Κυκλώνας στην Μιανμάρ, σεισμός στην Κίνα, χιλιάδες νεκροί και αγνούμενοι, παιδιά ειδικά... Σήμερα τα ξημερώματα το BBC World έδειξε φωτογραφίες από νεκρά παιδιά στην Κίνα και δεν άντεξα πάνω από 2 δευτερόλεπτα. Τόσο μου πήρε να σταματήσω το ντύσιμο, να βουτήξω το τηλεκοντρόλ και να αλλάξω κανάλι.
Ναι, είμαι τόσο ζώον που αντί να έχω την δύναμη ψυχής να πάω να κάνω κάτι γι'αυτά (Να ενταχτώ σε κάποια ομάδα βοήθειας? Να οργανώσω έστω σε κλίμακα γειτονιάς μικρό έρανο? Να πάω στο σχολείο των παιδιών μου και να οργανώσουμε με τις δασκάλες κάποιο είδος μαθήματος, πώς να μάθουν να βοηθούν και να συντρέχουν τα παιδιά μας? Να κάτσω να φρικάρω και να υποσχεθώ στον εαυτό μου ότι δεν θα ξαναμαλώσω τα παιδιά μου γιατί η ζωή ειναι μικρή και πολύτιμη?), ε, όχι, άλλαξα απλώς κανάλι.
Ξεροκατάπια, αναλογίστηκα την οδύνη τόσων ανθρώπων, σκέφτηκα πόσο με είχε ενοχλήσει εκείνο το περίφημο του Live Aid "tonight thank God it's them instead of you", γιατί είναι τόσο μα τόσο αληθινό... και συνέχισα να ντύνομαι για την πραγματική μου ζωή που με περίμενε "αδυσώπητη" έξω από την πόρτα.
Η ζωή είναι ένα ανέκδοτο. Πολύ κακά διατυπωμένο μάλιστα.
Ναι, είμαι τόσο ζώον που αντί να έχω την δύναμη ψυχής να πάω να κάνω κάτι γι'αυτά (Να ενταχτώ σε κάποια ομάδα βοήθειας? Να οργανώσω έστω σε κλίμακα γειτονιάς μικρό έρανο? Να πάω στο σχολείο των παιδιών μου και να οργανώσουμε με τις δασκάλες κάποιο είδος μαθήματος, πώς να μάθουν να βοηθούν και να συντρέχουν τα παιδιά μας? Να κάτσω να φρικάρω και να υποσχεθώ στον εαυτό μου ότι δεν θα ξαναμαλώσω τα παιδιά μου γιατί η ζωή ειναι μικρή και πολύτιμη?), ε, όχι, άλλαξα απλώς κανάλι.
Ξεροκατάπια, αναλογίστηκα την οδύνη τόσων ανθρώπων, σκέφτηκα πόσο με είχε ενοχλήσει εκείνο το περίφημο του Live Aid "tonight thank God it's them instead of you", γιατί είναι τόσο μα τόσο αληθινό... και συνέχισα να ντύνομαι για την πραγματική μου ζωή που με περίμενε "αδυσώπητη" έξω από την πόρτα.
Η ζωή είναι ένα ανέκδοτο. Πολύ κακά διατυπωμένο μάλιστα.
