Αμα είσαι σπίτι στην ανάρρωση, κάποια στιγμή θα το ανοίξεις το γυαλί να ξεχαστείς μεσημεριάτικα (καλά τα βιβλία, αλλά πόσα και πόσο όταν σέρνεσαι?). Επεσα που λέτε σήμερα πάνω σε ένα ντοκυμαντέρ του BBC για μια οικογένεια Αγγλων, που αποφάσισαν να παρατήσουν τη ζωή τους στην Αγγλετέρα και να πάνε να ζήσουν σε μια φάρμα στην Καταλονία. Και να γίνουν οι ίδιοι καλλιεργητές αυτών που θα τρώνε, όσο ο σύζυγος θα προσπαθούσε παράλληλα να βρει εκδότη για το βιβλίο που έγραφε για την αλλαγή αυτή της ζωής τους, μπας κι έπαιρνε καμμια προκαταβολή τουλάχιστον από εκεί να ξελάσπωναν λίγο. Αλλά τζίφος!
Μέσα σε εννέα μήνες, το κομπόδεμά τους είχε σχεδόν εξατμιστεί και ζούσαν από τα λίγα φρούτα και τα λαχανικά που πουλούσαν σε τοπικά μπακαλικάκια, αλλά αυτά που έλεγαν ήταν: «Δεν ξαναγυρνάμε πίσω», «Ηταν η σωστή απόφαση», «Δείτε μόνο το πώς έχουμε τα παιδιά μαζί μας και τα χαιρόμαστε, τα ζούμε, ζούνε τη φύση και μαθαίνουν τα πάντα για τη ζωή», «Είμαστε τόσο ευγνώμονες που έχουμε πλέον χρόνο να συζητάμε μεταξύ μας», «Η ζωη μας έχει απλουστευτεί τόσο πολύ που μπορεί να μην είμαστε άνετοι στα οικονομικά, αλλά τελικά δε μας χρειαζόταν όλα αυτά τα υλικά με τα οποία είχαμε πήξει το σπίτι μας στην Αγγλία» «Τα παιδιά μας τα απολαμβάνουμε όλες τις ώρες της ημέρας. Πριν φωνάζαμε στην κόρη (το άλλο είναι μωρό ακόμα) το πρωί γρήγορα, θα χάσεις το σχολικό, και το βράδυ είμασταν πολύ αγχωμένοι και κουρασμένοι για να ασχοληθούμε με τα δυό τους»...
Και όλα αυτά με σκηνές από την καθημερινότητά τους εκεί. Κανείς δεν είπε ότι είναι εύκολη ζωή, ξυπνάνε από το άγριο χάραμα και η τσάπα γίνεται προέκταση του χεριού σου – του ροζιασμένου τους χεριού για την ακρίβεια. Και το κουβάλημα και οι δουλειές του κτήματος είναι μεγάλο παλούκι. Αλλά το έχεις όλη την ενέργεια του φρέσκου φαγητού (αλήθεια, πόσο φτηνές είναι οι τροφές μας σε θρέψη, που είναι ήδη μισοπεθαμένες αν όχι εντελώς ψόφιες όταν φτάνουν στα χέρια μας!), τη φύση δίπλα σου και τους ανθρώπινους ρυθμούς, σου γεμίζει τις μπαταρίες τόσο πολύ που και η κούρασή σου είναι κλάσεις ανώτερη από την κούραση που τραβάμε εμείς μες το τσιμέντο, το καυσαέριο και το καταιγιστικό στρες...
Μην σας πω για τις εικόνες από τα σταφύλια, τόσο ζωντανά που ήταν σαν ψεύτικα, το να ξεφλουδίζει αμύγδαλα όλη η οικογένεια κατάχαμα σε μουσαμάδες και να μιλάνε σαν άνθρωποι, το να κάνουν αυτοσχέδια πάρτυ με φίλους από το χωριό, τις ανατολές, τους χυμούς, τις μυρωδιές που περνούσαν σχεδόν το γυαλί και μου χτυπούσαν τα ρουθούνια (γιατί τις θυμάμαι αυτές τις μυρωδιές του κτήματος από διακοπές στη γιαγιά μου)– και τις μαρμελάδες....
(πέφτω στα γόνατα στη μάνα μου μπας και φιλοτιμηθεί να φτιάξει κανα-δυό βαζάκια για τα παιδιά, αλλά όπου νά’ναι ανοίγει κι εκείνη μπλογκ, σας το είπα? Δεν σας το είπα! Με συνταγές μαγειρικής... τα νεύρα μου... και κάνει μαθήματα «κομπιούτερς» και χτες μου εξηγούσε τι σημαίνει ρούτερ και πώς κάνεις κάτι μακροεντολές στο XL. Στην ερώτηση "και τι θα το κάνεις το XL?" μου απήντησε με δολοφονικό βλέμμα: «Μαθαίνω πώς να περνάω πολλαπλές μισθοδοσίες π.χ.», όπου δεν κρατήθηκα: «και ποιόν μισθοδοτείς πολλαπλά ρε μάνα, τη ρωσίδα?». Και τα παιδιά μου απλώς περιμένουν να πάω στο κατάστημα βιολογικών να πάρω ενα βαζάκι μαρμελάδα φράουλα ας πούμε, 15 ευρώ. Γιατί δε φτιάχνω μόνη μου? Διότι όσες φορές προσπάθησα, για δυό κουταλιές της σούπας που να μην είναι καμμένη, πετιμέζι, άγλυκη, αφρίζουσα, ή με κρούστες, έκανα μια κουζίνα για πέταμα. Και μετά μόνο που δεν την έθαψα με τσιμπέντο στυλ Τσερνομπίλ...)
Και μετά λέω ότι αν εγώ πήγαινα εκεί, έτσι παιδί της πόλης που είμαι, μου έδινα τρεις μερες να τα φτύσω και να πάρω το πρώτο αεροπλάνο να γυρίσω πίσω. Γιατί θα με πέθαινε η τσάπα, το ομολογώ. Εδώ τουλάχιστον δεν πεθαίνω. Και μετά σκέφτηκα, σωστά, εδώ με τις ανέσεις μου απλώς αργοπεθαίνω...
Τα ζήλεψα λοιπόν τα παιδάκια τους, ζήλεψα το ζευγάρι που το τόλμησε, καταχάρηκα που τελικά το εγχείρημά τους στέφτηκε με επιτυχία και πια ζούνε από τη φάρμα τους. Οπότε μόλις τελείωσε αυτό άρχισα το ζάπινγκ.
Τι να πω, η Μπεζεντάκου: «Θέλεις τραλαλά, θέλω τραλαλό, θέλεις γλυφιτζούρι κι εγώ παγωτό!» (ανεκδιήγητο, τι να λέμε!), σήμερα τα 100-χρονα του σουτιέν (καλοφάγωτο), αναμένεται ο πλειστηριασμός των πραγμάτων της Βίσση (τι λε ρε παιδί μου!), σφάζονται στη Μέση Ανατολή (πολύ μακρυά), ξεσπάθωμα με τους δικούς μας τους τρεις -και τους άλλους χίλιους δεκατρείς παρατρεχάμενους στα συνέδριά τους- με σφαλιάρες μέσω των ΜΜΕ (λύστε το, σας βαρέθηκα!), η Στάη να μηνύει την εφημερίδα του Λιάτσου που την εκθέτει λέει, αντίποινα γιατί εκείνη του την είχε πει στο debate της ΝΕΤ όταν «παρεκτράπη» ο Αιμίλιος από τα προσυμφωνημένα (τζαμάουα!) πλαίσια δημοσιογραφικών ερωτήσεων και ρώτησε τον Καραμανλή «Εχετε οικογένεια με δύο παιδιά, θα μπορούσατε να ζήσετε με 550 ευρώ το μήνα?» και δεν έχει τελειωμό....
Τσάπα ή Κλουβί? Φύση ή Τερατούργημα? Ανθρωπος ή Μισάνθρωπος? Οικογένεια ή Τρελλοκομείο? Προσπάθεια ή Τύψεις? Θάρρος (και αλήθεια μαζί) ή Βόλεμα?
Αυτονόητες οι απάντησεις, δεν έχω τα κότσια όμως.
Σκατά.
ΥΓ- Ενα μήλο την ημέρα τον γιατρό τον κάνει πέρα. Την ξεφτίλα που ζούμε τι πράγμα την ημέρα θα την κάνει πέρα?
(ευθανασία).
Η φωτογραφία είναι από το site αυτό. Για να θυμόμαστε what life is all about...
