Aν εισακουγόμουν για μία και μοναδική φορά στη ζωή μου ξημερώματα σήμερα, θα ήθελα να αναστηθούν για λίγο οι νεκροί μας.
Να τους δούμε, να κλάψουμε για την απουσία, για την αγάπη που έσβησε όλους τους θυμούς και τους πόνους, και να μιλήσουμε.
ΠΟΛΥ.
Και μόλις κλείσει η παρένθεση (όχι, το να μείνουν δεν θα έπαιζε), να δέσουμε εμείς οι ίδιοι τις άκρες που είχαμε αφήσει λυτές μαζί τους, με όμορφο κόμπο. Που να στηρίζει, χωρίς πια να χρειάζεται να ελέγχουμε κάθε τρεις και λίγο ότι είναι εκεί δεμένος.
Και να μπορούμε να συνεχίσουμε πιο δυνατοί.
Οχι πια μόνο ό,τι έγινε, έγινε, μα και ό,τι ήταν να ειπωθεί, έστω και αργά, έστω κι έτσι, επιτέλους ειπώθηκε.
Σ’αγαπώ.
Γιατί έτσι.
Τι καλά που θα ήταν...
Α, να το κλείσω και λίγο εύθυμα, τι μου χρωστάτε κι εσείς... Καλό ξημέρωμα σε όλους. Ας σκύψουμε λίγο μέσα μας, μάλλον μας περιμένει η αγάπη τους εκεί.
There Must Be an Angel / Eurythmics
