Και λέω 1949, τη χρονιά δλδ που ο Μao Zedong ανακύρηξε το κράτος "Λαική Δημοκρατία της Κίνας". Και λες και σταμάτησαν τα ρολόγια, σε πείσμα όλων των κοσμοϊστορικών αλλαγών που υποστήκαμε οι υπόλοιποι. Στεγανοποιήθηκε ένας ολόκληρος λαός, με manual τόσο σφιχτοδεμένο, που καθόρισε και καθορίζει ακόμη μέχρι τον αριθμό των απογόνων, του εξής ένα και μοναδικού-για να μην γίνει κοσμοπλημμύρα και πεινάσουν θα μου πείτε... Κι εξακολουθεί να ορίζει την Ιστορία, την Εσωτερική και την Εξωτερική Πολιτική της χώρας με μυαλά του '40 και λίγο πιο σύγχρονες πρακτικές πολέμου. Σιωπηλού μάλιστα.
Σχεδόν 60 χρόνια πριν βέβαια, η έννοια "Πόλεμος" δεν ήταν αυτό το χρονικά πολύ μακρυνό... νταβαντούρι που έχουμε στο μυαλό μας σήμερα. Είναι περίεργο, καθησυχαστικό αλλά και αλαζονικό να είμαστε μια γενιά που δεν έχει ζήσει πόλεμο στο πετσί της. Η μόνη μας επαφή με την στυγερή πραγματικότητα του πεδίου μάχης και των απωλειών σε ζωές, περιουσίες, δομές και αξίες, είναι οι ανατριχίλες μας όταν διηγιόταν ο παππούς ιστορίες από το μέτωπο, η γιαγιά από την Κατοχή, άντε μερικά ντοκυμαντέρ και κατόπιν εκ του ασφαλούς τα δικά μας ψαξίματα και διαβάσματα (εάν κι εφ'όσον), μπας και ξεστραβωθούμε...
Προσθέτοντας τώρα το πόσο κλεισμένοι στη γυάλα μας βρισκόμαστε σε σχέση με το τι συμβαίνει στον υπόλοιπο πλανήτη, είναι λογικό κι αναμενόμενο το ότι δεν έχουμε βγει ακόμη στους δρόμους για όλα αυτά που συμβαίνουν σε κράτη που ναι μεν δεν βρίσκονται φανερά σε εμπόλεμη κατάσταση, αλλά βράζουν στο εσωτερικό τους και διατηρούν το regime του: "Γράφω Ιστορία στα Μέτρα μου. Οποιος Εχει Αντίρρηση να Περάσει να τον Γνωρίσουμε Από Κοντά".
(Θα μου πεις, κουραστήκαμε, βγαίνουμε στους δρόμους για την Παιδεία και το Ασφαλιστικό, κουρασμένοι άνθρωποι είμαστε, τι να πρωτοπρολάβουμε... Αν έφερνε κι αποτέλεσμα η γκαρίκλα δια περιπάτου επί της Αμαλίας, τι καλά που θα ήταν!)
Με αφορμή λοιπόν τους Ολυμπιακούς στην Κίνα, που της δώσαμε και τη φλόγα τρομάρα μας, όλο και περισσότερος κόσμος μαθαίνει το τι τραβάν οι πολίτες και οι σχετικές τους ελευθερίες. Αυτό μόνο σε καλό μπορεί να βγει, άσχετα αν οι μηχανισμοί λογοκρισίας τους βρίσκονται στο απόλυτο ντελίριο. Ηδη το site του BBC News στα αγγλικά απελευθερώθηκε πλήρως (όχι όμως και στα κινέζικα). Εννοείται πως η κινεζική κυβέρνηση αρνείται πως είχε ποτέ μπλοκάρει την κίνηση προς την ιστοσελίδα αυτή, καθώς και την πρόσβαση σε άλλες δυτικές ιστοσελίδες ενημέρωσης (από gοogle και yahoo μέχρι YouTube και ιστοσελίδες εφημερίδων). Δείτε νεότερα: guardian.co.uk.
Κάτι είναι κι αυτό θα μου πείτε, να μπορεί η πλειονότητα των Κινέζων χρηστών του διαδίκτυου να μάθει έστω και στ'αγγλικά τι γίνεται, ακόμη και σε σχέση με το Θιβέτ που το έχει φάει η επιμελής κρατική προπαγάνδα (φυσικά υπάρχουν και τα τσακάλια του διαδίκτυου που μάθαιναν τα πάντα κρύβοντας τις διευθύνσεις τους, αλλά το μήνυμα χανόταν μέχρι να διαδοθεί σε ευρύτερη βάση) .
Το ζουμί της υπόθεσης όμως δεν είναι τόσο η λογοκρισία και η θηριώδης προσπάθεια αποκλεισμού βασικών ελευθεριών του Λόγου και της Εκφρασης, μια και στο παγκόσμιο χωριό τίποτε δεν θα μπορεί να παραμείνει "αποστειρωμένο" για πολλά χρόνια ακόμη, όσο κι αν το θέλουν και προσπαθούν την στεγανοποίηση δικτατορίες ολόκληρες.
Το τεράστιο θέμα είναι κατά πρώτον ότι η μεγαλύτερη αγορά διαδικτυακών χρηστών θα είναι εντός του άμεσου μέλλοντος η κινεζική κι όχι η αμερικάνικη. Στις ΗΠΑ η αγορά των 215 εκατομμυρίων χρηστών είναι ήδη κορεσμένη, με 71% του πληθυσμού να είναι online. Στην Κίνα, μόνο το 15% του πληθυσμού είναι συνδεδεμένοι, αλλά αυτό θα αλλάξει. Θα φαντάζεστε πιστεύω πώς θα παίζουν στα μάτια των άμεσα εμπλεκόμενων σηματάκια με δολλάρια!
Οπότε κάντε τους πολλαπλασιασμούς σας και αναλογιστείτε τι πρόκειται να συμβεί στην χώρα με την πιο ραγδαία οικονομική ανάπτυξη. Τη χώρα που κρατάει κιόλας την Αμερική από τα μπαλλάκια, αφού έχει ρίξει γερό χρήμα στα αμερικάνικα ομόλογα, και τον κόσμο όλο, μια που έχει κατακλύσει τις αγορές με τα προιόντα που φτιάχνονται επί του εδάφους της. Λέτε ν'αφήσει τέτοια ευκαιρία να πάει χαμένη?
Οχι φυσικά.
Η περίπτωσή της είναι η σχίζα του σύγχρονου κόσμου: δεν υπάρχει πλέον μάχη εξουσίας-ιδεολογίας (η ιδεολογία πέθανε), καπιταλισμού-κομμουνισμού (ο κομμουνισμός σερβίρει κόλλυβα), ή ακόμη και πολιτικής-οικονομίας (τά'χουν κάνει πλακάκια και η οικονομία σερβίρει και χριστόψωμα). Από ειρωνία στη χώρα αυτή επιβιώνουν ακόμη το δυτικόμορφο φάντασμα της δημοκρατίας (ντυμένο με Prada) και το μουμιοποιημένο πτώμα της απολυταρχίας (τους έχει περονιάσει τα κόκκαλα), ίσα-ίσα για να περιπλέξουν το θέμα μας.
Κι έτσι έχουμε μια καπιταλιστική οικονομία που την τρέχει μια απολυταρχική πολιτική, αφιονίζοντας όσο αντέχει ακόμη τον κόσμο της με ιδεολογία, ενώ ταυτόχρονα τον ταίζει κατανάλωση...
Κι εδώ είναι το δεύτερο σκέλος του θέματός μας, το πώς θα προσπαθήσει να ελέγξει και να καρπωθεί αυτή την τεράστια αγορά, χωρίς να παραχωρήσει ουσιαστικά τα ηνία σε κανέναν άλλον πέραν του επίσημου κράτους. Κι αυτό σημαίνει ότι για όσο διαρκεί η επιτυχία του εγχειρήματος, θα μπορεί το καθεστώς να κάνει ό,τι γουστάρει στους πολίτες (δικούς, ξένους, γείτονες, όλους τέλος πάντων...)
Ο κλήρος λοιπόν πέφτει σε μας τους υπόλοιπους (που παραπαίουμε σε ένα κάρο γκρίζα σημεία είναι η αλήθεια, τυφλωμένοι σαν λαγοί στα προβόλια μιας εξέλιξης που δεν είναι για το καλό μας, παρά μόνο για το καλό κάποιων πορτοφολιών και μόνο), να κάνουμε κάποιες κινήσεις σαν νοήμονα πολιτικά όντα κι όχι σαν σερνόμενα από τη μύτη βολεμένα παχύδερμα. Καταναλώνουμε με αυτιστικό τρόπο όλο και περισσότερα κινέζικα, λουζόμαστε τους ηλίθιους οικονομικούς χειρισμούς της κυβέρνησης Μπους (προσπαθεί να τους ανακόψει τη φόρα κόβοντάς τους το πετρέλαιο από το Ιράκ ο άχρηστος, ενώ καιγόμαστε ολόκληροι), ας δώσουμε τουλάχιστον κάποιο περιποιημένο πλήγμα στη δημόσια εικόνα του κράτους-κουρδιστό σενιαρισμένο ρομπότ:
Το μποϋκοτάζ των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου θα ήταν μια καλή αρχή.
Με τη μόνη μου προσωπική στεναχώρια τον κόπο των αθλητών και των προπονητών τους (δεν είναι εύκολο 4 χρόνια να προετοιμάζεσαι/ντοπάρεσαι σαν τον είλωτα), τις χαμένες θέσεις εργασίας που εμφανίζονται σε κάθε χώρα που αναλαμβάνει τους αγώνες, και τα όποια έργα γίνονται για το κοινό καλό (και όλες οι άλλες χώρες τα εκμεταλλεύονται μετά, εκτός από εμάς που τα αφήνουμε να σαπίζουν ανενόχλητα).
Το θέμα είναι ανεξάντλητο, σίγουρα θα πούμε περισσότερα όσο πλησιάζει ο καιρός.
(Φωτο από Nancy Burson, «Big Brother (Stalin, Mussolini, Mao, Hitler, Khomeini», 1983)
