Ο personal stalker μου, ο Κος Θάνατος αυτοπροσώπως ξανάνοιγε καπαρντίνα να μου δείξει τα πετράδια του στέμματος.
Τρεις φορές Ζωή μου... Εβγαλε και δρεπάνι. Στην ψύχρα. Μα και την τέταρτη ακόμα, μες τις crashed λαμαρίνες, ήμουν πιο γρήγορη.
Τώρα όμως, πέμπτη πρόσκληση to the Underworld. Φανταχτερός πρεσβευτής, αλγεινό έμφραγμα. Υπερκόπωση? Προειδοποιήσεις? «Περάστε έξω παρακαλώ. Το ταμείο έκλεισε!» με ξεγέλαγα. Ομως...
Ολα, όλοι, από μένα. Ο,τι έχτιζα με μέρας φως, βατό κι εμπρόθεσμο, τα βράδυα ξέρναγε κεφάλια.
Και κάποια Τρίτη, Κηφισίας ακίνητη στο φανάρι, η κλεψύδρα μου θρύψαλα. Πόνος διαγουμιστής, πάσα αρχή παυσάτω...
Τιμόνι να χάνεται, οξυγόνο δεν, τα παιδιά μου ποιός?
Τα παιδιά μου...
Επόμενο βράδυ, ταράτσα νοσοκομείου. Λεωφόρος από κάτω, ξεπεσμένη λαμπαδηδρομία με φτιασίδια. Κόσμος... Ολοι πήγαιναν.
Να έβγαινα ξανά? Μπα.
Τα παιδιά μου... Το βάρος του άντρα μου πάνω μου, κρυφά ξημερώματα, μια θάλασσα... Τα δάκρυα τα έκλαψα, τα γέλια τα ξόδεψα.
«Πεταλούδες» στα χέρια, για φλέβες ανοιχτές. Τι αστείο!
Ζωή, κλείσαμε. Αντε, πάμε...
Λίγοι real φίλοι - στήριγμα σπίτι και νοσοκομείο. Σα λατρεμένα τραγούδια κασέτας. Η πονεμένη μου καρδιά όμως απιστούσε: πετάριζε για τους virtual, τα λόγια μας χωρίς τα τόσα περιττά. Το high που δεν ξέρεις ποιό-τραγούδι-σκάει-καπάκι.
Κινητό στο χέρι. Περίμεναν τόσοι. Με δυό κινήσεις, θα έκανα το πρώτο blogo-πάρτυ in hospital. Δεν ήθελα όμως.
Σας άξιζε γιορτή.
Οχι αποχαιρετισμός....
Νά’μαι.
Πότε?...
Speed of Sound / Coldplay
[Σημείωση (εκτός λεξομετρητή): οι λέξεις είναι 222. Ετσι ή αλλιώς τόσες θα έγραφα. Η 2.222. Κάτι με πολλά δυάρια πάντως. Δεν μου αρέσουν τα μονά στο ζύγι πλέον. Τα θέλω όλα διπλά. Παρέα. Τι? Γεννιόμαστε και πεθαίνουμε μόνοι? ΧΑ! Γεννιόμαστε και είναι εκεί κι η μάνα. Αλλιώς δε γίνεται. Κι όταν πεθαίνουμε, είναι εκεί ο Θεός μας. Ο όποιος τέλος πάντων... Στο ενδιάμεσο, είναι στο χέρι μας. Απλώστε το το ρημάδι!
Και ναι, ήταν 01.11.06. Πολλές μαζεμένες στεναχώριες και μία η χειρότερη. Οι φίλοι μου εδώ (που live είναι ακόμη καλύτεροι) κι όσοι με διαβάζουν, ξέρουν. Οι virtual τούτοι που έγιναν και real (ή μάλλον, surreal!), έκαναν... παπάδες! Επέμενα να μη γίνει δημόσιο θέμα. Το πολύ-πολύ έτσι και τίναζα τα πέταλα, θα είχαμε Don-post (φαντάζομαι δλδ), «Να η Αφρο, πτι γαμώτι, μας τελείωσε!» (πικρό lol-άκι!). Το e-mail και το κινητό μου πέρασαν πολύ γρήγορα και σε ανθρώπους που δεν τους ήξερα. Ευχές direct κι από κει που δεν τις περίμενα. Stalker honey, έφαγες κλωτσιά στ’@@ από ομάδα ολόκληρη! Τις ώρες τις μικρές, που ανάθεμα κι αν ήξερα πόσες θα ήταν ακόμη...
Μάλλον κλέβω, δεν είναι ιστορία. Ενα ευχαριστώ είναι. Απλώς δεν το είχα ως τώρα φωνάξει σε όλους μαζί. Και τώρα που γράφω ντρέπομαι. Παιδιά, ξέρετε ποιοί είστε. Δεν ξέρετε όμως ΠΟΣΟ με στηρίξατε! Χωρίς εσάς δεν... Α ρε doncat! (... 222!)]
Aphrodite said... ως συμμετοχή στο party του doncat, post "Διαδικτυακό Πάρτι!", 01.01.07.
