The ex-fairydust sprinkled tweenie anwered...
"Ποιό είναι το αγαπημένο σας παραμύθι?"
Το αγαπημένο μου, μακράν, ήταν το "Κοριτσάκι με τα σπίρτα". Διότι καταλάβαινα ότι με τις πριγκήπισσες... κάποιο (σεξιστικό) λάκκο είχε η φάβα & όσο κι αν με εντυπωσίαζαν, δε μου έμενε και τίποτε (να περιμένω τον πρίγκηπα να με σώσει όσο έσκουζα αχ-αχ-αχ? Να υπομένω τους κακούς χωρίς να ανοίξει ρουθούνι? Να γυρνάω μές τα τέρατα, να τα ενοχλώ κιόλας?)
Το κοριτσάκι το λυπόμουν, έκλαιγα πολύ, αλλά μου φαινόταν πάντοτε "αληθινό", χωρίς χρύσωμα χαπιού, χωρίς "τα καλά κορίτσια πρέπει να...". Και πάντοτε ήλπιζα ότι θα άλλαζε το τέλος, ή, έστω, θα έγραφαν τη συνέχειά του, ότι έφτιαξε ένα ορφανοτροφείο και γενικώς φρόντισε όλα τα φτωχά/πεντάρφανα παιδάκια του πλανήτη (call me Her Heighness Sofia!)
Τα βράδυα λέω "παραμύθια-στο-μπλέντερ" στα μωρά, όπου πρέπει να λέω το κάθε παραμύθι όπως το ξέρω από γιαγιά, μαμά κτλ, να διακόπτω "τώα πεθ αυτό μαμά" για την version κάποιου βιβλίου, μετά για κάποια άλλη πλοκή όπως τη λένε στα ανθυπο-προνήπια, μετά να αντιπαραθέτω τις πριγκήπισσες κατά Disney & κατά "κλασσικής" αφήγησης (το τι έφτιαξε στην Πεντάμορφη π.χ. ο αθεόφοβος, δε λέγεται!), να "αντιρροπώ" λίγο τα στερεότυπα και αφού προσθέσω και πινελιές από τη ζωή μου στο... παρ'ολίγον "πριγκηπάτο" (εκεί δε ζούσα, ντε?) να τα "δέσω" όλα μαζί, να τα τελειώσω όμορφα και μάλιστα στη σειρά τους... Μέχρι στιγμής δεν τα μπερδεύουν (εμένα όμως με πιάνει στο τέλος πονοκέφαλος!!!). Στο σχολείο πάντως, την ώρα του παραμυθιού, θα νομίζουν ότι φτιάχνω κουλουράκια με LSD στα παιδιά μου...
ΥΓ1- Κι όλο το tale-telling χωρίς καφέ κιόλας γιατί με πειράζει, και χωρίς αμφεταμίνες γιατί θέλουν συνταγή γιατρού, και χωρίς ύπνο (εννοείται!), πίκρα... Ωρες-ώρες νοιώθω πώς τα μωρά με έχουν δέσει χειρότερα απο τον Γκιούλιβερ με τα σχοινιά & τα πασσαλάκια! ΥΓ2 - Αλλος για Δρομοκαΐτειο?
Aphrodite said…. in nikosdimou.blogspot.com, post «Μια φορά κι έναν καιρό», 28.03.06
