Γράμμα στις κόρες μου

Γράμμα στις κόρες μου.


Πολυαγαπημένα μου πλάσματα, μωρά μου όμορφα,

που με αξίωσε ο Θεός να σας κρατάω απ’το χεράκι, δεν ξέρω πότε θα διαβάσετε αυτό το γράμμα. Δεν ξέρω πώς θα είμαστε, αν θα σας το διαβάζω σε κάποια «μεγάλη στιγμή» της ζωής σας, ή αν απλώς θα έχετε ανοίξει τον υπολογιστή ή κάποιο συρτάρι και θα το χαζεύετε...

Θα ήθελα πάντως να μπορούσατε να με δείτε όπως είμαι τώρα. Ακριβώς όπως είμαι τώρα. Πιο μεγάλη & ώριμη απ’ό,τι έχω υπάρξει ποτέ μου, και μαζί πιο μικρή & ηλίθια απ’ό,τι θα υπάρξω ως το τέλος. Ακόμη αρκετά κοντά στα νιάτα μου - τα νιάτα που λαχταρώ τόσο να έρθουν καλπάζοντας σε σας και να σας ανεβάσουν... Κι ακόμη μια ανάσα μόλις από την έποχή του «πλατώ» μου, την (χα!) ολοκλήρωσή μου, πριν αρχίσει η κάμψη...

Κι απευθύνομαι όχι στο παιδί, μα τη γυναίκα μέσα σας. Που μακάρι Θεέ μου (έι, τώρα είναι καλή στιγμή να μ’ακούς!) να είμαι κι εγώ εκεί να την καμαρώσω στα ξεδιπλώματά της. Να είμαι εκεί, να μου σπάν’ τα δόντια μη τυχόν κι ανταγωνιστώ τη γυναίκα μέσα σας ποτέ. Και να μη ντραπώ ν’ αποκαλύψω ό,τι έμαθα υπηρετώντας την δική μου «γυναίκα» τόσα χρόνια. Να μην αφήσω κανένα ταμπού να μπει ανάμεσα στη φύση, που μιλάει γενιά με γενιά για να την κάνει καλύτερη...

Είστε γυναίκες. Προικισμένες, τυχερές, μεγάλες. Και θα πολεμηθείτε γι’αυτό, όσο τίποτε άλλο. Το φύλο πάνω σας θα προκαλεί – θα σας κάνουν να νοιώσετε ανάξιες, ανήμπορες, μικρές. Μην τους αφήσετε. Οι άντρες δεν ξέρουν, δεν υποψιάζονται καν. Οι άλλες γυναίκες πάλι δεν αντέχουν πάντα, δεν έχουν άλλο να δώσουν για να στηρίξουν τις ίδιες με εκείνες. Τις εξαντλεί το να παλεύουν για τη ζωή των γύρω τους. Σπάνια η πολυτέλεια να σας στηρίξουν ισόβια.

Εσείς όμως εκεί! Θα ξέρετε από τη μάνα σας ότι ο κόσμος είναι δικός σας. Πάντα ήταν, πάντα θα είναι. Κι ο εδώ, κι ο παρα-πέρα. Η ζωή είναι γυναίκα, δημιουργεί την επόμενη σαν κι αυτήν. Ο θάνατος άντρας, στο κόβει οριστικά κι αμετάκλητα. Και η ζωή – αν υπάρχει- μετά θάνατον, κι αυτή γυναίκα. Αν υπάρχει, τι άλλο θα κάνει, θα δημιουργεί το επόμενο...

Θα ήθελα τόσο πολύ να μπορούσα με ένα μαγικό να σας έφερνα δίπλα μου τη στιγμή που ήμουν έγκυος σε σας, να μου χαϊδεύατε την κοιλιά και να βλέπατε πώς είσασταν εκεί μέσα. Να με γνωρίζατε κι από απ’έξω μου, μια που από μέσα με ξέρατε από το πρώτο δευτερόλεπτο, πριν καν καταλάβω ότι διαιρεθήκατε κι είσασταν έτοιμες για το μεγάλο σας ταξίδι...

Να το έπαιρνα απ’ την αρχή, σαν παραμύθι... Να σας μιλούσα για το τι σημαίνει να μεγαλώνεις με μια αίσθηση αποστολής. Αόριστη, τόσο πολύ που θα κάνετε τα πιο τρελλά κι επικίνδυνα πράγματα χωρίς να το σκεφτείτε δεύτερη φορά. Μέχρι που σε κάποια στροφή, θα σταματήσετε για λίγο. Και θα βρεθεί η κάθε μια σας να κρατάει μιαν άλλη ζωή. Αυτή που ήδη έχει έρθει, στο κορμί που μας συμπληρώνει. Τον Αντρα.

Το πώς είσαι φουλ στον έρωτα, και ζεις γι’αυτόν, μέσα από αυτόν και μόνο μ’αυτόν. Κι είσαι καλά όπως δεν υπήρξες ποτέ, όταν θα τον έχεις μες το σώμα σου και θα τον αγκαλιάζεις με όση λαχτάρα εχει φορτώσει η ψυχή σου.

Και μετά για το τι σημαίνει, αν είστε τυχεροί, το θαύμα που φτιάξατε και που όπου νά’ναι θά’ρθει. Το καινούριο πλασματάκι. Το τόσο φρέσκο απ΄το Θεό... Το τόσο κοντά στους αγγέλους που μόνον εσείς θα μπορείτε να δείτε το φωτοστεφανό του. Κανείς άλλος. Καλά, χμ, ίσως κι εγώ, μαζί με το δικό σας το φωτοστέφανο. Εκείνο που θα χρυσίσει στα μαλλιά σας όταν θα το πάρετε το πακετάκι σας για πρώτη φορά αγκαλιά. Που θα το δείτε το ψιψίνι και με τα σκέτα μάτια...

Ποτέ δεν θέλω να ξεχάσετε ότι οι διαλεγμένες είστε εσείς. Δεν θα το βλέπετε καθόλου έτσι βέβαια, για πολύν καιρό. Ειδικά όταν η καρδιά σας θα γίνεται χίλια κομμάτια, και στη συγκόλληση όλο και κάποιο θα λείπει... Δεν πειράζει. Θα υπάρχουν δυό –τρία καινούρια κάθε φορά να καλύψουν το κενό, κι ας γίνει τελικά η καρδιά σας πάτσγουωρκ. Ενα παλλόμενο puzzle που θα έχει και μερικά παράταιρα, μα και τόσο χαριτωμένα κομμάτια. Τις τέλειες καρδιές δεν τις αγαπά κανείς έτσι ή αλλιώς.

Στεναχωριέμαι μόνο που δε θα μπορώ για πάντα με δυό φιλιά να διώχνω τον πόνο σας. Και που κάποια στιγμή θα περάσετε εσείς στην πρώτη γραμμή, και δε θα μ’ έχετε για στήριγμα. Που δεν θα με χρειάζεστε και θα προχωράτε με ταχύτητα άπιαστη για μένα, μπροστά, όλο και πιο μπροστά... Οπως κέρδισα κι εγώ τη μάνα μου στα 100, και μετά στα 200, και στα 400... Την περνάω και μάλιστα κάνω νέα ρεκόρ, όπως είχε κάνει κι εκείνη με τη μάνα της.

Θα κάνω ότι κοιτάω από την άλλη, να μην σας πρήζω και με βαριέστε. Με κάθε δυσκολία όμως, εγώ θα είμαι εκεί, με τα χέρια μου ανοιχτά. Να πέσετε στα μαλακά στον δρόμο για την αγάπη. Μέχρι που... Ούτε να το σκέφτομαι δεν θέλω! Το το βήμα σας ολοένα θα ταχαίνει, η αγκαλιά μου θα ξεμακραίνει, θα ξέρετε τα κατατόπια απ΄την καλή κι απ’την ανάποδη και πάλι πίσω, και θα μπορείτε να πηγαινοέρχεστε μόνες σας.

Κι εμένα? Να ξεφυσήξω λίγο... Μόνες σας, αυτάρκεις, δυνατές, γερές, αλλά... Μάλλον το μόνο που θα μου δείξει αν έκανα καλή δουλειά ως μάνα θα είναι να με θέλετε για παρέα, όταν πια δεν θα είστε υποχρεωμένες να με τρώτε στη μάπα, ε?

Σας κοιτάζω τώρα που κοιμάστε, άγουρα νεραϊδάκια παραδομένα στον ύπνο τον αθώο... Πώς να κρατήσω τις στιγμές, πώς να πάγωνα το χρόνο εδώ που τώρα έτσι, για λίγο, είστε εδώ και εντάξει? Τίποτε δεν θα συγκριθεί με το όταν σας είχα μέσα μου, στην πιο βαθιά αγκαλιά του κόσμου. Τίποτα δεν θα συγκριθεί με τώρα που σας έχω κοιμισμένες κι ήσυχες. Και κάθε μέρα, τίποτε δεν θα μπορεί να συγκριθεί με την προηγούμενη. Το κάθε βήμα που θα σας πηγαίνει στον προορισμό «γυναίκα», θ’αφήνει εμένα πίσω στην αφετηρία «μαμά»...

Λίγη από μένα βέβαια, θα περνάει σε ανύποτο χρόνο μέσα σας. Εύχομαι το καλύτερό μου κομμάτι, το πιο κρύσταλλο, αυτό που δεν φοβάται την αλήθεια με ό,τι κόστος κι αν έρχεται. Μέχρι η γυναίκα που θα γίνετε, να είναι μεγαλύτερη απ’ό,τι υπήρξα εγώ ποτέ μου.

Κι εύχομαι ολόψυχα, όσο πιο δυνατά μπορώ, να σας λατρέψει άντρας όπως σας λατρεύω εγώ – και να προσπεράσει το απ’έξω γρήγορα, να βοηθήσει ν’ανθίσει το από μέσα...

Ξέρετε πότε θα νοιώσω ακόμη περισσότερο ότι πέτυχα σαν μάνα και σαν φίλη μαζί? Οταν θα δω στα μάτια σας τη λάμψη εκείνη που έρχεται όταν δε σε νιάζει. Οταν πραγματικά δε σε νιάζει τίποτε έξω από το κουκλόσπιτο, με τον άνθρωπο που αγαπάς και τα παιδιά σας... η ό,τι είναι αυτό που θα σας κάνει πλήρεις. Αληθινές και χορτάτες. Μια λάμψη μαγική και φευγαλέα – αν τη δω, φεύγω ευγνώμων.

Το ξέρω, δεν κάνω πάντα την καλύτερη δυνατή προσπάθεια – κάθε 24-ωρο χρειάζομαι μια μέρα να σας φροντίσω, μια για να ανησυχήσω για σας και μια για να σας ευχαριστηθώ! Κι αυτό τις καλές μου μέρες, που έχω την ψευδαίσθηση ότι τα προλαβαίνω όλα. Τις κακές μου, το μόνο που με κρατάει είναι που εύχομαι να μην θυμάστε όλες τις φορές που σας απογοήτευσα.

Αυτή ήταν ακόμη μία ημέρα που αξιώθηκα να ζήσω μαζί σας, μέσα από εσάς. Ξεκινάει ήδη η επόμενη, που πάλι μαζί. Εύχομαι μαζί και στην ακόμη πιο επόμενη, και στην μεθεπόμενη, και στην αντιμεθεπόμενη, μέχρι να κουραστώ να μετράω (δηλαδή ποτέ!). Είστε κουλουριασμένες δίπλα μου, ακούω τις τρυφερές σαν αφρόγαλα ανάσες σας και σας βλέπω νομίζω ήδη να έχετε πάρει το δρόμο σας.

Αγαπούλες μου μικρές, «Today a daughter and a princess, Tomorrow a mother and a mistress» που είχα διαβάσει σε κάποιο ημερολόγιο...




Με τόση αγάπη που πονάει και μόνον στ’όνομα,

Η Μαμά-μαμούα σας.

Aphrodite said… in nikosdimou.blogspot.com post «Γυναίκας Εγκώμιο», 08.11.06