Unbelievable / EMF
Life goes on in mysterious ways… Οταν έγραψα το post για τον Τ. Θεοδωρόπουλο (12.01.07), που πέρναγε την πλειονότητα των bloggers από συμπληγάδες κατηγοριών σοβαροφάνειας ενώ στην ουσία, όπως υποστήριζε, η μπλογκόσφαιρα βρίθει ανούσιων και υπερφίαλων blogs, δεν είχα ιδέα ότι θα μου δινόταν η ευκαιρία να συζητήσουμε και να πέσουν και οι σχετικές διευκρινήσεις.
Να ένα αναπάντεχο καλό του internet: ποτέ όσο σήμερα δεν είχαμε την ευκαιρία να έρθουμε σε επαφή με τόσους διαφορετικούς ανθρώπους, τόσων διαφορετικών backgrounds, ιδεολογιών, αντιλήψεων και κοσμοθεωριών, να μιλήσουμε άμεσα για διάφορα θέματα, και να τα βρούμε ή να τα... χάσουμε για πάντα, με τόσο συνοπτικές διαδικασίες μάλιστα!
Εν προκειμένω, ευκαιρίας δοθείσης, τα θέματα τα οποία μπορέσαμε να συζητήσουμε με τον Θεοδωρόπουλο, στα πλαίσια του τι κάνουν τελικά οι bloggers, ποιά είναι η αποστολή τους και πού εφάπτονται της υπάρχουσας δημοσιογραφικής πραγματικότητας (χαώδη ζητήματα και μόνο έτσι που τα αναφέρω, αλλά για χάριν συντομίας, επικεντρωθήκαμε στα πολύ βασικά), κινήθηκαν πάνω-κάτω στους εξής άξονες:
1. Ποιοί είμαστε:
O πολύς κόσμος εκεί έξω, με την μικρή διάδοση του internet ακόμη στην Ελλάδα, δυστυχώς δεν έχει ιδέα ποιοί είμαστε ή τι κάνουμε. Why should they? Μπορεί εδώ μέσα να γνωριζόμαστε πλέον αρκετά καλά, αλλά η ουσία είναι ότι πέραν ημών και του άμεσου κύκλου μας, οι υπόλοιποι (ακόμη και χρήστες internet) άντε να έχουν ακούσει για μερικά τρανταχτά ονόματα (Δήμου, Τσαγκαρουσιάνος, Ανδρουλάκης, Βενιζέλος) και στην καλύτερη των περιπτώσεων και μερικούς εξ ημών (τους... «εκδιδόμενους» λολ!).
Το φαινόμενο του blogging αν δεν το ζεις από μέσα, κακά τα ψέμματα, δεν αφορά ακόμη την Ελλάδα στον βαθμό που αφορά τις χώρες του εξωτερικού. Κι όσοι το μαθαίνουν, είναι λόγω μερικών αφιερωμάτων των εντύπων, μια κι είναι buzz word. Σπάσιμο τσιχλόφουσκας. Ξυπνείστε!
2. Ανωνυμία:
Eίμαστε που είμαστε μια ράτσα οι Ελληνες με τα γνωστά κακά, προστίθεται και το να μην είμαστε υπόλογοι λόγω της ανωνυμίας μας στο blogging. Ανά πάσα στιγμή, ο καθένας μπορεί να βγάλει στη φόρα διάφορα προσωπικά του άλλου, να επιτεθεί ή να εκθέσει κάποιον. Είτε του ιδίου χώρου είτε της υπάρχουσας, «αναλογικής» δημοσιογραφίας. Είτε φυσικά οποιουδήποτε άλλου χώρου. Και δυστυχώς, ξέρουμε μεταξύ μας και παραδείγματα και δεν τα χαρήκαμε διαδικτυακά καθόλου... Πιασ’τ’αυγό και κούρευ’το!
3. Τι σημαίνει blogging:
Γενικά ημερολόγιο, σε δημόσια θέα. (+Βλόγιον+). Που σημαίνει ότι ο γράφων μπορεί να το γεμίζει με ό,τι τραβάει η ψυχή του. Ούτε ανέλαβε αποστολή να σώσει τον κόσμο (άλλο αν θα... προκύψει ενδεχομένως κι αυτό!), ούτε δέσμευση να γράφει μόνο ακαδημαϊκές διατριβές επί μονίμου βάσεως. Το περιεχόμενο, η ποιότητα και η ποσότητα (αριθμός posts) του blog είναι στην διακριτική ευχέρεια του blogger.
Το ότι υπάρχουν μπλογκς διαμάντια (ενημερωτικά, ειδησεογραφικά, λογοτεχνικά, τεχνικά, καλλιτεχνικά και τόσα άλλα, χρήσιμα, με δουλειά και μεράκι) αλλά και κάρβουνα (ναρκισσιστικά, ματαιόδοξα, παραπληροφορικά, τρολλίζοντα, «διεκπεραιωτικά» -ίσα για να κρατούν το νικ σαν παρουσία στη βλογόσφαιρα- στα όρια του απαράδεκτου έως κι εντελώς άχρηστα, που δεν θα έλειπαν σε κάνεναν εάν θα γινόταν permanent delete τους), είναι μια πραγματικότητα.
Αυτό δεν αναιρεί φυσικά το δικαίωμα στην έκφραση, απλώς σημαίνει ότι αυτά που γράφουμε άπαξ και ανέβουν στο διαδίκτυο, παύουν να είναι απλές λέξεις στην οθόνη. Δεν ξέρουμε ποτέ ποιός και με τι προδιάθεση θα τα διαβάσει. Κι ό,τι γράψουμε σαν... «αγαπητό μου ημερολόγιο», μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ να μας στοιχειώσει σε ανύποπτο χρόνο. Είμαστε στην αρχή της διαμόρφωσης του τοπίου αυτής της έκφρασης και του τι θα σημαίνει τελικά blogging, τουλάχιστον στη χώρα μας (γιατί έξω ήδη έχει φανεί και υπάρχουν πλέον οι επαγγελματίες bloggers).
4. Δύναμη και δυναμική:
(Βλέπετε ότι σιγά-σιγά ζορίζουν εκθετικά τα συζητηθέντα. Οσο και να συμφωνούμε στα βασικά, όσο προχωράμε, βγαίνουν πολλά στη φόρα...). Η εικόνα που βγάζουν πολλά blogs είναι αυτή ανθρώπων που ή έχουν πολύ χρόνο στη διάθεσή τους και μπορούν να το ανάγουν σε υψηλή τέχνη ή να «τρομπονιάζουν» (κατά την προσφιλή μου έκφραση) ασύστολα, ή/και ανθρώπων που έχουν λύσει το βιοποριστικό τους πρόβλημα, και ξοδεύουν τις άπειρες ώρες εδώ μέσα.
Σε όποιον δεν έχει περάσει την παιδική (και διαρκώς έτοιμη να υποτροπιάσει...) ασθένεια του κολλήματος με το μέσο, την άμεση επαφή και την δυνατή επικοινωνία, αυτή τη ντρόγκα φαίνεται ακαταλαβίστικη. Είναι λίγοι εκείνοι που μέσω κάποιος μέχρι τώρα καλής επαφής με το «κοινό» (δλδ δημοσιογράφους με direct e-mail, μια και τα γράμματα, μας φαίνονται πια επικοινωνία με τον αραμπά), κάπως νοιώθουν καλύτερα το high αυτό. Οι υπόλοιποι το θεωρούν έως και αρρωστημένο (γιατρέ μου! Αμάρτησα!). Φαίνεται εξωπραγματικό πώς ένας άνθρωπος ο οποίος έχει υποχρεώσεις και δουλειά, αν όχι καριέρα, ξοδεύει τόσον πολύ από τον –αναλογικά λίγο- ελεύθερό του χρόνο πληκτρολογώντας και διαβάζοντας. They just don’t know, my friends…
5. Μέλλον κι ευθύνες:
(Εδώ τα πανθομολογουμένως ζόρικα...): Οι «αναλογικοί» δημοσιογράφοι, ειδικά στον χώρο των εντύπων, κινούνται βάσει κάποιων ορίων (του προφίλ και της πολιτικής του εντύπου, της «γραμμής» του εκδότη κτλ) και επειδή η γραφή τους είναι κατά την πλειονόητά τους, επώνυμη, είναι υπόλογοι για ό,τι καλό ή κακό γράψουν. Παίζουν το όνομά τους κάθε φορά. Δύσκολο. Κατά κύριο λόγο δε, πρόκειται για το βασικό τους επάγγελμα, που σημαίνει και deadlines αν μη τι άλλο, άνωθεν επιβεβληθέντων. Ακόμη κι ο εκδότης δεν μπορεί να ξεφυγει από τα καταληκτικά deadlines.
Εμείς απολαμβάνουμε τον ρόλο του εκδότη του εαυτού μας, με self-regulated ρυθμούς, θεματολογία και εμφάνιση. Εχουμε την ευθύνη του nick μας (αν στραβώσουν τα πράγματα, το πολύ-πολυ το... πεθαίνουμε και ανοίγουμε το επόμενο), διαχειριζόμαστε το blog και τον σχολιασμό, χτίζουμε μόνοι μας το προφίλ μας, αλλά πέραν ελαχίστων εξαιρέσεων που προσφέρουν κοινή ωφέλεια (π.χ. monitor), κινούμαστε με τον δικό μας ρυθμό, κι όποτε θέλουμε, παίρνουμε άδεια από τη σημαία.
Κι αν εμείς παραπονιόμαστε για bloggers’ burnout syndrome, οι ενταγμένοι στα μέσα γραφιάδες δεν έχουν αυτη την πολυτέλεια. Παραδίδεις κείμενο, κλείνεις τεύχος, ο κόσμος να χαλάσει. Ενώ εδώ, δεν εξαρτάται κανένα στόμα από την πέννα μας, γράφουμε για ό,τι θέλουμε όπως θέλουμε, όταν το θέλουμε. Και μπορούμε κιόλας να το κάνουμε σε τέτοιο επίπεδο, που να συναγωνιζόμαστε, αν όχι ανταγωνιζόμαστε, τους καλύτερους «αναλογικούς»... με την άνεσή μας. You can’t beat that!!!
Η αρνητική του βέβαια για μας πλευρά, είναι το ότι στα ως τώρα μέσα επικοινωνίας, το όνομα της έκδοσης (ή καναλιού, σταθμού, you name it) είναι μια ομπρέλλα ασφάλειας που ναι μεν βάζει χαλινάρι έως και λογοκρίνει τον γράφοντα, αλλά συνήθως προστατεύει τον ταγμένο γραφιά από άσκοπες επιθέσεις. Δεν είναι προς όφελος του οργανισμού να αδειάσει τον επί του payroll της δημοσιογράφο (άλλο αν με κάποια χοντράδα μπορεί να τον απολύσει με συνοπτικές διαδικασίες). Σε γενικές γραμμές όμως παρέχει κάποιες «πλάτες». Για να το συνοψίσω σε δυό λέξεις, trolls και το χτικιό του moderation. Καταλάβατε αμέσως νομίζω.
Με τούτα και μ’εκείνα λοιπόν, η μη απόλυτη δέσμευσή μας στο blogging, με την έννοια της υποταγής στους ανελέητους ρυθμούς του έξω κόσμου, και η αυτο-ασυλία μας, επιφέρει την δυσπιστία, αν όχι αρνητική κατάληξη του first impression, του μέσου ανθρώπου που μπήκε πρώτη φορά να μας διαβάσει. Οπως δε στον χώρο της τέχνης, στους σύγχρονούς σου είσαι όσο καλός είναι το τελευταίο σου το έργο, έτσι κι εδώ μετράει το τελευταίο σου το ποστ, που είναι το πρώτο που θα διαβάσει καποιος αν μπει στο blog σου. Οπότε αν τη μία φορά που μπήκε, δεν του έκανε καλή εντύπωση, τον έχεις χάσει από αναγνώστη.
Από τη στιγμή λοιπόν που οι μη-bloggers δεν θα ξοδέψουν κατ'αρχήν πολύ χρόνο σε μας, ως μη έχοντες την ανάγκη που έχουμε ενστερνιστεί εμείς, και η δική μας πραγματικότητα δεν έχει βγάλει ρίζες ακόμη στη δική τους, είναι σα να δίνουμε μαζικά εξετάσεις. Κάθε μέρα. Μερικά αποτυχημένα ποστς να δει ο μη μυημένος, και τον χάσαμε. Μερικά μπομπάτα και δη επωνύμων, αυστηρότατος μετά σε μας, πάλι τον χάσαμε. Πίκρα.
Το τοπίο είναι σαφές ότι είναι... ασαφές. Το ίζημα δεν έχει καταλαγιάσει ακόμη, και δεν έχει κάνει τον κύκλο του, ώστε το blogging να γίνει το ίδιο mainstream με τα υπόλοιπα (όσα) μέσα επικοινωνίας έχει στην καθημερινότητά του ο μέσος Ελληνας.
Είμαστε κάτι σαν... οι αντάρτες της εύφορης κυβερνο-υπερταχείας, και κάποια στιγμή πρέπει να καταλάβουμε εμείς οι ίδιοι οι bloggers ότι ο καθένας ξεχωριστά θα συνεισφέρει το κομμάτι του στην νέα πραγματικότητα. Το να μας πάρουν στα σοβαρά και να αρχίσει η ώσμωση ανάμεσα στους δύο χώρους είναι στο χέρι μας. Εμείς είμαστε οι καινούριοι, εμείς οφείλουμε να δείξουμε τα διαπιστευτήτριά μας. Και να μην σταθούμε στην σοβαροφάνεια και τις εντυπώσεις, αλλά να παράγουμε έργο ουσίας (αυτό φυσικά δεν αποκλείει το χιούμορ ή την παραγωγή εντελώς ημερολογιακού «καλημέρα/καλησπέρα/τι χαμπάρια» τύπου).
Kαι καλό θα ήταν να κάνουμε την αυτοκριτική μας τώρα, που είναι όλα πριν την -στα σκαριά- επέλαση του χρήματος κι εδώ. Οχι μόνον σαν διαφημίσεις, αλλά δημιουργία blogs εταιριών και οργανισμών κερδοσκοπικού χαρακτήρα. Το πόσο θα μπλέξει τα πράγματα μένει να το δούμε (διότι το ότι θα παρεισφρύσει ΚΑΙ εδώ και θα αλλάξει το τοπίο είναι το μόνο σίγουρο, το πόσο και προς ποιά κατεύθυνση remains to be seen…).
Προφανώς καλό το blogging, αλλά για πόσο? Και μέχρι ποιού σημείου να το κάνεις τέχνη, εάν τελικά έχεις πρόβλημα βιοπορισμού? Στο τέλος δεν θα έχεις να πληρώσεις τη σύνδεσή σου. Τόσο απλά. Αλλά και όλο το οικονομικό λυμένο να έχεις, θα είσαι καλύτερος blogger από άποψη ποιότητας αποτελέσματος εάν δεν «το έχεις»? Γιατί «αυτό» δεν μπορεί ν’αγοραστεί με όλα τα λεφτά του κόσμου (ευτυχώς)...
Κι επίσης να δούμε τι θα γίνει με το θέμα των πνευματικών δικαιωμάτων, μια που τώρα η μπλογκόσφαιρα είναι ουσιαστικά ξέφραγο αμπέλι. Ο κάθε τυχάρπαστος μπορεί να χρησιμοποιήσει τον δικό σου κόπο για το ο,τιδήποτε. Το ίδιο θα έλεγε κανείς και για τις εφημερίδες πχ. ότι καθένας μπορεί να κάνει κάποιο plagiarism και να μη ξαναχρειαστεί να σκεφτεί σοβαρά στη ζωή του. Εκεί όμως υπάρχει σαφής νομοθεσία περί πνευματικών δικαιωμάτων. Εδώ ο χώρος μπάζει από παντού - στην καλύτερη.
Είμαστε αυτό που διαλέγουμε να είμαστε κάθε στιγμή. Και τώρα που είμαστε λίγο μετά το ξεκίνημα, ο ορίζοντας φαίνεται ανοιχτός με μια λαμπρή ανατολή. Είναι στο χέρι μας να δημιουργήσουμε μια αξιοσέβαστη ενωμένη γροθιά και να μην αναλωθούμε σε ανούσιες έριδες. Υπάρχει επιτέλους χώρος για πολλούς, μια που οι κορυφές στη μπλογκόσφαιρα είναι πολλές.
Με την εμπειρία που έχει ο καθένας από την real virtuality του, ας κοιτάξουμε να βγάλουμε το απόσταγμά της στο blogging, χωρίς φόβο, μα με μπόλικο πάθος. Ηρθαμε για να μείνουμε. Αργά και σταθερά. Να μην εξαφανιστούμε ως οι νέοι δεινόσαυροι, και μάλιστα με το που θα έχουμε σκάσει από το αυγό.
Χμμμ... Ξέρω τι σκέφτεστε τώρα που με διαβάσατε... 
Οχι βέβαια, Reality Check!!!
