'Επρεπε να αυτοκτονήσει στις αρχές Φεβρουαρίου ο 40-χρονος πολυβραβευμένος Αγγλος σχεδιαστής μόδας, που το όνομά του αναφερόταν στις κουτσομπολίστικές μας στήλες μόνον όταν κάποια σελεμπριτού κρατούσε π.χ ένα τσαντάκι του, για να τον "ανακαλύψουν" ως κορυφαίο ταλέντο και τα δικά μας ΜΜΕ... και να τον περάσουν στα ψιλά.
Δυο-τρία λεπτά στα δελτία ειδήσεων και όξω από την πόρτα.
Απίστευτο! Η δυναμική ενός τέτοιου τραγικού γεγονότος, που πέραν ενός οφθαλμοφανούς θέματος για ανάπτυξη, περί του πόσο εύκολο τελικά είναι να διαχειρίζεσαι μέχρι και αυτοκρατορία, και πόσο δύσκολο τους προσωπικούς σου δαίμονες, χάθηκε μες τον ορυμαγδό των life-style σχολίων για την χωριάτικη show-biz μας...
Δυο-τρία λεπτά στα δελτία ειδήσεων και όξω από την πόρτα.
Απίστευτο! Η δυναμική ενός τέτοιου τραγικού γεγονότος, που πέραν ενός οφθαλμοφανούς θέματος για ανάπτυξη, περί του πόσο εύκολο τελικά είναι να διαχειρίζεσαι μέχρι και αυτοκρατορία, και πόσο δύσκολο τους προσωπικούς σου δαίμονες, χάθηκε μες τον ορυμαγδό των life-style σχολίων για την χωριάτικη show-biz μας...
Ο θάνατός του, που θα μπορούσε να αποτελέσει το εφαλτήριο για τον επαναπροσδιορισμό της Μόδας στον αιώνα μας, της σχετικής βιομηχανίας με τα πολλά χρήματα που μπαίνουν και βγαίνουν από παντού, της αδυσώπητης σκληρότητας του ανταγωνισμού και του εφήμερου, της εικόνας των νέων κοριτσιών για τον εαυτό τους και τις διατροφικές διαταραχές που συνοδεύουν αυτού του είδους την προβολή και την επίπλαστη ταυτότητα...
... το ότι έχουμε καταντήσει το δεύτερο κράτος μετά τη Βραζιλία σε κατά κεφαλήν πλαστικές χειρουργικές επεμβάσεις, το ότι έχουμε τελικά πληθώρα καλών σχεδιαστών μόδας (κι όχι μόνο την Κοκοσαλάκη παιδιά!) κι έντυπα που μπορούν να κάνουν τέχνη κι όχι trash προβάλοντάς τους, το ότι δεν μπορούμε ακόμη να κάνουμε την Ελλάδα κέντρο μόδας, τέχνης και πολιτισμού σε ΚΑΘΕ τομέα, κι ούτε μια Εβδομάδα Μόδας αξιώσεων δεν στήνουμε γιατί πλακώνονται μεταξύ τους οι ντιβούλες του χώρου, παρά αναλωνόμαστε γενικώς στο αν ήταν αρκετά bitchy τα σχόλια του Κοντέντου στο Next Top Model και ο μόνος μόδιστρος είναι ο Κωστέτσος, αλλά τις τρώει ο κακομοίρης...
... το ότι έχουμε καταντήσει το δεύτερο κράτος μετά τη Βραζιλία σε κατά κεφαλήν πλαστικές χειρουργικές επεμβάσεις, το ότι έχουμε τελικά πληθώρα καλών σχεδιαστών μόδας (κι όχι μόνο την Κοκοσαλάκη παιδιά!) κι έντυπα που μπορούν να κάνουν τέχνη κι όχι trash προβάλοντάς τους, το ότι δεν μπορούμε ακόμη να κάνουμε την Ελλάδα κέντρο μόδας, τέχνης και πολιτισμού σε ΚΑΘΕ τομέα, κι ούτε μια Εβδομάδα Μόδας αξιώσεων δεν στήνουμε γιατί πλακώνονται μεταξύ τους οι ντιβούλες του χώρου, παρά αναλωνόμαστε γενικώς στο αν ήταν αρκετά bitchy τα σχόλια του Κοντέντου στο Next Top Model και ο μόνος μόδιστρος είναι ο Κωστέτσος, αλλά τις τρώει ο κακομοίρης...
Κι αντί αυτών κι άλλων τόσων, όοολη η εστίαση έγινε στο ότι ήταν ομοφυλόφυλος, παντρεμένος με τον αγαπημένο του και κολλημένος στη μητέρα του... Ημαρτον!
Ημαρτον και λίγα λέω!
Τέλος πάντων, για να μην αρχίσω να φουντώνω πάλι, να συνοψίσω τουλάχιστον λίγα πραγματάκια για να ξέρετε τι θα πείτε, σε περίπτωση που σας ρωτήσουν αυτές τις μέρες τη γνώμη σας για τον Alexander... Τι να θυμάστε από αυτόν τον απίθανο τύπο που έκανε ό,τι του ζητήθηκε (στους οίκους που μαθήτευσε) και ό,τι του την κάρφωσε (στον δικό του οίκο):
1- Τα fashion shows του ήταν μακράν τα πιο γκραν θεατράλε σε παραγωγή, σκηνικά, μουσική και τα σχετικά effects (ακόμη και οι μεγαλόπρεπες παραγωγές του John Galliano έβγαζαν τον "αγαπώ τις... γιούφτικες καταβολές μου" χαρακτήρα του κι όχι τον γλαμουράτο αέρα του McQueen).
Ημαρτον και λίγα λέω!
Τέλος πάντων, για να μην αρχίσω να φουντώνω πάλι, να συνοψίσω τουλάχιστον λίγα πραγματάκια για να ξέρετε τι θα πείτε, σε περίπτωση που σας ρωτήσουν αυτές τις μέρες τη γνώμη σας για τον Alexander... Τι να θυμάστε από αυτόν τον απίθανο τύπο που έκανε ό,τι του ζητήθηκε (στους οίκους που μαθήτευσε) και ό,τι του την κάρφωσε (στον δικό του οίκο):
1- Τα fashion shows του ήταν μακράν τα πιο γκραν θεατράλε σε παραγωγή, σκηνικά, μουσική και τα σχετικά effects (ακόμη και οι μεγαλόπρεπες παραγωγές του John Galliano έβγαζαν τον "αγαπώ τις... γιούφτικες καταβολές μου" χαρακτήρα του κι όχι τον γλαμουράτο αέρα του McQueen).
2. Τα μοντέλα στα shows του επιλέγονταν για να μπορούν να ενσωματωθούν -και να εξαφανιστεί η προσωπικότητά τους- στο concept, να ενταχθούν στο σκηνικό και την όλη παράσταση. Κι όχι για να είναι εκείνες οι προβεβλημένες ή έστω, σκέτα χαριτωμένες κρεμάστρες των ρούχων του.
3. Τα αξεσουάρ που συνόδευαν την εμφάνιση των μοντέλων ήταν από μόνα τους εκπληκτικά κομμάτια τέχνης, πολύ δύσκολο να φορεθούν εκτός πασαρέλλας, ακόμη και σε μια απλουστευμένη τους μορφή, κι ακόμη πιο δύσκολα στην αντιγραφή. Τα αξεσουάρα αυτά, trademarks του σχεδιαστή, ήταν πολλά. Κάθε σαιζόν και καινούρια, σε αντίθεση με άλλους οίκους που έχουν παρουσιάσει πολύ λίγα αξιομνημόνευτα ολόκληρη την τελευταία δεκαετία.
4. Η εμμονή του με την τελειότητα στο ράψιμο ήταν εμφανής ακόμη και στο πιο απλό ρούχο - και ο εξ αρχής σχεδιασμός υφασμάτων και υλικών για τις δημιουργίες του απαιτούσε τους καλύτερους τεχνίτες του είδους για την υλοποίησή τους:
5. Σε κάθε του show υπήρχε, πέραν του βασικού γενικού θέματος, ένα σημείο-στίγμα για το οποίο τα έντυπα θα πάθαιναν φρενίτιδα, τα μισά εξυμνώντας το, τα άλλα μισά καταδικάζοντάς το. Ενα "κλειδί" πάντως που το έπιαναν τα editorials των ισχυρότερων τίτλων της μόδας και μετά από λίγο "έπαιζε" στις γενικές τάσεις πληθώρας άλλων σχεδιαστών.
6. Τα ειδικού σχειδασμού "Αrmadillo shoes", τα οποία υποστήριξε πολύ έξυπνα το νέο προϊόν της μουσκής βιομηχανίας, η εκκεντρική Lady Gaga, και σε δεύτερο χρόνο άλλες celebrities, δίχασαν τον ίδιο τον κόσμο της πασαρέλλας, καθώς τα περισσότερα διάσημα μοντέλα αρνήθηκαν να τα φορέσουν στο catwalk από το φόβο τραυματισμού τους σε περίπτωση πτώσης.
7. Η μακρόχρονη θητεία του σε κλασικό "ραφτάδικο" και η εμμονή του με τα εθνικά σύμβολα της πατρίδας του (κυρίως την σημαία, ακόμη κι αλλάζοντας τα χρώματά της), μεταφράστηκε σε πολλές δημιουργίες του που διέσχισαν σύνορα επί συνόρων, ανεβάζοντας την εκτίμηση του καλλιτεχνικού κόσμου σε ό,τιδήποτε "Βρεταννικό". Ναι, το U.K δεν είναι μόνο η punk έκδοση των 80'ς.
8. Οι σκελετοί και τα συμπαρομαρτούντα πιο "μακάβρια" σύμβολα, μαζί και τα ψυχεδελικά σχέδια, έφτασαν, από κει που ήταν εξαρτημένο αντανακλαστικό των περιθωριοποιημένων της μόδας, να φοριούνται από τα πιο "πρωτοκλασάτα" ονόματα των επώνυμων στις πιο ακριβές εκδοχές τους.
9. Το δημιουργικό ταλέντο του επεκτάθηκε σε πλήθος άλλων αξεσουάρ εκτός πασαρέλλας, όπως βαλίτσες και είδη ταξιδίου, συνεργασία με τον κολοσσό PUMA κτλ. Σε κάθε ένα από αυτά τα κομμάτια, είναι έκδηλο το ενδιαφέρον του για το ανθρώπινο σώμα και την κινητική του διάσταση με ακρίβεια παθολογοανατόμου.
10. Το πρώτο του άρωμα ήταν ο πιο ευθύς ύμνος στη γυναικεία ανατομία από αρχής αρωματοποιίας. Τίποτε πιο σαφές. Κι ας έπαιξε στα έντυπα -λόγω πολιτικής ορθότητας- με πιο υπαινικτική ατμόσφαιρα.
11. Τα μοντέλα που κατά καιρούς χρησιμοποίησε στα shows του απείχαν κατά πολύ από το τυπικό εξαϋλωμένο (για να το θέσω κομψά) πλάσμα, που αποτελεί την βασική κι αναμενόμενη σταθερά στα ντεφιλέ παγκοσμίως. Δεν δίστασε ν'ανεβάσει κατ'επανάληψιν και "ζουμερές" γυναίκες (κάτι παρόμοιο δοκίμασε κι ο J.P.Gaultier, σε μεμονομένη παρουσίαση), συνθλίβοντας τα όρια μεταξύ της μόδας για ανορεξικές και της Rubenesque αισθητικής.
12. Αυτό το ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΕΣ όμως που έκανε εκείνος πρώτος, και για το οποίο προσωπικά θα του είμαι δια παντός ευγνώμων, μαζί εύχομαι με όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους που θέλουν να πιστεύουν ότι μπορείς να χρησιμοποιείς τη θέση σου, την έκθεσή σου στο παγκόσμιο ενδιαφέρον και την επιρροή σου στις συνειδήσεις του κοινού, ΓΙΑ ΚΑΛΟ, είναι που συνεργάστηκε με την Παραολυμπιονίκη Αimee Mullins.
Της έλειπαν τα πόδια? Κανένα πρόβλημα! Της σχεδίασε ειδικές ξύλινες μπότες, και μάλιστα κάποια στιγμή η αθλήτρια βγηκε και περπάτησε και με τα ειδικά μεταλλικά prosthetics που φορούσε στους αγώνες, εκείνα που μοιάζουν με ανάποδο ερωτηματικό. Σκέτα. Φαντάζεστε το σοκ του κοινού, έτσι?
13. Κι έστω, ότι δεν θα θυμάστε τίποτε απ'όλ'αυτά.
Ε, αρκεί να ξέρετε ότι τα χαμηλοκάβαλα παντελόνια τα λανσάρισε ουσιαστικά εκείνος, σε μια 90'ς βερσιόν, πιο "βολική" από εκείνη την ασφυκτικά στενή των 70'ς. Κι έφτασαν μέχρι κι εμάς, για ν'αποκαλύπτουν ένα πολύ όμορφο σημείο του σώματος, ολίγον από υπογάστριον και ολίγον από... ανωκώλειον. Προς τέρψιν όποιου το βλέπει εάν ανήκει σε καλογυμνασμένο κορμί, και προς... αμέριστη συμπάθεια εάν ανήκει στον Μήτσο τον υδραυλικό!
Να κλείσω λοιπόν με μια δήλωσή του στο BBC το 2009, που αξίζει όλον τον κόπο, να μείνει να την ακούνε απανταχού οι ψωνισμένοι:
"This world I live in, this fashion world, is so unrelated to what's going on around the world... So what I try to do is to take parts of the world people in my world don't want to see and bring it to them."
ΥΓ- Περισσότερα για την Aimee Mullins εδώ, και ακολουθεί η καθηλωτική ομιλία της στο T.E.D. - έχουμε τέτοιους συνανθρώπους και τρομπονιάζουμε με τέτοια τηλεόραση...
Τέλος, η επίσημη ιστοσελίδα του σχεδιαστή εδώ.
Καλή αντάμωση σ'έναν Παράδεισο bigger than life!
