Μα ειλικρινά, δεν είναι ακόμη κι αυτά τα ελάχιστα δείγματα στις φωτος πραγματικά έργα τέχνης? Υπάρχουν και συλλογές των καρεκλών που άφησαν εποχή σε μινιατούρες από διάφορα μουσεία ντηζάιν και οίκους, αλλά αν τις συλλέξεις όλες, στο τέλος θα σου έχουν κάνει έξωση κανονικά από το σπίτι σου. Δε μιλώ για το τι θα γίνει αν έχεις πάνω από καμμιά δεκαριά π.χ. σε φυσικό μέγεθος!
Είναι και το άλλο που παθαίνω: όποτε κάθομαι σε κάποια καρέκλα-statement, αισθάνομαι και διαφορετικά. Ακόμη και (φτου-κακά) αντιγραφή να είναι, και μόνο το σχήμα της και τα υλικά της, όσο και φτηνότερα προφανώς του αρχικού, σε κάνουν να την ευχαριστιέσαι, κι όχι απλώς να σωριάζεις το κορμί σου χύμα πάνω της. Κάτι σαν εκτός τόπου και χρόνου συγχαρητήρια στα πνευματικά δικαιώματα του δημιουργού... ή έστω σαν κλείσιμο του ματιού στον μαϊμού-σχεδιαστή.
Να μη μιλήσω βέβαια και για τις γνωστές... ανατομικές καρέκλες για τρελλές επιδόσεις (και μόνο που τις βλέπεις το μυαλό σου κολλάει στις δυνατότητες!)
Αλλά μην σας πρήζω άλλο! Εχω που έχω τη βίδα με τον σχεδιασμό, ζω λοιπόν το μαρτύριο του να υπάρχουν τόσοι ταλαντούχοι άνθρωποι που μεταφέρουν την έμπνευσή τους στα πάντα, σε κάθε είδους αντικείμενο τέχνης ή χρηστικό, αλλά εγώ μπορώ να τα βλέπω μόνο σε φωτο. Γιατί πόσα πράγματα να μπορέσω να αποκτήσω στη ζωή μου? Και τι νόημα θα είχε?! Τι μου φταίτε τώρα να σας λέω πόσο... υποφέρω κάθε που βλέπω όμορφα πράγματα?!
Πριν λίγες ημέρες λοιπόν, επίσκεψη σε καινούριους φίλους, και βλέπω στο σαλόνι τους την καρέκλα της ζωής μου. Την ήξερα από μικρή μεν, από κάτι βιβλία-καταλόγους ντηζάιν της μητέρας μου (αχ αυτά τα βιλία της, τα παράθυρά μου στον κόσμο την προ-ίντερνετ εποχή...) και πολύ αργότερα από κάτι αρχαιολογίες sci-fi σειρές στην τηλεόραση.
Αλλά δεν ειχα δει ποτέ μου λάιβ μια τέτοια. Ε, στο ξένο σπίτι, είδα δύο! Και μάλιστα επειδή ήταν στο παλιό τους γραφείο, που ήταν όλο διακοσμημένο σε στυλ 70'ς (εμ, από τότε ήταν το σπίτι), τις είχαν παροπλισμένες και αχρησιμοποίητες πλέον.
Μου ερχόταν να τους πέσω στα γόνατα να μου τις δώσουν (γύρω στα 6.000 ευρώ η απλή εκδοχή τους, χωρίς δέρμα και διάφορες ταρζανιές) αφού τις έχουν να σκονίζονται, αλλά φυσικά υπερίσχυσε η κ(ιο)υρία μέσα μου και απλώς τους είπα ότι έχουν δύο εξαίσια κομμάτια στην κατοχή τους και τους μίλησα λίγο γι'αυτές. Οταν δεν εντυπωσιάστηκαν, σκέφτηκα να κάνω προσφορά μπας και μου τις πουλήσουν αλλά τελικά λέω δεν πειράζει, it was not meant to be.
Κι απλώς για να μην γίνω ρεζίλι αγκαλιάζοντές τες για το μοιρολόι του αποχαιρετισμού, είπα απλώς να κάτσω να δω αν ακόμη είναι το ίδιο μαλακές όπως λέει η φήμη τους ή έχει σκληρύνει η γέμιση με τα χρόνια (κάτι έπρεπε να βρω...).
Ε, ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΑΙΣΘΗΣΗ! Βούλιαξα σε μια απαλή θάλασσα από μωρουδίσια ποπουδάκια και μάλλον ανασηκώθηκε η πολυθρόνα -με μένα πάνω- κάπου 20 εκατοστά από το έδαφος, αιωρήθηκε και μετά προσγειώθηκε απαλά...
ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΣΑΣ ΛΕΩ!
Και μετά αναστέναξα και πάει.... μέχρι σήμερα που άνοιξα το ΒΗΜΑDECO (τεύχος Νοεμβρίου, ένθετο στο ΒΗΜΑ της Κυριακής 21.10.07), σελ. 68, και είδα... αφιέρωμα στην πολυθρόνα αυτήν! Για δείτε το!!!
Πάμε στοίχημα ότι βλέπω τους φίλους μας να τις μεταφέρουν από σήμερα κιόλας στο σαλόνι τους, στο κέντρο, μην σας πω να βάλουν και προβολάκια πάνω τους?!
(ξέρω κάποιες ψυχές εκεί έξω πάντως που θα γελάνε με το όλο ποστ, internal joke γαρ!)
Περισσότερα για την καρέκλα εδώ!
