Και μέσα σ’όλα, το μόνο που έχω καταλάβει με σιγουριά είναι το πόσο λίγα έχω ακόμη καταλάβει, και πόσο αστεία είναι όλη η ζωή όταν σπαταλιέται σε ηλίθια πράγματα... Θυμό, εγωϊσμό, ζήλεια, ν’αρπάξουμε, να σπρώξουμε τους άλλους, να πάρουμε μεγαλύτερο μερίδιο από το ο,τιδήποτε...
Σιγά τα σμέουρα!
Τίποτα δε θα πάρουμε μαζί μας. Μόνο όση αγάπη δώσαμε, κι όση μας έδωσαν. Και άμα... Το μόνο που θα μαρτυρά το ότι περάσαμε από δω θα είναι κάποιες αναμνήσεις στις καρδιές άλλων ανθρώπων... Ισως κάποια γραπτά, πίνακες, ό,τι φτιάξαμε με τα χέρια μας. Α, και πέντε πράγματα που βοηθήσαμε να γίνουν για τους επόμενους. Τα άλλα, ακόμη και τα κτήρια του αρχιτέκτονα τάδε, ή το εμβόλιο του ερευνητή δείνα, ή ο,τιδήποτε μεγάλο για όλους, άντε να κουβαλάει το πολύ-πολύ το όνομά μας... και μέχρι εκεί. Μετά, συνεισφορά σε όλους, πάμε παρακάτω... Ξέρω εγώ ας πούμε τον Παπανικολάου του τεστ-Παπ? Και φουλ βιβλιογραφία του να μελετήσω, το essence του δεν θα είναι εκεί...
Ερχονται στιγμές που λέω τώρα είναι καιρός πια να κάνω αυτά που δεν έχω προλάβει ακόμα – να τους παρατήσω όλους και να τρέξω να τα κάνω, πριν με βρει κάνα τροχαίο πάλι, καμμιά καρδιά, κάνα ωραίο-μοιραίο...
Σιγά τα σμέουρα!
Τίποτα δε θα πάρουμε μαζί μας. Μόνο όση αγάπη δώσαμε, κι όση μας έδωσαν. Και άμα... Το μόνο που θα μαρτυρά το ότι περάσαμε από δω θα είναι κάποιες αναμνήσεις στις καρδιές άλλων ανθρώπων... Ισως κάποια γραπτά, πίνακες, ό,τι φτιάξαμε με τα χέρια μας. Α, και πέντε πράγματα που βοηθήσαμε να γίνουν για τους επόμενους. Τα άλλα, ακόμη και τα κτήρια του αρχιτέκτονα τάδε, ή το εμβόλιο του ερευνητή δείνα, ή ο,τιδήποτε μεγάλο για όλους, άντε να κουβαλάει το πολύ-πολύ το όνομά μας... και μέχρι εκεί. Μετά, συνεισφορά σε όλους, πάμε παρακάτω... Ξέρω εγώ ας πούμε τον Παπανικολάου του τεστ-Παπ? Και φουλ βιβλιογραφία του να μελετήσω, το essence του δεν θα είναι εκεί...
Ερχονται στιγμές που λέω τώρα είναι καιρός πια να κάνω αυτά που δεν έχω προλάβει ακόμα – να τους παρατήσω όλους και να τρέξω να τα κάνω, πριν με βρει κάνα τροχαίο πάλι, καμμιά καρδιά, κάνα ωραίο-μοιραίο...
Να ταξιδέψω στη Χαβάη μέχρι να βρω και να κολυμπήσω με δελφίνια...Να τρέξω στην Τανζανία και να συναντήσω τον Bakari (άλλη φορά γι’ αυτό το πλάσματάκι που με στοιχειώνει από μια φωτογραφία...)
Να κλείσω δωμάτιο σε ξενοδοχείο, να την αράξω, και να δω κάπου 150 ταινίες και να διαβάσω καμμιά 50αριά βιβλία που θέλω, να κοιμηθώ όσο θέλω, ή να μην κοιμηθώ επειδή δεν θέλω, όχι επειδή τρέχω...
Να θυμηθώ πού με άφησα,να ξαναγνωριστώ μαζί μου...
Μαλακίες λέω. Τίποτα δεν θα προλάβω να κάνω, η ζωή μου απλώς συμβαίνει όσο κάνω ό,τι καλύτερο μου επιτρέπει η χρυσή μου μετριότητα που έχω για όχημα...
Να, απλώς ήθελα να σας τα πω...
Γιατί τα άλλα, όσα εξακολουθούν να γίνονται, τα βλέπετε στο αντίστοιχο μπλογκ που γνωρίσατε τον τελευταίο καιρό, κι είναι μάλλον νωρίς για προσωπικό απολογισμό, κάθε μέρα κατακλύζομαι από συναίσθημα... Τα φιλιά μου!
