μετά απο 8ετία να θεωρούμαι η πιο επιτυχημένη έκδοση Προέδρου Δημοκρατίας....)


(μπα! Κουρτίνα δύο, Μάνα!)

Aphrodite said... in doncat, 08.06.07

Είναι πολλά, ξέρω, με ρωτάτε να σας πω, είναι τόσα πολλά...

Και μέσα σ’όλα, το μόνο που έχω καταλάβει με σιγουριά είναι το πόσο λίγα έχω ακόμη καταλάβει, και πόσο αστεία είναι όλη η ζωή όταν σπαταλιέται σε ηλίθια πράγματα... Θυμό, εγωϊσμό, ζήλεια, ν’αρπάξουμε, να σπρώξουμε τους άλλους, να πάρουμε μεγαλύτερο μερίδιο από το ο,τιδήποτε...

Σιγά τα σμέουρα!

Τίποτα δε θα πάρουμε μαζί μας. Μόνο όση αγάπη δώσαμε, κι όση μας έδωσαν. Και άμα... Το μόνο που θα μαρτυρά το ότι περάσαμε από δω θα είναι κάποιες αναμνήσεις στις καρδιές άλλων ανθρώπων... Ισως κάποια γραπτά, πίνακες, ό,τι φτιάξαμε με τα χέρια μας. Α, και πέντε πράγματα που βοηθήσαμε να γίνουν για τους επόμενους. Τα άλλα, ακόμη και τα κτήρια του αρχιτέκτονα τάδε, ή το εμβόλιο του ερευνητή δείνα, ή ο,τιδήποτε μεγάλο για όλους, άντε να κουβαλάει το πολύ-πολύ το όνομά μας... και μέχρι εκεί. Μετά, συνεισφορά σε όλους, πάμε παρακάτω... Ξέρω εγώ ας πούμε τον Παπανικολάου του τεστ-Παπ? Και φουλ βιβλιογραφία του να μελετήσω, το essence του δεν θα είναι εκεί...

Ερχονται στιγμές που λέω τώρα είναι καιρός πια να κάνω αυτά που δεν έχω προλάβει ακόμα – να τους παρατήσω όλους και να τρέξω να τα κάνω, πριν με βρει κάνα τροχαίο πάλι, καμμιά καρδιά, κάνα ωραίο-μοιραίο...

Να ταξιδέψω στη Χαβάη μέχρι να βρω και να κολυμπήσω με δελφίνια...
Να τρέξω στην Τανζανία και να συναντήσω τον Bakari (άλλη φορά γι’ αυτό το πλάσματάκι που με στοιχειώνει από μια φωτογραφία...)
Να κλείσω δωμάτιο σε ξενοδοχείο, να την αράξω, και να δω κάπου 150 ταινίες και να διαβάσω καμμιά 50αριά βιβλία που θέλω, να κοιμηθώ όσο θέλω, ή να μην κοιμηθώ επειδή δεν θέλω, όχι επειδή τρέχω...

Να θυμηθώ πού με άφησα,να ξαναγνωριστώ μαζί μου...

Μαλακίες λέω. Τίποτα δεν θα προλάβω να κάνω, η ζωή μου απλώς συμβαίνει όσο κάνω ό,τι καλύτερο μου επιτρέπει η χρυσή μου μετριότητα που έχω για όχημα...

Να, απλώς ήθελα να σας τα πω...

Γιατί τα άλλα, όσα εξακολουθούν να γίνονται, τα βλέπετε στο αντίστοιχο μπλογκ που γνωρίσατε τον τελευταίο καιρό, κι είναι μάλλον νωρίς για προσωπικό απολογισμό, κάθε μέρα κατακλύζομαι από συναίσθημα... Τα φιλιά μου!

A Big Thank You

Οι λέξεις δεν φτάνουν να περιγράψουν... Η καρδιά είναι πολύ μικρή να χωρέσει τόση συγκίνηση... Τόσος κόσμος.... Το μήνυμά σου Αμαλία έγινε χιονοστοιβάδα απ'ΟΛΟΥΣ ΜΑΖΙ!!! Εγινε το απίστευτο, ακούς?

"Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...."

Συνεχίζουμε!

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ...

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»
(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)


«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»
(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες ινοσάρκωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το ινοσάρκωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»
(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/ 1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

• ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

• ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

• ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

• ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

• ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ

ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

• ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ
• ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
• ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.



Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων. (Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").

ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

Λίστα διευθύνσεων για να στέλνετε τα e-mails σας ΕΔΩ