Πρέπει να είμαι το μοναδικό δείγμα μόμολου που στις παρελάσεις... απλώς γιορτάζω το ότι είμαστε ζωντανοί (λέμε τώρα), έχουμε ειρήνη (άσχετα αν σφαζόμαστε σαν γαλατικό χωριό για μαλακίες) κι έχουμε νειάτα που είναι όμορφα, τριζάτα και με το μέλλον (το οποίο τους το έχουμε ναρκοθετήσει τεχνηέντως). Γεμίζει η καρδιά μου ελπίδα κι ενέργεια όταν τα βλέπω μαζεμένα για μια εκδήλωση που ε, που να πάρει, κάπως θυμίζει στο όλο μπάχαλο, την έννοια "πατρίδα". Οχι την πολιτική, αλλά την άλλη, της καρδιάς...
Τώρα για τα περήφανα ελληνικά στρατά, τα αγαπημένα μου είναι τα πετούμενα φυσικά, με τα οποία έχω λόξα ως γνωστόν - τα F-16 ρε σεις, τι σκεφτήκατε! Ακόμη και πυροσβεστικά αεροπλάνα να δω να πετούν, βγαίνω να δω, κόλλημα μέγα! Το να παρελαύνουν τα φαντάρια βέβαια μόνο σαν σώου το βλέπω, αλλά χαίρομαι γιατί ξέρω ότι παίρνουν τιμητική, οπότε όλα καλά. Αλλά αν είναι για να με πείσουν ότι είμεθα ισχυρή χώρα στρατιωτικά μιλώντας, λέω να χμ-ίσω καλύτερα!
Φωτος από Καθημερινή
