Ευλογημένη η στιγμή που θα είσαι κίτρινο φύλλο.
Τιμημένη.
Θα έχεις υπάρξει πράσινο.
Θα έχεις δώσει οξυγόνο σε κάτι μεγαλύτερο από σένα.
Θα έχει δέσει καρπός....
«Θα έχει δέσει καρπός, καταλαβαίνεις? Με σένα, από σένα, για σένα, να έρθουν κι άλλα να δέσουν κι άλλοι καρποί...
Μέρος από το πιο μεγάλο είμαστε, και κράτα αυτό: Είμαστε.
Θα μπορούσαμε και να μην.
Οπότε?
Οχι, μην το λες, δεν θα το προτιμούσες...
Εχεις ακόμη δρόμο μπροστά σου.
Ναι, ακόμη κι αν πας για λίπασμα. Δεν υπάρχει τίποτα σκέτο στο λίπασμα. Είναι γενναίο να προσφέρεις ακόμη και στη φθορά σου.
Ελα όμως. Μην είσαι έτσι. Υπάρχει χρόνος. Ναι, δεν είσαι καταπράσινο φύλλο, δεν είσαι μες τους χυμούς, δεν νοιώθεις καν μπουμπούκι... Μα έχεις ακόμη δρόμο.
Πόσο? Δεν ξέρω. Δεν έχει σημασία.
Ναι, στην ηλικία αυτή φυσικά και βλέπεις φθινόπωρο μπροστά σου, αν όχι γύρω σου.
Δεν μπορεις να τρέξεις κατοστάρι, δεν μπορείς να γίνεις λιώμα στις βότκες, δεν μπορείς να κάνεις αχαλίνωτο σεξ για 3-ημερο χωρις διάλειμμα.
Αλλά όλα ώχρα? Η ξεραίλα έχει στάδια...
Παρε την ανοιξιάτικη παλέττα και θυμήσου πώς είναι την άνοιξη.
Αντε, την επόμενη φορά, θα το κρατήσεις κόντρα σε όλους κι όλα... Κι αν πάλι δεν, όσο υπάρχει ζωή, μπορείς να προσφέρεις...».
Εκλεισε την πόρτα της ψυχολόγου της Ευγονικής Πτέρυγας του μαιευτηρίου και σχεδόν χαμογελούσε.
Σχεδόν.
Ποιό φθινόπωρο, χειμώνας έφτανε για εκείνην... Δεν ήθελε να είναι Σάρα όταν θα έπιανε το πρώτο της μωρό... Αλλά πάλι... Καρπό ακόμη και στο φθινόπωρο?...
Ναι, όλοι οι συνομίληκοι ζούσαν την άνοιξή τους, παρατεταμένη κιόλας.
Εκείνη όχι. Οταν σου προκαλούν τεχνητή εμμηνόπαυση για να σου κάνουν boost το σύστημα με οδοστρωτήρα ορμονών μετά, σαρώνει το φθινόπωρο με καταιγίδες...
Σε γερνούν πριν της ώρας σου, για να σε μπουμπουκιάσουν με το ζόρι μετά, μέχρι να σου βγει από τ’αυτιά... Μπας και σταθείς τυχερή.
Πλάκα είχε η ψυχολόγα, της μιλούσε με εικόνες, που σαν ζωγράφος –όταν ακόμη ήταν ζωντανή μες τους ανθρώπους κι όχι στον αυτόματο - θα μπορούσε να τις πιάσει...
Κι αν όμως?... Αν την επόμενη φορά τα κατάφερνε? Χμμμμ... Κι αν δεν, θα προχωρούσε το θέμα της υιοθεσίας.
Οσο υπάρχει ζωή, προσφέρεις.
Κι αν δεν της καθόταν ούτε αυτό, θα φρόντιζε να αφήσει όλη της την περιουσία, και του άντρα της, στα ανήψια και σε ιδρύματα για ορφανά. Το τελευταίο λίπασμα...
Βγήκε στο δρόμο, λυσσομανούσε, όλα τα ξερά φύλλα στον αέρα, βάραινε για βροχή. Ο κόσμος έκανε ό,τι κάνει κάθε μέρα ο κόσμος.
Μέσα της ζούσαν όλα τα προηγούμενα κίτρινα φύλλα.
Να φανεί άξια να περάσει την σκυτάλη στα επόμενα πράσινα. Να δέσουν καρπό και αυτό να είναι το δώρο της...
Πωπω φούριες, είχε πολλά να τακτοποιήσει ακόμη – όσο υπάρχει ζωή, προσφέρεις...
Να έχει κάποια μικρή σημασία το ότι υπήρξε κι εκείνη ψηφίδα σε πάτωμα καθεδρικού... Να την πατούν και να προσεύχονται...
Τζαμάκι σε βιτρώ – να περνάει το βλέμμα και ν’αγγίζει τις φτέρνες του Θεού...
Φύλλο σε δέντρο, απλώς να κάνει το καθήκον της και να συνεχίζει η ζωή...
Μέσα από κείνη, χωρίς εκείνη.
Τουλάχιστον να φανεί άξια πριν φανεί γενναιόδωρη.
Μεγάλη τιμή!
dedicated to B.Aphrodite said... στο http://doncat.blogspot.com/, post "Το Κίτρινο Φύλλο", 24.09.06. Αν θέλετε, αφήστε κι εσείς το σχόλιό σας εδώ.
