Με τα χρόνια, ο ψυχαναγκασμός να μην ξεχάσω κάτι σημαντικό στις διακοπές, και σαν καλό control freak που είμαι να φρικάρω ψάχνοντάς το απαρηγόρητη, έχει πάρει διαστάσεις τσουναμιού.
Στην αρχή ήταν εκείνα τα χαριτωμένα, που ξέχναγα ας πούμε τα τάδε πέδιλα που ταίριαζαν με το τάδε ντύσιμο, και σπαζόμουν κάποιο βράδυ πριν τη βόλτα. Οπότε την επόμενη φορά, έπαιρνα σχεδόν όλη μου την παπουτσοθήκη μαζί, αφήνοντας μόνο τις φλοκατέ μπότες του après-ski στη ντουλάπα.Μετά ξεχνούσα κάποιο πουλόβερ και το βράδυ στο νησί τουρτούριζα, εκείνη τη λίγη ώρα δλδ μέχρι να βρω φιλόξενα μπράτσα (λέμε τώρα...), οπότε έπαιρνα τούδε και στο εξής κι όλη μου τη γκαρνταρόμπα μαζί (το τι έχω πληρώσει excess weight και τι έχω ακούσει από την παρέα, που φιλοτιμιάζονται και κάνουν τους βαστάζους στην ψωνάρα, δε λέγεται!).
Ακόμη αργότερα ξεκίνησε το πράγμα να μου ξεφεύγει στα πολύ μικρά/ηλίθια κι όμως τόσο χρήσιμα, όπως π.χ. ψαλιδάκι νυχιών, κι αντί να διορθώσω ένα τραυματισμένο στα καλντερίμια άψογα πεντικιουρισμένο ποδοκρινοδαχτυλάκι σε dt, να κάνω μια ώρα με τη λίμα. Συν να χαλάω όλο το πεντικιούρ του ενός ποδιού, άρα να ξεβάφω και το άλλο, άρα να μη μπορώ να βάλω τα παπούτσια που υπολόγιζα, άρα να αλλάζει και το πλάνο ντυσίματος, άρα και το οπλοστάσιο (για το νυχτερινό κυνήγι αλεπούς) κτλ κτλ κτλ (οι άντρες αναγνώστες μπορείτε να διακόψετε την ανάγνωση πλέον, μια που δεν θα μπορείτε να καταλάβετε την απελπισία μου, οι γυναίκες καταλαβαίνετε επακριβώς πιστεύω!).
Η να ξεχνάω –αν είναι δυνατόν!- την οδοντόβουρτσά μου, οπότε να φτάνουμε μεσάνυχτα στον τόπο διακοπών και να τρέχω σε διανυκτερεύοντα φαρμακεία στου διαόλου τον π**** για κάτι απούλητες και μόνες, παμπάλαιες οδοντόβουρτσες, με τρίχες σκίουρου και σκόνη λατομείου πάνω τους...
Οπότε είπα τέρμα, από δω και πέρα μπλοκάκι και σημειώνουμε ευλαβικά. Και ναι μεν δούλεψε το σύστημα, αλλά από τη σιγουριά του ότι αυτή τη φορά τα έχω όλα, στο τέλος δεν το κοίταζα πριν πακετάρω και τα τελευταία κι αυτονόητα πράγματα, κι έτσι την πάτησα πάλι τρεις-τέσσερις φορές. Εφυγα κυρία μες την τρελλή χαρά, αφήνοντας πίσω μου όλα τα δώρα για τους ανθρώπους που θα με φιλοξενούσαν πχ, την επόμενη φορά το κινητό μου, μετά τη φωτογραφική μου μηχανή, το πορτοφόλι μου, τι να πρωτοπώ...
Κι έτσι την μεθμεθμεθ-επόμενη φορά απλώς έβαλα δυό βαλίτσες ανοιχτές στο πάτωμα στο σαλόνι, και κάθε φορά που θυμόμουν κάτι, το πέταγα μέσα. Αυτό βέβαια είχε ως αποτέλεσμα όταν χρειάζομαι κάτι μέχρι να φύγω, από τον φόβο μην το ξεχάσω, να μην το βγάζω απ’τη βαλίτσα, κι έτσι να το ξαναγοράζω... Με αυτόν τον τρόπο ξέχασα μόνο τους φακούς επαφής μου. Πάλι καλά! Βέβαια το να γυρνάω χωρίς γυαλιά σ’όλες τις διακοπές (σιγά μην έβγαινα σαν παρθενογωγείο με τη γυαλούμπα) και να χαιρετάω αγνώστους ή να φτύνω γνωστούς, δεν ήταν ό,τι καλύτερο, τεσπα...
Τα τελευταία χρόνια βέβαια, η θεότητα των ταξιδιών με έχει κάνει να παίρνω κάμψεις κανονικά, καθώς για τιμωρία με έχει επιφορτίσει να φτιάχνω βαλίτσες όχι μόνο για μένα, αλλά για ολόκληρη την οικογένεια, και μάλιστα ΝΑ Τ’ΑΚΟΥΩ ΚΙ ΑΠΟ ΠΑΝΩ αν ξεχάσω τίποτε από τα δικά τους...
Σκέφτηκα προς στιγμήν ν’ανοίξω δέκα βαλίτσες στο σαλόνι για να πετάω μέσα ό,τι θυμάμαι, αλλά δεν χωράει το σαλόνι μας, και δεν έχουμε λεφτά για καινούριο. Οπότε προτιμώ απλώς να βρυχώμαι στις διακοπές μας έτσι και ξεστομίσουν το παραμικρό. Κι ενίοτε να απειλώ ότι θα τους παρατήσω να γυρίσω σπίτι να αράξω μόνη μου (καθόλου άσχημη προοπτική, σας διαβεβαιώ!), κι έτσι μόλις καταλάβουν ότι η τζάμπα δουλάρα που όλους τους συγυρίζει τα έχει πάρει άσχημα, προτιμούν να το ράψουν.
Φέτος πάντως είμαι τόσο παιγμένη απ’όλα, που θα εφαρμόσω το «αυθόρμητο σύστημα». Δλδ την παραμονή, θα αφιερώσω ΜΙΑ ώρα για βαλίτσες. Κι ό,τι προλάβω, πρόλαβα. Ο,τι δεν προλάβω, ας πρόσεχαν. Η θα το αγοράσουμε από κει, ή θα κάνουμε χωρίς αυτό, ή άλλη φορά ο καθένας πακετάρει μόνος του. Ακόμη και το 4-χρόνο.
Το μόνο που θα ήθελα ΠΟΛΥ να πάρω μαζί μου, είναι μερικά από αυτά τα πολύ πρακτικά –καίτοι αστειούλια- γκάτζετς που είδα τις προάλλες στο ΜSN Travel Slideshow. Τέσσερα άπό αυτά είδατε στις αμέσως προηγούμενες φωτος. Ειδικά το.. χέρι του Καραγκιόζη για φωτογραφίες, τους συσσωρευτές ηλιακής ενέργειας για τα ηλεκτρονικά, τον υπεριώδη... μικροβιοκτόνο, το gps trackstick για να ξέρεις ανά πάσα στιγμή πού είσαι και τα stoppers για να μη μπορεί ο αγροίκος μπροστινός σου στο αεροπλάνο να ρίξει το κάθισμά του πίσω πάνω στα πόδια σου όταν θέλει να αράξει (είναι το ίδιο ενοχλητικό και στην business class, believe you me!), θα τα αγόραζα ντουζίνα!
Το πιο ανησυχητικό πάντως είναι ότι ονειρεύομαι ότι με το που θα ξυπνήσω θα μοιάζω με την κυρία στη διαφήμιση, που έρχεται ο κύριος και της σφραγίζει τρία δόντια μες τη βάρκα με νέα, ενδοστοματική αυτόματη γλωσσοεπέμβαση στο πι και φι.
Ελα όλοι μαζί: «Θέλω επειγόοοοντως διακοπέεες»...
ΥΓ- Ακούστηκε στο αεροδρόμιο "Και καλά, τις βαλίτσες της Τουλουμοτύρογλου τις ανεβάσαμε, των άλλων επιβατών πού θα τις βάλουμε?"
