Ηθελα να κλείσω τα posts για την ημέρα των γυναικών με κάποιο φωτογραφικό υλικό και το σχετικό κείμενο. Εψαχνα, έψαχνα, έψαχνα... Κι όσο πιο βαθειά χωνόμουν βάζοντας άσχημες λέξεις στο ψαχτήρι, τόσο πιο πολύ αρρώσταινα. Το τι βρήκα για γυναίκες που έχουν υποστεί βία και συνεχίζουν να ζουν με αυτά τα μαρτύρια, δεν περιγράφεται. Σε πολιτισμένες και μη χώρες. Ανεξαρτήτως ηλικίας, μορφωτικού επιπέδου, οικονομικής επιφάνειας, θρησκεύματος, εθνικότητας, φυλής, χρώματος....
Δεν καταλαβαίνω, ειλικρινά. Πώς γίνεται να ξεκινάμε όλοι μας τη ζωή σαν το πιο αγνό πράγμα, σαν αγγελάκια επί της Γης. Και να καταντάμε εκεί...
Χρόνια Πολλά σε όλες τις ζορισμένες, μειωμένες, κατατρεγμένες, αμόρφωτες, κυνηγημένες, αβοήθητες, βασανισμένες, εξαναγκασμένες στην απόλυτη φτώχεια, εκπορνευμένες, τρομοκρατημένες, χτυπημένες, κατασπαραγμένες, εξαθλιωμένες, αφημένες στο έλεος του Θεού, βιασμένες, πετροβολημένες, απαγχονισμένες, δολοφονημένες αδερφές μου.
Βαρύ το φορτίο μας.
Ενας μαλάκας κόσμος.
Δεν καταλαβαίνω, ειλικρινά. Πώς γίνεται να ξεκινάμε όλοι μας τη ζωή σαν το πιο αγνό πράγμα, σαν αγγελάκια επί της Γης. Και να καταντάμε εκεί...
Χρόνια Πολλά σε όλες τις ζορισμένες, μειωμένες, κατατρεγμένες, αμόρφωτες, κυνηγημένες, αβοήθητες, βασανισμένες, εξαναγκασμένες στην απόλυτη φτώχεια, εκπορνευμένες, τρομοκρατημένες, χτυπημένες, κατασπαραγμένες, εξαθλιωμένες, αφημένες στο έλεος του Θεού, βιασμένες, πετροβολημένες, απαγχονισμένες, δολοφονημένες αδερφές μου.
Βαρύ το φορτίο μας.
Ενας μαλάκας κόσμος.
