Ακόμα και ο μακρύτερος δρόμος ξεκινάει με το πρώτο βήμα. Πάμε?

Τα παιδιά μου είναι πολύ μικρά για να καταλάβουν πόσο πάτο έχουμε πιάσει. Αυτό βέβαια δεν αποσείει την ευθύνη από πάνω μου, στη γωνία το βλέπω να έρχεται: «Κι εσύ τι έκανες τότε, μαμά?» (έλα μου ντε, έβαζα τσιρότο στο έμφραγμα της ζωής μας μπας και περάσει χωρίς πολλά-πολλά...)

Οι μεγάλοι άνθρωποι εδώ στην πόλη, είναι πολύ παραιτημένοι για να θεωρήσουν ότι κάτι μπορεί να αλλάξει, κι απλώς κουνάνε το κεφάλι τους την ώρα που φιλοσοφούν και πάνε την κουβέντα σε θεωρητικά συμπεράσματα, όσο ακριβή και να είναι...

Οι συνομίληκοί μου είναι το ίδιο φρικαρισμένοι, τρομοκρατημένοι, αηδιασμένοι, εξοργισμένοι, θυμωμένοι με μένα, και πολλοί είναι ήδη παραιτημένοι. Γιατί αυτό που γίνεται, με τραγικό αποκορύφωμα τις τελευταίες μέρες, δεν παλεύεται. Δεν σώζεται, δεν μπορεί να διορθωθεί με τίποτε λιγότερο από πυρηνική έκρηξη και ξαναχτίσιμο της χώρας (με κατοίκους Ελβετούς και πολιτικούς Σουηδούς εννοείται).

Αλλά τότε βλέπω μια φωτογραφία σαν κι αυτήν εδώ, και λυγίζω.

Αισθάνομαι ντροπή, πέραν της ντροπής που νιώθω όλον αυτόν τον καιρό που συμμετέχω σ’αυτό το κατρακύλισμα και το βόλεμα. Ενοχή πέραν της ενοχής που έχω σαν πολίτης με όλα τα αγαθά του κόσμου, που ζω και ξυπνάω όμως μέσα στο γενικό μπάχαλο και στο τέλος το θεωρώ φυσιολογικό και το διαιωνίζω κιόλας, γιατί συμφέρει από όλες τις απόψεις...

Τι να του πω αυτού του ανθρώπου? Ξημερώνει αύριο και μου χτυπάει αυτός ο παππούς την πόρτα μου. Περαστικός, να πιεί λίγο νερό και να φύγει. Τι να του πω?

«Συγνώμη»?

Δεν είναι αρκετή.

«Περάστε, καθίστε, σαν το σπίτι σας»?

Μα έχει σπίτι. Απλώς καμένο ως τα θεμέλια.

«Δείξτε μου ταυτότητα αλλιώς δεν σας ανοίγω»? (εδώ που φτάσαμε...)

Ανθρωπιά είναι αυτή? Ο κόσμος που θέλω να ζήσουν τα παιδιά μου?

Γι’αυτό σας λέω.... Κι αν ακόμη δεν πάτε στη συγκέντρωση αύριο, κι αν ακόμη δεν στείλετε χρήματα ή πράγματα, δεν φιλοξενήσετε ή δεν διευκολύνετε τη ζωή των πληγέντων, τουλάχιστον καθαρίστε τον χώρο σας. Ακόμη κι αν έρθει η φωτιά (ξανά), να μην βρει να περάσει. Και καθαρίστε και του γείτονα, την άλλη φορά μπορεί να το κάνει εκείνος. Αλλά και να μην το κάνει, δεν πειράζει.

Ας είμαστε large χωρίς αντάλλαγμα.

Μπας και μπορέσω να κοιτάξω τον παππού στα μάτια και να μιλήσουμε περί ανέμων και υδάτων κι όχι για προσφυγιά στον επίλογο της ζωής του. Και να έχω τα παιδιά μου να με κυνηγάνε, έτσι και πετάξω έστω και οδοντογλυφίδα κάτω – σε μια τόσο καθαρή κι όμορφη χώρα... Σύντομα.

If you tolerate this (then your children will be next)/ Manic Street Preachers

Φωτογραφία από in.gr