Στην Ελλάδα τον περασμένο χρόνο είχαμε 420 νέα (δηλωμένα, γιατί με τα αδήλωτα ο αριθμός ανεβαίνει) περιστατικά, στην πλειονότητά τους άντρες (83%) και το υπόλοιπο γυναίκες. Οσο κι αν θα θέλαμε να πούμε "Α, μια χαρά, αυτά συμβαίνουν μόνο σε άλλους", όλοι μας είμαστε δυνητικά υποψήφια θύματα. Ασπροι, μαύροι, κόκκινοι, κίτρινοι, Αγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι, straight, gay, άντρες, γυναίκες. Και -αν είναι δυνατόν- παιδιά!Το AIDS έχει πάψει, μες την εξάπλωσή του, να θεωρείται απλώς "Η ασθένεια των ομοφυλόφιλων" της δεκαετίας του '80, τότε που ο κόσμος θεωρούσε ότι δεν τον αφορά. Ηταν τόσο μεγάλο το λάθος και τόσο αδικαιολόγητη η αδράνεια... Χάσαμε σε όλον τον κόσμο πολύτιμο χρόνο. Και φυσικά συνανθρώπους μας. Ευτυχώς εδώ και κάποια χρόνια φωνάζουμε. Σε πολλές χώρες του κόσμου. Και οι καμπάνιες, οι εκδηλώσεις, τα μηνύματα ταξιδεύουν με τα ΜΜΕ και το ίντερνετ και αλλάζουν το τοπίο. Πιο αργά απ'όσο θα έπρεπε, αλλά είναι κι αυτό κάτι.
Γιατί αυτή η μάστιγα μας αφορά όλους και όσο πάει, θα βλέπουμε ολοένα και περισσότερα κρούσματα. Κατανοητό, ευνόητο και προβλέψιμο. Ομως αν το καλοσκεφτούμε, είναι απελπιστικό. Τραγικό. Καθηλωτικό. Στην σούπερ Εσπερία του 21ου αιώνα, δεν υπάρχει εμβόλιο. Δεν υπάρχει αποτελεσματική και οριστική θεραπεία της νόσου. Είναι κυριολεκτικά ο σούπερ-ιός, ο πιο έξυπνος που μας έχει προσβάλλει στην ιστορία του είδους μας: η εξωτερική του επιφάνεια προσομοιάζει τα δικά μας σάκχαρα, οπότε δεν μπορει καν να τον αναγνωρίσει το ανοσοποιητικό, συν παραμένει ανενεργός επί μακρόν, οπότε η ζημιά είναι μεγάλη. Ας μη μιλήσουμε για το τι συμβαίνει στις χώρες του 3ου κόσμου, που αποδεκατίζονται μέχρι παιδάκια.
Στα δικά μας, όσο κι αν έχει μπει στη ζωή μας και το βλέπουμε θεωρητικά με μεγαλύτερη ανοχή, στην πράξη η ελληνική κοινωνία το στιγματίζει και το αποκλείει. Δεν ξέρω αν θα έφτανε στο σημείο να καίει τους -επί του εδάφους μας- οροθετικούς ή ασθενείς στην πυρά, ξέρω όμως ότι κλείνει μπουκαπόρτες και σφαλίζει παραθυρόφυλλα με δύναμη, μόνο και μόνο με την υποψία.
Απλό παράδειγμα: πηγαίνετε για ράμματα σε οποιοδήποτε ελληνικό δημόσιο νοσοκομείο και πείτε την ώρα που σας κάνουν διάγνωση και φέρνουν βελόνα και κλωστή, ότι έχετε AIDS.
Της μαιμούς ο γάμος θα γίνει.
Ενημέρωση. Ευαισθητοποίηση. Προφύλαξη.
Δε γίνεται αλλιώς.
Η σεξ με προφυλακτικό ή καθόλου σεξ.
Τελεία και παύλα.
Κι όποιος δε γουστάρει να το βάλει στη ζωή του και τις συνήθειές του, δρόμο! Ας αφήσουμε τις σεμνοτυφίες και τις δικαιολογίες κατά μέρος. Οταν έρθει με το καλό η στιγμή που θα έχουμε νικήσει τη μάστιγα, τότε θα είμαστε ελεύθεροι να ξαναθυμηθούμε όλα τα ρομαντικά και το να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας.
Προς το παρόν όμως, δεν είμαστε ακόμη Ελεύθεροι. Πρέπει να είμαστε πρώτα Υπεύθυνοι.
Και βλέπουμε...
