Τα Πρώτα Από τη Συγκέντρωση στο Σύνταγμα...

Η πληγή πολύ μεγάλη. Οι ευθύνη δυσβάσταχτη. Οποιος και να ήταν κυβέρνηση, θα πλήρωνε αυτό που τόσα χρόνια συντηρήσαμε και γιγαντώσαμε με την ανοχή και τις ατομικές σκοπιμότητές μας όλοι, σε βαθμό ανάλογο του πόσο καλά μπόρεσε να το προλάβει και στη συνέχεια να το χειριστεί. Αυτό το τέρας που κάναμε πως δεν το βλέπαμε, εξελίχτηκε σε απρόσμενη τραγωδία και ήρθε η μέρα της πληρωμής του χρέους μας. Σωρεία πολιτικών λαθών, κακοί χειρισμοί, διαφθορά σε όλα τα επίπεδα, όχι απλώς παραθυράκια για κάθε παρανομία αλλά λεωφόροι με τα σκυλιά δεμένα, συμφέροντα από τόσες μεριές ταυτόχρονα και τόση, μα τόση κακοδιαχείρηση του φυσικού μας πλούτου και ασέβεια στον εαυτό μας και το μέλλον των παιδιών μας, θα μας οδηγούσαν στον πάτο αργά η γρήγορα.

Πήγαμε, συμπαρασταθήκαμε, διαμαρτυρηθήκαμε, αφουγραστήκαμε, επιστρέψαμε. Είναι ξημερώματα της επόμενης ημέρας ήδη. Θα έπρεπε να κοιμόμαστε, μια που οι υποχρεώσεις μας το πρωί θα μας περιμένουν να μας γονατίσουν as usual. Αλλά μέχρι πριν λίγο μιλούσαμε με φίλους και μπλογκόφιλους συνεχώς, για το τι συμβαίνει γύρω μας και μέσα μας εν μέσω όλων αυτών των γεγονότων.

Η συγκέντρωση ήταν πετυχημένη, ήπιων τόνων, ως όφειλε. Μια ατμόσφαιρα σαν μετά από χωρισμό, που παύεις να έχεις ψευδαισθήσεις και βλέπεις τα πράγματα όπως πραγματικά ήταν. Και πρέπει να συνεχίσεις τη ζωή σου, κι ας έχεις χάσει το έδαφος κάτω από τα πόδια σου. Με το μάθημα αυτό στις αποσκευές σου...

Ηρεμα λοιπόν. Τριπλάσιος τουλάχιστον κόσμος από την προηγούμενη συγκέντρωση, και τόσο ετερόκλητος... Κάποιες μικρές κινήσεις που πήγαν να κομματικοποιήσουν την διαμαρτυρία, σιώπησαν γρήγορα και κινήθηκαν προς το Ζάππειο. Το μήνυμα δεν κομματικοποιήθηκε, δεν χωρούσε αυτή η λογική πουθενά ανάμεσα στο κοινό αίσθημα εκείνων των ωρών. Τίποτα δεν μπορούσε να καπελώσει αυτό που μας ένωνε.


Συγκινητική στιγμή όταν οι ποδηλάτες ύψωσαν τα ποδήλατά τους για λίγο μες το πλήθος - οι πιο τίμιοι και οικολόγοι ως προς το μεταφορικό τους μέσον τουλάχιστον... Μικρά πλακάτ από νέους και μικρά παιδιά (τι να πεις στη μικρούλα που το δικό της έγραφε "Γιατί;"...), κόσμος να κάθεται στην άσφαλτο μπροστά στη Βουλή, παρέες ολόκληρες, εκεί που κάθε μέρα γίνεται η κόλασή μας με την κίνηση και το καυσαέριο.

Αμήχανοι αστυνομικοί, μερικοί στο πάνω μέρος του Αγνωστου Στρατιώτη να μας χαζεύουν σα να βλέπουν σινεμά... Κάποιοι από το πλήθος άναψαν και μια μικρή συμβολική φωτιά (στο πεζοδρόμιο εκεί που παλιά ταίζαμε τα περιστέρια), όταν πια είχε νυχτώσει για τα καλά, με πιο πίσω τοποθετημένα κλαδιά από τα καμμένα, to make a point. Βέβαια αυτή εκλήφθηκε ως τρομοκρατική ενέργεια, ταυτόχρονα εκτοξεύτηκαν και μερικά άδεια πλαστικά μπουκάλια στους παραταγμένους αστυνομικούς, οπότε μας μούρλαναν τα ΜΑΤ με τρεις ρίψεις κροτίδων "κρότου-λάμψης". Λέμε "τώρα θα πέσει ξύλο!". Αλλά δεν έπεσε. Το μαύρο πανώ, στα σκαλοπάτια ένα λευκό, λίγα συνθήματα, οι κλασικές μούτζες, μεμονωμένες απειλές για "ντου", τέτοια. Μέχρι εκεί πήγε η ένταση.

Ο κόσμος καθόταν και συμπαραστεκόταν. Ο ένας στον άλλον και όλοι μαζί στους κυριολεκτικά "καμμένους". Μαυροντυμένοι ως επί το πλείστον, νέοι ή μεγαλύτεροι αλλά με σπιρτάδα στο βλέμμα, έδειχναν με την παρουσία τους ότι δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση. Και σε όλα σχεδόν τα πηγαδάκια άκουγες εμπειρίες από φωτιές και κινήσεις εθελοντισμού. Πόσα τηλέφωνα ανταλλάχτηκαν για να βοηθήσει ο καθένας όπως μπορεί δε θα το μάθουμε ποτέ. Θα το δούμε όμως...

Αν ήταν όλοι μπλόγκερς?

Θ'αστειεύεστε! Αντε να ξεκαβαλήσουμε ρε παιδιά το καλάμι μας... Είναι τόσοι πολλοί αυτοί που δεν έχουν ιδέα τι είναι μπλόγκερ, που ακόμη και οι πιο σκληροπυρηνικοί επικριτές του να πάρει δημοσιότητα η οργάνωση της συγκέντρωσης μέσω των γνωστών μήντια (βασικά, της τιβι), κατάλαβαν ότι αυτά συνεισέφεραν big time στον σκοπό.


Θα ήθελα να σας γράψω κι άλλα, μόνο που αυτή τη στιγμή με καταβάλλει η κούραση. Ανεβάζω μερικές φωτογραφίες (νυχτερινές, στο peak της συμμετοχής, μια που άλλες με το απογευματινό φως θα τις δείτε από αύριο παντού). Αντί άλλου κειμένου-ανταπόκρισης, μεταφέρω ένα e-mail από εθελοντή δασοπυροσβέστη στο μπλογκ Aναδάσωση, που έστειλε το κείμενο-κατάθεση ψυχής ενός από τους συναδέλφους του (Nίκου Φιλιππόπουλου).

>> 21/8/2007>>

"Σημειώνεται ότι δεν υπήρξαν σοβαροί τραυματισμοί λόγω της πυρκαγιάς πλην ενός πυροσβέστη ο οποίος μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο «Σισμανόγλειο» με αναπνευστικά προβλήματα. "Είναι πολύ παράξενο να διαβάζεις τη ζωή σου μέσα από την αποστειρωμένη λογική της δημοσιογραφίας...

Θα ήθελα να ξεχάσω τα 3-4 πρόβατα που δεν πρόλαβαμε να βγάλουμε από το μαντρί και τα ακούγαμε να σκούζουν καθώς μας πλησίαζε η φωτιά, και εκείνο το σκυλάκι που παρέμεινε σιωπηλό και δεμένο μέχρι τη στιγμή που πανικόβλητο κατάλαβε οτι δεν υπάρχει σωτηρία.. τα αφεντικά του λείπαν διακοπές και κανείς δεν μας ειδοποίησε για αυτό..

Θα ήθελα να ξεχάσω τα πουλιά που δεν προλάβανε να φύγουν απο τα πεύκα καθώς γινόντουσαν παρανάλωμα του πυρός και τα είδα στον αέρα να φτερουγίζουν για λίγο και ύστερα να πέφτουν σαν φθινοπωρινά φύλλα...

Θα ήθελα να ξεχάσω τα τρομαγμένα πρόσωπα των συναδέλφων μου όταν είδαμε τις 50μετρες φλόγες να μας ζώνουν από παντού Θα ήθελα να ξεχάσω τις αγωνιώδεις εκκλήσεις των ιδιοκτητών όλων των σπιτιών τριγύρω μας όταν άρχισαν να γλύφουν τα σπίτια τους οι φλόγες...

Θα ήθελα να ξεχάσω όλους αυτούς που ήρθαν με τζιπάκια κάνοντας χειρόφρενα και πατώντας γκάζι μόνο και μόνο για να απολαύσουν το θέαμα, χωρίς να μας βοηθάνε όταν τα ρουθούνια μας τρέχαν κατράμι και μασούσαμε στάχτη.

Θα ήθελα να τους ξεχάσω όταν προσπαθούσαμε να φύγουμε κόβωντας μάνικες και δεν μπορούσαμε επειδή είχαν δημιουργήσει κυκλοφοριακό κομφούζιο μπροστά μας. Θα ήθελα επίσης να ξεχάσω όλους αυτούς που πίναν καφέ και μας ειρωνεύονταν την ώρα που δίναμε και ίσα που κρατούσαμε την ψυχή μας.

Θα ήθελα να ξεχάσω αυτούς που τραβούσαν πανικόβλητοι τις εγκαταστάσεις μας και μας άφηναν εκτεθειμένους στις φλόγες Θα ήθελα να ξεχάσω τις πανικόβλητες φωνές συναδέλφων στον ασύρματο όταν τους κύκλωνε η φωτιά Θα ήθελα να ξεχάσω αυτή τη λαίλαπα που δεν υπήρχε τρόπο να φρενάρεις και λαίμαργα κατάπιε τις όμορφες περιοχές που κάποτε χαρήκαμε ώς παιδιά και τα παιδιά μας δεν θα ξέρουν οτι υπήρχαν.

Μα δεν θα ξεχάσω εκείνους τους χειριστές των ελικοπτέρων που τελευταία στιγμή μας δημιούργησαν δίοδο διαφυγής μέσα από τους θεόρατους τοίχους φωτιάς που μας περιτριγύρισαν

Μα δεν θα ξεχάσω τους συνάδελφους απο Αταλάντη που ήρθαν να μας βοηθήσουν σε μια ξένη για αυτούς περιοχή

Μα δεν θα ξεχάσω όλες τις κυβερνήσεις έως τώρα που επιτρέπουν σε οικοπεδοφάγους να χτίζουν, που αντιμετωπίζουν με αναλγησία τους εμπρησμούς και κοροιδεύουν τους Εθελοντές.

Μα δεν θα ξεχάσω το κράτος που ούτε γάντια δεν μας έδωσε, πόσο μάλλον ενα ευχαριστώ, για να μήν θίξει την επιτηδευμένη ανικανότητα του μπροστά στα συμφέροντα.

Μα δεν θα ξεχάσω οτι καταφέραμε 4 παιδιά με 1 όχημα να σταματήσουμε ενα μέτωπο 500 μέτρων, να σώσουμε 5 σπίτια και μερικά πρόβατα.. Θα βοηθήσει να μπορέσω να κοιμηθώ όταν θα γυρίζουν οι εικόνες φρίκης στο μυαλό μου.

Μα δεν θα ξεχάσω την όμορφη τραυματιοφορέα που μου συμπαραστάθηκε όταν δεν είχα αναπνοή, τους έμπειρους γιατρούς που πέσαν πάνω μου και μου ξαναδώσαν μέλλον, καθώς και το νοσηλευτικό προσωπικό που ξεχείλιζε απο ανθρωπιά και καλοσύνη.

Σας ευχαριστώ.

Και δεν θα ξεχάσω να λέγομαι ακόμα άνθρωπος και να χρωστάω στη φύση ενα μεγάλο συγνώμη για όλες τις καταστροφές που της έχει προξενήσει το είδος μου.

Η απορία μου είναι οι βίλες που θα χτίσετε θα έχουν νόημα εαν δεν υπάρχει πια πράσινο γύρω σας; Όταν ο αέρας θα μυρίζει στάχτη και θα σου καίει τους πνεύμονες; πώς διάολο θα αναπνέετε εσείς κει πάνω και εμείς εδώ κάτω; πώς περιμένω απο ενα κράτος με στημένες εκλογές και προκάτ κόμματα να δημιουργήσει ενα καλύτερο μέλλον απο τις στάχτες που έχουν γεμίσει τα πνευμόνια μου...

Λίγη στάχτη στα μαλλιά... δολοφόνοι..."

ΥΓ- Και για να μην ξεχνιόμαστε, οι φωτιές δεν έχουν σβήσει ακόμα...

Σχετικό βίντεο από τις πρώτες ώρες της διαμαρτυρίας, στο site του ΣΚΑΙ εδώ.

Σημ: Μέσα σ'όλα, ήταν πάντως ατυχές το λιγότερο, να χρησιμοποιήσει ο σταθμός τμήμα παλαιότερης ραδιοφωνικής του συνέντευξης με τον Ν.Δήμου, για ηχητική κάλυψη του χτεσινού τηλεοπτικού ρεπορτάζ πληροφόρησης (28.08.07) για την συγκέντρωση. Εξήγησε ο ίδιος την αγανάκτησή του για το γεγονός στα σχόλια του doncat), μια που αλλιώθηκε ουσιαστικά η θέση του: "Γιατί ΔΕΝ θα πάω στο Σύνταγμα". To παρόν μπλογκ διεφώνησε εκεί δημοσίως με την τοποθέτησή του, αλλά συμφωνεί απόλυτα στο ότι έχει αναφαίρετο δικαίωμα να την εκφράζει & να την υποστηρίζει, καθώς και κάθε δικαίωμα να μην διαστρεβλώνεται η άποψή του με τμηματική μεταφορά της. Μάθημα προς όλους μας λοιπόν: προσοχή με τα μήντια, καθώς δεν μπορούμε να ξέρουμε πώς θα χρησιμοποιηθούν δηλώσεις μας.