Μάζευα τις στάχτες με τον αέρα και τη ζέστη και τον γκρι ουρανό και δεν άντεξα πάνω από δέκα λεπτά. Ο λαιμός μου έκαιγε, δεν μπορούσα ν΄αναπνεύσω, η μυρωδιά του καμμένου με γέμιζε οργή. Οργή και αγανάκτηση και απελπισία για τα Σιχαμένα Ζώα που απολαμβάνουν κέρδη και τα Ηλίθια Ζώα εμάς που τους αφήνουμε.
Και μαζί μια τρελλή θλίψη, να ουρλιάζει συνέχεια: ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΝ ΑΠΟ ΑΣΦΥΞΙΑ, ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΠΑΡΑ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ ΠΙΟ ΙΣΑ ΑΠΟ Τ¨ΑΛΛΑ, ΤΣΙΜΕΝΤΟ ΚΑΙ ΘΗΡΙΩΔΙΕΣ.
Ηταν από τις μέρες που είπα ότι και να σταματήσει το έργο για μένα εδώ, θα είναι μεγάλη λύτρωση. Τίποτε απ΄ό,τι έχω κάνει στη ζωή μου, τίποτε απ΄όσα έχω μάθει, πάθει, δημιουργήσει ή καταστρέψει, κανένας πόνος, καμμία χαρά, τίποτε απολύτως δεν με έχει κάνει ικανή να κάνω τη διαφορά απέναντι στο τέρας της Διαφθοράς με τα 100 κεφάλια και τους χιλιάδες γλείφτες παρατρεχάμενους. Ακόμη κι ένας μικρός κρίκος στην αλυσίδα προς μια σωστή κατεύθυνση να είμαι, το περισσότερο ίσως που μπορώ να κάνω, δεν είναι αρκετό ν΄αφήσει τα πράγματα καλύτερα απ΄ό,τι τα βρήκα (που σκατά τα βρήκα κι εγώ, τέλος πάντων... όμως ήλπιζα, προσπαθούσα, τι αθώα κι ανυποψίαστη και ούφο που ήμουν, πραγματικά).
Πώς σταματάμε αυτή την λεηλάτηση της ζωής και των αξιών της?
Πώς συνεχίζουμε ξέροντας ότι οι πραγματικοί Ανθρωποι ήταν ουσιαστικά μόνον όσοι βοήθησαν στην κατάσβεση (ανεξαρτήτως αν καιγόταν δική τους περιουσία, του γείτονα ή δημόσια), επαγγελματίες και μη?
Πώς ξυπνάμε με πίστη ότι δε μπορεί, το Αυταπόδεικτο επιτέλους γίνεται κι Αληθινό?
ΥΓ1: για όποιον θ΄αρκεστεί στη μικρή ανακούφιση να ρίξει τις μούτζες του στα 300 μας καμάρια (φτου να μην τα βασκάνουμε), Συγκέντρωση στο Σύνταγμα σήμερα. Ας ελπίσουμε ν΄ακουστούμε περισσότερο από το 2007, όταν.... και όταν.... και όταν.....
ΥΓ2: μου έρχονται τρελλές ιδέες, μπουλντόζες για κατεδάφιση 100 αυθαίρετων τη μέρα, κι εκτέλεση όλων των εντολών κατεδάφισης, no questions asked, no notification, no mercy. Αλλά αυτό σημαίνει και πέντ΄έξι πραξικοπήματα από όλες τις μεριές, οπότε θα... σεφερλίζουμε και πάλι τίποτε δε θα γίνει...
