Bad Grooming Habits, Coz Too Buzy Helping the World?

Ιδού και οι φωτογραφίες που έκαναν το μεγάλο buzz: Ο πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας, Paul Wolfowitz, που από grooming habits δεν είναι και ό,τι καλύτερο (έχει κινηματογραφηθεί π.χ. στο Fahrenheit 9/11 να φτύνει την χτένα του πριν στρώσει μαλλί για μια τηλεοπτική εμφάνιση), κατά την επίσκεψή του σε τουρκικό τζαμί, απεκάλυψε με το που έβγαλε τα παπούτσια του τις τρύπιες κάλτσες του. Αστειεύτηκε κιόλας παρομοιάζοντάς τες με την τρύπα στην τουρκική οικονομία (αχαχα, σε καλό σου, γελάσαμε πάλι!). Καλά, τους την είχε ήδη πει, ότι αν θέλει η Τουρκία να τα ξαναφτιάξει με την Αμερική, καλό θα ήταν να παραδεχτεί το λάθος της που δεν άφησε να χρησιμοποιηθεί το έδαφός της για την επέμβαση στο Ιράκ. Βρε τον χωρατατζή! Μετά πάντως όλα οκ, συγχαρητήρια για την οικονομία της και τι καλά που θα είστε όλοι αγαπημένοι στην Ε.Ε. Ουφ, τι να κάνουμε, δεν είναι τα δυνατά του σημεία αυτά.

Το θέμα είναι το τι ακριβώς έκανε / κάνει στις θέσεις στις οποίες έχει βρεθεί / βρίσκεται, και δη στην κορυφή τώρα της World Bank, με τις αλλαγές που χρειάζεται να γίνουν (π.χ. επιχορηγήσεις αντί δάνεια, περικοπές διοικητικών εξόδων, έμφαση στον εκδημοκρατισμό, το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε...). Γιατί με το θέμα της εισβολής στο Αφγανιστάν το '01 και μετά στο Ιράκ το '03, η συμμετοχή του ως Deputy Secretary of Defense φαίνεται πως εξαντλήθηκε στο αντιδρούμε στην 9/11 με το να "μπουκάρουμε" για κάτι εφικτό λέει, ως αναίμακτη χειρουργική επέμβαση λέει, και από χειρισμό για πολιτική ανοικοδόμηση μετά, ΤΟ μπάχαλο... Περισσότερα για εισαγωγή, στην καλή μας Wiki.

Φούντωσα!

Κορεσμός κι Επιστροφή στα Ουσιαστικά...

Ηow You Remind Me / Nickelback

Είχα διαβάσει πριν μέρες το άρθρο «Η τύφλα και οι κάμερες» του Π. Μανδραβέλη (Καθημερινή, 16.01.07) και τριγύριζε στο μυαλό μου. Μιλάει για το «νέο φετίχ της ελληνικής κοινωνίας, (την) προστασία της ιδιωτικής ζωής» με τις κάθε είδους κάμερες σε δημόσιους χώρους (ΕΛ.ΑΣ, τηλεοπτικών σταθμών), και το επακόλουθο ("επίπλαστο") δίλημμα «Ελευθερία ή Ασφάλεια? Δικαιώματα ή Συλλήψεις?».

«... όλες οι αποφάσεις των Αρχών (ανεξάρτητων και δικαστικών) μοιάζουν να ψάχνουν να βρουν τη συνταγή του «ολίγον έγκυος»: οι κάμερες πρέπει να υπάρχουν αλλά όχι και να βλέπουν, να μπορούν να καταγράφουν τρομοκράτες, αλλά όχι νομοταγείς...»

«... η προηγούμενη κυβέρνηση προχώρησε σε περαιτέρω «προστασία της ιδιωτικής μας ζωής». Απαγόρευσε με νόμο (ο οποίος φυσικά δεν εφαρμόζεται) την φωτογράφιση ατόμου σε δημόσιο χώρο χωρίς προηγούμενη γραπτή άδειά του! Οι φωτορεπόρτερ δηλαδή που απαθανατίζουν διαδηλώσεις είναι τυπικώς παράνομοι, αφού εκ των πραγμάτων δεν μπορούν να ζητήσουν τη γραπτή άδεια από τους 400-500 που καθ’ εκάστην κλείνουν το κέντρο της Αθήνας».

Ετσι ακριβώς είναι. Θέλουμε τις κάμερες για να εκτίθενται οι άλλοι, κι όχι εμείς φυσικά. Εκτός αν... Μα φυσικά! Εκτός αν μιλάμε για την εθνική μας σχιζοφρένεια (και λέω «εθνική» για να το περιορίσω, μην ανοίξω τώρα την κουβέντα για επίπεδο ατομικό-συνολικό ή τα άλλα κράτη-πρώτους διδάξαντες, ξημερώσαμε).

Βλέπουμε κάμερα που λέτε κι αρχίζουμε την επίθεση: «Τι θες τώρα εσύ εδώ από μένα και μην τολμήσεις να με πάρεις!» κτλ, όταν απ'την άλλη χαζεύουμε όλα τα realities του πλανήτη. Θέλουμε να είμαστε ανώνυμοι, από ευπρέπεια, ευκολία ή κρύψιμο, αλλά κάνουμε «κρα» να μας φωτογραφίσουν δίπλα σε λογής-λογής celebrities. Θέλουμε να υπάρχουν κάμερες να πιάνουν τους κακοποιούς, αλλά για δείτε τι ωραία έκατσε εκείνη η φάση με τον σύζυγο, που του έστειλαν το πρόστιμο της τροχαίας σπίτι με τη φωτο-απόδειξη για την παράβαση, και συνειδητοποίησε η σύζυγος πως της τα φορούσε... Ναι, υπάρχουν και οι άνθρωποι που κρατούν αμιγή θέση στις κάμερες («ΟΧΙ!») και δεν καταναλώνουν ματιές απο κλειδαρότρυπες, αλλά τείνουν να εκλείψουν φοβάμαι πως.


Δικαίως το ρωτά ο Π.Μ: «Το ερώτημα όμως είναι ποιο δικαίωμα παραβιάζεται από τις κάμερες σε δρόμους και πλατείες; Πώς μπορεί να υπάρχει ιδιωτική ζωή σε δημόσιους χώρους;»

Ελα μου ντε! Και να προσθέσω, ποιός μπορεί να υπερασπιστεί την όποια ανάγκη αισθάνεται κάποιος, να πάει στη δουλειά ή τη διασκέδασή του, χωρίς να καταγραφεί σε κάποιο φιλμ? Ακόμη και στο νοσοκομείο που μπορεί να έχεις βγει για ένα τσιγάρο, σε μικρό διάλειμμα για να μην αποτρελλαθείς, με τον άνθρωπό σου σε κρίσιμη κατάσταση και να πρέπει να δεις τι θα κάνεις, μπορεί κάλλιστα να σου έρθει ο δημοσιογράφος με την κάμερα και το μικρόφωνο (και την κατά πάσα πιθανότητα πληρωμένη ανοχή των φυλάκων). Για συνέντευξη για την απεργία των γιατρών στην καλύτερη, ή για το αν είδες ως αυτόπτης την τάδε ανθυπο-επώνυμη που μπήκε για λιποαναρρόφηση στη χειρότερη... Το προαύλιο του Δημόσιου Νοσοκομείου, ή το πεζοδρόμιό του, δεν είναι Δημόσιος χώρος? Ο πόνος σου όμως είναι κι αυτός δημόσιος, να στον πατήσουν για να βγάλεις άλλο ζητούμενο?


Συμφωνώ απολύτως, μα τόσο απολύτως που δεν πάει άλλο, ότι:

«Το ζήτημα είναι ότι η εικόνα ενός δημόσιου χώρου είναι δημόσια περιουσία και καθένας μπορεί να την οικειοποιηθεί. Είτε εμπεριέχει πρόσωπα είτε όχι. Με άλλα λόγια οποιοσδήποτε μπορεί να φωτογραφίσει, να κινηματογραφήσει ή ακόμη και να ζωγραφίσει την Πλατεία Συντάγματος, χωρίς το άγχος ότι κάποιου την ιδιωτική ζωή παραβιάζει.

Δεν νοείται ιδιωτικότητα σε δημόσιο χώρο. Αν κάποιος θέλει να προστατεύσει την ιδιωτική του ζωή, ή φοβάται το αυτοκίνητα μένει σπίτι του, όπου και η προστασία πρέπει να είναι απόλυτη και αυτοκίνητα δεν κυκλοφορούν. Ετσι κι αλλιώς κάθε φορά που ξεμυτίζουμε σε δημόσιο χώρο κάνουμε μια αυτόματη σύμβαση: Παραχωρούμε το δικαίωμα της ιδιωτικότητάς μας, διότι κατ’ αρχήν οι άλλοι άνθρωποι μάτια έχουν και βλέπουν και κατά δεύτερον μπορεί να κρατούν και κάμερες.»

Ετσι είναι. Μας αρέσει δε μας αρέσει, πριν κινδυνεύαμε από τα περίεργα μάτια με τα μεγάλα στόματα, τώρα έχουμε «καθήσει», ευχαρίστως κιόλας, στην εισβολή των μήντια στη ζωή μας. Welcome Δολλάριο! Τα μάτια-περισκόπια με τα στόματα-οχετούς. Εμ, αφού καταναλώνουμε (ποιός κάθεται σπίτι και δουλεύει ή νοικοκυρεύει, ή γυρνάει πτώμα / χώμα / τούρμπο και δεν βάζει λίγο tv?), από ολίγον και ελαφρώς, έως σαπίσματος κι αποκοιμίσματος, αυτή είναι η απόλυτα προβλέψιμη εξέλιξη των πραγμάτων: «ΔΩΣΕ!». Σε τι μεταφράζεται αυτό? «ΟΚ, ΤΡΑΒΑΩ!» και «ΝΑ, ΠΑΡΕ!»


Ομως υπάρχει το βασικό πρόβλημα που λέγαμε: όταν δε θέλεις. (Κι άντε, μην πούμε τώρα για τον Τρίτο κόσμο και μέχρι τους τουρίστες που βγάζουν ανελέητα φωτογραφίες, θέλουν δε θέλουν οι άνθρωποι-θέματα. Πίσω στα δικά μας). Ειδικά λοιπόν σε μια μεγάλη πόλη, οι πιθανότητες να περάσεις απαρατήρητος και να κινηθείς με το μικρό σου καβουκάκι χωρίς να σε πάρει πρέφα κανείς είναι μεγάλες. Οπότε no issue.

Οταν όμως στην πέφτουν (ακόμη κι αν δεν είσαι εσυ ο άμεσος στόχος) και ρητώς εκφράζεις την επιθυμία σου στο συνεργείο να μην σε τραβήξουν, ακόμη-ακόμη μετακινείσαι ή αλλάζεις πρόγραμμα ώστε να βρίσκεσαι εκτός πλάνου, αλλά τελικά (παρ’όλο που τράβηξαν τα πλάνα τους ξανά), στο τελικό μοντάζ βρίσκεσαι μέσα, εκεί τίθεται θέμα. Μεγάλο.


Ακόμη χειρότερα? Αμέσως: να αγνοείς παντελώς το ότι βιντεοσκοπείσαι εκείνη τη στιγμή. Οπως όταν κάνεις για παράδειγμα μπάνιο στην παραλία, τυχαίνει επίσης να είσαι ένα όμορφο πιπίνι, και ξαφνικά ο ποπός σου φιγουράρει στα κεντρικά δελτία ειδήσεων (του καναλιού του Ταύρου π.χ.) ως οπτικοποίηση του καυτού θέματος: «Ολοι θάλασσα, αποστομωτική απάντηση στον Καύσωνα νούμερο 56 για φέτος».

Η, πάει ακόμη πιο κάτω (τι νομίζατε!), να σε παίρνουν με το κινητό: η απόλυτη λαίλαπα της κατάργησης της οποιασδήποτε έννοιας της προσωπικής σου αξιοπρέπειας και του κοινωνικά «ανέγγιχτου», από τους αυτοσχέδιους paparazzi. Δεν ιδιωτεύεις όταν βρίσκεσαι εκτός σπιτιού σου, δεν κυκλοφορείς ινγκόγκνιτο, αλλά... Αλλά.


Ο πάσα εις με ένα κινητό στο χέρι, μπορεί να σε απαθανατίσει οποιαδήποτε ώρα της ημέρας, σε οποιαδήποτε ασχολία σου, από μακρυά κιόλας. Κι ύστερα να χρησιμοποιήσει την εικόνα αυτή όπως γουστάρει. Να σε στείλει ωμό, σενιάν ή να σε καλοψήσει και να σε εντάξει σε δικό του project, από «Κοίτα με πόσες/πόσους κοιμήθηκα» μέχρι να σε επεξεργαστεί με το κατάλληλο μοντάζ για hard-core στο διαδίκτυο...

Ναι, υπάρχουν φυσικά οι διαβαθμίσεις σε όλο αυτό, από τα κινητά που τραβούν βιασμούς μαθητριών (και όχι μόνον), μέχρι καλοστημένα, αμιγώς εθελοντικά ή οικειοθελή (σόλο ή «μια ωραία παρέα είμαστε») sessions που στέλνονται από κινητό σε κινητό σε χρόνο dt. O tempora o mores!

Εχει αντίτιμο λοιπόν αυτή η ευκολία καταγραφής της εικόνας, της συμπεριφοράς και σε τελική ανάλυση του εαυτού μας, στο συγκεκριμένο σημείο στον χώρο και το χρόνο. Κι έρχεται σε μας το μπαλλάκι να ξεκολλήσουμε από το «Οχι εμένα ή/και όχι τώρα». Γιατί κάποια στιγμή είναι στατιστικά βέβαιο πως κάποιος θα μας πιάσει με την κάμερά του. Εάν δεν έχουμε πρόβλημα, όλα καλά. Αν έχουμε όμως?


Το θέμα είναι να μπορέσουμε από μόνοι μας ως συμπεριφορές να μην συνεχίσουμε την ενίσχυση του φαινομένου αυτής τη στιγμής. Παλιά υπήρχε η γειτονιά για εκτόνωση: ποιός μπήκε, ποιός βγήκε, ποιός τα έφτιαξε και ποιός πηδάει ποιόν (θυμάστε την Αννα Παναγιωτοπούλου να τραγουδάει «Οοοολα, θέλω να τα ξέρω όοολα, όχι επειδή’μαι κουτσομπόοολα, δεν το κάνω από κακό, θέλω νά’χω υλικό, κι ας μου τρώει η περιέργεια τη σόοολα!»). Είμασταν καλυμένοι. Γνωρίζοντας, καθορίζαμε την ταυτότητα αναλόγως πλαισίου, μεγαλώναμε και αυτοπραγματωνόμασταν με βάση κάποιες κοινωνικές σταθερές και συγκεκριμένο modus vivandi εντός των ορίων μας.

Το τι συμβαίνει όμως αυτή τη στιγμή, σαν υποκατάστατο αυτής της εκτόνωσης, είναι μια γιγάντωση της ικανοποίησής της προς πάσα κατεύθυνση και με χαώδη τρόπο. Η ανάγκη προφανώς υπάρχει, δεν θα υπήρχε τόση προσφορά αλλιώς. Πλέον όμως πάσχουμε από τσουνάμι τύπου: «ποιός / τι / πού / πότε» υπερ-προσφοράς. (Στο «γιατί» πάσχουμε βεβαίως, αλλά αυτό είναι άλλο τεράστιο θέμα... Ποιός το είχε πει «τα μεγάλα μυαλά μιλούν για ιδέες, τα μεσαία για πράξεις και τα μικρά για τον διπλανό τους?» Ε, αυτό! Η ενασχόληση με το context είναι εύκολη, στο content κολλάμε χοντρά.)

Τι κάνουμε λοιπόν για να σταματήσει το φαινόμενο? Ε, ας μην βλέπουμε ή καταναλώνουμε πια προϊόντα μη-απόλυτα-ηθελημένης έκθεσης των άλλων στο φακό (τέρμα δλδ για αρχή όλα τα ΜΜΕ-κουτσομπολιά, κοσμικά και σαβούρα) και να δώσουμε το μήνυμα ότι μπουκώσαμε! Οτι δεν πάει άλλο με τα κάθε τύπου reality shows. Να μηδενίσουμε τα μηχανάκια.

Αλλά πολύ φοβάμαι ότι έτσι όπως πηγαίνουμε, όλο και περισσότερο βρακί, σάρκα, αίμα και ξέσκισμα θα χρειαζόμαστε απλά για να εντυπωσιαστούμε, όχι να συγκλονιστούμε κιόλας! Απ’ό,τι βλέπω, δεν θα σταματήσει πουθενά αυτό. Η αντίσταση είναι δύσκολη. Οι ζωές μας περιπλέκονται ολοένα και περισσότερο, και η αποσυμπίεσή μας καταντά η όλο και μεγαλύτερη έκθεσή μας στην κατανάλωση εικόνων. Ακριτα, αβίαστα, αβασάνιστα («στον χώρο σας σε λίγην ώρα...» - πικρό γελάκι!). Ο καναπές αποχαυνώνει διαρκώς... «Ιmpress me ντε! Πληρώνω αθωότητα για να βρίσκομαι στο Τσίρκο (τσίρκουλο, τεσπα...). Ακόμη είμαι στα καθίσματα, και πριν μπω αρένα κι εγώ, θέλω τουλάχιστον να πάρω my money’s worth». Φτου μου!


Λυπάμαι που βλέπω σαν το μόνο που θα μας σώσει (τονίζω το: αφ'ης στιγμής δεν μπορεί να εφαρμοστεί πρακτικά η σχετική νομοθεσία και να ξεμπερδεύουμε), την φιλμογράφηση όλων μας. Ανεξαιρέτως. Καλά, παιδιά κι αναξιοπαθούντες εξαιρούνται προφανώς. Να είμαστε όλοι λοιπόν «ανεβασμένοι» σε όλα τα μήντια του πλανήτη, ταυτόχρονα. Να συνυπάρχουμε σε διάφορα αρχεία κι εκπομπές, ώστε να φαίνεται π.χ. μία γυναίκα (μητέρα, σύζυγος, εργαζόμενη) σε πρόγραμμα μαγειρικής, σε διαφήμιση αυτοκινήτου, κορίτσι κεντρικής σελίδας με φωτομοντάζ, συνεντευξιαζόμενη για το φαινόμενο του θερμοκηπίου, κομπάρσος σε διαστημική ταινία, σταρ σε πορνό και κοινό σε talk-show. Οχι για να κρασάρει το οποιοδήποτε σύστημα των ΜΜΕ, αλλά για να μην έχει πλέον καμμία σημασία ποιός θα φαίνεται πού. Συμπίεση στον χαμηλότερο κοινό παρονομαστή: όλοι στη φόρα. Κορεσμός!

Να γυρίσουμε μετά στα basics, τα ουσιαστικά. Να ξαναεκτιμήσουμε τον άνθρωπο ως ζωντανή σάρκα, πνεύμα και υπόσταση, όχι σαν εικόνα-ταπετσαρία ή «γέμισμα». Κι άσε να δούμε πόση επάνδρωση κι ανθρωποώρες θα χρειάζονται οι απανταχού αστυνομίες, να χειριστούν όλο αυτόν τον όγκο. Να αρχειοθετήσουν, να ψάξουν σε όλο το χαμό, να βγάλουν συμπεράσματα... Να ασχοληθούν με το αληθινά χρήσιμο της κάμερας. Αντε και οι κάμερες στις Τέχνες. Οχι όμως αυτό το μπάχαλο. Να το αρνούμαστε. Να μας περάσει επιτέλους κι εμάς η εικονολατρεία κι η εικονοφοβία, να πάψουμε να ασχολούμαστε με την «ιδιωτικότητα» της «ιδιωτικής» μας ζωής.


(Ποιά ιδιωτική μωρέ, και μες το σπίτι μας ξέρουν τι ψωνίζουμε, βλέπουμε, καταναλώνουμε, μέχρι πώς το κάνουμε ξέρουν, κι αν δεν το ξέρουν εξάγουν.. ασφαλή συμπεράσματα ανά γκρουπς, τι λέμε τώρα! Ετσι και χρησιμοποιούμε το διαδίκτυο δε...! Και μάλιστα αυτές οι έρευνες μοσχοπουλιούνται και φτάνουν σε απίθανους αποδέκτες. Αυτά μας μάραναν τώρα? Please! Ας ωριμάσουμε επιτέλους! Ας υπενθυμίσουμε στον εαυτό μας τι παίζει πραγματικά και ας αναλάβουμε την ευθύνη μας, καιρός είναι.)

Sex with Your Hands...

Αρτι αλιευθέν από το νέτι, μια μικρή απόδειξη του πώς ο εγκέφαλος ρίχνει τρία κιλά νόημα στο κάθε τι που βλέπει, ακόμη και σ'ένα αθώο παιχνιδάκι όπως τις σκιές στον τοίχο... Αντε, με πολλές καλημέρες, μια που τον τελευταίο καιρό σας έπρηξα με τα σοβαρά μου! :)

Sleeping With The Enemy?

Unbelievable / EMF

Life goes on in mysterious ways… Οταν έγραψα το post για τον Τ. Θεοδωρόπουλο (12.01.07), που πέρναγε την πλειονότητα των bloggers από συμπληγάδες κατηγοριών σοβαροφάνειας ενώ στην ουσία, όπως υποστήριζε, η μπλογκόσφαιρα βρίθει ανούσιων και υπερφίαλων blogs, δεν είχα ιδέα ότι θα μου δινόταν η ευκαιρία να συζητήσουμε και να πέσουν και οι σχετικές διευκρινήσεις.

Να ένα αναπάντεχο καλό του internet: ποτέ όσο σήμερα δεν είχαμε την ευκαιρία να έρθουμε σε επαφή με τόσους διαφορετικούς ανθρώπους, τόσων διαφορετικών backgrounds, ιδεολογιών, αντιλήψεων και κοσμοθεωριών, να μιλήσουμε άμεσα για διάφορα θέματα, και να τα βρούμε ή να τα... χάσουμε για πάντα, με τόσο συνοπτικές διαδικασίες μάλιστα!

Εν προκειμένω, ευκαιρίας δοθείσης, τα θέματα τα οποία μπορέσαμε να συζητήσουμε με τον Θεοδωρόπουλο, στα πλαίσια του τι κάνουν τελικά οι bloggers, ποιά είναι η αποστολή τους και πού εφάπτονται της υπάρχουσας δημοσιογραφικής πραγματικότητας (χαώδη ζητήματα και μόνο έτσι που τα αναφέρω, αλλά για χάριν συντομίας, επικεντρωθήκαμε στα πολύ βασικά), κινήθηκαν πάνω-κάτω στους εξής άξονες:

1. Ποιοί είμαστε:

O πολύς κόσμος εκεί έξω, με την μικρή διάδοση του internet ακόμη στην Ελλάδα, δυστυχώς δεν έχει ιδέα ποιοί είμαστε ή τι κάνουμε. Why should they? Μπορεί εδώ μέσα να γνωριζόμαστε πλέον αρκετά καλά, αλλά η ουσία είναι ότι πέραν ημών και του άμεσου κύκλου μας, οι υπόλοιποι (ακόμη και χρήστες internet) άντε να έχουν ακούσει για μερικά τρανταχτά ονόματα (Δήμου, Τσαγκαρουσιάνος, Ανδρουλάκης, Βενιζέλος) και στην καλύτερη των περιπτώσεων και μερικούς εξ ημών (τους... «εκδιδόμενους» λολ!).

Το φαινόμενο του blogging αν δεν το ζεις από μέσα, κακά τα ψέμματα, δεν αφορά ακόμη την Ελλάδα στον βαθμό που αφορά τις χώρες του εξωτερικού. Κι όσοι το μαθαίνουν, είναι λόγω μερικών αφιερωμάτων των εντύπων, μια κι είναι buzz word. Σπάσιμο τσιχλόφουσκας. Ξυπνείστε!

2. Ανωνυμία:

Eίμαστε που είμαστε μια ράτσα οι Ελληνες με τα γνωστά κακά, προστίθεται και το να μην είμαστε υπόλογοι λόγω της ανωνυμίας μας στο blogging. Ανά πάσα στιγμή, ο καθένας μπορεί να βγάλει στη φόρα διάφορα προσωπικά του άλλου, να επιτεθεί ή να εκθέσει κάποιον. Είτε του ιδίου χώρου είτε της υπάρχουσας, «αναλογικής» δημοσιογραφίας. Είτε φυσικά οποιουδήποτε άλλου χώρου. Και δυστυχώς, ξέρουμε μεταξύ μας και παραδείγματα και δεν τα χαρήκαμε διαδικτυακά καθόλου... Πιασ’τ’αυγό και κούρευ’το!

3. Τι σημαίνει blogging:

Γενικά ημερολόγιο, σε δημόσια θέα. (+Βλόγιον+). Που σημαίνει ότι ο γράφων μπορεί να το γεμίζει με ό,τι τραβάει η ψυχή του. Ούτε ανέλαβε αποστολή να σώσει τον κόσμο (άλλο αν θα... προκύψει ενδεχομένως κι αυτό!), ούτε δέσμευση να γράφει μόνο ακαδημαϊκές διατριβές επί μονίμου βάσεως. Το περιεχόμενο, η ποιότητα και η ποσότητα (αριθμός posts) του blog είναι στην διακριτική ευχέρεια του blogger.

Το ότι υπάρχουν μπλογκς διαμάντια (ενημερωτικά, ειδησεογραφικά, λογοτεχνικά, τεχνικά, καλλιτεχνικά και τόσα άλλα, χρήσιμα, με δουλειά και μεράκι) αλλά και κάρβουνα (ναρκισσιστικά, ματαιόδοξα, παραπληροφορικά, τρολλίζοντα, «διεκπεραιωτικά» -ίσα για να κρατούν το νικ σαν παρουσία στη βλογόσφαιρα- στα όρια του απαράδεκτου έως κι εντελώς άχρηστα, που δεν θα έλειπαν σε κάνεναν εάν θα γινόταν permanent delete τους), είναι μια πραγματικότητα.

Αυτό δεν αναιρεί φυσικά το δικαίωμα στην έκφραση, απλώς σημαίνει ότι αυτά που γράφουμε άπαξ και ανέβουν στο διαδίκτυο, παύουν να είναι απλές λέξεις στην οθόνη. Δεν ξέρουμε ποτέ ποιός και με τι προδιάθεση θα τα διαβάσει. Κι ό,τι γράψουμε σαν... «αγαπητό μου ημερολόγιο», μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ να μας στοιχειώσει σε ανύποπτο χρόνο. Είμαστε στην αρχή της διαμόρφωσης του τοπίου αυτής της έκφρασης και του τι θα σημαίνει τελικά blogging, τουλάχιστον στη χώρα μας (γιατί έξω ήδη έχει φανεί και υπάρχουν πλέον οι επαγγελματίες bloggers).

4. Δύναμη και δυναμική:

(Βλέπετε ότι σιγά-σιγά ζορίζουν εκθετικά τα συζητηθέντα. Οσο και να συμφωνούμε στα βασικά, όσο προχωράμε, βγαίνουν πολλά στη φόρα...). Η εικόνα που βγάζουν πολλά blogs είναι αυτή ανθρώπων που ή έχουν πολύ χρόνο στη διάθεσή τους και μπορούν να το ανάγουν σε υψηλή τέχνη ή να «τρομπονιάζουν» (κατά την προσφιλή μου έκφραση) ασύστολα, ή/και ανθρώπων που έχουν λύσει το βιοποριστικό τους πρόβλημα, και ξοδεύουν τις άπειρες ώρες εδώ μέσα.

Σε όποιον δεν έχει περάσει την παιδική (και διαρκώς έτοιμη να υποτροπιάσει...) ασθένεια του κολλήματος με το μέσο, την άμεση επαφή και την δυνατή επικοινωνία, αυτή τη ντρόγκα φαίνεται ακαταλαβίστικη. Είναι λίγοι εκείνοι που μέσω κάποιος μέχρι τώρα καλής επαφής με το «κοινό» (δλδ δημοσιογράφους με direct e-mail, μια και τα γράμματα, μας φαίνονται πια επικοινωνία με τον αραμπά), κάπως νοιώθουν καλύτερα το high αυτό. Οι υπόλοιποι το θεωρούν έως και αρρωστημένο (γιατρέ μου! Αμάρτησα!). Φαίνεται εξωπραγματικό πώς ένας άνθρωπος ο οποίος έχει υποχρεώσεις και δουλειά, αν όχι καριέρα, ξοδεύει τόσον πολύ από τον –αναλογικά λίγο- ελεύθερό του χρόνο πληκτρολογώντας και διαβάζοντας. They just don’t know, my friends…

5. Μέλλον κι ευθύνες:

(Εδώ τα πανθομολογουμένως ζόρικα...): Οι «αναλογικοί» δημοσιογράφοι, ειδικά στον χώρο των εντύπων, κινούνται βάσει κάποιων ορίων (του προφίλ και της πολιτικής του εντύπου, της «γραμμής» του εκδότη κτλ) και επειδή η γραφή τους είναι κατά την πλειονόητά τους, επώνυμη, είναι υπόλογοι για ό,τι καλό ή κακό γράψουν. Παίζουν το όνομά τους κάθε φορά. Δύσκολο. Κατά κύριο λόγο δε, πρόκειται για το βασικό τους επάγγελμα, που σημαίνει και deadlines αν μη τι άλλο, άνωθεν επιβεβληθέντων. Ακόμη κι ο εκδότης δεν μπορεί να ξεφυγει από τα καταληκτικά deadlines.

Εμείς απολαμβάνουμε τον ρόλο του εκδότη του εαυτού μας, με self-regulated ρυθμούς, θεματολογία και εμφάνιση. Εχουμε την ευθύνη του nick μας (αν στραβώσουν τα πράγματα, το πολύ-πολυ το... πεθαίνουμε και ανοίγουμε το επόμενο), διαχειριζόμαστε το blog και τον σχολιασμό, χτίζουμε μόνοι μας το προφίλ μας, αλλά πέραν ελαχίστων εξαιρέσεων που προσφέρουν κοινή ωφέλεια (π.χ. monitor), κινούμαστε με τον δικό μας ρυθμό, κι όποτε θέλουμε, παίρνουμε άδεια από τη σημαία.

Κι αν εμείς παραπονιόμαστε για bloggers’ burnout syndrome, οι ενταγμένοι στα μέσα γραφιάδες δεν έχουν αυτη την πολυτέλεια. Παραδίδεις κείμενο, κλείνεις τεύχος, ο κόσμος να χαλάσει. Ενώ εδώ, δεν εξαρτάται κανένα στόμα από την πέννα μας, γράφουμε για ό,τι θέλουμε όπως θέλουμε, όταν το θέλουμε. Και μπορούμε κιόλας να το κάνουμε σε τέτοιο επίπεδο, που να συναγωνιζόμαστε, αν όχι ανταγωνιζόμαστε, τους καλύτερους «αναλογικούς»... με την άνεσή μας. You can’t beat that!!!

Η αρνητική του βέβαια για μας πλευρά, είναι το ότι στα ως τώρα μέσα επικοινωνίας, το όνομα της έκδοσης (ή καναλιού, σταθμού, you name it) είναι μια ομπρέλλα ασφάλειας που ναι μεν βάζει χαλινάρι έως και λογοκρίνει τον γράφοντα, αλλά συνήθως προστατεύει τον ταγμένο γραφιά από άσκοπες επιθέσεις. Δεν είναι προς όφελος του οργανισμού να αδειάσει τον επί του payroll της δημοσιογράφο (άλλο αν με κάποια χοντράδα μπορεί να τον απολύσει με συνοπτικές διαδικασίες). Σε γενικές γραμμές όμως παρέχει κάποιες «πλάτες». Για να το συνοψίσω σε δυό λέξεις, trolls και το χτικιό του moderation. Καταλάβατε αμέσως νομίζω.

Με τούτα και μ’εκείνα λοιπόν, η μη απόλυτη δέσμευσή μας στο blogging, με την έννοια της υποταγής στους ανελέητους ρυθμούς του έξω κόσμου, και η αυτο-ασυλία μας, επιφέρει την δυσπιστία, αν όχι αρνητική κατάληξη του first impression, του μέσου ανθρώπου που μπήκε πρώτη φορά να μας διαβάσει. Οπως δε στον χώρο της τέχνης, στους σύγχρονούς σου είσαι όσο καλός είναι το τελευταίο σου το έργο, έτσι κι εδώ μετράει το τελευταίο σου το ποστ, που είναι το πρώτο που θα διαβάσει καποιος αν μπει στο blog σου. Οπότε αν τη μία φορά που μπήκε, δεν του έκανε καλή εντύπωση, τον έχεις χάσει από αναγνώστη.

Από τη στιγμή λοιπόν που οι μη-bloggers δεν θα ξοδέψουν κατ'αρχήν πολύ χρόνο σε μας, ως μη έχοντες την ανάγκη που έχουμε ενστερνιστεί εμείς, και η δική μας πραγματικότητα δεν έχει βγάλει ρίζες ακόμη στη δική τους, είναι σα να δίνουμε μαζικά εξετάσεις. Κάθε μέρα. Μερικά αποτυχημένα ποστς να δει ο μη μυημένος, και τον χάσαμε. Μερικά μπομπάτα και δη επωνύμων, αυστηρότατος μετά σε μας, πάλι τον χάσαμε. Πίκρα.

Το τοπίο είναι σαφές ότι είναι... ασαφές. Το ίζημα δεν έχει καταλαγιάσει ακόμη, και δεν έχει κάνει τον κύκλο του, ώστε το blogging να γίνει το ίδιο mainstream με τα υπόλοιπα (όσα) μέσα επικοινωνίας έχει στην καθημερινότητά του ο μέσος Ελληνας.

Είμαστε κάτι σαν... οι αντάρτες της εύφορης κυβερνο-υπερταχείας, και κάποια στιγμή πρέπει να καταλάβουμε εμείς οι ίδιοι οι bloggers ότι ο καθένας ξεχωριστά θα συνεισφέρει το κομμάτι του στην νέα πραγματικότητα. Το να μας πάρουν στα σοβαρά και να αρχίσει η ώσμωση ανάμεσα στους δύο χώρους είναι στο χέρι μας. Εμείς είμαστε οι καινούριοι, εμείς οφείλουμε να δείξουμε τα διαπιστευτήτριά μας. Και να μην σταθούμε στην σοβαροφάνεια και τις εντυπώσεις, αλλά να παράγουμε έργο ουσίας (αυτό φυσικά δεν αποκλείει το χιούμορ ή την παραγωγή εντελώς ημερολογιακού «καλημέρα/καλησπέρα/τι χαμπάρια» τύπου).

Kαι καλό θα ήταν να κάνουμε την αυτοκριτική μας τώρα, που είναι όλα πριν την -στα σκαριά- επέλαση του χρήματος κι εδώ. Οχι μόνον σαν διαφημίσεις, αλλά δημιουργία blogs εταιριών και οργανισμών κερδοσκοπικού χαρακτήρα. Το πόσο θα μπλέξει τα πράγματα μένει να το δούμε (διότι το ότι θα παρεισφρύσει ΚΑΙ εδώ και θα αλλάξει το τοπίο είναι το μόνο σίγουρο, το πόσο και προς ποιά κατεύθυνση remains to be seen…).

Προφανώς καλό το blogging, αλλά για πόσο? Και μέχρι ποιού σημείου να το κάνεις τέχνη, εάν τελικά έχεις πρόβλημα βιοπορισμού? Στο τέλος δεν θα έχεις να πληρώσεις τη σύνδεσή σου. Τόσο απλά. Αλλά και όλο το οικονομικό λυμένο να έχεις, θα είσαι καλύτερος blogger από άποψη ποιότητας αποτελέσματος εάν δεν «το έχεις»? Γιατί «αυτό» δεν μπορεί ν’αγοραστεί με όλα τα λεφτά του κόσμου (ευτυχώς)...

Κι επίσης να δούμε τι θα γίνει με το θέμα των πνευματικών δικαιωμάτων, μια που τώρα η μπλογκόσφαιρα είναι ουσιαστικά ξέφραγο αμπέλι. Ο κάθε τυχάρπαστος μπορεί να χρησιμοποιήσει τον δικό σου κόπο για το ο,τιδήποτε. Το ίδιο θα έλεγε κανείς και για τις εφημερίδες πχ. ότι καθένας μπορεί να κάνει κάποιο plagiarism και να μη ξαναχρειαστεί να σκεφτεί σοβαρά στη ζωή του. Εκεί όμως υπάρχει σαφής νομοθεσία περί πνευματικών δικαιωμάτων. Εδώ ο χώρος μπάζει από παντού - στην καλύτερη.

Είμαστε αυτό που διαλέγουμε να είμαστε κάθε στιγμή. Και τώρα που είμαστε λίγο μετά το ξεκίνημα, ο ορίζοντας φαίνεται ανοιχτός με μια λαμπρή ανατολή. Είναι στο χέρι μας να δημιουργήσουμε μια αξιοσέβαστη ενωμένη γροθιά και να μην αναλωθούμε σε ανούσιες έριδες. Υπάρχει επιτέλους χώρος για πολλούς, μια που οι κορυφές στη μπλογκόσφαιρα είναι πολλές.

Με την εμπειρία που έχει ο καθένας από την real virtuality του, ας κοιτάξουμε να βγάλουμε το απόσταγμά της στο blogging, χωρίς φόβο, μα με μπόλικο πάθος. Ηρθαμε για να μείνουμε. Αργά και σταθερά. Να μην εξαφανιστούμε ως οι νέοι δεινόσαυροι, και μάλιστα με το που θα έχουμε σκάσει από το αυγό.

Χμμμ... Ξέρω τι σκέφτεστε τώρα που με διαβάσατε...

Sleeping With the Enemy?

Οχι βέβαια, Reality Check!!!

Συγνώμη Κύριε, Ποιός Είστε?!?!?!?!

Aντε κι έχω ψητό στο φούρνο....

Λοιπόν, ο Πλανητάρχης μίλησε και στέλνει ΚΙ ΑΛΛΟΥΣ στρατιώτες στο Ιράκ! Στρατιωτικά? Ρίσκο. Πολιτικά? Ρουά Ματ βρε! Είναι πολύ εύκολο να το ρίξουμε σε προσωπική του φιλοδοξία σε συνδυασμό με λύσσα για γόητρο τώρα και υστεροφημία κατόπιν, συν να εξαντλήσει την προεδρία. Μην ξεχνάμε στο κάτω-κάτω την περίφημη φράση του, όταν κέρδισε το ΄04, ότι “he had earned capital in the campaign, political capital, and now (he) intends to spend it.” Λόγια ταπεινού ανδρός, στην υπηρεσία του πολίτη...

Ούτε λίγο ούτε πολύ, στοιχηματίζει ανερυθρίαστα, ότι όσο και να χτυπηθεί η κοινή γνώμη, οι αντιπάλοι και οι αντίθετοι του ίδιου του του κόμματος, στο τέλος θα καταφέρει να τον «γυρίσει» τον πόλεμο και το Κονγκρέσσο δεν θα έχει τα κότσια να του κόψει τη χρηματοδότηση...

Πώς όμως σερβίρει την αναγκαιότητα της συνέχισης του πολέμου? Πόλεμο κατά της τρομοκρατίας συν θα εκδημοκρατήσουμε μια περιοχή που κοντεύει να μας τινάξει όλους στον αέρα. Ελα όμως που η ειρήνη στο Ιρακ (τι ειρωνικό, μην πω αστείο που ακούγεται...) δεν περνάει από το χέρι του. Οπως γράφουν οι Gvosdev and Takeyh στην International Herald Tribune,


«For nearly four years, America has tried to reconstitute a kinder, gentler Iraq, ignoring the fact that Iraq has always been an artificial entity — an incongruous collection of sectarian groups cobbled together by the British empire and then sustained by Sunni terror. The American invasion has irrevocably unraveled that arrangement, as the empowered Shiites, embittered Sunnis and secessionist Kurds have little desire to concede power to their sectarian foes».

Και συνεχίζοντας, επισημαίνουν ότι μπορεί κάποια στιγμή να υπάρξει Ιρακ με κάποιο βαθμό μοιράσματος των πετρελαιο-πόρων του, αλλά θα είναι έτσι ή αλλιώς χωρισμένο τριμερώς με θρησκευτικο-φυλετικά κριτήρια και αδύναμη κεντρική εξουσία – θρυαλλίδα δηλαδή για ξανα-διαφέντευση κατά Bush.


Αρα η νέα στρατηγική που στοχεύει στην πρόληψη δια μέσου της καταστολής, στέλνει 21.000+ στρατιώτες έξτρα (άλλα άρθρα μιλούν για παραπάνω!) αντί ν’αποσύρει τα ήδη υπάρχοντα στρατεύματα στην περιοχή, έστω και διαδοχικά, and cut their losses. Ο Reagan δηλαδή που το έκανε παλαιότερα τι έπαθε? Το ‘83 π.χ. στο Λίβανο συνειδητοποίησε ότι δεν θα μπορούσε η (εκ των πραγμάτων περιορισμένη) αμερικανική δύναμη να επιφέρει καμία νίκη στους διακυρηγμένους στόχους και απέσυρε τον στρατό, προτιμώντας άλλου είδους στρατηγικές για τον περιορισμό των συνεπειών του λιβανέζικου εμφύλιου στην περιοχή. Αλλά ας μην χάσουμε το σημερινό ζήτημα.

Ο Bush και όσοι τον υποστηρίζουν είναι το ζήτημα: ψάχνοντας για επικοινωνικά τρυκ να εμπλέξουν (και τώρα να τους ξαναεμπλέξουν) τους πολίτες (βλ. και προηγούμενο μου post Infowar lost for ever), τερατοποίησαν τον Σαντάμ, μέχρι που έσκασε η «ανεπίτρεπτη απειλή στον δυτικό κόσμο» στα μούτρα τους. Ποιός Σαντάμ (μας τελείωσε και μαρτυροποιήθηκε κιόλας), και ποιά όπλα μαζικής καταστροφής? Ολα μια τεράστια φούσκα να καμουφλάρουμε τον πόλεμο για καθαρά υλικά οφέλη, πολιτική επιρροή αν όχι καταστρατήγηση της περιοχής λόγω πετρελαίου και κόψιμο της φόρας των ραγδαία αναπτυσσόμενων χωρών.



Προεξάρχουσας της Κίνας βεβαίως, που με την ταχύτατη ανάπτυξή της και τη διείσδυσή της στις κεφαλαιαγορές του κόσμου, κοντεύει να τους πάρει τα σώβρακα: 10.5% ρυθμός ανάπτυξης, πλεόνασμα εμπορικού ισολογισμού, εμπόριο στο 70% του κινεζικού ΑΕΠ το ’06, με, «πρωταρχικό στόχο (την) πρόσβαση σε ενεργειακές και άλλες πλουτοπαραγωγικές πηγές». Οπως Ιράκ! Α, έχει και ένα κάρο χρηματικά αποθέματα (περ. 1 τρις δολλάρια κυρίως σε ομόλογα αμερικανικού Δημοσίου, μην ξεχνιόμαστε...). (Το Βήμα της Κυριακής / Le Monde).


To make matters worse, η απειλή έχει κι άλλο μέτωπο: Ινδία. Μέχρι το ‘00 δεν υπήρχαν καν στον διεθνή οικονομικό χάρτη, και τώρα «θα δώσουν μέσα στο 2007 περισσότερα από 15 δισ. δολάρια για την απόκτηση ξένων εταιρειών» και στοχεύουν σε διεισδύση σε νέες τεχνολογίες, θωράκιση στις ίδιες τις εταιρείες τους κι εξασφάλιση πρόσβασης σε πλουτοπαραγωγικές πηγές (ίδιο άρθρο). Είπατε τίποτα?

Αρα πάμε για έναν pre-emptive πόλεμο, ο οποίος όμως όχι μόνο δεν έχει εξασφαλίσει τα πετρελαϊκά οφέλη στα οποία προσέβλεπε, όχι δεν έχει στεφθεί με επιτυχία ως ο απόλυτος “anti-terrorism war”, αλλά έχει θρέψει κιόλας ένα τεράστιο «anti-Western terrorism» κίνημα, με υποψήφιους μαχητές της τζιχάντ να κάνουν την... πρακτική τους σε αληθινές συνθήκες πολέμου εναντίον της αμερικάνικης λαίλαπας. Στη συνέχεια του άρθρου, αναφέρεται πως στην Αλ Κάιντα η στρατολόγηση εθελοντών λαμβάνει έκταση προσκηνύματος, κι αυτοί οι «απόφοιτοι» θα περάσουν ως έτοιμη γνώση και παρακάτω (Αφγανιστάν π.χ.)...



«Τhe future of Iraq is in the hands of the Iraqis. And whether through violence, negotiations or accommodation, they will be the ones that will have to determine the prospects of their country. So far, they are making choices the United States abhors — just as the Lebanese did in 1975 and the Bosnians in 1992 — and Washington has no real leverage to alter these decisions.

For the second time in its postwar history, the United States has been defeated in a war — not in military terms, but in its inability to shape political outcomes. The challenge before American leaders now is not to devise plans for prolonging the war, but to find ways for America to regain its power and to realize its interests in light of this setback.»


Αυτό σημαίνει όμως ότι οφείλουμε να σχεδιάζουμε κλιμακούμενη αποχώρηση, αφήνοντας την επιτήρηση και ασφάλεια της Βαγδάτης στους Ιρακινούς, τις αμερικάνικες δυνάμεις στην περιφέρεια και να εμπλέκουμε σιγά-σιγά διπλωματικά το Ιράν και την (μέχρι στιγμής απρόθυμη) Συρία, με ξεκάθαρο πρόγραμμα και statement, και κανένα απολύτως παραμύθιασμα της αμερικάνικης (μην πω παγκόσμιας) κοινής γνώμης. Οφείλουμε βεβαίως-βεβαίως.

Αντ’αυτού όμως, βαδίζουμε σε μια (ηθελημένη ή όχι) βιετναμοποίηση του πολέμου (Johnson, Nixon και τώρα ο Bush που τόσο απροκάλυπτα συνεχίζει να τρέφει τον -αν μη τι άλλο- αντιδημοφιλή πόλεμο), με τα σχετικά παραληρήματα της επερχόμενης «συντριπτικής νίκης» (ε?), που και εκφράζουν wishful thinking κι όχι χειροπιαστά αποτελέσματα και επικοινωνιακά σκάβουν το λάκο της οποιασδήποτε κίνησης αποστολής έξτρα στρατιωτικών δυνάμεων. Επίσης η (ουσιαστικά) απόρριψη του πορίσματος της επιτροπής Baker-Hamilton από τον Bush, και όλες οι έρευνες που δείχνουν ότι μόλις ο 1 στους 4 Αμερικανούς είναι στο πλευρό αυτού του πολέμου, δείχνουν πως τυχόν (τι τυχόν, σίγουρη...) αποτυχία της νέας στρατηγικής του πλανητάρχη θα οδηγήσει σε πραγματικό εφιάλτη.



«Το Brookings Institution, το συντηρητικών τάσεων Rand Corp. και οι στρατιωτικοί αναλυτές της εφημερίδας «Washington Post»... συμφωνούν (στο ότι) θα περάσουν τουλάχιστον 18 μήνες ώσπου να κριθούν τα αποτελέσματα της (νέας στρατηγικής Bush) και ότι σε περίπτωση αποτυχίας ολόκληρη η περιοχή της Μέσης Ανατολής θα βρεθεί σε έναν πόλεμο ισλαμικών φατριών, ο οποίος θα έχει δραματικές ίσως επιπτώσεις σε όλον τον κόσμο». (Το Βήμα της Κυριακής).

Το καλό σενάριο προβλέπει «σταθεροποίηση της κεντρικής κυβέρνησης στη Βαγδάτη ως ξεκίνημα που ακολουθείται διαδοχικά από δημιουργία και σταδιακή ανάπτυξη οικονομικής βάσης... αμερικανικές δυνάμεις (που) δεν θα μειωθούν επί τουλάχιστον έναν χρόνο, θα περιορίζονται αριθμητικά κατά στάδια, με παράλληλη ανάπτυξη του ιρακινού στρατού και των ιρακινών μονάδων ασφαλείας, οι οποίες «θα συνδεθούν οργανικά με αμερικανικές υπηρεσίες ασφαλείας»... και παραχώρηση «υψηλών δικαιωμάτων αυτοδιάθεσης» σε καθεμιά από τις τρεις επαρχίες που «χωρίζονται» ανάλογα με το ισλαμικό δόγμα τους.... (ενώ ταυτόχρονα) η Ουάσιγκτον θα δραστηριοποιήσει... την παγκόσμια οικονομική κοινότητα για επενδύσεις στο Ιράκ, όχι απαραιτήτως στα πετρέλαια, και το αμερικανικό θησαυροφυλάκιο θα δώσει «δάνεια υπό ιδιαίτερα ευνοϊκούς όρους» σε ιρακινές επιχειρήσεις που «θα τολμούσαν να διακινδυνεύσουν κεφάλαια αλλά και ζωές» (από το ίδιο άρθρο). Ο-έ-ο!


Παραείναι αισιόδοξο, ε? Βασίζεται στο ότι ο μέσος πολίτης του Ιράκ έχει κουραστεί από τον πόλεμο και θέλει πιο τακτοποιημένη ζωή. Το δύσκολο είναι η συνεργασία βέβαια σιιτών και σουνιτών, κάτι για το οποίο χρειάζεται «η υποστήριξη των φιλικών γειτονικών αραβικών χωρών και της Σαουδικής Αραβίας» (piece of cake! Γιατί δεν το λες τόσην ώρα!)

Το κακό (και πιθανότερο δυστυχώς) σενάριο όπως προβλέπουν αραβικές διπλωματικές πηγές στην Ουάσιγκτον, στο Λονδίνο και στο Κάιρο, κάνει λόγο για «τον ήδη (μαινόμενο) εμφύλιο πόλεμο στο Ιράκ» (με τις 150.000 Ιρακινούς πρόσφυγες στην Ιορδανία και το επικείμενο κλείσιμο συνόρων) και το πραγματικά ανησυχητικό, το ότι «η φυλετική διαμάχη δεν έχει οικονομικά ή εθνικά κίνητρα αλλά κυρίως δογματικά -είναι πόλεμος μεταξύ σουνιτών και σιιτών, μια ένοπλη διαμάχη που ξεκινά από τις πρώτες ημέρες του Ισλάμ».

Αρα «τους επόμενους 8-10 μήνες το Ιράκ τεμαχίζεται σε τρεις περιοχές - τη σουνιτική, τη σιιτική και την κουρδική -, παρά την παρουσία των αμερικανικών δυνάμεων και τη δραστηριοποίηση των ιρακινών κυβερνητικών μονάδων που ενεργούν με αμερικανικές διαταγές... και (οι) γειτονικές του χώρες «αναγκάζονται να επέμβουν ακόμη και προληπτικά».



Τι να το πάμε παρακάτω, ίδρυση ανεξάρτητων κρατών, οι μισές άλλες αραβικές χώρες να τα αναγνωρίζουν, οι άλλες όχι, να διαμορφώνονται νέες συμμαχίες και νέες εστίες κι αφορμές συρράξεων, «δημιουργώντας κυριολεκτικά ένα χάος στην περιοχή και έναν εφιάλτη για τον υπόλοιπο κόσμο, αν σκεφθεί κανείς ότι στην περιοχή βρίσκεται το 60% και πλέον των πηγών της ενέργειας». Εμπλέκεται ο Λίβανος και η Συρία, και όχι σε διπλωματικό πλέον επίπεδο, το Ιράν (που θα βγει σαφώς κερδισμένο), η Τουρκία (σκεφτείτε την σχεδόν αυτονομία των Κούρδων και τι απορρύθμιση θα φέρει αυτο το σενάριο ΚΑΙ σε αυτό το θέμα) και πάει λέγοντας...

Οχι, ο δρόμος της νέας στρατηγικής δεν επιτρέπεται να είναι εύκολος, κι όπως λέει ο Leon E. Panetta (Democratic member of the Iraq Study Group) ναι μεν θα μπορέσει ο Bush να στείλει τα στρατεύματα, αλλά «he’s going to face so many battles over these next few months, on funding for the war, on every decision he makes, that he’s basically taking the nation into another nightmare of conflict over a war that no one sees any end to.” (The Νew Υork Τimes).



Μπορεί στην πολιτική να κερδίζει αυτός που έχει περισσότερη υπομονή, και τα καλό η κακό γενικά να ορίζονται από το σημείο στον χρόνο υπό το πρίσμα του οποίου βλέπεις τα πράγματα (και τον... συνομιλητή σου), αλλά οι καταστάσεις πλέον πιέζουν. Το παγκόσμιο χωριό δεν έχει πολυτέλειες για κάτι που συμβαίνει στην άλλη άκρη του κόσμου (δεν υπάρχει πλέον άλλη άκρη, we are all in this together!), οπότε οφείλει ο Bush και το επιτελείο του να δείξουν την ανάλογη σοβαρότητα και ψυχραιμία και να καταστρώσουν μακροπρόθεσμη στρατηγική, εκτός concept πολέμου (χμ... τότε θα μου πείτε, οι κατασκευαστές οπλικών συστημάτων ή παραγωγοί και διακινητές ναρκωτικών που χαίρονται μες την αναμπουμπούλα, to name just two examples, κλέφτες θα γίνουν?!)...


Εάν πάντως πάμε στο κακό σενάριο, τότε θα έρθει η στιγμή που θα χρειαζόμαστε τις ΗΠΑ κυριολεκτικά σαν διαιτητή, πυροσβέστη, εγγυητή και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, για να προστατευτεί το πετρέλαιο και κατ’επέκτασιν η παγκόσμια παραγωγή και διακίνηση αγαθών συν οι διεθνείς χρηματαγορές. Φαντάζεστε τη μέρα χωρίς πετρέλαιο? Φαντάζεστε το μπάχαλο? Φαντάζεστε να παρακαλάμε τον Bush να κάνει κάτι και να μας αντιγυρίσει ένα μεγαλειώδες “I told you so?” (Ι-χααα!)

Πάντως εμείς του δείξαμε με τη βόμβα στην Αμερικάνικη Πρεσβεία! Εγκυρες πηγές μας πληροφορούν ότι μας φοβήθηκε και ότι υπολογίζει το έθνος μας ως Επίσημους Συμβουλάτορες για τη Νέα-νέα Στρατηγική! (Πρέπει να τον διασκεδάζουμε μάλλον...)





Starlight / The Muse

Far away, the ship has taken me far away /Far away from the memories / Of the people who care if I live or die

A starlight / I will be chasing a starlight / Until the end of my life / I don't know if it's worth it anymore

Hold you in my arms / I just wanted to hold / You in my arms

My life / You electrify my life / Let's conspire to re-ignite / All the souls that would die just to feel alive

I'll never let you go / If you promise not to fade away / Never fade away

Our hopes and expectations / Black holes and revelations / Our hopes and expectations / Black holes and revelations

Hold you in my arms / I just wanted to hold / You in my arms

Far away, the ship is taking me far away / Far away from the memories / Of the people who care if I live or die

I'll never let you go / If you promise not to fade away / Never fade away

Our hopes and expectations / Black holes and revelations, yeah / Our hopes and expectations / Black holes and revelations

Hold you in my arms / I just wanted to hold / You in my arms
I just wanted to hold...

Αφιερωμένο σε όλα τα φαντάρια και των δύο πλευρών, αναλώσιμα στη νιότη τους με μας ηθικούς αυτουργούς...

ΥΓ- Το κόστος σε αίμα και χρήμα του πρώτου μεγάλου μεταψυχροπολεμικού πολέμου των ΗΠΑ, τέσσερα χρόνια μετά την έναρξή του, είναι ήδη τεράστιο: 3.000 Αμερικανοί στρατιώτες νεκροί και πάνω από 20.000 τραυματίες· ένα εφιαλτικό προσφυγικό πρόβλημα με 1,7 εκατ. Ιρακινούς εσωτερικά εκτοπισμένους και άλλα 2 εκατ. που πήραν τον δρόμο της φυγής σε τρίτες (κυρίως γειτονικές) χώρες· απώλειες Ιρακινών αμάχων που κυμαίνονται κάπου ανάμεσα στις 150.000 και 600.000· νεκροί Ιρακινοί στρατιώτες που υπολογίζονται ανάμεσα στις 30.000 με 100.000· ένας πόλεμος που στοιχίζει στο θησαυροφυλάκιο των ΗΠΑ περί τα 8 με 10 δισεκατομμύρια δολάρια τον μήνα· και η παραγωγή πετρελαίου στο Ιράκ να μην έχει φτάσει καν στα προπολεμικά της επίπεδα.(Καθημερινή της Κυριακής)

Μα Πού Να Το Στείλω Επιτέλους?!

M’αυτά και μ’αυτά, τελικά άντε και τα κάναμε όλα τα ιδιωτικά όπως τα θέλουμε στην Ελλάδα κι έχουμε παράλληλα και τα δημόσια. Και τελικά καταφέρνουμε λέει τα πτυχία των ιδιωτικών να έχουν αντίκρυσμα μεγαλύτερο απο τα δημόσια, και ταυτόχρονα τα δημόσια να έχουν αντίκρυσμα μεγαλύτερο από τα ιδιωτικά (ορίστε?). Μόνον τότε θα είμαστε όλοι ευχαριστημένοι, βοηθούσης βέβαια και της... φαρμακευτικής υποστήριξης. Διότι νεύρα είναι, και τον σκύλο και την πίτα, ε, χαλάνε ανά πάσα στιγμή ανεξαρτήτως εγγύησης.

Είχε δημοσιεύσει παλαιότερα το ΒΗΜΑ (03.12.06), ένα ρεπορτάζ της Μάρνυ Παπαματθαίου, με γνώμες 12 ελλήνων πανεπιστημιακών, οι οποίοι και κάνουν καριέρα έξω και κρατούν διοικητικές θέσεις στα ελληνικά πανεπιστήμια, στο βασικό θέμα του «Πού επιτέλους να σπουδάσει το παιδί μου?!». Τι περιμένατε, θεωρητικά προτιμούν τα ελληνικά, αλλά κατά βάσιν «στείλτε τα έξω!». Λογικό είναι, αν δεν αναβαθμιστεί η ανώτατη εκπαίδευση στο Ελλαδιστάν (κάτι που προϋποθέτει βέβαια μακροπρόθεσμο έργο από τις πρώτες βαθμίδες κι όχι να περιμένουμε την «μετά το Λύκειο» κατάσταση), θα φεύγουν συνεχώς έξω οι φοιτητές μας. Κανένα πρόβλημα, μια που το «έξω» γενικά ανοίγει το μυαλό και προσφέρει και πολύ διαφορετικά πράγματα, με την τεράστια πείρα και τη δέουσα σοβαρότητα με την οποία αντιμετωπίζουν την εκπαίδευση «έξω».

Ποιό δικό μας ανώτατης εκπαίδευσης ίδρυμα μπορεί να συναγωνιστεί σε οργάνωση, λειτουργία (να βάλουμε και την οικονομική διαχείρηση επιτέλους, δεν είναι ντροπή!), αξιοκρατία (αξιοκρατία και ελλάδα, μεγάλο γέλιο!), αποτέλεσμα και hands-on experience των αποφοίτων που οφείλουν να βγουν έτοιμοι για καριέρα? Αν το πάμε να ανταγωνιστεί ευθέως και να κερδίσει τους φοιτητές, σα να ήταν οι πρώτες ύλες που θα μπουν στο μηχανισμό παραγωγής καλλιεργημένων, ουσιαστικά μορφωμένων επιστημόνων κάθε κατεύθυνσης, έτοιμους για έργο ΚΑΙ θα αφήσουν και πολυεπίπεδο κέρδος στο ίδιο το ίδρυμα, θα γελάσει ο κάθε πικραμένος...


Ας μην το πάμε και στη νοοτροπία των οικογενειών, που με τους μαθητές/φοιτητές που γαλουχούν συντηρούν αυτή την κατάσταση, γιατί θα πέσουμε στην λούπα των φροντιστηρίων (και τι θα γίνουν οι καθηγητές, κλέφτες?), και δεν θα τελειώσουμε ποτέ. Είδαμε τι έγινε με τα της Μαριέττας, είδαμε ποιοί και πώς θέλουν τα κεκτημένα και το πώς η πολιτική τρώει τα πάντα στη χώρα (ποιός Κρόνος, εκείνος ήταν gourmand μπροστά στο ωμό της ιστορίας αυτής) και παρακολουθούμε με ασύλληπτη αδιαφορία τα του άρθρου 16...

Και ναι, αν δεν το αντέχεις οικονομικά, ας δώσει Πανελλαδικές το σκασμένο κι ας περάσει όπου διάτανο θέλει, ε? Χμ, και τόσα που θά’χεις σκασει στα φροντιστήρια και τα ιδιαίτερα τόσα χρόνια, αν τα έκανες κατ’ευθείαν δίδακτρα? Και οκ, να φύγει το παιδί, πώς όμως γυρνάει με σούπερ-ντούπερ καραμεταπτυχιακά για να μπει στο απόλυτο μαγκανοπήγαδο, που ίσως να μην καταλαβαίνει ή να μην χρειάζεται την γνώση του? Μετά γιατί να μην κάτσει έξω? Ωχ, δύσκολα!

Ως σπουδές λοιπόν, η τάση είναι έξω. Ως δουλειά εδώ όμως? Back to square one? Σα να γίνεσαι πιλότος της F-1 και να κόβεις μετά εισητήρια στα go-cart...

"Sxoleio" / Pasxalis feat. Goin' Through, TNS, Thirio, Taraxias

Μην σας πρήζω άλλο, το θέμα είναι ατελείωτο. Απλώς να κάνω μια μικρή σούμα των 12 απόψεων:

1. Π. ΑΜΟΥΡΓΗΣ - Πανεπιστημιακός, Πρόεδρος της Αρχής Διασφάλισης Ποιότητας (ΑΔΙΠ) στα ΑΕΙ

...Για τις σπουδές πρώτου πτυχίου πρέπει να αναζητηθεί η φήμη ενός δυναμικού ιδρύματος - εάν οι απόφοιτοί του φημίζονται για την απόδοσή τους στην κοινωνία, εάν η λειτουργία του είναι ομαλή... θα πρέπει να διερευνήσει τις εκπαιδευτικές διαδικασίες του ιδρύματος, την υποστήριξη της μάθησης από το διδακτικό προσωπικό, την αναλογία μεταξύ διδακτικού προσωπικού και φοιτητών, την παρουσία ή όχι βιβλιοθηκών, εργαστηρίων κ.ά

2. ΠΑΥΛΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΔΗΣ - Διδάσκει στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης της Μεγάλης Βρετανίας

Τα πανεπιστήμια στη Μ. Βρετανία είναι μεν δημόσια, αλλά έχουν εντελώς ανεξάρτητους προϋπολογισμούς και παίρνουν όλες τις αποφάσεις (εκτός από το ύψος των προπτυχιακών διδάκτρων) μόνα τους. Φυσικά δεν επηρεάζονται, όπως στην Ελλάδα, από πολιτικά κόμματα ή κομματικές νεολαίες (οι οποίες δεν υφίστανται καν ως έννοια) και ρυθμίζονται μόνον ελάχιστα από το υπουργείο Παιδείας... Γενικά στα καλύτερα 20-30 αγγλικά πανεπιστήμια επικρατεί ένα κλίμα ελευθερίας και σοβαρότητας που διευκολύνει πολύ τους φοιτητές και έχει πολύ καλά αποτελέσματα στην ανάπτυξή τους ως ολοκληρωμένων προσωπικοτήτων.

3. ΜΙΧ. ΚΑΚΟΥΡΟΣ - Διδάσκει στο Τμήμα Ιστορικών και Φιλολογικών Επιστημών της Ecole Pratique des Hautes Etudes της Γαλλίας

... το γαλλικό σύστημα χαρακτηρίζεται, σε σχέση με το ελληνικό, από μεγαλύτερη ευκαμψία στη δημιουργία θεσμοθετημένων οδών στο πλαίσιο της ανώτατης εκπαίδευσης. Επιπλέον επιτρέπει τη διάθεση της γνώσης εκτός του αυστηρά πανεπιστημιακού χώρου και εν κατακλείδι καθιστά δυνατή άμεση επαγγελματική αποκατάσταση στον τομέα της επιτευχθείσας ειδικότητας.


4. ΣΤΑΘΗΣ Ν. ΚΑΛΥΒΑΣ - Διδάσκει Πολιτική Επιστήμη στο Πανεπιστήμιο Yale των ΗΠΑ

... Η σύγκριση (με τις ευρωπαϊκές χώρες) ευνοεί συντριπτικά τα 10-20 κορυφαία αμερικανικά πανεπιστήμια. Κατ' αρχάς, ο πλούτος και η υποδομή τους είναι μοναδικά. Δεύτερον, μπορεί να βρίσκονται στην Αμερική, αλλά είναι κατ' εξοχήν διεθνή ιδρύματα, καθώς συγκεντρώνουν φοιτητές και καθηγητές από όλες τις χώρες του κόσμου. Τρίτον, η ερευνητική ποιότητα του διδακτικού τους προσωπικού είναι εξαιρετικά υψηλή, όσο και η πρόσβαση που έχουν οι φοιτητές σε αυτό. Τέταρτον, η εκπαιδευτική τους φιλοσοφία δεν χαρακτηρίζεται από τη στενή λογική της «επαγγελματικής αποκατάστασης» αλλά από μιαν αντίληψη στην οποία προέχουν η απόκτηση ευρείας γνώσης και η ανάπτυξη συνθετικής ικανότητας.

5. Κ. ΜΟΥΤΖΟΥΡΗΣ - Πρύτανης του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου

Χωρίς κανένα δισταγμό θα συνεβούλευα τον υποψήφιο φοιτητή να κάνει τις προπτυχιακές σπουδές του σε ένα καλό πανεπιστημιακό τμήμα στην Ελλάδα... Η συμβουλή μου για επιλογή ενός καλού ελληνικού πανεπιστημιακού τμήματος ερείδεται στα εξής επιχειρήματα: α) είναι ένα καλό πανεπιστημιακό τμήμα· (β) οι σπουδές εκεί είναι προσηρμοσμένες στα ελληνικά δεδομένα και στις εδώ ανάγκες· (γ) στη διάρκειά τους ο νέος θα δημιουργήσει κύκλο γνωριμιών για την υπόλοιπη ζωή του... Για μηχανικός ... να επιλέξει ένα ελληνικό Πολυτεχνικό Τμήμα.

6. ΛΟΥΚΑΣ ΚΑΛΗΣΠΕΡΗΣ - Διδάσκει Αρχιτεκτονική στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβανίας των ΗΠΑ

Ειδικά για μεταπτυχιακές σπουδές συστήνω τις ΗΠΑ, καθώς οι δυνατότητες για έρευνα σε ένα αμερικανικό ερευνητικό πανεπιστήμιο είναι ασύγκριτες με οτιδήποτε άλλο... Στις ΗΠΑ οι μεταπτυχιακοί φοιτητές αντιμετωπίζονται ως ισχυρά μέλη μιας ομάδας και συνεργάτες στην ερευνητική διαδικασία. Για προπτυχιακές σπουδές υπάρχουν τα μεγάλα ερευνητικά πανεπιστήμια και μικρά πανεπιστημιακά ιδρύματα με έμφαση στη διδασκαλία... Τέτοια υπάρχουν στις ΗΠΑ αλλά και στην Ευρώπη.


7. ΣΤΑΜΑΤΙΟΣ ΚΡΙΜΙΖΗΣ - Ακαδημαϊκός και επίτιμος διευθυντής Διαστημικών Προγραμμάτων της NASA στο Πανεπιστήμιο Johns Hopkins των ΗΠΑ

... Επειδή έχω ζήσει αυτό το σύστημα και έχω γνωρίσει από κοντά και το ευρωπαϊκό, θεωρώ ότι γενικά το αμερικανικό είναι πράγματι το καλύτερο στον κόσμο. Δεν υπάρχει πανεπιστήμιο στον κόσμο που να είναι πρώτο σε όλους τους κλάδους της μάθησης... για ιατρική, το Johns Hopkins... Για πολυτεχνείο, το CalTech και το ΜΙΤ... Για business, το Χάρβαρντ και το ΜΙΤ... για οικονομικά την Σχολή Οικονομικών του Λονδίνου... Τα πανεπιστήμια του Μπέρκλεϊ και του Μίσιγκαν (δημόσια) έχουν πρώτης τάξεως προγράμματα σε πάμπολλους κλάδους. Πάντως το βασικό συμπέρασμα είναι ότι η σύγκριση των ελληνικών πανεπιστημίων με αυτά του εξωτερικού δεν είναι καθόλου κολακευτική.

8. ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΜΑΝΤΖΑΒΙΝΟΣ - Διδάσκει Οικονομία και Φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο Witten/Herdecke της Γερμανίας

...πανεπιστήμια elite στη Γερμανία δεν υπάρχουν. Παρά το γεγονός ότι τα παραδοσιακά πανεπιστήμια ... (Χαϊδελβέργης, Τυβίγγης, Φράιμπουργκ κ.α.), έχουν μικρό προβάδισμα, το επίπεδο είναι κατά μέσον όρο πολύ υψηλό στο σύστημα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, χωρίς όμως πουθενά να είναι εντελώς κορυφαίο (εκτός βέβαια από τα Max Planck Institute, τα οποία όμως είναι ερευνητικά κέντρα που προσφέρουν κατά περίπτωση μόνο προγράμματα για υποψήφιους διδάκτορες)....

9. ΣΠΥΡΟΣ ΠΟΛΛΑΛΗΣ - Διδάσκει Αρχιτεκτονική το Harvard των ΗΠΑ

... Οι ασθενέστερες οικονομικά τάξεις έχουν απόλυτη ανάγκη τα ελληνικά πανεπιστήμια να λειτουργούν ομαλά και να αριστεύουν.... όλα τα παιδιά θα ήταν σκόπιμο να περάσουν τα πρώτα πανεπιστημιακά χρόνια στην Ελλάδα, να πάρουν γερές βάσεις, να ζυμωθούν και να αποκτήσουν κοινωνική συνείδηση, να δεθούν με τον τόπο. Αυτό βέβαια προϋποθέτει τα πανεπιστήμια να λειτουργούν υποδειγματικά, να χρηματοδοτούνται ανάλογα και να αριστεύουν τόσο στη διδασκαλία όσο και στην έρευνα.



10. ΓΕΩΡΓΙΟΣ Χ. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ - Χειρουργός του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Essen, Επίκουρος Καθηγητής Χειρουργικής του Πανεπιστημίου Duisburg-Essen

... Η αναγκαιότητα της μετεκπαίδευσης στο εξωτερικό είναι πλέον αναγνωρισμένη στους περισσότερους επιστημονικούς κλάδους, ειδικότερα όμως στην ιατρική η άσκηση της ειδικότητας στο εξωτερικό αποτελεί μονόδρομο... το μεγαλύτερο εχέγγυο ... είναι η εκμάθηση... ξένων γλωσσών... (για) .... ευελιξία στο μέλλον για την τελική επιλογή της χώρας εκπαίδευσης.... η τελική επιλογή (μου) της Γερμανίας βασίστηκε στο... ότι η χώρα αυτή όχι μόνο είναι η καλύτερα «οργανωμένη» ευρωπαϊκή, αλλά και ... παρέχει τις «φιλικότερες» συνθήκες προσαρμογής και πλήρους αφομοίωσης του «ξένου» ιατρού στο οικείο σύστημα υγείας.

11. ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΖΙΟΒΑΣ - Διδάσκει Νεοελληνικές Σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Μπέρμιγχαμ στην Αγγλία

... τα πανεπιστήμια της Βρετανίας... (τώρα) με τη σταδιακή αύξηση των φοιτητών... αρχίζουν να χάνουν αυτά τα συγκριτικά πλεονεκτήματα (μικρά τμήματα σπουδών, προσωπική σχέση διδασκόντων και διδασκομένων, ευελιξία στην επιλογή ή στον συνδυασμό μαθημάτων)..., γιατί η αναλογία φοιτητών και καθηγητών μεγαλώνει και τα μικρά εξειδικευμένα προγράμματα σπουδών εξαφανίζονται, καθώς τα πανεπιστήμια επιλέγουν να εστιάσουν στα πιο μεγάλα και προσοδοφόρα αντικείμενα.... η Βρετανία υπερτερεί σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη και την Αμερική, γιατί όλα τα τμήματα βαθμολογούνται για την επίδοσή τους στην έρευνα, οπότε ο υποψήφιος είναι σε θέση να πληροφορηθεί, να συγκρίνει και να επιλέξει ανάλογα.

12. ΑΝ. ΜΑΝΘΟΣ - Πρύτανης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

... τα πανεπιστήμια της ελλαδικής επικράτειας έχουν πολύ καλή παράδοση και οργάνωση της θεωρητικής υποδομής και προσέγγισης των επιστημών, με παράλληλη υστέρηση υποδομών. Αυτό καταλήγει στην πολύ καλή έως άριστη θεωρητική κατάρτιση του έλληνα φοιτητή με υστέρηση κυρίως στις δεξιότητες και στις εφαρμογές. (Στα των) ξένων χωρών με αξιόπιστη εκπαίδευση υπάρχει μια αναλογική αναστροφή.... δίνουν έμφαση στις δεξιότητες και εφαρμογές κατά προτεραιότητα, καθιστώντας τους φοιτητές τους φιλικότερους με τα εργασιακά περιβάλλοντα.... (απλουστευτικά), θα μπορούσε να δοθεί προτεραιότητα στην επιλογή του εσωτερικού μας εκπαιδευτικού χώρου για προπτυχιακές σπουδές.



Σούμα? Σκιστείτε να μπει σε ελληνικό πανεπιστήμιο, και μετά στείλτε το έξω!

Κι ας μείνει εκεί (εκτός αν έχετε τα κονέ για δημόσιο τομέα, σπαράξει η καρδούλα της μάνας ή το παιδί είναι επαγγελματίας στόκος και το πήρανε χαμπάρι). Αν θα χρειαστεί ν’αρχίσετε τις βίζιτες για να τα βγάλετε πέρα, πρόβλημά σας. Ετσι ή αλλιώς, κάποιος θα το κάνει στην οικογένεια, και καλύτερα οι γονείς, παρά τα παιδιά! Πανικός, θα βγουν στην αγορά με κάτι πτυχία ΝΑ και δεν θα μπορούν να απορροφηθούν... Πολυεθνικές μια κάποια λύσις. Και θα μουτζώνονται κάθε μέρα που επέστρεψαν. Αν τα παντρέψετε (κι άλλες βίζιτες εσείς να ξεχρεώσετε), θα ξεχαστούν βέβαια λίγο, μετά θα βολευτούν, έ, και ταμίας Γ' καλά είναι.

Στην Αγγλία τουλάχιστον γελάνε με την πτυχιοθηρία των ελλήνων (χαίρονται βεβαίως μια που μπορεί να είναι δημόσια, αλλά μας τα τρώνε ως συνάλλαγμα κανονικά). Αστε τους, δεν ξέρουν τι λένε... Εμείς γουστάρουμε πτυχία! Ακόμη κι από τα εδώ ιδιωτικά πανεπιστήμια (λέμε τώρα) – franchise... Ποιός θα φτιάχνει το καζανάκι βέβαια όταν χαλάει δεν ξέρω!

Θεοδωρόπουλε, Θέλω την Αφίσα σου! Γίνεται?

Και μου έστειλαν που λέτε το εξής εκπληκτικό από την εφημερίδα "ΘΕΜΑ", φύλλο 31.12.06, στήλη "Κλαρίνα Μπουράνα" του Τάσου Θεοδωρόπουλου (μορφή!!!), έχει και η-μαίηλ, ttheodoropoulos@mnm.gr, σπεύσατε! Αντιγράφω μια που ακόμη δεν το βρήκα σκαλισμένο σε μάρμαρο:

"Ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας δεν υπήρξε μεγαλύτερη ποσότητα συγκεντρωμένης ανυπόγραφης μαλακίας από αυτή που συναντά κανείς στη συντριπτική πλειονότητα των blogs.

Με ορισμένες λαμπρές (και συνήθως ενυπόγραφες) εξαιρέσεις, η φυλή των blogers εκμεταλλεύεται τον ανεξέλεγτο χώρο του Διαδικτύου για να ξορκίσει την προσωπική της αποτυχία να εκφραστεί συγγραφικά μέσα από καποιον φορέα που θα χρειαστεί να εγκρίνει την αξία δημοσίευσης των παραληρημάτων της, πλασάροντας τον λεκτικό αυνανισμό της σαν ελευθερία έκφρασης.

Αποτυχημένοι ποιητές, επίδοξοι συγγραφείς επιθεώρησης του Δελφινάριου και αργόσχολοι αναλυτές της θεωρίας της τηλεκατευθυνόμενης μαϊμούς-αυτόματου καθαριστή αυγών, με τα ζωτικά τους όργανα συνδεδεμένα με τον προσωπικό τους υπολογιστή, σκουπίζουν τα υγρά των σεξουαλικών τους περιπλανήσεων στο διαδικτυακό πορνό, πάνω σε πλήκτρα, κοινωνώντας μέσα από τις ημερολογιακές σελιδες των γραφτών τους το μετεγχειρητικό τραύμα της λοβοτομής τους.

Καυτηριάζοντας υποτίθεται οι blogers την κενότητα και το ξεπούλημα των παραδοσιακών media, οικειοποιούνται τις πλέον τερατώδεις εκφράσεις του, αναπαράγοντας με τον πλέον άτεχνο τρόπο την lifestyle κενότητα, αναβαπτισμένη σε "αντίσταση".

Με τη σειρά τους τα παραδοσιακά μέσα και οι σαρανταφεύγα εκφραστές τους, κάθιδροι από τον φόβο τους μπροστά στο ενδεχόμενο του να ξεπεραστούν από την εποχή τους, υμνολογούν την ανυπόγραφη ηλεκτρονική ορμονική διαταραχή εκμοντερνίζοντας με όρους κυβερνολογίας τις αναμνήσεις τους από το 60'ς, 70'ς χίπικο παρελθόν τους, καθιστώντας ως μόδα και προχωρημενιά μια νέα συγγραφική ηθική, η οποία ποσώς διαφέρει από την τηλεόραση του μεσημεριού.

Ατεχνα υβρίδια στην πλειονότητά τους μιας φανζινάτης δημοσιογραφίας που λοξοκοιτάζει την beat λογοτεχνία, το ανεκδοτολογικό χιούμορ και την επαναστατική πορνογραφία στα πλαίσια μιας ισοπεδωτικής λογικής που εν δυνάμει θεωρεί τα πάντα τέχνη, τα ευφυολογήματα των blogers υποψίασαν τον μέσο συγχισμένο καταναλωτή μοντερνισμών, απέναντι στο ενδεχόμενο να έχει συλλεκτική αξία ο μπιντές της τουαλέτας του, και τον εγκλώβισαν μια και καλή στο WC, να θαυμάζει την αντανάκλαση της ημιμάθειάς του πάνω στην πορσελάνη των προσωπικών του ειδών υγιεινής.

Σύμφωνα με τους αναρχοπαπαρολόγους, η ελευθερία έκφρασης των blogs υπερτερεί έναντι της εργολαβικής, αμειβόμενης και συχνά ιδεολογικά κατευθυνόμενης συγγραφής ενός δημοσιογραφικού ή λογοτεχνικού κειμένου. Πιθανότατα ναι, όταν προκύπτει χαλαρά αλλά όχι αβασάνιστα, και όταν η έκφραση και η δημιουργία δεν μπλέκονται με τα επακόλουθα μανιοκαταθλιπτικού επεισοδίου, την παρατεταμένη αγαμία, τον αυτισμό και το "διαζύγιο" από τη ζωή εκεί έξω.

Ως έμμισθος δημοσιογράφος, με όλους τους περιορισμούς που αυτό συνεπάγεται κατά καιρούς, χαίρομαι την ευθύνη των γραφομένων μου, ως συνδυαστικό αποτέλεσμα εργασίας και διασκέδασης. Ποιός φυσιολογικός εργαζόμενος άνθρωπος μέσα στο 24ωρό τους έχει τον χρόνο να ζήσει τη ζωή του και ταυτόχρονα να συντηρήσει ένα blog?

Εκτός κι αν η συγγραφή και η συντήρησή τους blog είναι αυτοσκοπός. Δεκανίκι προσωπικής κακομοιριάς, υποκατάστατο ψυχοφαρμακευτικής αγωγής ή παχυλά αμειβόμενη, ανώνυμη κακοήθεια.

Με ένα blog μπορείς κι εσύ να μιλήσεις ανοιχτά (αυτό λεζάντα σε φωτο μαύρου από τη φυλή που βάζουν πιατάκια στα κάτω χείλη για ομορφιά κι ένδειξη εξουσίας, και "λινκ" "celebrities.blog.pl")".

ΜΕΓΑΛΕ! ΠΕΣ ΤΑ! Κι έλεγα κι εγώ, τι μας πάει στραβά στη μπλογκόσφαιρα, τι μας πάει στραβά...

Αλλά τι ξέρω εγώ η ανυπόγραφα αυνανιζόμενη, που έχω το blogging ως δεκανίκι της κακομοιριάς μου, κι ούτε μέχρι το φαρμακείο για τα ληγμένα (λιωμένα... σαλιωμένα) δε με βαστάει, άστε, σκοντάφτω και στα μανιοκαταθλιπτικά μου επεισόδια, εγώ πάω, αυτά έρχονται... Που να πάρει η ευχή, άργησε και το τσεκ από το Γούγλι, κι έχω να τελειώσω τα ηλεκτρικά παράθυρα στο τζετ μου η κακοήθης!

Τεσπα, σας πληκτρολογώ μια καλημέρα με τα πλοκάμια που έχω για χέρια... Αν καλμάρουν κι οι πόνοι από τη λοβοτομή, μπορεί και ν'ανεβάσω κάνα ακόμη φανζινοειδές ποστ-ηλεκτρονική ορμονολογική αναλύση... εμ, συγνώμη, διαταραχή - από την παρατεταμένη αγαμία, έχουμε κι επίσημη διάγνωση!

Πάω τώρα, έχω φωτογράφιση, θα μου έρθει ο Διαμαντόπουλος να τραβήξει το μπιντέ μου. Να σφουγγαρίσω και τα υγρά από τις τσοντοπεριπλανήσεις μου, πλημμυρίσαμε γμτ, μη γλυστρήσουν οι τεχνικοί του, μην πάθω και καμμιά ηλεκτροπληξία δλδ! Αφροδίτη-κάρβουνο, με τα ζωτικά όργανα μπριζολάκια στο πληκτρολόγιο πάνω!

Πώς το έλεγαν Τάσο μου στο "2", αν έχεις ακούσει, "Θέλω να γ*μίσω, γιατί θα λαλήσω!", ε, αυτό! Αχου το πόσο ταιριάζειειει...

Aphrodite said and loll-ed from here all the way to the North Pole!

ΜSNBC Comics - τρομερή γελοιογραφία!

Τρεις έφηβοι με ακμή στον καναπέ, laptops ανοιχτά στα γόνατα, κινητά μπλίκι-μπλίκι, σερφάρουν (μπλογκάρουν?) και αναφωνούν:

- Check out Saddam hanging. Ouch! That's gotta hurt!

- He's soοο dead!

- Let's look again at Britney Spears* with no underwear...

(* ω ναι, ντύθηκε κυρία και μόλις έκανε να βγει από το αυτοκίνητο, πέρασε στην αθανασία...)

Χμ, τι σας έλεγα πριν περί σπουδαιότητας και διαχείρισης εικόνων? ...

Infowar: lost forever

Please read Newsweek article (e-form, 15.01.07)

Ακόμη και στην Κουκουρούκουλαντ, οι τελευταίες εικόνες του Σαντάμ έσπασαν τις αμπάρες. Δε μπορείς να μην σκεφτείς, δε μπορείς να προσπεράσεις... Να ξεχάσεις? Ουουου, έχουμε να δούμε πολλές τέτοιες εικόνες... Θα κάνεις να στείλεις ένα sms για ραντεβού-ξεπέτα το βράδυ, και θα έχεις θηριωδία, χυδαιότητα, εκμηδένιση, φόνο κι εκπόρνευση, με ad-campaigns γύρω-γύρω με τιριμπλίμ-τιριμπλόμ για ταμπόν τρίτης ηλικίας ή σκάφη αναψυχής για νεόπτωχους...

Να χμ-ίσω... Ο Scott Johnson στο e-Newsweek, γράφει στο πολύ καλό του άρθρο, ότι για περίπου 4 χρόνια, οι Αμερικάνοι στρατιωτικοί ενημέρωναν τον Τύπο της Βαγδάτης πίσω απ'το ξύλινο πόντιουμ, μα τώρα έχουν πλέον στρογγυλό τραπέζι και ειδικά ακουστικάκια για μετάφραση και έως και πλακίτσα. "The key difference you're going to see in 2007," ... (U.S. military spokesman Maj. Gen. William Caldwell)... said proudly, "is (that) this is truly the year of transition and adaptation." Προυόουδους! Μά'στα!

Το αληθινό επικοινωνιακό πρόβλημά τους? Πίσω στην πατρίδα, "Without popular support from US population, there is the risk that troops will be pulled back ... Thus there is a vital need to save popular support via message." Θα σας πείσουμε ρεεε! 16 θεματάκια για να πορωθεί το εθνικόν δίκαιον και να συνεχίσομεν να κόβομεν την ενέργειαν από την Κίνα βασικώς... "vitally important we succeed"; "actively working on new approaches"; "there are no quick or easy answers." Tι μας λέτε?!

Η μαγιονέζα κόβει βέβαια, γιατί οι Ιρακινοί ρε παιδί μου δεν κάθονται ήσυχοι, αλλά οι άχρηστοι "are taking control of the message at the public level." Βία στη βία, καθώς βίντεο με Αμερικάνους στρατιώτες να πυροβολούνται και να γίνονται χίλια κομμάτια, εμπνέουν κι εκφοβίζουν μαζί. Εξελιγμένη τεχνολογία, ώστε οι επιθέσεις σε Αμερικάνικες δυνάμεις να φιλμογραφούνται κανονικά, ακόμη και από πολλές γωνίες, με υψηλή ανάλυση. Μετά καταιγιστικό μοντάζ και εκφώνηση, βουαλά. Πιστεύεται ότι εκτελούνται επιδρομαί (κατά το "εκτελούνται μεταφοραί"...) για να υπάρχει φρέσκο υλικό ανατίναξης εντέρων...

Αν χρειάζεται σούπερ-ντούπερ εξοπλισμός για όλα αυτά? Περιττό είναι να λείπει, αλλά όπως είδε η Ομορφη Πλάσις, κι ένα κινητό την κάνει τη δουλειά του ωραιότατα... 1Μ ο απαγχονισμός, διαλιέχτεεεε...

"The military wants to control the environment around it, but as we try to [do so], it only slows us down further," ...(Lt. Col. Barry Johnson, director of the military's press operations in Baghdad until this past September)... says. "All too often, the easiest decision we made was just not to talk about [the story] at all, and then you absolutely lose your ability to frame what's going on." Κοντόλ-φρηκ, ε κοντρόλ-φρηκ!

Χάνεις την ικανότητα του απόλυτου ελέγχου του τι βγαίνει παραέξω? Ε, δεν έχεις παρά να σκοτώσεις μερικά δις που θα δούνε το βιντεάκι, σιγά... Ακριβό? Χμ, ναι, οκ, να κατασκευάσεις τότε κάτι ακόμη μεγαλύτερο και τρομοκρατικότερο, νά'ναι και πιο δημιουργικό, να το ξεχάσουν το πριν στο πιτς-φυτίλι. Ο Σαντάμ μαρτυροποιήθηκε? Ε, και? Εμείς να'μαστε καλά... Next!!!

"...Back in the 1930s national leaders could almost wholly control the framing of their messages, says Donald Shaw, a professor of media theory at the University of North Carolina at Chapel Hill... But now, "the podium has lost its influence." For those who once stood behind it, that message at least is very clear. Ρε λες?

Α ρε, ποιό πόντιουμ και ποιά επίσημη ενημέρωση, όταν η εικόνα τρέχει με τα 1.000??? Απόλυτος δικτάτωρ, έννοια που έφαγε πόρτα στον 21ο. Αυτός που ελέγχει τα μήντια λέγαμε πως θα είναι ο επόμενος, ε? Κι ένα μόλις κινητούλι να του τα κάνει όλα λίμπα... System Error!

Η εικόνα ΕΙΝΑΙ το μήνυμα. Ολο το μήνυμα ΜΙΑ εικόνα. Και σε λίγο δεν θα έχουμε και πολλές κουλτούρες να δίνουν διαφορετική χροιά. Παγκόσμιο χωριό? Μπα, μια καλύτερη οικογένεια, όπου όλα αυτά συμβαίνουν.

Δεν έχει φωτος σήμερα. Αδυνατώ, ειλικρινά. Αν επιμένετε, έχει το βίντεο του απαγχονισμού. Δίνω το λινκ που έχει το λινκ, σκεφτείτε το και μπείτε με δική σας ευθύνη.

Life - Stalker, 5- 0

Με ξαναστρίμωξε.

Ο personal stalker μου, ο Κος Θάνατος αυτοπροσώπως ξανάνοιγε καπαρντίνα να μου δείξει τα πετράδια του στέμματος.

Τρεις φορές Ζωή μου... Εβγαλε και δρεπάνι. Στην ψύχρα. Μα και την τέταρτη ακόμα, μες τις crashed λαμαρίνες, ήμουν πιο γρήγορη.

Σε φυγάδεψα.

Τώρα όμως, πέμπτη πρόσκληση to the Underworld. Φανταχτερός πρεσβευτής, αλγεινό έμφραγμα. Υπερκόπωση? Προειδοποιήσεις? «Περάστε έξω παρακαλώ. Το ταμείο έκλεισε!» με ξεγέλαγα.

Ομως...

Ολα, όλοι, από μένα. Ο,τι έχτιζα με μέρας φως, βατό κι εμπρόθεσμο, τα βράδυα ξέρναγε κεφάλια.

Και κάποια Τρίτη, Κηφισίας ακίνητη στο φανάρι, η κλεψύδρα μου θρύψαλα. Πόνος διαγουμιστής, πάσα αρχή παυσάτω...

Τιμόνι να χάνεται, οξυγόνο δεν, τα παιδιά μου ποιός?

Τα παιδιά μου...

Επόμενο βράδυ, ταράτσα νοσοκομείου. Λεωφόρος από κάτω, ξεπεσμένη λαμπαδηδρομία με φτιασίδια. Κόσμος... Ολοι πήγαιναν.

Να έβγαινα ξανά? Μπα.

Τα παιδιά μου... Το βάρος του άντρα μου πάνω μου, κρυφά ξημερώματα, μια θάλασσα... Τα δάκρυα τα έκλαψα, τα γέλια τα ξόδεψα.

«Πεταλούδες» στα χέρια, για φλέβες ανοιχτές. Τι αστείο!

Ζωή, κλείσαμε. Αντε, πάμε...

Λίγοι real φίλοι - στήριγμα σπίτι και νοσοκομείο. Σα λατρεμένα τραγούδια κασέτας.

Η πονεμένη μου καρδιά όμως απιστούσε: πετάριζε για τους virtual, τα λόγια μας χωρίς τα τόσα περιττά. Το high που δεν ξέρεις ποιό-τραγούδι-σκάει-καπάκι.

Κινητό στο χέρι. Περίμεναν τόσοι. Με δυό κινήσεις, θα έκανα το πρώτο blogo-πάρτυ in hospital. Δεν ήθελα όμως.

Σας άξιζε γιορτή.

Οχι αποχαιρετισμός....

Νά’μαι.

Πότε?...

Speed of Sound / Coldplay

[Σημείωση (εκτός λεξομετρητή): οι λέξεις είναι 222. Ετσι ή αλλιώς τόσες θα έγραφα. Η 2.222. Κάτι με πολλά δυάρια πάντως. Δεν μου αρέσουν τα μονά στο ζύγι πλέον. Τα θέλω όλα διπλά. Παρέα. Τι? Γεννιόμαστε και πεθαίνουμε μόνοι? ΧΑ! Γεννιόμαστε και είναι εκεί κι η μάνα. Αλλιώς δε γίνεται. Κι όταν πεθαίνουμε, είναι εκεί ο Θεός μας. Ο όποιος τέλος πάντων... Στο ενδιάμεσο, είναι στο χέρι μας. Απλώστε το το ρημάδι!

Και ναι, ήταν 01.11.06. Πολλές μαζεμένες στεναχώριες και μία η χειρότερη. Οι φίλοι μου εδώ (που live είναι ακόμη καλύτεροι) κι όσοι με διαβάζουν, ξέρουν. Οι virtual τούτοι που έγιναν και real (ή μάλλον, surreal!), έκαναν... παπάδες! Επέμενα να μη γίνει δημόσιο θέμα. Το πολύ-πολύ έτσι και τίναζα τα πέταλα, θα είχαμε Don-post (φαντάζομαι δλδ), «Να η Αφρο, πτι γαμώτι, μας τελείωσε!» (πικρό lol-άκι!). Το e-mail και το κινητό μου πέρασαν πολύ γρήγορα και σε ανθρώπους που δεν τους ήξερα. Ευχές direct κι από κει που δεν τις περίμενα. Stalker honey, έφαγες κλωτσιά στ’@@ από ομάδα ολόκληρη! Τις ώρες τις μικρές, που ανάθεμα κι αν ήξερα πόσες θα ήταν ακόμη...
Μάλλον κλέβω, δεν είναι ιστορία. Ενα ευχαριστώ είναι. Απλώς δεν το είχα ως τώρα φωνάξει σε όλους μαζί. Και τώρα που γράφω ντρέπομαι. Παιδιά, ξέρετε ποιοί είστε. Δεν ξέρετε όμως ΠΟΣΟ με στηρίξατε! Χωρίς εσάς δεν... Α ρε doncat! (... 222!)]

Aphrodite said... ως συμμετοχή στο party του doncat, post "Διαδικτυακό Πάρτι!", 01.01.07.