Τρίτο Πρόγραμμα

Το Τρίτο Πρόγραμμα φθίνει...

Επιστολή στον Πρίγκηπα Προγράμματους ΙΙΙ.

"Αγαπημένε μου,

Δύσκολοι καιροί για πρίγκηπες...

Σ’ένα βασίλειο που ο πρώτος του λαού είναι με πλαστικά regalia, όπως και νά’χει, αισθάνεσαι και λίγο ηλίθιος...

Οχι από τους κανονικούς, που τουλάχιστον είναι αήτηττοι, αλλά από τους άλλους, που τους πιάσαν Κώτσο...


Καλέ μου πρίγκηπα, και φόρους να τους βάλεις, να βγάλεις τα έξοδά σου, αν δεν ντυθείς λίγο... πολυέστερ ξέρω’γω?

Μάλλον δεν.

Αλλά πρίγκηψ με πολυέστερ πάει?

Εχεις δίκιο, δεν πάει.

Ούτε καν έρχεται.

Θα μου πεις πάλι, χρειάζονται πια οι πρίγκηπες?

Ε, αν ανοίγουν τα ανάκτορα για εκθέσεις, συναυλίες, περιηγήσεις, παραστάσεις που αλλιώς το «πόπολο» δεν θα τα έβλεπε ούτε στον ύπνο του, ούτε καν θα ήξερε ότι υπάρχουν, μάλλον χρειάζονται.

Ασε που υπάρχουν και μερικοί που τα ξέρουν αυτά, χωρίς να έχουν θητεύσει ανωτάτην πριγκηπικήν.

Και αυτοί είναι οι πρώτοι που υποφέρουν χωρίς.

Δεν σε χρειαζόμαστε καλέ μου ως Θεσμό.

Ούτε ως Σωτήρα.

Ως Ξεστραβωτήρα σε χρειαζόμαστε!

Σφίξε δόντια. Και διώξε τους σφουγγοκωλάριους.

Από αυτούς έχουμε μπόλικους.

Ανοιξε τα ανάκτορα.

Μας φτωχαίνεις αλλιώς...

Με αγάπη,


Μια ρομαντικιά.

(χαιρετισμούς στον συνάδελφο Κάρολο, τον μια-ζωή-παρά-πέντε-και-ποτέ-ακριβώς!)"

Χμμμ.... Εχει κανείς τα κονέ να πείσει ιδιώτη να το αναλάβει ή να δημιουργήσει (εκ νέου ή αλλάζοντας κάποιον υπάρχοντα) έναν τέτοιου τύπου σταθμό?

Με αντάλλαγαμα να του κάνουμε εμείς ιντερνετική διαφήμιση?

(ξέρω, τη σκασίλα του Τρίτου είχαν...)

Διότι όσο δημόσιο, τόσο καταδικασμένο...

Φίλος ορθοπεδικός, άλλαξε το Τρίτο που έβαζε στο φυσικοθεραπευτήριό του για να ακούγεται ωραία, ποιοτική, εξυψωτική, χαλαρωτική μουσική στα ηχεία όλων των δωματίων, γιατί η πλειονότητα των ασθενών παραπονέθηκε τι "κλαίει-η-μάνα-μου-στο-μνήμα" ηχητική επένδυση είναι αυτή...!!!

Αν δεις όμως ότι οι περισσότεροι ασθενείς ενός φυσικοθεραπευτήριου είναι ή μεγάλοι άνθρωποι με μυοσκελετικά προβλήματα, συνήθως απαίδευτοι ως προς το είδος, ή μικροί με κακώσεις και τραυματισμούς που ΟΥΔΕΜΙΑ σχέση έχουν με την κλασσική, ε, δεν είναι ν'απορεί κανείς με την διαμαρτυρία τους...

Ναι, τώρα βάζει mainstream σταθμό και τον αφήνει συνέχεια, οπότε και μερικές καλές εκπομπές να έχει, θα ακουστούν και τα απιστεύτου κάλλους...

"Γι-έεεεχω πονέε-ΕΕΕΕσει γι'αυτήηηη-ΗΗΗ-ΗΗΗΗ!!!!"

(στρίψιμο αυχένα-ΚΡΑΤΣ! "Α-ΟΥ!" "Σκάσε, σπάνε τα άλατα τώρα!", "ΜΑ ΠΟΝΑΩ!", "Κι αυτός πονάει αλλά δεν το κάνει θέμα, το τραγουδάει μόνο!").

Οι μεγάλες μορφές Καρβέλας και Φοίβος (.... ιάαααχχχχ!...... ανατρίχιασε και το πληκτρολόγιο, I'm not worthy!) χρησιμοποιούν και την "γέφυρα" ανάμεσα σε κουπλέ-ρεφραίν, ψήνοντας τον κόσμο ότι τα δικά τους είναι πιο περίπλοκα και ψαγμένα άσματα... Ναι, αν τα συγκρίνεις με τα κομψοτεχνήματα "Είσαι νινί ακόμα" π.χ. οι άνθρωποι μεγαλουργούν, δεν το συζητώ...

Πάντως νομίζω πως ένα καλό σημείο να ξεκινήσει κανείς είναι με το τι ακούσματα έχει ένα παιδί από το σπίτι κυρίως. Βάλτε ένα σιντί κλασσικής από αυτά που μοιράζουν οι εφημερίδες βρε αδερφέ, κι άστε να παίζει, την ώρα που χώνουν πλαστελίνες στη μύτη. Δεν έχει σημασία, το αυτί συλλαμβάνει, ο εγκέφαλος καταγράφει, σιγά-σιγά επεξεργάζεται, αναλύει, συνδέει... Ακόμη και ο πιο άσχετος στο να σου μάθει να ακούς τη μουσική, μπορεί να σε εκθέτει τουλάχιστον σε αυτήν...

Προσλαμβάνουσες, κι έχει ο Θεός!

Και το συζητούσαμε τις προάλλες με φίλη μπλόγκερ, καθηγήτρια πιάνου, πόσο σημαντικό είναι να μαθαίνουν ταυτόχρονα τα παιδάκια γράμματα, αριθμούς και νότες, όλα μαζί, σαν σύμβολα-απεικονίσεις των τόσων ερεθισμάτων τους. Δεν τα μπερδεύουν καθόλου, τα διαχωρίζουν από μόνα τους, ξέρουν και ξεχωρίζουν το τι είναι ποιό και δεν αντιμετωπίζουν αυτό το «σκάλωμα» που έχουμε μεγαλύτεροι όταν ξεκινάμε να μάθουμε μουσική...

Ηλικιακό opportunity window για γλώσσα, προφορές, συντακτικό, μουσική και τόσα άλλα...

Πού είναι και ο ihadafarminafrica, που μας έλεγε για το πώς πεθαίνουν κατά χιλιάδες οι νευρικές συνάψεις, και μόνον όσες «γυμναστούν» κι επιβιώσουν, είναι το «μπαούλο με τον θησαυρό» από τον οποίον θα κάνουμε ανάληψη μια ζωή...

Ενα Τρίτο πρόγραμμα, κι ας παίζει πίσω-πίσω...

Δεν έχει σημασία αν δεν ξέρουμε ποιανού είναι το κομμάτι.

Μέγαρο, κι ας μην έχουμε ιδέα τι θα δούμε...

Η όποια ανάταση δεν ξέρουμε από πού θα μας βγει και πότε...

Και μια από τις μεγαλύτερες ικανοποιήσεις ήταν όταν το μωρό-μωρό μου κάποια στιγμή σιγομουρμούριζε Λιστ –ολόκληρο το «κομμάτι»- την ώρα που έπαιζε με τα τουβλάκια της... Σε λίγο βέβαια το ξεπέρασε κι ακολούθησε την μεγάλη της αδερφή, τραγουδώντας στη διαπασών το Σρουμφοτράγουδο (το οποίο δεν άντεχω πλέον στην παιδική του έκδοση, παρά ως έρμη μάνα σαν «Δευτέρα ηρωϊνη, την Τρίτη κοκαϊνη, Τετάρτη χασισάκι, την Πέμπτη ένα τριπάκι, Παρασκευή πρωί, τα παίρν'ολα μαζίιιιι, το Σάββατο είμαι λιώμα, την Κυριακή στο χώμαααα!";)

Μήπως μαζί με Αγωγή του Πολίτη /Ασκήσεις Ηθους, Περιβαλλοντική Συνείδηση / Σώστε τον Πλανήτη και Σεξουαλική Διαπαιδαγώγηση / Ευθυνολόγιον, να βάζαμε και Μουσική /Ξυπνήστε (με νότες, όργανα, κανονική) κτλ στα σχολεία?

Αλλά ξέχασα, εδώ έχουμε έναν υπολογιστή ανά 15 οικοδομικά τετράγωνα...

".... Ξέρουν επίσης, πως στον τόπο μας υπάρχει ένα αρκετά μεγάλο κοινό μορφωμένων και καλλιεργημένων ανθρώπων, που δε μπορούν να υποφέρουν τις ελαφρότητες και διψούν για κλασική, για άφθονη κλασική μουσική, για σοβαρές θεατρικές εκπομπές, για λογοτεχνία, φιλοσοφία και επιστήμη. Οταν υπάρξει ραδιοφωνικός χώρος για όλα αυτά, όταν καταλυφθεί η σημερινή προγραμματική στενότης, τότε το γούστο του ενός δεν θα ενοχλεί το γούστο του άλλου, τότε θα μπορεί κανείς να ακούει όποτε θέλει αυτό που θέλει και τότε -ίσως μόνο τότε- το γούστο του ενός θα μπορέσει να γίνει και γούστο του άλλου."

To 1954. O Δ. Ρώμας.

Και εν έτει 2006 πόσο έχουμε προχωρήσει?

Χμ-ίζω ένα μικρούτσικο ιστορικό για όσους δεν πρόλαβαν...

(ΟΚ, μπορώ ν’ακούσω λίγο Μαζώ τώρα?!)

ΛΟΛ!!!

YΓ- Και φυσικά ο "Artist formerly known as Prince" μας αρέσει πολύ, απλώς είναι κατηγορία μόνος του, δεν μπαίνει στο ύφος του προγράμματος που συζητάμε...

Aphrodite said.... στο www.doncat.blogspot.com, post "Ντροπή για το Τρίτο!", 26.09.06. Αν θέλετε μπορείτε ν'αφήσετε κι εσείς το σχόλιό σας εδώ.

Autumn leaves

Μες το Φθινόπωρο... Λες?

Ευλογημένη η στιγμή που θα είσαι κίτρινο φύλλο.

Τιμημένη.

Θα έχεις υπάρξει πράσινο.

Θα έχεις δώσει οξυγόνο σε κάτι μεγαλύτερο από σένα.

Θα έχει δέσει καρπός....

«Θα έχει δέσει καρπός, καταλαβαίνεις? Με σένα, από σένα, για σένα, να έρθουν κι άλλα να δέσουν κι άλλοι καρποί...

Μέρος από το πιο μεγάλο είμαστε, και κράτα αυτό: Είμαστε.
Θα μπορούσαμε και να μην.

Οπότε?


Οχι, μην το λες, δεν θα το προτιμούσες...

Εχεις ακόμη δρόμο μπροστά σου.

Ναι, ακόμη κι αν πας για λίπασμα. Δεν υπάρχει τίποτα σκέτο στο λίπασμα. Είναι γενναίο να προσφέρεις ακόμη και στη φθορά σου.

Ελα όμως. Μην είσαι έτσι. Υπάρχει χρόνος. Ναι, δεν είσαι καταπράσινο φύλλο, δεν είσαι μες τους χυμούς, δεν νοιώθεις καν μπουμπούκι... Μα έχεις ακόμη δρόμο.

Πόσο? Δεν ξέρω. Δεν έχει σημασία.

Ναι, στην ηλικία αυτή φυσικά και βλέπεις φθινόπωρο μπροστά σου, αν όχι γύρω σου.

Δεν μπορεις να τρέξεις κατοστάρι, δεν μπορείς να γίνεις λιώμα στις βότκες, δεν μπορείς να κάνεις αχαλίνωτο σεξ για 3-ημερο χωρις διάλειμμα.

Αλλά όλα ώχρα? Η ξεραίλα έχει στάδια...

Παρε την ανοιξιάτικη παλέττα και θυμήσου πώς είναι την άνοιξη.

Αντε, την επόμενη φορά, θα το κρατήσεις κόντρα σε όλους κι όλα... Κι αν πάλι δεν, όσο υπάρχει ζωή, μπορείς να προσφέρεις...».

Εκλεισε την πόρτα της ψυχολόγου της Ευγονικής Πτέρυγας του μαιευτηρίου και σχεδόν χαμογελούσε.

Σχεδόν.

Ποιό φθινόπωρο, χειμώνας έφτανε για εκείνην... Δεν ήθελε να είναι Σάρα όταν θα έπιανε το πρώτο της μωρό... Αλλά πάλι... Καρπό ακόμη και στο φθινόπωρο?...

Ναι, όλοι οι συνομίληκοι ζούσαν την άνοιξή τους, παρατεταμένη κιόλας.

Εκείνη όχι. Οταν σου προκαλούν τεχνητή εμμηνόπαυση για να σου κάνουν boost το σύστημα με οδοστρωτήρα ορμονών μετά, σαρώνει το φθινόπωρο με καταιγίδες...

Σε γερνούν πριν της ώρας σου, για να σε μπουμπουκιάσουν με το ζόρι μετά, μέχρι να σου βγει από τ’αυτιά... Μπας και σταθείς τυχερή.

Πλάκα είχε η ψυχολόγα, της μιλούσε με εικόνες, που σαν ζωγράφος –όταν ακόμη ήταν ζωντανή μες τους ανθρώπους κι όχι στον αυτόματο - θα μπορούσε να τις πιάσει...

Κι αν όμως?... Αν την επόμενη φορά τα κατάφερνε? Χμμμμ... Κι αν δεν, θα προχωρούσε το θέμα της υιοθεσίας.

Οσο υπάρχει ζωή, προσφέρεις.

Κι αν δεν της καθόταν ούτε αυτό, θα φρόντιζε να αφήσει όλη της την περιουσία, και του άντρα της, στα ανήψια και σε ιδρύματα για ορφανά. Το τελευταίο λίπασμα...

Βγήκε στο δρόμο, λυσσομανούσε, όλα τα ξερά φύλλα στον αέρα, βάραινε για βροχή. Ο κόσμος έκανε ό,τι κάνει κάθε μέρα ο κόσμος.

Μέσα της ζούσαν όλα τα προηγούμενα κίτρινα φύλλα.

Να φανεί άξια να περάσει την σκυτάλη στα επόμενα πράσινα. Να δέσουν καρπό και αυτό να είναι το δώρο της...

Πωπω φούριες, είχε πολλά να τακτοποιήσει ακόμη – όσο υπάρχει ζωή, προσφέρεις...

Να έχει κάποια μικρή σημασία το ότι υπήρξε κι εκείνη ψηφίδα σε πάτωμα καθεδρικού... Να την πατούν και να προσεύχονται...

Τζαμάκι σε βιτρώ – να περνάει το βλέμμα και ν’αγγίζει τις φτέρνες του Θεού...

Φύλλο σε δέντρο, απλώς να κάνει το καθήκον της και να συνεχίζει η ζωή...

Μέσα από κείνη, χωρίς εκείνη.

Τουλάχιστον να φανεί άξια πριν φανεί γενναιόδωρη.

Μεγάλη τιμή!

dedicated to B.

Aphrodite said... στο http://doncat.blogspot.com/, post "Το Κίτρινο Φύλλο", 24.09.06. Αν θέλετε, αφήστε κι εσείς το σχόλιό σας εδώ.

Ημέρα χωρίς Αυτοκίνητο

Pos eipate?

Χωρίς Αυτοκίνητο ?...
You must be joking, right?

Την Ευρωπαϊκή Ημέρα χωρίς Αυτοκίνητο, έτσι, για να τους δείξουμε εμείς, την γιορτάζουμε ως ημέρα του Καραγκιόζη - Αγίου Χριστόφορου.

Τρελλή επιτυχία!

****************

Σήμερα στις διαδρομές μου (ναι, με αυτοκίνητο) έκανα +40% χρονικά.

****************

Συγνώμη, κι εδώ θα κλέψω μία απίθανη φράση του cyrusgeo, εγώ η κατάπτυστη, όχι από βίτσιο, αλλά από πραγματική ανάγκη να τα φέρω όλα εις πέρας χωρίς:- να μου πατήσουν τα παιδιά στις διαβάσεις - να τα ποδοπατήσουν στα ΜΜΜ- να αλλάζω 2 συγκοινωνίες ακόμη και για να κατέβω στο κέντρο- να πάθω εμφύσημα από το καυσαέριο - να σωριαστώ (ελαττωματικά σωματικά αμορτισέρ ντε, τα οποία όμως πρέπει να κουβαλάνε από 5-κιλα απορρυπαντικά μέχρι κούτες συμπράγκαλα!)- να μην έχω ανά πάσα στιγμή κάποιο μέσο να μπορώ να τα τρέξω τα μωρά έτσι και γίνει η στραβή (ναι, παραλιακή/Δέλτα φαλήρου - Παίδων, Παρασκευή βράδυ με όλον τον κόσμο στους δρόμους, την έκανα σε 14 λεπτά κορνάρωντας ως παλαβή),

ε, λοιπόν, γιορτάζω 365 μέρες το χρόνο,

τον Αγιο... Αμάξιμο!!!!
:ΡΡΡΡ

(κι είμαι και οικολόγα τρομάρα μου!)

Α, και λίγο που πιάσαμε τα Εγγλέζικα λεωφορεία, το καλύτερό τους είναι που σε βοηθάνε στην καλλιτεχνική έκφραση: έτσι όπως πολλές φορές δεν σταματάνε ακριβώς στην στάση, απλώς κόβουν ταχύτητα, με βοήθησαν να τελειοποιήσω το ρεσιτάλ σούρδας, με πάμπολλές παραλλαγές.

Η φιγούρα που ονομάστηκε after me είναι το τριπλό άξελ με όλα τα βιβλία πέταμα στον αέρα (εξαιρετικός βαθμός δυσκολίας να συγχρονιστεί η εν σειρά πτώση τους κατακέφαλα), προσγείωση «δεν τρέχει τίποτα» με 4-5 δρασκελιές μέχρι να βρεις τον ρυθμό σου (εξαιρετικός βαθμός δυσκολίας να πάρεις παραμάζωμα μερικές γιαγιάδες και γεμάτους κάδους) και χωρίς να φανεί βρακί ή να σου ξεφύγει ο,τιδήποτε πέραν του «nice weather eh?».

Εδώ στην Ελλάδα μισούν την καλλιτεχνική έκφραση. Κι εμένα προσωπικά. Μόνο να με στήνουν, να με μπαρουτοκαπνίζουν (γκαχ-γκουχ!), να με κάνουν να τρέχω 100-άρια μετ’εμποδίων και να φεύγουν την ώρα που φτάνω τον προφυλακτήρα (με έξτρα ντήζελ κερασάκι) κι άντε, άμα είναι λίγο πλακατζής ο οδηγός, να με κλείνουν οι πόρτες.

Αυτό ειδικά σε έγκυο είναι εγγυημένο γέλιο.

Αλλά τη χάρη του άξελ....

Και ναι, το μετρό εδώ είναι χάρμα, αλλά με 4 βασικές προϋποθέσεις:

1. Να πηγαίνεις εκεί που πηγαίνει το κυριλέ του κομμάτι (το άλλο, με τους αρχαίους συρμούς είναι δράμα ως ήτο).

2. Να μην έχει ιδρώσει ΚΑΝΕΙΣ μέσα σε βαγόνι (δλδ από Απρίλιο μέχρι Οκτώβριο καλύτερα να κάθεσαι σπίτι σου, εκτός αν έχεις αντιασφυξιγόνο μάσκα ή μπορείς να κρατήσεις την ανάσα σου για πάνω από 20-λεπτο).

3. Να μην ιδρώνεις ούτε εσύ, οπότε να μην χρειάζεσαι ξύστρισμα με χλωρίνη μετά την αποβίβαση (γειά σου Αγγελε που το είπες ωραία!)

4. Να μην κινείσαι ώρες αιχμής, όπου δεν χωράει κανείς σε βαγόνια, και φεύγουν το ίδιο σαρδέλλες όπως εννοεί και ο τίτλος ΜΜΜ (αν είναι να περιμένεις 3-4 διαδοχικά τραίνα, τότε δεν αλλάζει χρονικά τίποτα, πάλι μηδέν εις το πηλίκον!)

Τον Κίτρινο Πυρετό, την Κίτρινη Λαίλαπα, την Κίτρινη Σαρανταποδαρούσα (που την κόβεις και πολλαπλασιάζεται...), που αγαπάνε τον άνθρωπο οδηγό, και ειδικά την γυναίκα οδηγό.... Την στολίζουν εξαπτέρυγα, την φλερτάρουν κορνάροντας δυνατά, της εύχονται ταξίδια αναψυχής μετά αχαλίνωτου σεχ («ΑΪΓΑΜ.....!»)...

Σε κεντρικό μεγάλο άξονα, με μία λωρίδα μόνον λόγω έργων τραμ, πήγαινα το Γιούγκο φίλης μου για βενζίνη συν κοινά ψώνια. Σταματούσα πολύ προσεκτικά (δεν φρενάρω απότομα, είπαμε, η καραμπόλα είναι ηλίθια ως σύλληψη), και γενικώς σε προσοχή-έργα δεν κάνουμε ντανιές.

Από πίσω μου 3 ταρίφες (αγάπες μου!), ο ακριβώς πίσω μου δε, πολύ ευέξαπτος, μυρμήγκια στον ποπούλη του. Κάποια στιγμή που σταμάτησα πρώτη σε φανάρι με πορτοκαλί (και αν προχωρούσα θα έκλεινα τη διασταύρωση), ήταν και κυρίες με μωρά και γέροι κτλ, που έψαχναν από πού θα περάσουν, ο ντελικανής μας κορνάρει.

Το φλερτ ξεκινά.


Ανάβει κόκκινο, στο επόμενο τα ίδια, ε, την τρίτη φορά, βγαίνει από το tariff-mobil, τρέχει σε μένα και μου χτυπάει το καπώ ουρλιάζοντας:

«ΔΕΝΤΡΕΠΕΣΑΙΜΩΡΗMΠΙΙΙΙΠ!ΚΑΙMΠΙΙΙΙΙΠ!ΚΑΙΞΑΝΑMΠΙΙΙΙΠ!

ΚΟΡΙΤΣΙΠΡΑΜΑΝΑΕΧΕΙΣΚΟΨΕΙΟΛΗΤΗΝΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΚΑΙΝΑΜΗ

ΜΠΟΡΟΥΜΕΝΑΠΑΜΕΣΤΗΔΟΥΛΕΙΑΜΑΣΜΩΡΗΠΙΙΙΙΙΠ!»

(τα σάλια του έβρεξαν τζάμια μπροστινό συν οδηγού και η παλάμη του κόντεψε να αφήσει γούβα).

Ε, αφού με είπε κορίτσι πράμα, λέω άντε, it’s show time, let’s be N-I-C-E!

Ανοίγω πόρτα (οι από πίσω είχαν κερώσει, και βλέποντας να ανοίγω πόρτα έπνιξαν και κάτι κορναρίσματα που πήγαν να ρίξουν), οπισθοχώρησε λίγο για να την ανοίξω διότι έτσι είναι αυτοί, και κάνοντας την έκπληκτη, χαμόγελο νούμερο 30 (το μεγάλο), αρχίζω:

«ΘΕΙΟ!!!!» (προσοχή, όχι θείε, θείο, έχει σημασία!)

«Ι-ΙΣΥ Ι-ΙΣΙ? ΑΜΑΑΑΑΑΝ! ΚΑΤΣ’ΝΑ ΠΑΡ’ΤΙΙ ΜΑΡΙΙΓΟΥΩΛΑ ΤΙΛΙΗΦΟΥΝΟΥ! ΠΩΠΩ ΧΑΡΙΙΙΙΙΕΕΕΣ!»

και ναι, τον αγκαλιάζω (νταχχχχ!), και τον κοιτάζω στα μάτια συγκινημένη.

Το ανθρωπάκι τα μάζεψε αμέσως διότι με τον τσαμπουκά κάτι κάνουμε, με την ηλίθια τι? Από πίσω (χάσαμε τρία-τέσσερα φανάρια) δεν... μπίπισε κανείς!

Κι έφυγα κυρία.

Ναι, στον επόμενο κίτρινο αγαπημένο μου με μυρμηγκοφωλιά στον ποπούλη του, θα έχω τελειοποιήσει την τεχνική μου.

Θα βγάλω λοστό.

(Don’t pay the tariff-man!)

ΛΟΛ!!!!

********************

Σήμερα, με την βροχή, σε mega-giga-super σούπερ-μάρκετ (μιλλούνια ο κόσμος! Πού βρέθηκαν όλοι αυτοί?!) είδα έναν συν-πλην 40-άρη να έχει στο ένα χέρι την ομπρέλλα και στο άλλο το ποδήλατό του από το τιμόνι, να το τσουλάει. «Ωραία!» λέω, κι έτσι όπως μπαίναμε στην ουρά για τα καροτσάκια (ουρά 12 ανθρώπων για να πάρεις το ρημάδι να μπεις να ψωνίσεις!!!) τον ρώτησα πολύ ευγενικά:

«Πώς και προτιμάτε το ποδήλατο, ειδικά τέτοιες μέρες?" (αν δεν το προσέξατε, ρίχνει τουλουμοτύρια!)

«Ε, το πήρα και κόλλησα!» (μωρέ μπράβο ο άνθρωπος, προσέχει το περιβάλλον, ακόμη κι αν είχε ενδοιασμούς στην αρχή τελικά η ηθική νίκησε).

«Ξέρετε ρωτάω γιατί θέλω να πάρω κι εγώ ένα, αλλά φοβάμαι τα αυτοκίνητα, τις ανηφόρες, τις λακούβες...» (βασικά θέλω να σας κάνω ρόμπα στο διαδίκτυο ως ρομαντικό αιθεροβάμονα, αλλά μην καρφωθούμε κιόλας...)

«Ε, δίκιο έχετε!» (ΣΩΩΩΠΑ!)

«Τότε εσείς πώς και το βολευτήκατε?» (δώσε μου υλικό, έλα, κατέβαινε!)

«Δεν το βολεύτηκα καθόλου! Αλλά χώρισα πριν ένα μήνα, και είπα ν’αρχίσω πάλι γυμναστήριο και να κάνω ποδήλατο, ξέρετε, να ξαναβρώ τη φόρμα μου, να χάσω κάνα κιλό...» (!!!!)

«Δηλαδή δεν είστε ποδηλάτης εκ πεποιθήσεως?» (κούφανέ μας τώρα!)

«Φυσικά και όχι! Τρελλός είμαι? Αμάξι και πάλι αμάξι! Αυτό είναι για κάνα περίπτερο, κάνα σούπερ-μάρκετ... Μα είναι δυνατόν, ξέρετε πόσες φορές τη μέρα κοντεύουν να με πατήσουν οι μ..... οι οδηγοί, αφήστε τις ορθοπεταλιές... Και τώρα με τη βροχή, ορίστε, το πηγαίνω με τα πόδια για να μη με κάνουν λούτσα. Ράκος γίνομαι όποτε το παίρνω! Μωρέ έτσι και ξαναγυρίσει η πρώην ή βρω άλλη, θα το πετάξω στα σκουπίδια!»

Ωραίος!

Κι αν δεν ρωτούσα, θα έλεγα κοίτα ένα λαμπρό παράδειγμα, να βρέχει καρεκλοπόδαρα κι ο άνθρωπος αυτός στο καθήκον...

Πάντως άνοιξε κι άλλο θέμα, το πώς ξύπνησε ο Lans Armstrong μέσα του, τώρα που χώρισε. Οσο ήταν με την πρώην, νααα τα σουβλάκια και οι πίτσες φαντάζομαι....Αλλά αυτό είναι για άλλο ποστ!

ΥΓ- στη βροχή πάντως έχεις και τα τυχερά σου. Ομορφες στιγμούλες... Εναν μπαμπά να κουβαλάει στο σβέρκο το παιδάκι του και να τρέχουν στο υπόστεγο σκασμένοι στα γέλια. Ζουμερές στιγμούλες... Δυό τσουπωτές μεσόκοπες κυρίες να τραμπαλίζονται στα λαμέ τσόκαρα και να ψάχνουν τα κλειδιά του αυτοκινήτου, τσιρίζοντας λες κι έχουμε τσουνάμι. Σέξυ στιγμούλες... Ακόμη καλοκαιρινά σώματα με τα μακώ, είχε ζέστη το πρωί. Μουλιασμένα φανελλάκια. Ομορφα κολλάνε!;)

(αλήθεια, ποδηλασία υπό βροχήν λέει?)

(κάσκα, μάσκα, αναπνευστήρας υποχρεωτικά, κουπί προαιρετικό...)

(χμ, λέει όσο και παραλιακή ντάλα καλοκαίρι -πριν τις άδειες- για μπάνιο, 2 ώρες να πας, 3 να γυρίσεις, 4 μπάνια στον ιδρώτα, τι να την κάνεις την θάλασσα...)


Aphrodite said... in http://www.doncat.blogspot.com/, ποστ "...χωρίς αυτοκίνητο!", 22.09.06. Αν θέλετε μπορείτε ν'αφήσετε κι εσείς το σχόλιό σας εδώ.

WELCOME!!!

Καλώς ορίσατε!

Για να μη μπερδευτείτε, μικρές διευκρινήσεις: τα posts εμφανίζονται με τον κλασικό "β-λογικόν" τρόπο, τα πιο πρόσφατα πάνω-πάνω στη σελίδα. Φωτεινή εξαίρεση όσα posts είναι υποενότητες ενός θέματος, που μπαίνουν το ένα κάτω από το άλλο σαν σελίδες βιβλίου, για να διευκολύνεται η ροή της ιστορίας ;) . Επίσης κάποια καινούρια μπορεί να βρουν τον δρόμο τους χαμηλότερα, όταν "παλιώσουν" λίγο, εάν ανήκουν σε κάποιο θέμα. Ξεφύλλισμα λοιπόν. Καλή ανάγνωση φίλοι!

Αμλετ & Μικρή Γοργόνα

Ο Αμλετ και η Μικρή Γοργόνα...

Σκηνή σε μια τεράστια αίθουσα-βεστιάριο – είναι αστείο, αλλά δεν έχει ακριβώς τοίχους, παρά περιβάλλεται από μια αχλύ και αιωρείται (στο κενό? στ’αστέρια?). Κοστούμια παντού, φώτα, καθρέφτες, κόσμος μπαινοβγαίνει, αν τους προσέξει κανείς είναι ήρωες από παραμύθια, ταινίες, κόμικς και παλιές ιστορίες...

Κανείς δεν δίνει ιδιαίτερη σημασία αν η Σταχτοπούτα π.χ. δένει τις αρβύλες της και σιγουρεύει το μαχαίρι της κάτω από τα φουρώ, ή αν ο Spiderman κυκλοφορεί με τη μάσκα και κόκκινο στρινγκάκι...

Πλησιάζουμε, ξύλινος πάγκος ανάμεσα σε τρέηλερς από ρούχα, καθιστοί ένας ιδρωμένος «πρίγκηπας» και μια μπουγελωμένη «γοργόνα». Περίεργη αντίθεση, ο ένας ντυμένος φουλ, ή άλλη καθόλου. Καθόλου περίεργη αρμονία όμως, νειάτα που βγάζουν μάτι! Μόνο σε κατάσταση... αποσύνθεσης και οι δύο, λιώμα στην κούραση.

Πρίγκηψ: Ωωωωωωχ τα πόδια μου...

Γοργόνα: Εμένα ακόμη πονάει η μέση μου, ο φυσικοθεραπευτής δεν κάνει δουλειά.. Τι να κάνει θα μου πεις, ολημερίς κι οληνυχτίς σκευρωμένη και καμπούρα, να αγναντεύω τα πέλαγα μην και χάσω ψάρι... (απλώνει λίγη after-sun lotion στο σώμα της, στρώνει τα ανασηκωμένα λέπια της στη μέση).

Π (ψιλογελώντας): Ελα ρε, μην παραπονιέσαι, εσύ έχεις γίνει πρώτη φίρμα, σύμβολο ολόκληρης χώρας, τι να πω κι εγώ, μ@λ@κα με ανεβάζουνε, χέστη με κατεβάζουνε, το καλσόν μου έλειπε και το κρανίο...

Γ: Εχεις δίκιο μωρέ Αμλέτο μου-

Π: ΕΙΠΑΜΕ, ΑΜΛΕΤ! Ούτε Αμλέτος, ούτε Τυρολέτος, ούτε Περικλέτος, τά’χουμε πει-

Γ (τον αγκαλιάζει σκύβοντας ελαφρά): Ελα μωρό μου, οκ, οκ, σσσσσς, πλακίτσα σου έκανα, να σου τρίψω λίγο τα πόδια?

Π: (μαλακώνει) Κι ολόκληρο να με τρίψεις, δε νομίζω ότι θα βγάλω από πάνω μου τόση κούραση! Κάθε τρεις και λίγο να με ανεβάζουνε και να με παίζουνε τόσοι και τόσοι, με τόσες παραλλαγές, ερμηνείες, στολές, σκηνικά, περούκες και και και... Δως του να μιλάω, να ξιφομαχώ, να σκοτώνω, να σκοτώνομαι... (ξεφυσάει)

Γ: Θυμάσαι με τον Λαέρτη, που είχε βουτήξει την άκρη του ξίφους σε LSD και σ’έκανε να τη γλύψεις στις κουίντες? Που έχασες το στοίχημα με ποιόν τραβιότανε η Κοκκινοσκουφίτσα? (γελάει)

Π: Και πού να το φανταζόμουνα... (Γέλια που δυναμώνουν), η Κοκκινοσκουφίτσα με τον Rudolf the Red-Nosed Reindeer… Γι’αυτό άναβε η μύτη του όλο κόκκινη, ρε τον μπαγάσα! (σκάνε στα γέλια). Πωπω, άσε, ρεζίλι έγινε ο θίασος μπροστά στην βασιλομήτορα που είχα γίνει λιάδα! Εγώ τριπάρισα, αυτοί το κάνανε σώου!

Γ: Εμ, έτσι είναι... Πού να καταλάβουν αυτοί από τέτοια, πού να πάει το μυαλό τους στο τόσο σχετικό «εδώ» και «τώρα»... Δεν πειράζει, και τόσα που καταλαβαίνουνε, πάλι χάλια τα κάνουνε, οπότε καλύτερα, δεν μπορουν να το σηκώσουν ακόμη...

Π: Καλά ρε παιδάκι μου, απορώ, δεν πάει το μυαλό τους πουθενά όταν συμβαίνουν όλα αυτά τα αλλόκοτα? Προχτές εξηγούσε μια καθηγήτρια στους φοιτητές της για τη σχέση μου με τον Κλαύδιο, και μπήκα κι έκατσα στο μπροστινό έδρανο ντυμένος μικρό γουρουνάκι, με τον Geriatric ανά χείρας-

Γ: Πήρες και το κρανίο μαζί? Και δεν σου έριξε καντήλια που το κουβάλαγες? (γέλια)

Π: Ναι, τά’παιξε λίγο ο γέρος, αλλά τον γύρισα ανάποδα, έβγαλα τη μασέλα, τον γέμισα με τα ποντίκια του άλλου του τρελλού, του γίγαντα μωρέ, με τον αυλό. Και τον κράταγαν ζεστό τον Geriatric από μέσα, τον γαργαλούσαν και λίγο, εντάξει...

Γ: Και η καθηγήτρια, δεν τά’παιξε?

Π: Τι να τα παίξει μωρέ, πρέπει να το παίζουνε cool, μην τους πάρουν οι φοιτητές τον αέρα γιατί τους την κάψανε τη Σχολή, οπότε... Ξυλάγγουρο η καθηγήτρια, σήκωνα και το χέρι μου και απαντούσα, μαρτύριο κανονικό! Τι τους είπα ότι βασικά ήμουν ερωτευμένος με τον Κλαύδιο, τι ότι ευχαρίστως οργανώνω ερωτησο-τέννις με Rose και Guild, τι ότι βασικά αυτά τα ποντίκια μέσα στο αναποδογυρισμένο κρανίο είναι οι 12 μαγεμένες πριγκήπισσες, και μπορούμε να φωνάξουμε και το τζίνι να οργανώσουμε ένα πάρτυ, να φέρει και τους 40 κλέφτες, τίποτα!

Γ (σκασμένη στα γέλια):Και τι έγινε τελικά?

Π (κι αυτός γελώντας): Ε, τι να γίνει, όλα τα άντεξε η γυναίκα, αλλά όταν τα ποντίκια αρχίσαν να έχουν αποσχιστικές τάσεις, ούρλιαξε μέχρι απέναντι! Οπότε της το έπαιξα θυμωμένος, τα μάζεψα τα ποντίκια, τα πήρα... στο κρανίο κι έφυγα!

Γ (σχεδόν με αναφυλλητά από το γέλιο): Και οι φοιτητές τι έκαναν?

Π: Τι να κάνουν, τα είχαν χαμένα...

Γ: Τι να πω κι εγώ, όλη μέρα πρωί-βράδυ, βρέξει χιονίσει, εκειειειειεί εγώ, εμπλοκήηηηη! Και να έχω κι όλον το κόσμο να μου στήνεται και να με τραβάει φωτογραφίες, ευτυχώς που τους έχω γυρισμένο τον πισινό και δεν έχω στραβωθεί ακόμη από τα φλας! Τους καννίβαλους! Αλλά σήμερα κόντεψα να καρφωθώ, ήταν κάτι κωλόπαιδα που μού’ριχναν νομίσματα... Τι με πέρασαν μωρέ, τη Fontana di Trevi μην τους πω τίποτα?

Π: Πονάνε τα νομίσματα, ε?

Γ: Πονάνε λέει, καρούμπαλα έχω βγάλει... Ασε που κάθε τρεις και λίγο, κάποια γιαγιά αρχίζει το παραμύθι-μύθι-μύθι, και νά’σου να πεταχτώ, μην χάσει το πιτσιρίκι κάνα ροχαλητό... Και να καρπαζωνόμαστε με κείνο το ξεϊγκλωτο, την Ariel μωρέ...

Π: Ποιό, το σιλικονούχο με το μαλλί-κουβέρτα και την καψούρα με τον άλλον τον γκαγκάουα? Το καρτούνι μου λες τώρα? (πάλι γέλια)

Γ: Ναι μωρέ, και δώς του«φώναξε εμένα», «οχι, εμένα φώναξε», να μαλλιοτραβιόμαστε και κάτι να ψυχανεμίζεται η γριά... Μια αλκοολικιά γιαγιά μια φορά τά’παιξε στα μισά του παραμυθιού, δεν ήξερε αν είναι από τη σούρα ή αν τρελλάθηκε τελικά και πήγαινε να βρει τον Δημιουργό- ΜΕΓΑΛΗΗΧΑΡΗΤΟΥ! (γέλια)

Π: ΚΥΡΙΕΛΕΗΣΟΝΕΙΡΗΝΗΥΜΙΝΑΜΗΝ! (ξαναγέλια!)

Γ: Σήμερα λέω να ντυθώ Lara Croft με κράνος από ιριζέ λέπια, να κάνω κάνα ντου, βαρέθηκα μωρέ Αμλετίνο μου....

Π: (την αγκαλιάζει τρυφερά, την κοιτάζει στα μάτια, χαμηλώνει τη φωνή) Τι θα κάνω εγώ με σένα μικρή μου? (το βλέμμα του χαϊδεύει το κορμί της).

Γ: Τι θα κάνεις μωρέ, απολέπιση.... (γελάκι) Τίποτα, είπαμε, τη γοργόνα ούτε να την τηγανίσεις μπορείς, ούτε να την γα...ργαλήσεις (πικρό χαμόγελο)... Ετσι θα πάμε εμείς... Παράλληλα...

Π: Καμμιά συμφωνία μωρέ δεν μπορείς να κάνεις?

Γ: Τι, και να μείνω μουγκοθόδωρος? Οχι μωρό μου, αυτά δεν γίνονται, ούτε στα παραμύθια!

Π: Γιατί, χωρίς φωνή... ψαρώνεις? Δε μπορείς να τους τουμπάρεις όλους εσύ άμα το θέλεις, με ένα σου κούνημα γοφού?

Γ: Βαριέμαι να περιμένω από το γοφό, κουράστηκα πια... Ξεγοφιάστηκα, το κολοσυμβόλαιο μου το διαπραγματεύτηκε εκείνος ο χαζο-δικηγόρος και τώρα τον έφαγε ο Δράκος, πού να κάνω άλλο... Γι’αυτό σου λέω, με το στόμα βάρα-βάρα-

Π: Κι ο γοφός μια... κουλαμάρα! Ν’αλλάξεις με κανέναν?

Γ: Α, όχι αγάπη μου, το να είσαι θηλυκό έχει τέτοια δύναμη που δεν συγκρίνεται, δεν γίνεται, πώς το λένε...

Π: Ναι, αλλά για να τρέχετε ξωπίσω μας, κάποιο μέλι έχουμε κι εμείς... (πονηρό χαμογελάκι)

Γ: Απλώς έχει πολύ γέλιο να σας βλέπουμε να τρώτε τα μούτρα σας και να το παίζετε αντράκια, αυτό είναι όλο!

Από μακρυά ακούγεται μια φωνή που όλο δυναμώνει «Κόκκινη κλωστή δεμένη...».

Γ: (τον φιλάει πεταχτά) Ελα baby, σ’αφήνω, κάτσε να κάνω άλλη μια παλαβομάρα, θα κάνω τον Hulk με κόκκινο μαλλί και ουρά, κι άμα δω το παρτσακλό, θα ρευτώ πάνω της να ησυχάσουμε!

Π: ΟΚ μωρό, give them hell, έχω κι εγώ παράσταση και μετά διανομή και μετά ανάλυση και και και.... Λέω να πάρω τον Παπουτσωμένο Γάτο για Φάντασμα, με τα μπιμπλίκια του, να κάνει πίου-πίου και να εξαφανίζεται, στην ψύχρα να συνδέεται με τον μισό πλανήτη, να σέρνει ξωπίσω του και καμμιά χιλιάδα ταμένους, να γίνει τζέρτζελο...

Γ: (ξανά φιλί) Πότε θα τα πούμε, μακρυά από αυτήν την τρέλλα (αναστενάζει)

Π: (την μυρίζει στα μαλλιά, της χαϊδεύει την ουρά) Πήγαινε τώρα, θα δούμε πότε... Κι αν εκεί μέσα είναι χειρότερα?

Γ: Λες?

Π: Λέω!

Γ: Οκ, bye….

Π: "O, from this time forth,
My thoughts be bloody, or be nothing worth!"

(βαθύ φιλί)

Βye...!

Αυλαία!

Aphrodite said... στο http://www.doncat.blogspot.com/, post "Όψεις της Δανίας", 15.09.06. Aν θέλετε αφήστε κι εσείς το σχόλιό σας εδώ.

(Εννοείται ότι εμείς τις λατρεύουμε τις καρτουνίστικες γοργόνες, και του Disney, και της μπλογκόσφαιρας, αυτή ειδικά, ΠΟΛΥ!!!)