Aντε κι έχω ψητό στο φούρνο....
Λοιπόν, ο Πλανητάρχης μίλησε και στέλνει ΚΙ ΑΛΛΟΥΣ στρατιώτες στο Ιράκ! Στρατιωτικά? Ρίσκο. Πολιτικά? Ρουά Ματ βρε! Είναι πολύ εύκολο να το ρίξουμε σε προσωπική του φιλοδοξία σε συνδυασμό με λύσσα για γόητρο τώρα και υστεροφημία κατόπιν, συν να εξαντλήσει την προεδρία. Μην ξεχνάμε στο κάτω-κάτω την περίφημη φράση του, όταν κέρδισε το ΄04, ότι “he had earned capital in the campaign, political capital, and now (he) intends to spend it.” Λόγια ταπεινού ανδρός, στην υπηρεσία του πολίτη...
Λοιπόν, ο Πλανητάρχης μίλησε και στέλνει ΚΙ ΑΛΛΟΥΣ στρατιώτες στο Ιράκ! Στρατιωτικά? Ρίσκο. Πολιτικά? Ρουά Ματ βρε! Είναι πολύ εύκολο να το ρίξουμε σε προσωπική του φιλοδοξία σε συνδυασμό με λύσσα για γόητρο τώρα και υστεροφημία κατόπιν, συν να εξαντλήσει την προεδρία. Μην ξεχνάμε στο κάτω-κάτω την περίφημη φράση του, όταν κέρδισε το ΄04, ότι “he had earned capital in the campaign, political capital, and now (he) intends to spend it.” Λόγια ταπεινού ανδρός, στην υπηρεσία του πολίτη...
Ούτε λίγο ούτε πολύ, στοιχηματίζει ανερυθρίαστα, ότι όσο και να χτυπηθεί η κοινή γνώμη, οι αντιπάλοι και οι αντίθετοι του ίδιου του του κόμματος, στο τέλος θα καταφέρει να τον «γυρίσει» τον πόλεμο και το Κονγκρέσσο δεν θα έχει τα κότσια να του κόψει τη χρηματοδότηση...
Πώς όμως σερβίρει την αναγκαιότητα της συνέχισης του πολέμου? Πόλεμο κατά της τρομοκρατίας συν θα εκδημοκρατήσουμε μια περιοχή που κοντεύει να μας τινάξει όλους στον αέρα. Ελα όμως που η ειρήνη στο Ιρακ (τι ειρωνικό, μην πω αστείο που ακούγεται...) δεν περνάει από το χέρι του. Οπως γράφουν οι Gvosdev and Takeyh στην International Herald Tribune,
«For nearly four years, America has tried to reconstitute a kinder, gentler Iraq, ignoring the fact that Iraq has always been an artificial entity — an incongruous collection of sectarian groups cobbled together by the British empire and then sustained by Sunni terror. The American invasion has irrevocably unraveled that arrangement, as the empowered Shiites, embittered Sunnis and secessionist Kurds have little desire to concede power to their sectarian foes».
Και συνεχίζοντας, επισημαίνουν ότι μπορεί κάποια στιγμή να υπάρξει Ιρακ με κάποιο βαθμό μοιράσματος των πετρελαιο-πόρων του, αλλά θα είναι έτσι ή αλλιώς χωρισμένο τριμερώς με θρησκευτικο-φυλετικά κριτήρια και αδύναμη κεντρική εξουσία – θρυαλλίδα δηλαδή για ξανα-διαφέντευση κατά Bush.
Αρα η νέα στρατηγική που στοχεύει στην πρόληψη δια μέσου της καταστολής, στέλνει 21.000+ στρατιώτες έξτρα (άλλα άρθρα μιλούν για παραπάνω!) αντί ν’αποσύρει τα ήδη υπάρχοντα στρατεύματα στην περιοχή, έστω και διαδοχικά, and cut their losses. Ο Reagan δηλαδή που το έκανε παλαιότερα τι έπαθε? Το ‘83 π.χ. στο Λίβανο συνειδητοποίησε ότι δεν θα μπορούσε η (εκ των πραγμάτων περιορισμένη) αμερικανική δύναμη να επιφέρει καμία νίκη στους διακυρηγμένους στόχους και απέσυρε τον στρατό, προτιμώντας άλλου είδους στρατηγικές για τον περιορισμό των συνεπειών του λιβανέζικου εμφύλιου στην περιοχή. Αλλά ας μην χάσουμε το σημερινό ζήτημα.
Ο Bush και όσοι τον υποστηρίζουν είναι το ζήτημα: ψάχνοντας για επικοινωνικά τρυκ να εμπλέξουν (και τώρα να τους ξαναεμπλέξουν) τους πολίτες (βλ. και προηγούμενο μου post Infowar lost for ever), τερατοποίησαν τον Σαντάμ, μέχρι που έσκασε η «ανεπίτρεπτη απειλή στον δυτικό κόσμο» στα μούτρα τους. Ποιός Σαντάμ (μας τελείωσε και μαρτυροποιήθηκε κιόλας), και ποιά όπλα μαζικής καταστροφής? Ολα μια τεράστια φούσκα να καμουφλάρουμε τον πόλεμο για καθαρά υλικά οφέλη, πολιτική επιρροή αν όχι καταστρατήγηση της περιοχής λόγω πετρελαίου και κόψιμο της φόρας των ραγδαία αναπτυσσόμενων χωρών.
Προεξάρχουσας της Κίνας βεβαίως, που με την ταχύτατη ανάπτυξή της και τη διείσδυσή της στις κεφαλαιαγορές του κόσμου, κοντεύει να τους πάρει τα σώβρακα: 10.5% ρυθμός ανάπτυξης, πλεόνασμα εμπορικού ισολογισμού, εμπόριο στο 70% του κινεζικού ΑΕΠ το ’06, με, «πρωταρχικό στόχο (την) πρόσβαση σε ενεργειακές και άλλες πλουτοπαραγωγικές πηγές». Οπως Ιράκ! Α, έχει και ένα κάρο χρηματικά αποθέματα (περ. 1 τρις δολλάρια κυρίως σε ομόλογα αμερικανικού Δημοσίου, μην ξεχνιόμαστε...). (Το Βήμα της Κυριακής / Le Monde).
To make matters worse, η απειλή έχει κι άλλο μέτωπο: Ινδία. Μέχρι το ‘00 δεν υπήρχαν καν στον διεθνή οικονομικό χάρτη, και τώρα «θα δώσουν μέσα στο 2007 περισσότερα από 15 δισ. δολάρια για την απόκτηση ξένων εταιρειών» και στοχεύουν σε διεισδύση σε νέες τεχνολογίες, θωράκιση στις ίδιες τις εταιρείες τους κι εξασφάλιση πρόσβασης σε πλουτοπαραγωγικές πηγές (ίδιο άρθρο). Είπατε τίποτα?
Αρα πάμε για έναν pre-emptive πόλεμο, ο οποίος όμως όχι μόνο δεν έχει εξασφαλίσει τα πετρελαϊκά οφέλη στα οποία προσέβλεπε, όχι δεν έχει στεφθεί με επιτυχία ως ο απόλυτος “anti-terrorism war”, αλλά έχει θρέψει κιόλας ένα τεράστιο «anti-Western terrorism» κίνημα, με υποψήφιους μαχητές της τζιχάντ να κάνουν την... πρακτική τους σε αληθινές συνθήκες πολέμου εναντίον της αμερικάνικης λαίλαπας. Στη συνέχεια του άρθρου, αναφέρεται πως στην Αλ Κάιντα η στρατολόγηση εθελοντών λαμβάνει έκταση προσκηνύματος, κι αυτοί οι «απόφοιτοι» θα περάσουν ως έτοιμη γνώση και παρακάτω (Αφγανιστάν π.χ.)...
«Τhe future of Iraq is in the hands of the Iraqis. And whether through violence, negotiations or accommodation, they will be the ones that will have to determine the prospects of their country. So far, they are making choices the United States abhors — just as the Lebanese did in 1975 and the Bosnians in 1992 — and Washington has no real leverage to alter these decisions.
For the second time in its postwar history, the United States has been defeated in a war — not in military terms, but in its inability to shape political outcomes. The challenge before American leaders now is not to devise plans for prolonging the war, but to find ways for America to regain its power and to realize its interests in light of this setback.»
Αυτό σημαίνει όμως ότι οφείλουμε να σχεδιάζουμε κλιμακούμενη αποχώρηση, αφήνοντας την επιτήρηση και ασφάλεια της Βαγδάτης στους Ιρακινούς, τις αμερικάνικες δυνάμεις στην περιφέρεια και να εμπλέκουμε σιγά-σιγά διπλωματικά το Ιράν και την (μέχρι στιγμής απρόθυμη) Συρία, με ξεκάθαρο πρόγραμμα και statement, και κανένα απολύτως παραμύθιασμα της αμερικάνικης (μην πω παγκόσμιας) κοινής γνώμης. Οφείλουμε βεβαίως-βεβαίως.
Αντ’αυτού όμως, βαδίζουμε σε μια (ηθελημένη ή όχι) βιετναμοποίηση του πολέμου (Johnson, Nixon και τώρα ο Bush που τόσο απροκάλυπτα συνεχίζει να τρέφει τον -αν μη τι άλλο- αντιδημοφιλή πόλεμο), με τα σχετικά παραληρήματα της επερχόμενης «συντριπτικής νίκης» (ε?), που και εκφράζουν wishful thinking κι όχι χειροπιαστά αποτελέσματα και επικοινωνιακά σκάβουν το λάκο της οποιασδήποτε κίνησης αποστολής έξτρα στρατιωτικών δυνάμεων. Επίσης η (ουσιαστικά) απόρριψη του πορίσματος της επιτροπής Baker-Hamilton από τον Bush, και όλες οι έρευνες που δείχνουν ότι μόλις ο 1 στους 4 Αμερικανούς είναι στο πλευρό αυτού του πολέμου, δείχνουν πως τυχόν (τι τυχόν, σίγουρη...) αποτυχία της νέας στρατηγικής του πλανητάρχη θα οδηγήσει σε πραγματικό εφιάλτη.
«Το Brookings Institution, το συντηρητικών τάσεων Rand Corp. και οι στρατιωτικοί αναλυτές της εφημερίδας «Washington Post»... συμφωνούν (στο ότι) θα περάσουν τουλάχιστον 18 μήνες ώσπου να κριθούν τα αποτελέσματα της (νέας στρατηγικής Bush) και ότι σε περίπτωση αποτυχίας ολόκληρη η περιοχή της Μέσης Ανατολής θα βρεθεί σε έναν πόλεμο ισλαμικών φατριών, ο οποίος θα έχει δραματικές ίσως επιπτώσεις σε όλον τον κόσμο». (Το Βήμα της Κυριακής).
Το καλό σενάριο προβλέπει «σταθεροποίηση της κεντρικής κυβέρνησης στη Βαγδάτη ως ξεκίνημα που ακολουθείται διαδοχικά από δημιουργία και σταδιακή ανάπτυξη οικονομικής βάσης... αμερικανικές δυνάμεις (που) δεν θα μειωθούν επί τουλάχιστον έναν χρόνο, θα περιορίζονται αριθμητικά κατά στάδια, με παράλληλη ανάπτυξη του ιρακινού στρατού και των ιρακινών μονάδων ασφαλείας, οι οποίες «θα συνδεθούν οργανικά με αμερικανικές υπηρεσίες ασφαλείας»... και παραχώρηση «υψηλών δικαιωμάτων αυτοδιάθεσης» σε καθεμιά από τις τρεις επαρχίες που «χωρίζονται» ανάλογα με το ισλαμικό δόγμα τους.... (ενώ ταυτόχρονα) η Ουάσιγκτον θα δραστηριοποιήσει... την παγκόσμια οικονομική κοινότητα για επενδύσεις στο Ιράκ, όχι απαραιτήτως στα πετρέλαια, και το αμερικανικό θησαυροφυλάκιο θα δώσει «δάνεια υπό ιδιαίτερα ευνοϊκούς όρους» σε ιρακινές επιχειρήσεις που «θα τολμούσαν να διακινδυνεύσουν κεφάλαια αλλά και ζωές» (από το ίδιο άρθρο). Ο-έ-ο!
Παραείναι αισιόδοξο, ε? Βασίζεται στο ότι ο μέσος πολίτης του Ιράκ έχει κουραστεί από τον πόλεμο και θέλει πιο τακτοποιημένη ζωή. Το δύσκολο είναι η συνεργασία βέβαια σιιτών και σουνιτών, κάτι για το οποίο χρειάζεται «η υποστήριξη των φιλικών γειτονικών αραβικών χωρών και της Σαουδικής Αραβίας» (piece of cake! Γιατί δεν το λες τόσην ώρα!)
Το κακό (και πιθανότερο δυστυχώς) σενάριο όπως προβλέπουν αραβικές διπλωματικές πηγές στην Ουάσιγκτον, στο Λονδίνο και στο Κάιρο, κάνει λόγο για «τον ήδη (μαινόμενο) εμφύλιο πόλεμο στο Ιράκ» (με τις 150.000 Ιρακινούς πρόσφυγες στην Ιορδανία και το επικείμενο κλείσιμο συνόρων) και το πραγματικά ανησυχητικό, το ότι «η φυλετική διαμάχη δεν έχει οικονομικά ή εθνικά κίνητρα αλλά κυρίως δογματικά -είναι πόλεμος μεταξύ σουνιτών και σιιτών, μια ένοπλη διαμάχη που ξεκινά από τις πρώτες ημέρες του Ισλάμ».
Αρα «τους επόμενους 8-10 μήνες το Ιράκ τεμαχίζεται σε τρεις περιοχές - τη σουνιτική, τη σιιτική και την κουρδική -, παρά την παρουσία των αμερικανικών δυνάμεων και τη δραστηριοποίηση των ιρακινών κυβερνητικών μονάδων που ενεργούν με αμερικανικές διαταγές... και (οι) γειτονικές του χώρες «αναγκάζονται να επέμβουν ακόμη και προληπτικά».
Τι να το πάμε παρακάτω, ίδρυση ανεξάρτητων κρατών, οι μισές άλλες αραβικές χώρες να τα αναγνωρίζουν, οι άλλες όχι, να διαμορφώνονται νέες συμμαχίες και νέες εστίες κι αφορμές συρράξεων, «δημιουργώντας κυριολεκτικά ένα χάος στην περιοχή και έναν εφιάλτη για τον υπόλοιπο κόσμο, αν σκεφθεί κανείς ότι στην περιοχή βρίσκεται το 60% και πλέον των πηγών της ενέργειας». Εμπλέκεται ο Λίβανος και η Συρία, και όχι σε διπλωματικό πλέον επίπεδο, το Ιράν (που θα βγει σαφώς κερδισμένο), η Τουρκία (σκεφτείτε την σχεδόν αυτονομία των Κούρδων και τι απορρύθμιση θα φέρει αυτο το σενάριο ΚΑΙ σε αυτό το θέμα) και πάει λέγοντας...
Οχι, ο δρόμος της νέας στρατηγικής δεν επιτρέπεται να είναι εύκολος, κι όπως λέει ο Leon E. Panetta (Democratic member of the Iraq Study Group) ναι μεν θα μπορέσει ο Bush να στείλει τα στρατεύματα, αλλά «he’s going to face so many battles over these next few months, on funding for the war, on every decision he makes, that he’s basically taking the nation into another nightmare of conflict over a war that no one sees any end to.” (The Νew Υork Τimes).
Μπορεί στην πολιτική να κερδίζει αυτός που έχει περισσότερη υπομονή, και τα καλό η κακό γενικά να ορίζονται από το σημείο στον χρόνο υπό το πρίσμα του οποίου βλέπεις τα πράγματα (και τον... συνομιλητή σου), αλλά οι καταστάσεις πλέον πιέζουν. Το παγκόσμιο χωριό δεν έχει πολυτέλειες για κάτι που συμβαίνει στην άλλη άκρη του κόσμου (δεν υπάρχει πλέον άλλη άκρη, we are all in this together!), οπότε οφείλει ο Bush και το επιτελείο του να δείξουν την ανάλογη σοβαρότητα και ψυχραιμία και να καταστρώσουν μακροπρόθεσμη στρατηγική, εκτός concept πολέμου (χμ... τότε θα μου πείτε, οι κατασκευαστές οπλικών συστημάτων ή παραγωγοί και διακινητές ναρκωτικών που χαίρονται μες την αναμπουμπούλα, to name just two examples, κλέφτες θα γίνουν?!)...
Εάν πάντως πάμε στο κακό σενάριο, τότε θα έρθει η στιγμή που θα χρειαζόμαστε τις ΗΠΑ κυριολεκτικά σαν διαιτητή, πυροσβέστη, εγγυητή και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, για να προστατευτεί το πετρέλαιο και κατ’επέκτασιν η παγκόσμια παραγωγή και διακίνηση αγαθών συν οι διεθνείς χρηματαγορές. Φαντάζεστε τη μέρα χωρίς πετρέλαιο? Φαντάζεστε το μπάχαλο? Φαντάζεστε να παρακαλάμε τον Bush να κάνει κάτι και να μας αντιγυρίσει ένα μεγαλειώδες “I told you so?” (Ι-χααα!)
Πάντως εμείς του δείξαμε με τη βόμβα στην Αμερικάνικη Πρεσβεία! Εγκυρες πηγές μας πληροφορούν ότι μας φοβήθηκε και ότι υπολογίζει το έθνος μας ως Επίσημους Συμβουλάτορες για τη Νέα-νέα Στρατηγική! (Πρέπει να τον διασκεδάζουμε μάλλον...)
Starlight / The Muse
Far away, the ship has taken me far away /Far away from the memories / Of the people who care if I live or die
A starlight / I will be chasing a starlight / Until the end of my life / I don't know if it's worth it anymore
Hold you in my arms / I just wanted to hold / You in my arms
My life / You electrify my life / Let's conspire to re-ignite / All the souls that would die just to feel alive
I'll never let you go / If you promise not to fade away / Never fade away
Our hopes and expectations / Black holes and revelations / Our hopes and expectations / Black holes and revelations
Hold you in my arms / I just wanted to hold / You in my arms
Far away, the ship is taking me far away / Far away from the memories / Of the people who care if I live or die
I'll never let you go / If you promise not to fade away / Never fade away
Our hopes and expectations / Black holes and revelations, yeah / Our hopes and expectations / Black holes and revelations
Hold you in my arms / I just wanted to hold / You in my arms
I just wanted to hold...
Αφιερωμένο σε όλα τα φαντάρια και των δύο πλευρών, αναλώσιμα στη νιότη τους με μας ηθικούς αυτουργούς...
ΥΓ- Το κόστος σε αίμα και χρήμα του πρώτου μεγάλου μεταψυχροπολεμικού πολέμου των ΗΠΑ, τέσσερα χρόνια μετά την έναρξή του, είναι ήδη τεράστιο: 3.000 Αμερικανοί στρατιώτες νεκροί και πάνω από 20.000 τραυματίες· ένα εφιαλτικό προσφυγικό πρόβλημα με 1,7 εκατ. Ιρακινούς εσωτερικά εκτοπισμένους και άλλα 2 εκατ. που πήραν τον δρόμο της φυγής σε τρίτες (κυρίως γειτονικές) χώρες· απώλειες Ιρακινών αμάχων που κυμαίνονται κάπου ανάμεσα στις 150.000 και 600.000· νεκροί Ιρακινοί στρατιώτες που υπολογίζονται ανάμεσα στις 30.000 με 100.000· ένας πόλεμος που στοιχίζει στο θησαυροφυλάκιο των ΗΠΑ περί τα 8 με 10 δισεκατομμύρια δολάρια τον μήνα· και η παραγωγή πετρελαίου στο Ιράκ να μην έχει φτάσει καν στα προπολεμικά της επίπεδα.(Καθημερινή της Κυριακής)
