ΦΙΛΟΔΟΞΙΕΣ....

Και σκεφτόμουνσκεφτόμουνσκεφτόμουν.....

Και ξαναμανασκεφτόμουνσκεφτόμουν....

Χμμμμμμμμμμμμμμμ........

Οκ, to wrap it up:

Να γυρίσουν μια μέρα τα παιδιά μου και να μου πουν "τελικά είσαι σπουδαία μάνα!".

Κι αυτό γιατί είναι κάτι που δεν το έχω διδαχτεί (το να έχεις μάνα σε διδάσκει πέντε πράγματα, αλλά όταν γίνεσαι εσύ πρέπει να ανακαλύψεις τα υπόλοιπα 95, πολλά εκ των οποίων δεν είναι καν στο χέρι σου, αλλά στων παιδιών σου, που θα κάνουν τα πάντα να στα βγάλουν πρώτα από τη μύτη και μετά να στα δώσουν, μισά και άμα...)

Δεν υπάρχει προπόνηση γι'αυτό (κι αν νομίζουμε ότι το να το παίζουμε γονείς στο έτερον ήμισυ ή στο σκύλο μας πχ είναι καλή προπόνηση, ε, είναι σα να παίζουμε τη θεία Λένα στο Rocky Horror Show, λάθος ρόλος).

Δεν υπάρχει ούτε μισός δάσκαλος, μια και είναι τόσο υποκειμενικό το θέμα, που πέραν των πολύ βασικών (να το στείλεις σχολείο, να μην το δένεις με αλυσίδα στο καλοριφέρ και να μην το βάλεις στο φούρνο με πατάτες) δεν υπάρχει ΜΙΑ σωστή λύση για το παραμικρό...

Και είναι κάτι που το κάνεις ταυτόχρονα με όλα σου τα υπόλοιπα, να ζεις, να γερνάς, να φοβάσαι, να χαίρεσαι, να δουλεύεις, να προσπαθείς, να λυγίζεις, να τεμπελιάζεις, να σκίζεσαι, να ελπίζεις.... δλδ ο χρόνος σου μετράει από τη σύλληψη, και τελειώνει πρακτικά όταν ένας φύγει πρώτος από τη σχέση γονιός-παιδί (εννοώ από τη ζωή, όχι να φεύγει Αγγλία για Μάστερ ας πούμε...). Μεγαλώνεις, ωριμάζεις, στριμαδεύεις, ο ρόλος εκεί...

Δεν έχει 8ωρα, προαγωγές, μπόνους, παρά μια συνεχή υπερωρία, χωρίς διακοπές και η αμοιβή ειναι φευγαλέα, μέχρι να τα μάθεις να σε φιλάνε χωρίς να σε σαλιώνουν και να σε γλείφουν στη μούρη, ήρθαν από το Τμήμα με το λουρί "Ορίστε, δικό σας είναι"...

Και σαντιγύ τύψεις (κακούργα μάνα, πάλι δεν ήσουν εκεί!") κι ανησυχίες ("1μισυ το βράδυ -Μα πού είναι?!")

Δεν υπάρχουν σαφείς στόχοι, ή μάλλον υπάρχουν, σαν τα βάρη που προσθέτουν στη μπάρα, 180 μοίρες οι δικοί μου από τους δικούς τους. Δεν υπάρχουν σύμμαχοι (ο καθένας είναι αυτοδίδακτος κι ενίοτε αλμπάνης γονιός, αν το παρακάνει στον αυτοσχεδιασμό). Δεν υπάρχουν πρότυπα. Ποιός, η Μαρία Τερέζα? (θα τη βάραγα). Ο Πάπας? (δεν είναι μάνα). Η Πλατυτέρα? (παραείναι επαγγελματίας).

Οπότε τι σου μένει?

Me, myself and I, με ωκεανό μπροστά, και κάθε μέρα σουρπρίζ, σήμερα κολυμπάμε σε ήρεμα νερά, αύριο με τον Τιτανικό σε πιο ανταριασμένα, μεθαύριο με τη σχεδία μες τον πανικοτυφώνα, παραμεθαύριο με καρυδότσουφλο στις Μπαχάμες διάλειμμα, μετά ρολλαριστό κύμα με σανίδα τις πατούσες σου, μετά σε φτύνουν κατάμουτρα, σε κράζουν, ε τις πήρε και τις σήκωσε, θα γίνει... κρουαζιέρα με τον Π**τανικό.......

Σκατά. I'm a goner!

Γι'αυτό λεω, ότι αν καταφέρω να έχω τις κόρες που θα με κάνουν περήφανη ως μάνα (το οποίο είναι ηλίθιο εξ ορισμού, μια που ό,τι και να γίνουν, είμαι περήφανη -κι ευγνώμων- και μόνο που υπάρχουν), να γυρίζουν να με παραδέχονται, μάλλον θα πεθάνω από ευτυχία...

Αν το πουν και σε καμμιά φίλη τους, ε, τότε θα ξαναπεθάνω από περηφάνεια...

Κι αν με ρωτάνε έτσι και κάνουν παιδιά (πώς θα γεννάνε τότε? "Μαμά, από δω ο δοκιμαστικός σωλήνας, τι έχουμε να φάμε?") για συμβουλές, φιλοδοξία completed, fulfilled, sealed, sent and delivered...

Να παω κάπου που δεν ξέρω, σε δρόμο που δεν τον ξέρω, για να βρω κάτι που δεν ξέρω... ε.... αυτό!


(οκ, να γίνω Στεφανόπουλος στη θέση του Στεφανόπουλου, άμα τη αποχωρήσει μου μετά απο 8ετία να θεωρούμαι η πιο επιτυχημένη έκδοση Προέδρου Δημοκρατίας....)


(μπα! Κουρτίνα δύο, Μάνα!)

Aphrodite said... in doncat, 08.06.07