You must be joking, right?
Την Ευρωπαϊκή Ημέρα χωρίς Αυτοκίνητο, έτσι, για να τους δείξουμε εμείς, την γιορτάζουμε ως ημέρα του Καραγκιόζη - Αγίου Χριστόφορου.
Τρελλή επιτυχία!
****************
Σήμερα στις διαδρομές μου (ναι, με αυτοκίνητο) έκανα +40% χρονικά.
****************
Συγνώμη, κι εδώ θα κλέψω μία απίθανη φράση του cyrusgeo, εγώ η κατάπτυστη, όχι από βίτσιο, αλλά από πραγματική ανάγκη να τα φέρω όλα εις πέρας χωρίς:- να μου πατήσουν τα παιδιά στις διαβάσεις - να τα ποδοπατήσουν στα ΜΜΜ- να αλλάζω 2 συγκοινωνίες ακόμη και για να κατέβω στο κέντρο- να πάθω εμφύσημα από το καυσαέριο - να σωριαστώ (ελαττωματικά σωματικά αμορτισέρ ντε, τα οποία όμως πρέπει να κουβαλάνε από 5-κιλα απορρυπαντικά μέχρι κούτες συμπράγκαλα!)- να μην έχω ανά πάσα στιγμή κάποιο μέσο να μπορώ να τα τρέξω τα μωρά έτσι και γίνει η στραβή (ναι, παραλιακή/Δέλτα φαλήρου - Παίδων, Παρασκευή βράδυ με όλον τον κόσμο στους δρόμους, την έκανα σε 14 λεπτά κορνάρωντας ως παλαβή),
ε, λοιπόν, γιορτάζω 365 μέρες το χρόνο,
τον Αγιο... Αμάξιμο!!!!
:ΡΡΡΡ
(κι είμαι και οικολόγα τρομάρα μου!)
Α, και λίγο που πιάσαμε τα Εγγλέζικα λεωφορεία, το καλύτερό τους είναι που σε βοηθάνε στην καλλιτεχνική έκφραση: έτσι όπως πολλές φορές δεν σταματάνε ακριβώς στην στάση, απλώς κόβουν ταχύτητα, με βοήθησαν να τελειοποιήσω το ρεσιτάλ σούρδας, με πάμπολλές παραλλαγές.
Η φιγούρα που ονομάστηκε after me είναι το τριπλό άξελ με όλα τα βιβλία πέταμα στον αέρα (εξαιρετικός βαθμός δυσκολίας να συγχρονιστεί η εν σειρά πτώση τους κατακέφαλα), προσγείωση «δεν τρέχει τίποτα» με 4-5 δρασκελιές μέχρι να βρεις τον ρυθμό σου (εξαιρετικός βαθμός δυσκολίας να πάρεις παραμάζωμα μερικές γιαγιάδες και γεμάτους κάδους) και χωρίς να φανεί βρακί ή να σου ξεφύγει ο,τιδήποτε πέραν του «nice weather eh?».
Εδώ στην Ελλάδα μισούν την καλλιτεχνική έκφραση. Κι εμένα προσωπικά. Μόνο να με στήνουν, να με μπαρουτοκαπνίζουν (γκαχ-γκουχ!), να με κάνουν να τρέχω 100-άρια μετ’εμποδίων και να φεύγουν την ώρα που φτάνω τον προφυλακτήρα (με έξτρα ντήζελ κερασάκι) κι άντε, άμα είναι λίγο πλακατζής ο οδηγός, να με κλείνουν οι πόρτες.
Αυτό ειδικά σε έγκυο είναι εγγυημένο γέλιο.
Αλλά τη χάρη του άξελ....
Και ναι, το μετρό εδώ είναι χάρμα, αλλά με 4 βασικές προϋποθέσεις:1. Να πηγαίνεις εκεί που πηγαίνει το κυριλέ του κομμάτι (το άλλο, με τους αρχαίους συρμούς είναι δράμα ως ήτο).
2. Να μην έχει ιδρώσει ΚΑΝΕΙΣ μέσα σε βαγόνι (δλδ από Απρίλιο μέχρι Οκτώβριο καλύτερα να κάθεσαι σπίτι σου, εκτός αν έχεις αντιασφυξιγόνο μάσκα ή μπορείς να κρατήσεις την ανάσα σου για πάνω από 20-λεπτο).
3. Να μην ιδρώνεις ούτε εσύ, οπότε να μην χρειάζεσαι ξύστρισμα με χλωρίνη μετά την αποβίβαση (γειά σου Αγγελε που το είπες ωραία!)
4. Να μην κινείσαι ώρες αιχμής, όπου δεν χωράει κανείς σε βαγόνια, και φεύγουν το ίδιο σαρδέλλες όπως εννοεί και ο τίτλος ΜΜΜ (αν είναι να περιμένεις 3-4 διαδοχικά τραίνα, τότε δεν αλλάζει χρονικά τίποτα, πάλι μηδέν εις το πηλίκον!)
Τον Κίτρινο Πυρετό, την Κίτρινη Λαίλαπα, την Κίτρινη Σαρανταποδαρούσα (που την κόβεις και πολλαπλασιάζεται...), που αγαπάνε τον άνθρωπο οδηγό, και ειδικά την γυναίκα οδηγό.... Την στολίζουν εξαπτέρυγα, την φλερτάρουν κορνάροντας δυνατά, της εύχονται ταξίδια αναψυχής μετά αχαλίνωτου σεχ («ΑΪΓΑΜ.....!»)...
Σε κεντρικό μεγάλο άξονα, με μία λωρίδα μόνον λόγω έργων τραμ, πήγαινα το Γιούγκο φίλης μου για βενζίνη συν κοινά ψώνια. Σταματούσα πολύ προσεκτικά (δεν φρενάρω απότομα, είπαμε, η καραμπόλα είναι ηλίθια ως σύλληψη), και γενικώς σε προσοχή-έργα δεν κάνουμε ντανιές.
Από πίσω μου 3 ταρίφες (αγάπες μου!), ο ακριβώς πίσω μου δε, πολύ ευέξαπτος, μυρμήγκια στον ποπούλη του. Κάποια στιγμή που σταμάτησα πρώτη σε φανάρι με πορτοκαλί (και αν προχωρούσα θα έκλεινα τη διασταύρωση), ήταν και κυρίες με μωρά και γέροι κτλ, που έψαχναν από πού θα περάσουν, ο ντελικανής μας κορνάρει.
Το φλερτ ξεκινά.
Ανάβει κόκκινο, στο επόμενο τα ίδια, ε, την τρίτη φορά, βγαίνει από το tariff-mobil, τρέχει σε μένα και μου χτυπάει το καπώ ουρλιάζοντας:
«ΔΕΝΤΡΕΠΕΣΑΙΜΩΡΗMΠΙΙΙΙΠ!ΚΑΙMΠΙΙΙΙΙΠ!ΚΑΙΞΑΝΑMΠΙΙΙΙΠ!
ΚΟΡΙΤΣΙΠΡΑΜΑΝΑΕΧΕΙΣΚΟΨΕΙΟΛΗΤΗΝΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΚΑΙΝΑΜΗ
ΜΠΟΡΟΥΜΕΝΑΠΑΜΕΣΤΗΔΟΥΛΕΙΑΜΑΣΜΩΡΗΠΙΙΙΙΙΠ!»
(τα σάλια του έβρεξαν τζάμια μπροστινό συν οδηγού και η παλάμη του κόντεψε να αφήσει γούβα).
Ε, αφού με είπε κορίτσι πράμα, λέω άντε, it’s show time, let’s be N-I-C-E!
Ανοίγω πόρτα (οι από πίσω είχαν κερώσει, και βλέποντας να ανοίγω πόρτα έπνιξαν και κάτι κορναρίσματα που πήγαν να ρίξουν), οπισθοχώρησε λίγο για να την ανοίξω διότι έτσι είναι αυτοί, και κάνοντας την έκπληκτη, χαμόγελο νούμερο 30 (το μεγάλο), αρχίζω:
«ΘΕΙΟ!!!!» (προσοχή, όχι θείε, θείο, έχει σημασία!)
«Ι-ΙΣΥ Ι-ΙΣΙ? ΑΜΑΑΑΑΑΝ! ΚΑΤΣ’ΝΑ ΠΑΡ’ΤΙΙ ΜΑΡΙΙΓΟΥΩΛΑ ΤΙΛΙΗΦΟΥΝΟΥ! ΠΩΠΩ ΧΑΡΙΙΙΙΙΕΕΕΣ!»
και ναι, τον αγκαλιάζω (νταχχχχ!), και τον κοιτάζω στα μάτια συγκινημένη.
Το ανθρωπάκι τα μάζεψε αμέσως διότι με τον τσαμπουκά κάτι κάνουμε, με την ηλίθια τι? Από πίσω (χάσαμε τρία-τέσσερα φανάρια) δεν... μπίπισε κανείς!
Κι έφυγα κυρία.
Ναι, στον επόμενο κίτρινο αγαπημένο μου με μυρμηγκοφωλιά στον ποπούλη του, θα έχω τελειοποιήσει την τεχνική μου.
Θα βγάλω λοστό.
(Don’t pay the tariff-man!)
ΛΟΛ!!!!
********************
Σήμερα, με την βροχή, σε mega-giga-super σούπερ-μάρκετ (μιλλούνια ο κόσμος! Πού βρέθηκαν όλοι αυτοί?!) είδα έναν συν-πλην 40-άρη να έχει στο ένα χέρι την ομπρέλλα και στο άλλο το ποδήλατό του από το τιμόνι, να το τσουλάει. «Ωραία!» λέω, κι έτσι όπως μπαίναμε στην ουρά για τα καροτσάκια (ουρά 12 ανθρώπων για να πάρεις το ρημάδι να μπεις να ψωνίσεις!!!) τον ρώτησα πολύ ευγενικά:
«Πώς και προτιμάτε το ποδήλατο, ειδικά τέτοιες μέρες?" (αν δεν το προσέξατε, ρίχνει τουλουμοτύρια!)
«Ε, το πήρα και κόλλησα!» (μωρέ μπράβο ο άνθρωπος, προσέχει το περιβάλλον, ακόμη κι αν είχε ενδοιασμούς στην αρχή τελικά η ηθική νίκησε).
«Ξέρετε ρωτάω γιατί θέλω να πάρω κι εγώ ένα, αλλά φοβάμαι τα αυτοκίνητα, τις ανηφόρες, τις λακούβες...» (βασικά θέλω να σας κάνω ρόμπα στο διαδίκτυο ως ρομαντικό αιθεροβάμονα, αλλά μην καρφωθούμε κιόλας...)
«Ε, δίκιο έχετε!» (ΣΩΩΩΠΑ!)
«Τότε εσείς πώς και το βολευτήκατε?» (δώσε μου υλικό, έλα, κατέβαινε!)
«Δεν το βολεύτηκα καθόλου! Αλλά χώρισα πριν ένα μήνα, και είπα ν’αρχίσω πάλι γυμναστήριο και να κάνω ποδήλατο, ξέρετε, να ξαναβρώ τη φόρμα μου, να χάσω κάνα κιλό...» (!!!!)
«Δηλαδή δεν είστε ποδηλάτης εκ πεποιθήσεως?» (κούφανέ μας τώρα!)
«Φυσικά και όχι! Τρελλός είμαι? Αμάξι και πάλι αμάξι! Αυτό είναι για κάνα περίπτερο, κάνα σούπερ-μάρκετ... Μα είναι δυνατόν, ξέρετε πόσες φορές τη μέρα κοντεύουν να με πατήσουν οι μ..... οι οδηγοί, αφήστε τις ορθοπεταλιές... Και τώρα με τη βροχή, ορίστε, το πηγαίνω με τα πόδια για να μη με κάνουν λούτσα. Ράκος γίνομαι όποτε το παίρνω! Μωρέ έτσι και ξαναγυρίσει η πρώην ή βρω άλλη, θα το πετάξω στα σκουπίδια!»
Ωραίος!
Κι αν δεν ρωτούσα, θα έλεγα κοίτα ένα λαμπρό παράδειγμα, να βρέχει καρεκλοπόδαρα κι ο άνθρωπος αυτός στο καθήκον...
Πάντως άνοιξε κι άλλο θέμα, το πώς ξύπνησε ο Lans Armstrong μέσα του, τώρα που χώρισε. Οσο ήταν με την πρώην, νααα τα σουβλάκια και οι πίτσες φαντάζομαι....Αλλά αυτό είναι για άλλο ποστ!
ΥΓ- στη βροχή πάντως έχεις και τα τυχερά σου. Ομορφες στιγμούλες... Εναν μπαμπά να κουβαλάει στο σβέρκο το παιδάκι του και να τρέχουν στο υπόστεγο σκασμένοι στα γέλια. Ζουμερές στιγμούλες... Δυό τσουπωτές μεσόκοπες κυρίες να τραμπαλίζονται στα λαμέ τσόκαρα και να ψάχνουν τα κλειδιά του αυτοκινήτου, τσιρίζοντας λες κι έχουμε τσουνάμι. Σέξυ στιγμούλες... Ακόμη καλοκαιρινά σώματα με τα μακώ, είχε ζέστη το πρωί. Μουλιασμένα φανελλάκια. Ομορφα κολλάνε!;)
(αλήθεια, ποδηλασία υπό βροχήν λέει?)
(κάσκα, μάσκα, αναπνευστήρας υποχρεωτικά, κουπί προαιρετικό...)
(χμ, λέει όσο και παραλιακή ντάλα καλοκαίρι -πριν τις άδειες- για μπάνιο, 2 ώρες να πας, 3 να γυρίσεις, 4 μπάνια στον ιδρώτα, τι να την κάνεις την θάλασσα...)
Aphrodite said... in http://www.doncat.blogspot.com/, ποστ "...χωρίς αυτοκίνητο!", 22.09.06. Αν θέλετε μπορείτε ν'αφήσετε κι εσείς το σχόλιό σας εδώ.
