Μια Γερμανίδα ζωγράφος, η Loretta Lux, κάποια στιγμή παράτησε τα πινέλα κι έπιασε την επεξεργασία των φωτογραφιών της στον υπολογιστή. Η περίεργη ατμόσφαιρά τους, με τα παστέλ χρώματα, την κέρινη απόχρωση στις επιδερμίδες των παιδιών και το φόντο που εναλάσσεται ανάμεσα σε εγκαταλελειμμένα κτίρια, έρημες παραλίες ή αχανή λειβάδια με γρασσίδι, πουλάνε πολύ.
Η δική μου αίσθηση όταν βλέπω έργα της, είναι ένα συνονθύλευμα από πολλά πράγματα, με ένα κοινό παρονομαστή. Το να θέλω να φωνάξω "Βοήθεια, με δουλεύουνε και δεν μπορώ να το αποδείξω!" στην Πλατεία Συντάγματος. Κι εξηγούμαι: πώς ήταν ό ουρανός μετά το Τσερνομπίλ αν θυμάστε? Οι νεώτεροι ας φανταστούν απλά μέρες με γκρι ακαθόριστο, και ήλιο να λάμπει αλλά να μην φαίνεται σαν μπάλλα φωτιάς στον ουρανό, μόνο σαν φως να διαχέεται προς όλες τις κατευθύνσεις) Σε αυτό το φως, παιδιά που έχουν τις αποχρώσεις από τις ζωγραφιές σε παλιά μεταλλικά κουτιά -που πουλάνε σε αντικερί στο Μοναστηράκι.- να παίζουν, ακίνητα όμως. Κάτι σαν σέπια επιχρωματισμένη με μάγια να μείνουν ακίνητα 100 χρόνια.
Από πάνω όμως βερνίκι που ομορφαίνει τα χαρακτηριστικά, ακόμη και σε σημείο όχι και τόσο ανεπαίσθητης υπερβολής (the lollipop effect ας πούμε των ανορεξικών παιδιών, με μεγάλα κεφάλια πάνω σε λεπτεπίλεπτα κορμάκια). Μαλλιά στη θέση τους, ρούχα σαν γλασσαρισμένα (θα έχετε προσέξει τα φρούτα πάνω στις τούρτες με εκείνο το διάφανο γλάσσο, σαν παχύ lipgloss) και απόκοσμο ύφος.
Κι όλα αυτά σε μια συσκευασία που βγάζει γκρι και πράσινο του έλους, αλλά μπορεί κάλλιστα να κοσμήσει το πιο ροζ-ιντιέν σαλόνι, με τις Designers Guild στόφες και την υπογραφή των τοπ designers-διακοσμητών "με άποψη" Β.Π. (μη χέσω). Βλέμματα παιδιών που αιχμαλώτισε και γκριζάρισε η κάμερα, εν μέσω ντεκαπέ πολυθρόνας Louis XV με ασπρόμαυρη σενίλ ταπετσαρία, και χρυσαφί επιδαπέδιου καθρέφτη (απομίμηση) "Δια χειρός Βαράγκη".
Ε, κάπως έτσι αισθάνομαι για το τι συμβαίνει γύρω μου εδώ και πολύυυυν καιρό: ότι όλοι σκίζονται για το καλό μου (μιλώ κυρίως σε δημόσιο επίπεδο, σε προσωπικό πες ότι μπορώ να ρίξω και κάνα σιχτίρι και να έχει αποτέλεσμα), παλεύουν νυχθημερόν να μου βερνικώσουν τη ζωή, τόσο που να θαμπωθώ, αλλά εγώ ντουβάρι. Δεν βλέπω την εποτομή του στυλ . Μόνο βλέπω το πράσινο του έλους, το νοιώθω γαμώτο... το μυρίζω γύρω μου...
Αυτά.
(να θυμηθώ να περάσω από το Fresh να πάρω μαρέγκες, αμαντίνες και τάρτες φράουλας, να μπουκωθώ να μου περάσουν όλα της ηλίθιας, που έχω και υπαρξιακά!)
