Σάββατο 11 Νοεμβρίου 2006

Ολα προς Κατανάλωσιν...

Προδιαγεγραμμένη Πορεία...


Quite some years ago...

Ουφ, την πονούσαν τα παΐδια της και το κεφάλι της κουδούνιζε ακόμη απ'την ταλαιπωρία, τον αέρα κι όλες τις γκαρίκλες δύο 24-ωρα τώρα...

Καθόταν στο πίσω κάθισμα στο αμάξι του Αντρέα, μαζί μ'ένα κολλημένο 18-χρονο που έκανε όλο το χαμαλίκι με τα γραφειοκρατικά. Γέλια, συγχαρητήρια, "τους τη φέραμε!" έσκαζαν στις πόρτες και πάλι πίσω, μεθυστικά... Μισοκατέβασε την κίτρινη στολή, τα ρούχα της κατατσαλακωμένα από μέσα ("Αποστολή εξετελέσθη δεσποινίς Δημοπούλου", τα άκουγε από τώρα τα συγχαρήκια!).


Μασούλαγε ένα σάντουιτς τόννου - μόνο να το χλαπάκιαζε γρήγορα πριν πάνε στα κεντρικά. Τόννος βέβαια ίσον νεκρά δελφίνια, αλλά αυτό της έδωσε η ομάδα υποστήριξης (καινούριοι θά'τανε!), μ'αυτό θα πορευόταν - και μ'έναν κλαψιάρικο παγωμένο καφέ. Μπρρρρ....

Η ενέργεια είχε καλή προβολή - ήρθαν και 2 τοπικά κανάλια να τραβήξουν πλάνα από τους τρεις τους, αλυσοδεμένους στα φουγάρα του εργοστασίου τυποποίησης δίπλα στα ιχθυοτροφεία... Κόσμος, οικογένειες που σιχαινόντουσαν εργοστάσιο & ιχθυοτροφείο γιατί τους μόλυνε την περιοχή και τους πηδούσε τη ζωή, αλλά έτρεμαν μη τυχόν και φύγει και έχαναν τη δουλειά τους...

Τι να τις ήθελαν τέτοιες ποσότητες πιά στα εστιατόρια, ήξεραν οι Ελληνες και στο χωριό τους από σούσι, ή τους κακόπεφτε τόσα χρόνια η παστή σαρδέλλα...

Ηλπιζε ότι τα βράδυ πάντως δεν θα την αναγνώριζαν οι δικοί της αν έβλεπαν ειδήσεις -τα πλάνα λέει τα πήρε και το τρίτο ιδιωτικό...

Ενοιωθε πολύ σπουδαία, ότι κάτι καλό πρεπει να έκανε - σίγουρα θα έπαιρνε εύσημα τώρα στα γραφεία για το κουράγιο της. Την είχαν στήσει λέει δημοσιογράφοι κι εκεί, μόνο που δεν ήξερε από πού...

Ε ρε τι γινόταν στον κόσμο. Λίγα έδειχναν. Ελάχιστα. Ολα, παντού συμφέροντα. Ε ρε και νά'λεγε σε καμμιά κάμερα το "Αυτόν τον πλανήτη δεν τον κληρονομήσαμε από τους γονείς μας, τον δανειστήκαμε από τα παιδιά μας!" και να μην την έπαιρναν με τις πέτρες... Ηταν όμως ιδεολόγα. Θα έκανε μια μικρή αλλαγή. Είχε πείσμα. Που και βουνά κουνάει. Θα τα κατάφερνε.


Αχ, αν πληρωνόταν κιόλας! Οι δύο μεγάλοι ζούσαν καλά, οι από κάτω όμως μόνο στο εθελοντικό. Και πού να φανεί στο cv της αυτή η προϋπηρεσία...

Μιλάμε έκανε Πάσχα μ'αυτό το σάντουΐτς - συγνώμη δελφινάκια μου, μια φορά δεν είμαι οικολόγος... αλλά πεινούσα!

Φτάσανε, χαμογέλα, it's show-time!


(Ffw 6 χρόνια αργότερα)...

Yes! Τίναξε νοερώς την γροθιά της στον αέρα κι έσκασε χαμογελάκι κάτω από τα μακρόστενα γυαλιά της: μετά από τόσους λογαριασμούς διεκπεραίωσης και συναξαρίσματα με ατάλαντους πελάτες (δεν επιδέχονταν διορθώσεις κιόλας οι ξερόλες!), της ανέθεσαν επιτέλους τον λογαρισμό των ονείρων της: Καλλυντικά για νεαρές ηλικίες, πρώτη πανευρωπαϊκή εμφάνιση, λανσάρισμα στην Ελλάδα και μπομπάτη αμερικάνικη φίρμα! Ο τέλειος συνδυασμός!

Κρατούσε σφιχτά το manual-βίβλο της εταιρείας, με όλη τη συσσωρευμένη γνώση για το προϊόν, το κοινό, τα λανσαρίσματα σε άλλες χώρες, έρευνες καταναλωτών, τιμολογιακές πολιτικές, εμπειρία χρόνων που κάθε ανταγωνιστής θα σκότωνε για να την πάρει...

Εφτιαξε έναν δυνατό καφέ (άχρηστη γραμματέας, πάλι στο creative με τα τεκνά του Παγκρατίου... Δεν πειράζει, θα τους έτρεχε τώρα κειμενογράφους και art για προσαρμογές, για όλες τις διαφημίσεις-τρόμπες που έφτιαχναν και έπρεπε να τις πουλήσει τόσα χρόνια στους πελάτες!).

Εκατσε στο γραφείο της, έκλεισε την πόρτα με δύναμη, ξέροντας ότι ένα ζεστό-ζεστό budget λίγο κάτω του μισού δις παλιών, καλών, ελληνικών δραχμών την περίμενε να του πετάξει τα μάτια έξω! Εμ, τόσες φορές δεν... υπέκυψε κι εκείνη? Να το το λουκούμι: σεξ με νούμερα. Νούμερα πάνω σε χαρτί, όχι νούμερα μέσα σε κοστούμι - έτσι, για αλλαγή!


Χαλάλι όλα τα ξένα Vogue, Εlle και In Style που ξεκοκκάλιζε τόσα χρόνια, το θέμα το είχε, και αυτή τη φορά δεν θα αναλωνόταν σε πλακώματα με άσχετες beauty editors για το ποιά ήταν η τελευταία επανάσταση στο μακιγιάζ (οι ιριδίζουσες σκιές μέρα-νύχτα, να ξοδεύονται γρήγορα, να πέφτει ο ρυθμός ανανέωσης προϊόντος, δεν το ήξερες μικρή μου?) και στα συνοδευτικά (σπάσιμο σετ ίδιο χρώμα χείλη-νύχια, τώρα όλα έπαιζαν, να ψωνίζουν οι γυναίκες σωρηδόν όλα τα χρώματα του πολέμου, ε, άνοιξε και κάνα βιβλίο!)

Γουλιά καφές - διάβασμα σελίδας, εισαγωγή, γουλιά - σελίδα, τα προϊόντα μας, γουλιά - σελίδα, το positioning, ο ανταγωνισμός, η διεθνής εμπειρία, το target group...

Ωπα! "Our pirmary target group is defined as the 11-year old pre-teenagers so as to fully convert them to rational consumers by the age of 13".

Ορίστε?

Νεανική σειρά make-up, δε λέω, αλλά πρωταρχικός στόχος τα 11-χρονα? Κι αυτό λόγω της χώρας? Ευρώπη και καλά πιο συντηρητική?! Που μπορεί να θέλουν να βαφτούν, κρυφά από τη μαμά, για κάνα πάρτυ, αλλά δεν το σηκώνει ακόμη το κλίμα - ευτυχώς. Να τα κάνουμε μικρομέγαλα? Ντάμες με φουλ βάψιμο μέχρι το πολύ τα 13? Κι αυτό το λέει η international εμπειρία? Με βομβαρδισμό από κάθε διαφημιστικό όχημα και κάθε προωθητική ενέργεια στα 11-χρονα?


Κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά... Στα έντεκα, και περίοδο να έχουν, έχουμε δικαίωμα να τις μεγαλώνουμε με το ζόρι, να τις τραβάμε στην τσουλοποίηση με γρηγορότερους ρυθμούς?

Εντεκάχρονα - κάποτε θα ήταν αρκετά ώριμες για να παντρευτούν και ν'αρχίσουν τα κουτσούβελα, αλλά τώρα, με όλα αυτά που έχουν μπροστά τους να κάνουν, τόση αθωότητα να συγκρατήσουν, να τα φλομώσουμε στο φτιασίδι? Δηλαδή στα 18 τους τι θα τις κάνουμε? Φέρε μας την είσπραξη?


Οχι, όχι, δε μπορεί, δε μπορεί να ξυπνάει μέσα της η ηθική Δημοπούλου, αυτά τα είπαμε, τα συμφωνήσαμε, τώρα είσαι στέλεχος, είσαι επαγγελματίας και τόσα χρόνια το περίμενες αυτό... Δεν είμασταν και στο Αμέρικα, την χώρα παραγωγής, που ο στόχος κατέβαινε στα 8-χρονα...

Αναπνοή, εκπνοή, αναπνοή, εκπνοή. Συγνώμη κοριτσάκια μου, αυτή τη στιγμη παίζεται η καριέρα μου, κι αν δεν είμασταν εμείς, σε 1μισυ χρόνο θα σας ερχόταν έτσι ή αλλιώς ο ανταγωνιστής μας.



Αμαν, ξεκινάει το meeting και με τους... Τσίρκουλους Μεντράνους, την ομάδα της φίρμας που τρέχει για το στήσιμο από χώρα σε χώρα, να εξηγήσουν το πλάνο σελίδα-σελίδα, να γίνουν όλα by the book.

Κακόμοιρα 11-χρονα, you dont' stand a chance!

Φτάσανε, χαμογέλα, it's show-time!


(Ffw άλλα 5 χρόνια μετά)

Λες? Περίμενε όρθια έξω από το γραφείο του Κάπταιν Μάλαξ a.k.a. CEO του πολυεθνικού ομίλου που για χάρη του είχε αφήσει σκύλο, πατρίδα και οικογένεια, μ'αυτήν ακριβώς τη σειρά... Κάπνιζε το ultra-slim πουράκι της και έβγαλε το Maalox απ΄το τσεπάκι του old-fashioned filofax της - το τελευταίο ηλεκτρονικό της καβουρδιστήρι το είχε εκσφενδονίσει στον βοηθό της (άλλη χάρη να μουτζουρώνεις και να σκίζεις σελίδες πανω στα νεύρα σου κι άλλη να πετάς απλώς ένα γκατζετάκι). Χμ, να θυμηθώ να πάρω και τα διαφημιστικά κινητά και palmtops, να'χω για freesbie.



Τι με θέλει ο γερο-ξούρης πάλι? Δε φαντάζομαι άλλο ένα ξεμπούκωμα - και νομίζει ο ηλίθιος ότι τον γουστάρω κι από πάνω!... Μωρέ αν ήξερε πόσο πιο εύκολο είναι από ένα φιλί στο στόμα - δε χρειάζεται και συναίσθημα!

Ωραία, ανοίγει η πόρτα, "Ο Κύρρριος Πρρρόεδρος θα σας δεχτεί τώρα" (αν σε πιάσω κι εσένα σουπιά...), "Good evening Mr. Preston", κλείνει η πόρτα, "ΟΚ you naughty boy, what's up this time?"


Αυτή τη φορά όλα πήγαιναν περίφημα, την τσίμπησε πελάτης μέσα από τα χέρια του πρώην αφεντικού της (ας πρόσεχε ο κομπλέξας) και βήμα-βήμα, με απανωτές εσωτερικές προαγωγές, έγινε επικεφαλής γρήγορων καταναλωτικών Κεντρικής Ευρώπης και μπορούσε να διαλέξει κλάδο. Ζήτησε πριν από 3-μηνο κάτι εύκολο, γιατί είχε στο μυαλό της το πρήξιμο που έτρωγε με τη λιανική στα 3 ανατολικά κράτη (οι λήσταρχοι, με πόσο λάδωμα θα εξαγόραζαν πια δίκτυο που να μην ελέγχεται από τις μαφίες τους και να χάνεται το μισό εμπόρευμα στη διαδρομή?).


Εύκολο όπως πάνες, όχι όμως ενηλίκων, δεν άντεχε άλλα ντεκαυλέ προϊόντα. Κάτι με μεγάλο market share που με τις κατάλληλες αποποσοστοποιήσεις στοιχείων θα την έκανε ν'ανέβει άλλο ένα σκαλοπάτι... Πάνες μωρών... Κι ας μην είχε εκείνη μωρό - και να είχε, πού θα το έβαζε? Στον χαρτοφύλακα και μετά στο microwave για απόψυξη?

"ΟΚ my darling, diapers you want, diapers you get - with some strings attached, but you'll be on top of that too in no time!" (γέλαγε ο Mάλαξ με το αστειάκι του...).


Mάλιστα λοιπόν, την θυμήθηκαν για τις πάνες, τέλεια, στρωμένη κατάσταση, ναυαρχίδα του ομίλου, τρελλές πωλήσεις παγκοσμίως, συνώνυμο της φροντίδας προς αναξιοπαθή βρέφη (μπλιάξ!), το πρόβλημα πού ήταν και την κοίταζε χωρίς να μιλάει, τη ζύγιζε?

"Come dear, I have to show you something, this way, let's educate you a litte bit about garbage..."

(E? Σκουπίδια? Τι λέει μωρέ?) Κι εκεί άρχισε ένα βίντεο-συρραφή από διάφορα μίνι-ντοκυμαντέρ, κυρίως ερασιτεχνικά, που έδειχναν ότι το 75% του 80% των σκουπιδιών που πετούσε στις χωματερές το 20% του πλανήτη, δηλαδή οι καλές οι χώρες, ήταν σκουπίδια που δεν επρόκειτο να διασπαστούν ποτέ. Μα ποτέ. Στοίχιζε πάρα πολύ η κατασκευή τους από ο,τιδήποτε άλλο πέραν του μη-βιοδιασπώμενου. Οπότε πλάστικ και ξερό ψωμί.


Πάνες. Και διάφορες υπηρεσίες που σου έφερναν μια φορά την εβδομάδα καθαρές, υφασμάτινες πάνες λέει κι έπαιρναν τις βρώμικές σου για πλύσιμο και αποστείρωση. Κι αυτές απλώς τις πετούσαν στις χωματερές και σου έφερναν καινούριες...

Κι όσο πήγαινε τα σκουπίδια αυξάνονταν, και το ποσοστό των πανών σ'αυτά μεγάλωνε κι αυτό... Γέμισε το μάτι της από τεράστεις ποσότητες σκουπιδιών με τους γλάρους από πάνω, και σαπίλα με άσπρα υπολείματα πανών να χάσκουν παντού στην οθόνη...

Το πρόβλημα δεν ήταν αυτό - χέστηκε, εκείνη δεν είχε καν παιδί, δε μόλυνε κανέναν, αλλά το ότι μαζί με το mamagement του sub-unit έπρεπε να σχεδιάσει ολοκληρη εκστρατεία αποκοίμησης κοινής γνώμης, με παράλληλη φίμωση, εξαγορά ή εξουδετέρωση εκείνων των "βαρεμένων φρικιών" που "κάνουν καταλήψεις" και μας έχουνε "ζαλίσει τα ούμπαλα"... Πώς σκατά κανεις καμπάνια ενάντια στους οικολόγους χωρίς να τους εξαγριώσεις και ν'αρχίσουν τα παιχνίδια με τα ΜΜΕ? Καλά, κάτσε να ξεμπερδέψεις τώρα με το ξεμπούκωμα και βλέπουμε. Μπορείς να φτύσεις, μην ξεχάσεις όμως το ευχαριστώ this time...


Α ρε Δημοπούλου, γαμώ την τύχη σου γαμώ, πού πήγες κι έμπλεξες πάλι! Εβριζε την τύχη της, ή μάλλον, την ατυχία της - ισόβιο συμβόλαιο γκαντεμοσύνης είχε υπογράψει? Και το ζήτησες και το πήρες, α, και παίρνεις προκαταβολικά τρελλό bonus, και αν το καταφέρεις και την θέση Jr V.P του sub-unit, κι αυτήν την παίρνεις...

Και ο Μάλαξ, για επισφράγιση της συμφωνίας-εργολαβίας και ευγενικό brush-off, της την είχε στημένη με press-conference στα πλαίσια πολιτικού συνεδρίου των πρασίνων για ορθολογικότερη αποκομιδή & ανακύκλωση απορριμάτων (και όλοι στη σφηκοφωλιά ήξεραν για το 75%)...


Σβήνει το πουράκι στο σταχτοδοχείο ανάμεσα στα καθίσματα, ο σωφέρ ανοίγει την πόρτα, έξω την περιμένουν ένα κάρο άνθρωποι, everyone wants a piece of her...

Φτάσαμε, χαμογέλα, it's show-time!


(Ffw 15 σειριακά χρόνια μετά)

Σιχτίρ... Εψαχνε τόσην ώρα να βρει τις τσίχλες νικοτίνης μές την τσάντα της (ό,τι κι αν ψάχνεις μέσα σε μια γυναικεία τσάντα βρίσκεται πάντα στον πάτο, αξίωμα!). Τα nicotine patches δεν εκαναν δουλειά, ήθελε σαν τρελλή ν’ανάψει τσιγάρο, να κάνει αυτές τις κινήσεις που της εξαγόραζαν λίγα δευτερόλεπτα ακόμη (Πόση αξία έχουν καποια δευτερόλεπτα κάποιες φορές, in a moment there is time for decisions & revisions that a moment will reverse, πού τον θυμήθηκα τώρα τον Εliot? Γερνάω, τα χρόνια μου μόνον σκόρπιες φλασιές από τη χώρα που δε μένω πια εκεί...)


Δεν βρήκε καμμία, άρπαξε τον irish coffee της & έκανε τουμπεκί όσο οι άλλες μαμάδες που καθόντουσαν δίπλα της μιλούσαν απελπιστικά ταυτόχρονα – και απαντούσαν κιόλας η μια στην άλλη- για τα παιδιά τους, τα σχολεία τους, τα ρούχα τους. Σε κάθε, μα κάθε πάρτυ, μετά από 10 μετρημένα λεπτά φλυαρίας περνούσαν σε εξομολογήσεις για το πόσο ψυχοβγάλτικα ήταν στην πραγματικότητα τα βλαστάρια τους και πόσα πλήρωναν στον τοπ ψυχαναλυτή που ψώνισαν – μέσω word-of-mouth φυσικά, και πόσο σύφιλη ήταν η καινούρια baby-sitter και πόσο τις γούσταρε ο ολοκαίνουριος προπονητής κολύμβησης...


Ηταν πολύ κουρασμένη, είχε κάνει ήδη το ταρτάν δουλειάς που της αναλογούσε ίσια & κόντρα, ξανά και ξανά, κι ούτε μετάλλιο ούτε τίποτα, μόνο ένα παιδί που την έγραφε, όταν δεν την μισούσε δηλαδή.... Κάποια ωραία ημέρα στη δουλειά, αφού είχε πετύχει μια από τις πιο πολυσυζητημένες μεταγραφές. «Γυναίκα στο τιμόνι? Φαντάσου με πόσους έχει πάει εκεί μέσα! Α τη καριόλα! Τι, δεν έχει πάει? Α τη καριόλα!». Παραλήρημα στις σωμόν σελίδες στις οποίες έχεζε ο Πέρσης, η φλοκάτη... Τους είπε μια ωραία πρωία τα παρατάω, να και οι τίτλοι, να και τα bonuses, να και οι Μαλβίδες σας, βάλτε τα εκεί που ξέρετε, βα-ρέ-θη-καααα!


Κι αγόρασε τον πιο ακριβό σύζυγο που άντεχε η... δανειοληπτική της ικανότητα: 55-άρη, κάποτε ωραίο, νυν φτασμένο, χορτάτο, έτοιμο να πέσει από το κλαρί (απάνω της) και να της παραχωρήσει υψηλή κυριότητα στην ζωή του. Τα λεφτά του δικά τους, τα λεφτά της δικά της, αρκεί να έκαναν κάνα-δυό παιδιά, μη τυχόν και δεν αναπαρήγαγε ο ψωνάρας το γενετικό του υλικό κι έχανε η φυλή... Το τέλειο pre-nup και κατ’ευθείαν IVF, όχι και να πηδιόμαστε σαν τα λαγουδάκια χρυσέ μου! (Γι’αυτή τη δουλειά υπάρχουν τα απανταχού pool-boys, με την καύλα στο μάτι, τη δική σου δηλαδή, στο δικό τους το μάτι.... Κι ως γνωστόν, την καύλα σου δεν την παντρεύεσαι, αν θες να περάσεις καλά... Την βολή σου, βεβαίως!)


Πέντε προσπάθειες (καινούρια πτέρυγα στο ΙΑΣΩ), ορμόνες που θα γκάστρωναν ακόμη και στείρο αρσενικό ιπποπόταμο, κλάμματα, φωνές, υστερίες και ο άλλος να πηγαίνει Ντουμπάι για γκολφ 3 μέρες τάχα μου, και να γυρνάει με τα ίδια ρούχα, ατσαλάκωτα, όπως μένουν άθικτα όταν τα φοράει επί 3-ήμερον ο καλόγερος κι όχι εσύ... Η τελευταία απόπειρα έπιασε (η καφετζού της Μάρας άραγε?), φύτεψαν 4, πρόβλημα στα 3, «μείωση», έμεινε ο ένας ο Χουντίνι. Για να της βγάζει τέσσερα χρόνια αργότερα την ψυχή ανάποδα και τα κουνέλια ίσια! Και να τρώει και στην μάπα τον σύζυγο, κορώνα στο κεφάλι της...


Σήμερα, το πάρτυ γενεθλίων νούμερο 8 ή 10 γι’αυτόν τον μήνα, στο κτήμα μ’αμπελώνα δίπλα, που το είχαν μετατρέψει σε πάρκο θεαμάτων με κλόουν και ξυλοπόδαρους οι γονείς Αχώνευτου. Είχε κάνει πλέον η δικιά μας συμφωνία με τον Σέρκο ότι τα καλύτερά του ασήμια θα της τά’φερνε 10-10 πακέτο σπίτι, μην κατεβαίνει κάθε τρεις και λίγο, η ξεκούρασή της ήταν πολύτιμη, τα νεύρα της πολύ παιγμένα... Αλλαλάζοντα παιδάκια, ασθμαίνουσες Ουκρανέζες, σωστό καλειδοσκόπιο τσιρίδων και σινιέ ρούχων, έπαιζαν με την υπομονή ολονών (μονωτική στο στόμα και πέταμα στον τοίχο η υπομονή)...


Παρήγγειλε τον δεύτερο irish, διαβολοστέλνοντας και τον ομοιοπαθητικό της (σιγά μην κόψω τον καφέ γιατρέ μου, έχω κόψει το τσιγάρο, το ποτό, το σέξ, τις φλέβες μου, αλλά τον καφέ δε γίνεται!). Το βλέμμα της έψαξε να βρει στον χαμό την Γεωργιανή «επαγγελματία» baby-sitter της, που ο Θεός να την έκανε «Γεωργιανή», «επαγγελματία» και «baby-sitter» δηλαδή. Αλλά το πρακτορείο την έστειλε σαν την καλύτερη... Από τι? Από τις άλλες? Μάλλον μόνον από κείνην, που επιτέλους της χαρίστηκε ο Χουντίνι και όσο δυνατά και να τον αγαπούσε, δεν της έβγαιναν τα μαμαδίστικα μαζί του...

Το μετάνοιωνε για την παραίτηση. Της άρεσε to boss people around. Τόσοι τρόποι να αφεντικέψεις, τόσοι τριγύρω "στόχοι" να τους επιβληθείς, τόσα λόγια να ΜΗΝ ειπωθούν... Corporate Ladder my ass (κυριολεκτικά!).


Το μετάνοιωνε όμως κι όποτε συζητούσε για την επάνοδό της – το βράδυ κουκουλωνόταν στο ζεστό της πάπλωμα (αχ τότε που ένα σώμα και μόνο το τυλιγόταν και δεν καταλάβαινε ούτε χιονιά...) και κατέστρωνε σχέδια σατανικού come-back. Σε replay τη σκηνή που το ανακοίνωνε στον άντρα της «Κωνσταντίνε πάω να μείνω για λίγο στο άλλο, το παιδί θα το έχει η μάνα μου, μην ανησυχείς, ξαναμπαίνω στην εταιρεία – κάνε κι εσύ τη ζωή σου, μόνο δε χωρίζουμε για χάρη του παιδιού, οκ?».


Και κρυφογέλαγε στον ύπνο της και την άλλη μέρα αγόραζε ό,τι πιο απίθανο φανταζόταν ανθρώπου νους στον Χουντίνι για να εξαγοράσει τις τύψεις της...

Κωλόπαιδα τα σημερινά. Εντελώς. Ολοι τους αγοράζουν τα πάντα, για να εξασφαλίσουν την πολύτιμη συνενοχή τους στο θεατρικό «ΟΚ μανούλα, ΟΚ πατερούλη, θα κάνω το κουρδιστό χαρούμενο παιδάκι τόσο καλή/ός που είσαι μαζί μου, την άλλη φορά όμως αντί για πλαστελίνες, θα μου φέρεις το PS2 σε παρακαλώ, πληζ, πληζ, πλήηηηζ?» Και η αναίδειά τους δεν είχε όρια πια, αυτά τα παιδιά ήταν το πηγάδι χωρίς πάτο. Νόμιζε κανείς ότι με τόσα παιχνίδια, αθλήματα και ιδιαίτερα, κάποια στιγμή, νισάφι, θα έβγαζαν τον σκασμό και θα έλεγαν «σώνει!», αλλά πού! Χορτάτα. Κι όμως αχόρταγα.

Γεννημένα βασιλόπουλα του shopping με θυρεό τη βαρεμάρα...


Και δεν έφτανε μόνον αυτό, να ρίχνεις στο δικό σου το πηγάδι, αλλά κι όλοι οι άλλοι γονείς, αλλόφρονες, έριχναν και στα διπλανά πηγάδια. Να ξαμολάνε σωρηδόν τσουλό-κουκλες, λούτρινα αρκούδια, υπερ-ποδήλατα, αυτοκίνητα με γκάζι-φρένο, ευφάνταστα τηλεκατευθυνόμενα, σατανικά ηλεκτρονικά, κάστρα σε μέγεθος σερβάντας, μπας και τα εντυπωσιάσουν και φανούν θεοί στα μάτια τους. Και, χτύπημα κάτω από τη ζώνη, να υποκύπτουν στον εκβιασμό «σε κάθε γιορτή-γενέθλια που σε καλούν παίρνεις δώρο και στο παιδάκι που γιορτάζει και σε όλα τα αδερφάκια του, και κάθε φορά που καλείς εσύ κόσμο, δίνεις δώρα σε κάθε παιδάκι που καλείς, έτσι ώστε να μην αισθάνονται άσχημα που φεύγουν με άδεια χέρια από το πάρτυ»...

Ποιό το νόημα του δώρου πλέον για τα παιδιά τελευταίας εσοδείας? Κι αν δεν στο αποσπούσαν σε «επίσημη» γιορτή, θα σ’έκαναν να φτύσεις αίμα μέχρι να τους το πάρεις να βρεις λίγη ησυχία. Σήμερα πια το κάθε παιδί δεν ήθελε μόνον δωμάτιο, αλλά μαιζονέτα ολόκληρη για το τζάντζαλό του.

Ασφυκτιούσε. Ηθελε να έχει τον άντρα της τώρα, να του πατήσει έναν καυγά, να ξεχαρμανιάσει λίγο. Μπα, κάνα κέρατο θα της βερνίκωνε, αλλά του το είχε ξεκαθαρίσει: ένα τη φορά, μέχρι μονόκερως. Or else. Το ήξερε κι αυτός, ότι έτσι και το αποφάσιζε, θα τον έκανε να pay through his nose.

Ουφ! Κόντευε να τελειώσει και τον δεύτερο καφέ της, οι άλλες μαμάδες πολυβολούσαν ακόμη, Χουντίνι - Γεωργιανή άφαντοι (καλύτερα). Χμ, καλά, σκεφτόταν να τον έπαιρνε πάλι λίγο τον γυιόκα της μετά στο κρεββάτι της, να έχει το κορμάκι του να της θυμίζει ότι παιδί ίσον αγάπη. Οτι σ’αγαπάει αυτό και οφείλεις να «ξεκλειδώσεις» για χάρη του. Να τ’αγαπήσεις γι΄ αυτό που είναι κι όχι γι’αυτό που σε έκανε εσένα να γίνεις... Πού όσο μαγικό κι αν είναι το να σε κάνει το παιδί σου γονιό, τόσο ξεφτίλα ένοιωθε εκείνη την ώρα που είχε αποτύχει παταγωδώς ως μάνα.


Πλησίαζε και η ώρα που θα ερχόταν η κλασσική κλίκα του σχολείου, να της ζητήσουν πάλι να βοηθήσει στο στήσιμο του Χριστουγεννιάτικου μπαζάαρ τους (ακόμη ήταν Μάϊος, αλλά ήθελαν να την αρχίσουν στο γλύψιμο από τώρα). Τις έβλεπε, πρόσωπα με μποταξαρισμένα τα παράσημα του γέλιου & του πόνου (στο τραπέζι του καλύτερου πλαστικού - λίφτινγκ φασόν, μούρη-σβησμένα όλα). Εκείνη δεν ήθελε την αφθαρσία, ούτε καν την αθανασία, αυτά είναι κατάρες όταν το μέσα μεγαλώνει. Δεν πα’ να φαίνεται φρέσκο το απ’έξω, όταν το μέσα αρχίσει να βαριέται τις κυτταρικές του διαιρέσεις, τότε κλάφτα Χαράλαμπε...

Τώρα φταίω εγώ να δώσω λίγο θάρρος στον Σταθόπουλο της Σταθοπούλου να την κάνω να τρέχει? Ετσι, για ν'ανάψουν λίγο τα αίματα. Και μετά να την βρίσω κιόλας που δεν μπορεί να μαζέψει τον άντρα της... Αλλά μπα, άμαχος πληθυσμός. Μετά τις συγχνεύσεις των αχώνευτων, αυτά ήταν σκέτη πλήξη.


Α, ρε Δημοπούλου, ακόμη και ξεπουλημένη, αντιστέκεσαι ακόμη... Είδες γιατί παντρεύεσαι τη βολή σου, γιατί αλλιώς θα έτρεχες κι εσύ για ανόρθωση όλων όσων ο χρόνος προσπαθούσε να δαμάσει και να μαλακώσει, να τελειώσουν το προσδόκιμο με σπασμένο τσαμπουκά. Στο πιο πέρα, δεν θα τους χρειαζόταν καθόλου ο τσαμπουκάς. Τι πλήξη ήταν αυτή, της ερχόταν να βάλει τις φωνές. Αλλά όχι, δούλεψε σκληρά για να τα παρατήσει τώρα.


Ωχωχωχ, πλησιάζει το κουϊντέτο λίπος, yacht & charities, οι μαμάδες-Ράμπο, που ανακατεύονται σε όλα και τα ξέρουν όλα, κι αν δεν ανήκεις στην κλίκα τους, το παιδί σου ήταν αυτομάτως παρίας. Βαριέμαι του θανατά, εγώ δεν στερήθηκα μικρή, γιατί βγάζω τώρα τ’απωθημένα μου ξοδεύοντας? Το «για το παιδί» ήταν σαχλό & το ήξερε. Αϊντε να δώσει παράσταση για χάρη του γιόκα της, να λέει τι pop μαμά έχω, ο πιτσιρικάς...


Παίξε παιδί μου, παίξε, δεν έχεις και πολλά να σου μείνουν μετά από αυτό. Ούτε εμένα μου έμεινε το ατρόμητο κορίτσι, σκέφτηκε κοιτώντας το γυιό της να παίζει, φτυαρίζοντας χώμα πάνω σε κάτι κοριτσάκια που έβαλαν τα μυξοκλάμματα. "Α-μάαααν! Φίλιππε τι κάνεις εκεί?!" σηκώθηκε για τα μάτια, να τον κάνει "ντα". "Ετσι σε θέλω αγόρι μου! Οχι μπουχέσα σα τη μάνα σου!" του ψιθύρισε όταν τον βούτηξε για να τον μαλώσει.

Εκείνη την κίτρινη στολή πού την είχε βάλει άραγε?

Φτάνουν, χαμογέλα, it’s show-time!

Aphrodite said... in nikos dimou blog, 27.04.06, post "Κάτω η κατανάλωση!". Επίσης καλό θα ήταν να ενημερωνόμαστε και να βοηθάμε λίγο και την greenpeace