Ενας Γάμος, Μια Κηδεία κι Ενας Μπόζο - 2

Τσίριξα κι εγώ, να έρθει ο Χριστόφορος να με σώσει, όσο εκείνος έκανε damage control στο σόι από το τραύμα της θωριάς μου. Και φυσικά εγώ μιλούσα όλη αυτή την ώρα με τον μαθουσαλίξ-ανακριτή, πρόεδρο του κλειστού club στο οποίο ο Χριστόφορος ήταν εξέχον μέλος και τον βοηθούσαν τα μάλλα επαγγελματικά (ε, άμα κάνω μπαλαφάρες, τις κάνω με τη μεγαλύτερη δυνατή ζημιά!).

Βγαίνοντας, ήμουν σίγουρη ότι ο κολλητός μου δε θα μου ξαναμιλήσει ΠΟΤΕ και ότι έγινα ρόμπα άδικα των αδίκων. Πριν κάνω καμμιά ακόμη στραβή, μπήκα στο αμάξι κι έφυγα σπινιάροντας (κι έριξα στην άσφαλτο και κάτι στέφανα για την επόμενη κηδεία, από ένα πάγκο εκεί δίπλα, μη χάσω ευκαιρία για γκάφα!)

Την άλλη μέρα με παίρνει τηλέφωνο ο Χριστόφορος, να γελούν και τ’αυτιά του:

- (γελάκια) Ρε συ είσαι φοβερή!

- (μουδιασμένα) Α, όσο γι’αυτό...

- Εκανες πάταγο έτσι που ήσουν ντυμένη, και υποτίθεται ότι ήσουν η γκόμενά μου κιόλας!

- Καλά, έγινα ρεζίλι σε όλα τα βόρεια προάστεια, πώς δε με έβγαλαν και στην Λαμπίρη ακόμα... Δε μου είχες πει ότι θα είναι όλοι αυτοί εκεί! Τελος πάντων, πες μου, σου έριξα τις μετοχές πολύ?

- Οχι, ίσα-ίσα! Η μάνα μου για πρώτη φορά κοίταξε τον Παναγιώτη με συμπάθεια!

- Με συμπάθεια? (πειραχτικά) Να τη συγχωρεί που έβγαλε ένα τόσο βλαμμένο παιδί?

- Οχι ρεεεεε! Που εκείνος έμοιαζε να έχει σώας τα φρένας σε σχέση με σένα!

- (ντόινγκ!) Α, ε, χμ... να το εκλάβω ως κομπλιμέντο δηλαδή, το ότι έγινα ρεζίλι σε τόσο κόσμο...

- Ναι ρε συ, ακόμη κι ο Παναγιώτης δεν το πίστευε πόσο καλά πήγε το πράγμα! Ούτε επίτηδες να το έκανες!

- Επίτηδες? Μπα, όχι, το φυσικό μου... Ε, αφού δεν σε παράτησε με τα σχέδια που κάνεις... Βοήθησε καθόλου την κατάσταση?

- Ναι, πώς, κουβάλαγε και φέρετρο και κόντεψε να πάει αλλού από τους υπόλοιπους...

- Ααα, things people do for love!

- Αλλά τόσα χρόνια, κάθε φορά που τον έβλεπε η μάνα μου, ξύνιζε τα μούτρα της και όλο περίμενε να της φέρω τη νύφη.

- Και προχτές την έφερες, ε?! Νύφη του Φρανκενστάιν και Απόκριες στο Μοσχάτο, δύο-σε-ένα!

- Οχι μωρέ, αλήθεια σου λέω, μάλλον βλέποντάς σε θα κατάλαβε ότι καλύτερα να είμαι με κάποιον νορμάλ κι ας είναι κι αυτός άντρας, παρά με μια γυναίκα σαν... εμ, ξέρεις...

- Δηλαδή θα μας σερβίρει outing από την ανάποδη? Θα σε συστήσει εκείνη στον κύκλο σας ως gay και θα οργανώσει τους αρραβώνες σας? Πες το μου και χαλάλι το ρεζιλίκι μου!

- Κάτι τέτοιο... ξέρω’γω? Να σου πω όμως κάτι μωρέεε, μπορείς να κάνεις κάτι ακόμα για μένα πληζ-πληζ-πληζ?!

- (πάνικ!) Δεεε μ’αρέσει ο τόνος της φωνής σου, καμμιά παπαριά σχέδιο θα είναι πάλι!

- Να μωρέ, την επόμενη εβδομάδα που έχουν επέτειο γάμων οι γονείς μου, θα ντυθείς πάλι σαν την τρελλή, να με συνοδέψεις, να είμαστε σίγουροι ότι έπιασε το κόλπο?

- ... !!! ...

- Ελα, για τον φίλο σου...

- Λοιπόν, εγώ προτείνω όταν θα πάτε με τις βέρες στο 'Αμστερνταμ και θα κουβαλήσει η μάνα σου όλο σας το σόι για τη γαμήλια δεξίωση, να ντυθώ μπαμπάς του Chandler και να σου κάνω ολόκληρο σώου!

Και κάπως έτσι ο φίλος μου μπήκε στο μονόδρομο να πάρει μερικές αποφάσεις κι εγώ στο μονόδρομο να κόψω τις χάρες.

Ο Παναγιώτης την επόμενη μου έστειλε ανθοδέσμη στο σπίτι (!!!). Μόνο που δεν κατάλαβα αν ήταν για ευχαριστώ, ή παράκληση μη τυχόν και πραγματοποιήσω την απειλή μου...


ΥΓ- η ιστορία είναι πραγματική τρομάρα μου, οικτίρετέ με ελεύθερα!

Ενας Γάμος, Μια Κηδεία κι Ενας Μπόζο - 1

Αρχές της προ-προηγούμενης εβδομάδας, πάνω που προσπαθούσα να σταυρώσω λίγο ύπνο τα ξημερώματα, χτυπάει το τηλέφωνο. Λέω τέτοιαν ώρα, κάτι σοβαρό θα είναι, αγνοώντας εκείνο το σφίξιμο στο στομάχι που μου έλεγε «Αν το σηκώσεις, είσαι άξια της μοίρας σου».

Ηταν ο κολλητός μου ο Χριστόφορος.

- Ελα, σε ξυπνάω?

- Χμπφφγκμπγκλ, μμμέχει σμασία?

- Ηθελα να σου πω ότι πέθανε η θεία μου η Πανωραία.

Παρένθεση: η θεία του αυτή είχε πρέπει να είχε φάει πολύ κονσέρβα στη ζωή της, από τα συντηρητικά έμενε η ίδια ροζ μπονμπόν γιαγιά-πλισσέ εδώ και 30τόσα χρόνια. Κι επίσης ξεχάσει εντελώς ότι οι άνθρωποι κάποια στιγμή πεθαίνουν. Στα 80φεύγα, στα 90φεύγα, στα 100-κάτι-φεύγα, ΠΡΙΝ τα 120 τέλος πάντων!

- Πέθανε ε? Γαμώτο... Συλληπητήρια... Τι είχε?

- (παύση) Τρεις μαιζονέτες, μου τις άφησε και τις τρεις!

- (είσαι ηλίθιος!) Μη με δουλεύεις ρε συ μ’ανέκδοτα τώρα, λέγε, από τι πέθανε?

- Μάλλον από βαρεμάρα (γελάκια). Αλλά δεν πήρα απλώς να στο ανακοινώσω. Θέλω να σου ζητήσω μια χάρη.

- Ωχχχχχχχχχ....

- Ελα ρεεεε Αφροοοο.... αφού το ξέρεις, ότι μόνο εσύ με σώζεις από τα δύσκολα!

- Τι έγινε, τα χαλάσατε με τον Παναγιώτη ΠΑΛΙ και πρέπει να μεσολαβήσω?

- Οχι μωρέ, να, σε θέλω για κάλυψη στην κηδεία.

Παρένθεση again: ο φίλος μου τα έχει καταφέρει έτσι που να μην ξέρει κανείς στο σόι του, πέραν της μάνας του κι αυτό όχι φανερά, ότι είναι gay και μάλιστα έχει σχέση με άντρα εδώ και 8 χρόνια. Ολοι θα πάθαιναν αποπληξία (ένα μυστήρια πράγμα, όσο πιο ζαμπλούτου είναι ένας πατέρας ειδικά, τόσο πιο κατάπτυστο «ΕΜΕΝΑ Ο ΓΥΙΟΣ ΜΟΥ?!» το θεωρεί!). Αρα θα πήγαινα για να δει το σόι ότι υπάρχει γυναίκα κάπου εκεί στα περίχωρα και προφανώς τον έχει φάει η καριέρα, γι’αυτό δεν την έχει στεφανωθεί ακόμα (να γίνω και αυτοβούλως ρόμπα δλδ!)

- Καλά, πες μου πού και πότε, να έρθω.

- Αύριο στις 4μισυ, στο πρώτο, και κοίτα να είσαι ντυμένη σεμνά και κυριλέ.

- Σα τη Νταϊάνα δλδ... όμως πες μου, πριν το κέρατο, ή μετά το κέρατο?

- Χέσε με... ξέρεις εσύ. Ελα, με σώζεις, θα στο χρωστάω χάρη!

- Ξέρω, ξέρω, έχω λαμβάνειν εγώ... Αντε καληνύχτα τώρα!

-γκλαν!- τού’κλεισα το τηλέφωνο και μες το σκοτάδι, ήδη το είχα μετανοιώσει...


Την άλλη μέρα, αφού έχασα όλο μου το πρωινό με εφορία, αστυνομία και δυο τράπεζες συν τα κλασικά τρεχάματα που δε σταματούν ποτέ (μάι νεύρονς!), γύρισα σπίτι άρον-άρον. Βγήκα από το ντους με τα νερά, να βάλω τα κηδειόρουχα, αλλά δεν έβρισκα το μαύρο πουκάμισο που υπολόγιζα να βάλω από πάνω, οπότε λέω άστο, θα βάλω ένα στράπλες μπλουζάκι και θα πάρω μαζί μου ένα μαύρο σακάκι να το βάλω μόλις φτάσω, να μη φαίνεται τίποτα.

Μες το χαμό των ντουλαπών μου βέβαια, το μοναδικό μπλουζάκι που ξεχώρισα ήταν ένα άσχετο, μισό φούξια μισό μαύρο, αλλά λέω σιγά, με το σακάκι από πάνω όλα λύνονται. Εβαλα και κάτι μαύρες γόβες σε σακούλα, να τις φορέσω πριν βγω από τ'αμάξι (γιατί όταν κατεβαίνω να πάρω το αμάξι φοράω συνήθως αθλητικά), πήρα τσάντα, κλειδιά, λεφτά, χαρτομάντηλα, νεράκι κι όξω απ’την πόρτα.

Εννοείται ότι όλα τα φανάρια ήταν κόκκινα, ότι είχε τρελλή κίνηση, ότι κόντευα να πλαντάξω με χαλασμένο αιρ-κοντίσιον στο αμάξι, ότι έμπλεξα σ’εκείνα τα σχιζοφρενικά στενάκια γύρω-γύρω απ’το νεκροταφείο (α, τα ελληνικά νεκροταφεία... μέσα πάντα σιγή και γαλήνη, απ’έξω όλοι να βρίζουν σα λιμενεργάτες για το ανύπαρκτο παρκάρισμα). Κι έφτασα φυσικά όταν στο εκκλησάκι έψελναν τον επόμενο νεκρό. Ο Χριστόφορος είχε αφρίσει στο τελευταίο μου «έρχομαι-μην-ανησυχείς» τηλεφώνημα...


- Πού διάολο είσαι, εμείς είμαστε στον καφέ, και μ’έχουν πρήξει στις ερωτήσεις, περιμένουν να σε δουν!

- Παρκάρω κι έφτασα, πάρε κι ένα φραπέ γλυκό χωρίς γάλα για μένα!

- Σε κηδεία είμαστε, δεν έχει φραπέ παιδάκι μου, κουνήσου!

- Οκ, οκ, οκ, έρχομαι!

Παρκάρω λοιπόν, τραβάω χειρόφρενο, πάω να πάρω το σακάκι, πουθενά το σακάκι... Οι γόβες? Πουθενά και οι γόβες... Ωχ αμάααν, τα ξέχασα όλα στον καναπέ στο σπίτι! ΤΩΡΑ?! Κάτσε να πιω λίγο νερό – έτρεμαν τα χέρια μου, πού να ξεβιδώσω το καπάκι, τελικά το ανοίγω και χύνεται το νερό πάνω μου! Γαμώτο, γαμώτο, γαμώτο!

Σκέψου γρήγορα, τι κάνουμε τώρα? Το μυαλό μου έκαιγε, αλλά δεν μπορούσα να σκεφτώ καμμία απολύτως λύση – ήταν κι όλα τα μαγαζιά κλειστά, να έπαιρνα κάτι μαύρο έστω και τελευταία ώρα, από την άλλη δε γινόταν να στήσω τον Χριστόφορο... Οπότε λέω θα πάω όπως-όπως, κι ο Θεός βοηθός!

Ανοίγω το πορτ-μπαγκάζ να δω μπας κι έχω καμμιά ζακέτα ξεχασμένη να ρίξω πάνω μου, αλλά το μόνο που υπήρχε ήταν ένα ξεχασμένο στρατιωτικό τζάκετ. Το πιάνω, είχε από μέσα εκείνη την επένδυση που βγαίνει και μοιάζει με γιλέκο και λέω ας το αποτολμήσω (να μη φαίνονται και οι μωβ τιράντες του σουτιέν μου από μέσα). Κλειδώνω λοιπόν και τρέχω να προλάβω, με τον αέρα να μου κάνει το μαλλί αετοφωλιά.


Την ώρα που εμφανίστηκα στο κεφαλόσκαλο του «Χώρου Συνεστιάσεων και Παρηγοριάς», ο κόσμος που καθόταν μέσα (όλη η παλιά φουρνιά του επιχειρηματικού κόσμου, όσοι ζούσαν δλδ, με μέσον όρο ηλικίας τα 90), γύρισε με σούρσιμο και με κοίταξε («Οοοολα, θέλω να τα ξέρω όοοολα» που λέει και το τραγούδι, και τα γερόντια το ανάγουν σε τέχνη).

Και τότε χαμήλωσα το βλέμμα και συνειδητοποίησα ΤΙ θέαμα αντίκρυσαν...

Η Αθηνά Τσιούνη (εκείνη που χαστούκισε τη Λιάνη ντε!), η Χριστίνα Λουκά (η θεούσα) ΚΑΙ η Παπαρήγα (η γνωστή) μαζί, σαν τις τρεις κακές μοίρες του styling, ΔΕΝ, επαναλαμβάνω ΔΕΝ θα με είχαν ντύσει έτσι:

Ροζ αθλητικά allstars από κάτω, μαύρο παντελόνι με λεκέ σαν από ακράτεια μπροστά, μαύρο-φούξια τοπάκι, χακί σκονισμένο και παλιό στρατιωτικό γιλέκο που να μην κουμπώνει, μωβ τιράντες κρεμαστές στα μπράτσα, αναμαλλιασμένη και με χαμόγελο που στα emoticons απεικονίζεται με :D.


Πετάγεται έντρομος ο Χριστόφορος, κόντεψε να πατήσει μερικές γιαγιές, και μου φράζει την πόρτα με βλέμμα «Δε μπορεί, είναι ηλίθια η γυναίκα»:

- Πλάκα μου κάνεις!

- Χαχα, καλή ε? (χαμογελάκι)

Με πιάνει από το μπράτσο και με σούρνει πιο έξω, όσο τα γερόντια είχαν στήσει αυτί, ακουστικά, μπαστούνια, ό,τι είχαν πρόχειρο τέλος πάντων.

- Ρε Αφρο έχεις τρελλαθεί τελείως? Τι είναι αυτά που φοράς?

- Κωστέτσος, τα μετά-το-σοκ-του-σκύλου συρ-μεζύρ!

- (βλέμμα απελπισίας) Θα γίνω ρεζίλι, τι πήγες κι έκανες!

- Ομορφιές! Λοιπόν, ευχαριστώ που με ρώτησες αν μου έτυχε κάτι στο δρόμο, λέω να την κάνω-

- Οχι μη φεύγεις, Η μάλλον φύγε, καλύτερα. Αλλά τι θα τους πω? Μείνε! Οχι, φύγε... Ωχ, δεν ξέρω. Σκατά!

- Εμ, τι να κάνω από όλα αυτά?

- Μείνε! Θα πω ότι έχεις πρόβλημα, ότι έχεις τόση αχρωματοψία που κοντεύεις να τυφλωθείς.

- Κι αυτό θα σε βοηθήσει, να βλέπουν ότι τα’μπλεξες με σούργελο – και μάλιστα τυφλό σούργελο... να πηγαίνω καλύτερα!

- Οχι, θα κάτσεις, πάμε μέσα!



Κι έτσι αγκαλιά-με-το-στανιό μπήκαμε μέσα σε μια αίθουσα με καμμιά 100στή γερόντια να έχουν γκαβωθεί τελείως. Εκατσα στη γωνιά μου να μη δίνω στόχο, μασούλιζα διακριτικά το παξιμαδάκι μου όσο ο φίλος μου πήγαινε από τραπέζι σε τραπέζι για τα δημοσχετίστικα, και προσευχόμουν να μη φαίνομαι (πολύ). Αλλά όταν είναι κανείς εκ γενετής Μπόζο, το τάλαντον τον ακολουθεί παντού...

Κατάφερα να πω «Να ζείτε να τη θυμόσαστε την αγαπημένη σας!» στην αδερφή της θείας, που τη μισούσε θανάσιμα κι ήθελε να πάρει εκείνη τα σπίτια.

Επίσης να σηκωθώ να δώσω τη θέση μου και αντί αυτού, να πατήσω ένα τσιχουάουα (μα ποιός διάολος φέρνει αυτά τα ποντίκια με λουρί σε κηδείες?! Μια γιαγιά-μούμια με Ρωσσίδα συνοδό και κοτρώνια κοσμήματα, να ποιός) ΚΑΙ να κοντέψω να φάω μήνυση από την εν λόγω γιαγιά που κούτσανα το σκατόσκυλό της.


Και το καλύτερο, να μου πέσει το πορτοφόλι και να το μαζέψει ένας μαθουσαλίξ, προλαβαίνοντας να κοιτάξει τις φωτογραφίες που έχω μέσα, οπότε να ακολουθήσει ο χαριτωμένος διάλογος:

- Αααα, τι όμορφα παιδάκια, δικά σας είναι?

- Οχι, του γείτονα!

- Πιο δυνατά, έχω λίγη βαρηκοία, του γείτονα είπατε?

- Οχι, πλάκα έκανα, δικά μου είναι!

- Με το γείτονα είπατε?

- Οχι, με άλλον!

- Α, είναι από διαφορετικό πατέρα? Κι ο γείτονας?

- (ε ρε πούστη μου!) Οχι, δεν... πού να σας εξηγώ τώρα!

- Η μαμά του Χριστόφορου το ξέρει ότι έχετε παιδιά?

- Εμ, όχι, δεν το έχουμε συζητήσει ξέρετε...

- Γιατί, κρυφό το έχετε?

- Οχι, εγώ ξέρετε...

- Είστε τουλάχιστον χωρισμένη?

- (φτ! φτ!) Οχι, εγώ ξέρετε-

- Α, βλέπω και βέρα (δεν την είχα βγάλει η κρετίνα), άρα δεν έχετε χωρίσει όντως...

- Ε, να σας πω την αλήθεια-

- Ο Χριστόφορός μας το ξέρει ότι έχετε παιδιά και με το γείτονά σας και με κάποιον άλλον, ενώ είστε παντρεμένη με τρίτον και μάλιστα δεν έχετε χωρίσει, κι ότι πάτε να το τυλίξετε το παλληκάρι μας και να του τα φορτώσετε κιόλας?

- ...

...

...

...ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΕΕΕΕΕ!!!!




συνεχίζεται...

Η Μίμησή του πιο Αληθινή απ'τη Ζωή Μας...

Πάει κι ο Μαρσέλ Μαρσώ.

Μα τι γίνεται, πάρτυ κάνει τον τελευταίο καιρό ο Μεγάλος και τους καλεί έναν-έναν?! Φαίνεται πως πραγματικά η Τέχνη έχει θεϊκή υπόσταση - και ανθρώπινη απόσταση (πώς να τον φτάσεις ?!). Τυχεροί που την έχουμε λοιπόν, για όσο ένα σώμα μπορεί να μας αποκαλύψει κομμάτια της. Στην περίπτωση αυτή, κόσμο ολόκληρο...


Δεν θα ξεχάσω την αγαπημένη μου φίλη που σπούδαζε μιμική (την οποία όταν την είχα δει σε παράσταση μου κόπηκαν τα γόνατα, κι ήταν ένα θέατρο όρθιο να μπιζάρει επί ώρα), να γυρίζει μετά από σεμινάρια στη σχολή του Μαρσώ και να μου λέει "Δεν έχω κανει τίποτα, είμαι μια άσχετη, δεν θα τα καταφέρω ποτέ μου!". Δεν είχα την τύχη να τον δω επί σκηνής, αλλά εάν εμένα με είχε συνταράξει η performance της φίλης μου (ακόμη τη θυμάμαι ντυμένη στα μαύρα, με τα λευκά της γάντια και τα πυκνά, στιλπνά κι ολόισια μαλλιά της σε μια μίμηση-χορογραφία στους ρυθμούς του Oxygene), φαντάζομαι τι θα είχε πάθει εκείνη που την είχε διδάξει Ο ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ!


Ενός αιώνα σιγή.



Σχολή και σύντομη βιογραφία.

Το Κεφάλι Μουουουου.....

Εχουμε το τωρινό μακελειό (διότι τα καθημερινά τα περνάμε πλέον στα ψιλά) στην εθνική οδό (να χέσω τις μπάρες τους, δεν συγκρατούν τίποτα!!!). Εχουμε τόσα άτομα με ένα κάρο μικρές και μεγάλες αναπηρίες εκ γενετής, από διάφορα ατυχήματα αλλά ΚΑΙ από τροχαία (και θα περιμένουμε από την βουλευτίνα του ΛΑΟΣ, ο Θεός κι η ψυχή της τι θα μπορέσει να καταφέρει!). Εχουμε τέτοια επιβάρυνση από τη μόλυνση (οι πνεύμονες πρασίνου έγιναν αιωρούμενα καρκινογόνα σωματίδια) και κανέναν να μην μπορεί να εγγυηθεί καλή δημόσια περίθαλψη.

Κι έχουμε και διάφορους να ασχολούνται με το αν άλλαξε το όνομά του ο Βενιζέλος. Που και Σταλινόπουλο να τον έλεγαν, ΔΕ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ! Το τι κάνει είναι το θέμα!

Εχουμε τρελλά προβλήματα στα πάντα, ποιός έχει πολυτέλειες να χάνει χρόνο?! Το τι κάνουμε είναι το ζουμί, γιατί το τι ΔΕΝ κάνουμε να, ορίστε, το λουζόμαστε...

Είναι δυνατόν να ζούμε όλοι στον ίδιο πλανήτη? Εννοώ χωρίς να έχουν αυτοκτονήσει οι μισοί εξ'αιτίας των άλλων μισών?!

I Had a Little Nut Tree...

Να μεταφέρω από αυτό το πανέξυπνο βιβλιαράκι της Amy Allen (εικονογράφηση Eun-Kyung Kang) για ex-fashionistas που μπλέκουν στα γρανάζια του baby-zoo, και να αφιερώσω στη αγαπημένη φίλη που παίρνει maternity leave από Δευτέρα για να γεννήσει το πρώτο και τα έχει παίξει.




I had a little shoe tree, nothing would it bear,
but Manolo Blahniks and vintage Taittinger.
The queen of style, Ms Wintour, came to see me
and wrote a piece in Vogue about my shoe tree.

Δεν περιμένω να καταλάβουν οι άντρες της παρέας, αλλά οι γυναίκες θα χαμογελάσουν με την ειρωνία. Γιατί για να "μετράς" την σήμερον ημέρα, εκτός του ότι πρέπει να είσαι η απουσιολόγος/επιστήμων κόρη, η αστεία/κυματοθραύστης φίλη, η συμβατή/σέξυ γκόμενα, η έξυπνη/σκυλάκι εργαζόμενη, η πιστή/περιποιημένη σύζυγος ΚΑΙ η σωστή/δοτική μητέρα, ΟΛΑ ΑΥΤΑ πρέπει να τα κάνεις απαξάπαντος με χάρη, στυλ, class και μπόλικο design.


Σχεδόν δε θυμάμαι πώς είναι να ετοιμάζεσαι σα νορμάλ άνθρωπος και να πηγαίνεις στο γραφείο σου... Ειδικά αν το γραφείο σου θεωρείται "κάπως" και οι γυναίκες ντύνονται λες και βγήκαν από τα μεσημεριανάδικα, όπου η κάθε ανθυπο-σελεμπριτίνα ντύνεται με Gucci total look για να βγάλει τα σκουπίδια - όταν θ'ανέβει κατηγορία, θα της τα βγάζει η Φιλιππινέζα, με τα περσινά Gucci της κυρίας της. Και φέρονται λες και ζουν σαπουνόπερα, όλη την ώρα στο φωτοτυπικό, κουτσομπολιό, καφές και τρομπόνιασμα. Να μην είναι οκ αν δεν ξέρεις να ξεχωρίζεις κομμάτια παλιών σαιζόν κι αν δε φοράς κάποια super-cut κομμάτια τουλάχιστον στα σοβαρά μήτινγκς. Τι θέατρο Θεούλη μου!


Hush-a-bye baby, in Mummy's arms,
when she wears Tod's, you'll come to no harm,
when in her Gina's, she's not quite so sound,
You're safer with daddy, both feet on the ground.

Οπότε το πιο εύκολο και όχι εξωπραγματικά ακριβό είναι αυτό που λένε "Accessorize, accessorize, accessorize!". Οχι το μαγαζί με τα τζάτζαλα, αλλά το να διακοσμείς την εμφάνισή σου με ακριβά αξεσουάρ, ώστε να ανεβαίνει συνομοταξία όλο σου το ντύσιμο. Οπερ μεθερμηνευόμενον σε παπούτσια, τσάντα, γυαλιά ηλίου, ρολόι και μπιζού, με αυτή τη σειρά. Και μια και τα παπούτσια α. σου δίνουν μια περίεργη αυτοπεποίθηση (ότι είσαι πιο ψηλή, πιο αεράτη, πιο in cotrol, κι ας είσαι έτοιμη να φας τα μούτρα σου), και β. είναι ίσως το μόνο που μπορεί να προσέξει και κάποιος άντρας (όσοι ξέρω χέστηκαν για τα υπόλοιπα, ούτε καν καταλαβαίνουν την χρησιμότητά τους) ΑΡΑ κάτι που σε κάνει σέξυ αυτομάτως, αναγορεύονται πάραυτα στα αντικείμενα του πόθου για τα οποία τα σκάμε κανονικά. Εμ, ξέρετε πόσο πιο ακριβό φαίνεται ένα unidentified Ζάρα με πατούμενο Chanel από κάτω?

Ομως όταν έρχεται ένα μωρό, τι κάνεις?!

Πάνε όλα τα ψηλοτάκουνα?

(εμ τι, έρχονται, που αισθάνεσαι σα φάλαινα με ολίγον από βουβάλα, άσε που αν έχεις ναυτία μέχρι το τέλος, το στρασσέ πέδιλο με τις σατέν κορδέλλες είναι το τελευταίο που σε απασχολεί)...


Ενα μόνο θα σου πω: δεν θα αφήσεις τίποτα από τον παλιό σου εαυτό πίσω, είναι εκεί μαζί σου με όλα τα παραμυθιάσματά του (σάμπως το ψηλοτάκουνο σε βοήθησε να σταυρώσεις τον καλό σου?!).

Απλώς τώρα είναι ώρα για τον ισόβιο σφετεριστή της ζωής σου, το μωρό. Που όμως ταυτόχρονα θα είναι ό,τι καλύτερο σου έχει τύχει ποτέ. Οπότε θα μπορείς να βγάλεις το άχτι σου στα κυριλέ παιδικά ρούχα, που ένα σετάκι στοιχίζει άνετα όσο μια τουαλέττα για Οσκαρς. Και μόλις αισθανθείς καλύτερα, υπάρχει πλεόν το επόμενο μοντέλο παραμυθιάσματος: η νέα, σέξυ μαμά, που επανέρχεται αμέσως (ακόμη και με κάποια λίγα κιλάκια) και φοράει ακόμη πιο στυλάτα ρούχα απ'ό,τι πριν. Κι εννοείται, φοράει ακόμη πιο ντηζαϊνάτα παπούτσια. Μη φοβού λοιπόν. Ολα αυτά θα σε περιμένουν, αν τα θέλεις δλδ και δεν περάσεις κατ'ευθείαν στο άρβυλο, να κάνεις τον ταρίφα λίαν συντόμως για όλη την οικογένεια.


Τα παπούτσια που μου είχες πάρει to cheer me up, τα έχω εδώ, να στα δανείσω. Δεν στα χαρίζω, μου θυμίζουν το πώς είμασταν, χαζοχαρούμενα ανέμελες στο χείλος του γκρεμού των ευθυνών, μέχρι που εγώ αποτόλμησα το σάλτο πρώτη. Τώρα που τα τράβηξα φωτο, χαμογέλασα - η ζωή εξακολουθεί να είναι γλυκόπικρη, παρανοϊκά άδικη και όμορφα ηλίθια μαζί, και τίποτε δεν θα μείνει τελικά παρά μόνο όση αγάπη πήραμε και δώσαμε.

Τα έχω φορέσει που λες μόνο μία φορά, μια που ως λεχώνα (τι λέξη!) ήμουν όλο σοσόνι/μπαλλαρίνες και μετά αθλητικά εμπλοκή άρα μου ήταν ψηλά. Και μόλις επανήλθα, ξανάπεσα με λύσσα στα... σκληρά: 12-ποντα και λίγα λέω, οπότε μου είναι χαμηλά...

Καταλαβαίνεις λοιπόν ότι είναι σα να έχουμε μια μυστική συμφωνία με την υπόλοιπη αδελφότητα των "Γυναικών-μετά-τη-μπάλλα-στο-πόδι-και-την-ασφυξία-απ΄τα-προβλήματα": θα ψυχοπλακωνόμαστε όσο ποτέ άλλοτε για το τι συμβαίνει στον πλανήτη και τι μέλλον θα έχουν τα παιδιά όλου του κόσμου. Οπότε τέτοια φιξάκια "είμαι-ακόμη-ζωντανή-στον-κόσμο-των-ενηλίκων-με-τις-ελαφρές-προτεραιότητες" θα είναι το μόνο που μας απομένει να μην τρελλαθούμε εντελώς...


ΥΓ- Μέχρι να ξεμπερδέψεις βρε κουτό, όλη σου η παπουτσοθήκη θα είναι vintage κι άρα πολύτιμη!

Καλά, Τη Βλέπω Εγώ Τη Δουλειά...

Θα μας πατήσουν κάτω κανονικά, θα μας ζέψουν όσο ποτέ άλλοτε. Και μαντεύετε φυσικά τι θα γίνει, ε? Πολλά-πολλά νο-μιστεράκια, θα λιώσουν/με κάτω από σόλες για να αποκτήσουν τα δικά τους πόδια φτερά...

Οχι τίποτε, κόντεψα να τσιμπήσω με την κατάργηση του φόρου κληρονομίας ας πούμε, ότι δε θα μας τα πάρουν απ'αλλού - μόνο αν έχει καύσωνες κι όλο το χειμώνα και δεν ξοδέψουμε πετρέλαιο μας βλέπω!

Photo: print ad Nissan Altima Coupe

Google goes Black - Blackle to Save Energy!

Για τους green junkies, η Google έχει δημιουργήσει από τον Ιανουάριο του 2007 μια μαύρη βερσιόν της μηχανής αναζήτησής της, με ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά και δυνατότητες σαν αυτή που όλοι ξέρουμε, τη λευκή δλδ, αλλά με πολύ μικρότερη κατανάλωση ρεύματος... Οπως αναφέρει η ίδια η Google, "210,219.687 Watt hours saved". Γιατί όχι?

Περισσότερες λεπτομέρειες:

Blackle was created by Heap Media to remind us all of the need to take small steps in our everyday lives to save energy. Blackle searches are powered by Google Custom Search.

Blackle saves energy because the screen is predominantly black. "Image displayed is primarily a function of the user's color settings and desktop graphics, as well as the color and size of open application windows; a given monitor requires more power to display a white (or light) screen than a black (or dark) screen." Roberson et al, 2002

In January 2007 a blog post titled Black Google Would Save 750 Megawatt-hours a Year proposed the theory that a black version of the Google search engine would save a fair bit of energy due to the popularity of the search engine. Since then there has been skepticism about the significance of the energy savings that can be achieved and the cost in terms of readability of black web pages.

We believe that there is value in the concept because even if the energy savings are small, they all add up. Secondly we feel that seeing Blackle every time we load our web browser reminds us that we need to keep taking small steps to save energy.
How can you help?

We encourage you to set Blackle as your home page. This way every time you load your Internet browser you will save a little bit of energy. Remember every bit counts!

ΥΓ- Και μέχρι να δημοσιευτεί το ποστ αυτό, ήρθε και με μαίηλ το εξής:

"Το Blackle δεν έχει ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΜΜΙΑ σχέση με το Google! Ανήκει σε κάποιους Αυστραλούς επιχειρηματίες που απλά διαδίδουν αυτές τις πληροφορίες για να "κλέβουν" πελάτες από το Google.

Επίσης, οι ισχυρισμοί των ιδιοκτητών του Blackle ότι η μαύρη οθόνη ξοδεύει λιγότερη ενέργεια δεν ευσταθούν, και μάλιστα ορισμένες TFT οθόνες ξοδεύουν ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ενέργεια με τη μαύρη οθόνη παρά με τη λευκή..."

Κι έτσι και μπει κανείς στο ίντερνετ να ψάξει λίγο την ιστορία, θα του πέσουν τα μαλλιά... Ποιόν να πιστέψεις στο τέλος, διάολε?!

Μαγειρέματα (Κατάλαβα, Πάλι Delivery θα Πάρουμε...)

Το μπλογκ μας αποφάσισε να κάνει δωράκι στους νέους ορκισμένους (για μην πω... ξορκισμένους φτ φτ!) από μία ποδιά κουζίνας, μην πιτσιλιστούν τα πανάκριβά τους ρούχα όσο μαγειρεύουν τα πλαίσια της δικής μας ζωής (διότι η δική τους είναι εξασφαλισμένη, τους το αποδείξαμε περίτρανα!)

Στον μεγάλο, που ή θα γίνει ο πρώτος μαθητευόμενος μάγος στην ιστορία των καρτούνς (διότι περί πολιτών-καρτούνς πρόκειται, δεν είμαστε άνθρωποι εμείς!) που αποσώνει μαγικό χωρίς να τα κάνει όλα λίμπα (χειρότερο λίμπα εννοώ), ή που θα κάνει από αυτές τις εκρήξεις γκαζιού στην κουζίνα, που ανατινάζονται κι όλα τα γύρω οικοδομικά τετράγωνα...

Στον Οικονομικών, που με τα αναβολικά που τρομπάρισε τις εκθέσεις των "βιβλίων" μας, κατάφερε να πάρει πίστωση χρόνου εις τας Ευρώπας, αλλά τώρα πρέπει να πουσάρει κι άλλα, χωρίς να σκάσει το βόδι (εμείς δλδ, που σπάμε όλα τα μηχανάκια αντι-ντόπινγκ, έχοντας τον ιδιωτικό να τρέφει τον δημόσιο τομέα και να φέρνει και μετάλλια σπίτι...)


Στον Εσωτερικών, διότι για να βγάλει πλέον άκρη, πρέπει να νοικιάζει μέντιουμ με το μήνα!

Στην Εξωτερικών, διότι γενικώς τους παίρνει τα σώβρακα, μόνο και μόνο άμα τη εμφανίσει. Τώρα το ότι έχει μια Τουρκία απέναντι, μια ΕΕ που μας έχει Βαλκάνια με αποκριάτικα (και γελάει αβίαστα), κι ένα Μακεδονικό να μας το τρίβουν στη μούρη συλλήβδην οι υπόλοιποι, είναι λεπτομέρειες.



Στον Παιδείας, που πρέπει να ρίξει γερή προπόνηση κάνοντας μπάρμπεκιου τα πάντα - έχει να βγάλει κάστανα από τη φωτιά το χειμώνα...



Στον Υγείας, που φέρνει πάντα τον αέρα του ακαταμάχητου κοσμοπολίτη σε ό,τι κι αν ασχολείται. Αποτέλεσμα δεν, αλλά ο αέρας ρε παιδί μου, αέρας!



Στον Ναυτιλίας, με την ευχή να καταλάβει ότι εδώ δεν παίζουμε με παπάκια στη μπανιέρα, έχουμε κάτι στόλους, κάτι εφοπλιστές, κάτι λεφτά να κάθονται, και κάτι ψωρο-πολίτες που έχουν την αυθάδεια να θέλουν να ταξιδεύουν... χωρίς εναλλακτική ένα Σάμινα.



Στον Εκπρόσωπο, διότι με τα μπαχάρια του ή την απόλυτη νηστεία που επιβάλλει, ανάθεμα κι αν καταλαβαίνουμε τι λέει κάθε φορά - και μέχρι να το βρούμε, έχει κάνει ο μεγάλος τη δουλειά του...

Και τρεις ειδικές αφιερώσεις σε πολύπαθους:

Στον Επόμενο, ώστε να μη μένει καμμία αμφιβολία για το πόσο πίσω πάει η εμμονή με την εξουσία.


Στην Εξ-Πολιτισμού. Πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά σου θά'ναι βρε! Και τα θερμά μας συγχαρητήρια για την ψυχραιμία της, που δεν έδωσε το τριαντάφυλλο στον Αρούλ(ι)η να το φάει!

Και με πόνο ψυχής στον Ποιητή, που ανάθεμα αν από δω και πέρα θα καταφέρνει κανείς από τους τωρινούς να βρίσκει τέτοιες ατάκες, να διασκεδάζουμε την πλήξη μας (ευφυολογήματα ναι, αλλά σολαρίσματα τέτοιου βεληνεκούς, με τίποτα!)

Πώς το είπε η Γελλάς? Αλλο Ειδικό κι άλλο Ηθικό Βάρος...

Αναδημοσιεύω αυτούσιο από την Καθημερινή 20.09.07:

"Αγνωστος έριξε υγρό στον Ευ. Βενιζέλο

ΚΑΤΑ την προσέλευσή του στο Πολιτικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ, άγνωστος του έριξε υγρό στο πίσω μέρος του σακακιού του. Μετά το επεισόδιο ο κ. Βενιζέλος προσπάθησε να ανοίξει διάλογο με τον άγνωστο άνδρα και κατόπιν έκανε την εξής δήλωση: «Καταλαβαίνω ότι καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή... Ορισμένοι καταστρέφουν το πολιτικό κεφάλαιο της δημοκρατικής παράταξης. Εγώ ως μελλοντικός ηγέτης όλης της παράταξης συγχωρώ τους ταλαίπωρους ανθρώπους, συγχωρώ τους επαγγελματίες που γίνονται καθοδηγούμενα όργανα σε μία αθλιότητα... υπονομεύουν την παράταξη, έχουν ευθύνες αυτές που καθοδηγούν και υποθάλπουν αυτή την αντιαισθητική κατάσταση». "

Ετοιμόλογος όπως πάντα, αλλά το να έχει έτοιμο το επόμενο βήμα και μαζί τις συνοδευτικές δηλώσεις "Εγώ ως μελλοντικός ηγέτης όλης της παράταξης" πριν καν τελειώσει η καταμέτρηση του εκλογικού αποτελέσματος, μπορεί σε επίπεδο παράταξης να δείχνει σχετικό δυναμισμό (και πολύ γκροτέσκ παρασκήνιο...), σε επίπεδο προσώπων όμως προκαλεί την αντιπάθεια του κόσμου. Και ταυτόχρονα την συμπάθειά του προς τον Γιώργο. Οσο σκέφτομαι κιόλας ότι προέρχεται από πολιτικό που έδειξε μοναδική ευαισθησία στο θέμα της Αμαλίας Καλυβίνου, μου στοιχίζει περισσότερο.

Τελικά το πολιτικό savoir-faire (πέραν του Μπάυρον), τα ενδο-θεσμικά (πέραν της Βούλας) και το Σύνταγμα (πέραν της Φώφης), τα ξέρουν ως κάτι που ισχύει για όλους ή όχι?

Business As Usual?

Μάλιστα. Πόσο κάφρος θα θεωρηθώ αν πω ότι έχω πάθει πλέον οverdose με τις πυρκαγιές (εξηγώ: όχι γράψιμο του πόνου των πληγέντων, αλλά νισάφι πια με την εκμετάλλευση της τραγωδίας τους, ας αποπερατωθεί η αποκατάσταση των ζημιών κι ας ληφθούν τα απαραίτητα προληπτικά μέτρα με ανασχηματισμούς και σχεδιασμούς που έπρεπε να είχαν γίνει χτες, να τελειώνουμε). ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ OVERDOSE με τις εκλογές!

Tα μηνύματα ένθεν κι ένθεν ελήφθησαν, όβερ, ο ένας πρέπει να παίξει μπάλλα όπως δεν έχει ξαναπαίξει στη ζωή του (και όπως δεν έχει ξαναπαιχτεί στην Ελλάδα δλδ, μια που έχουμε πια ξεπεράσει τη φάση "ο κόμπος στο χτένι" και πάμε κατά διαόλου), κι ο άλλος... τι να πούμε για τον άλλον, δε θα προλάβουμε τα κόλλυβα, γιατί θα μας προλάβουν τα κουφέτα για τον -ακόμη δεν τον είδαμε- νυμφίο...

Ψηφίσαμε, εμπιστευτήκαμε, διαμαρτυρηθήκαμε, σφαλιαρίσαμε, τώρα πια ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΑΛΛΟ να ασχολούμαι μαζί τους. Θέλω να γυρίσουμε στις δουλειές μας, κι όπως θα σκιστούμε εμείς όλο το χειμώνα στις δικές μας (διότι και υποχρεώσεις να τρέχουν έχουμε, και αφεντικά πάνω από το κεφάλι μας να πρέπει να πιάσουμε στόχους και κέρδη έχουμε), το ίδιο θέλω να κάνουν κι αυτοί. Χωρίς να ανησυχούμε κάθε τρεις και λίγο για το αν εργάζονται σωστά και να χάνουμε χρόνο μαζί τους. ΤΑ ΚΕΦΑΛΙΑ ΜΕΣΑ ΟΛΟΙ γμτ!


Οχι τίποτα, όταν αναλογίζομαι τα νέα παιδάκια που έχουμε το θράσσος/θάρρος να φέρνουμε στον κόσμο, που μας κοιτάζουν τα ψυχουλίνια μας όσο είναι μικρά σαν τους Παγκόσμιους Παντογνώστες και μας εμπιστεύονται με όλο τους το είναι, τόσο Μπόζο αισθάνομαι. Η μάλλον, Οβελίξ: να χρειάζεται ο James Βond με το επιτελείο του εις τη νιοστή, και να εμφανιζόμαστε εμείς με πορτοκαλί κοτσίδες, τα γουρουνόπουλα υπό μάλης και να μενιριάζουμε τους αντιπάλους για πρωϊνό...

Ακόμη ας πούμε δεν έχει αρχίσει το final υπόστεγο για το Τσερνομπίλ (που συνεχίζει ακάθεκτο να ξερνάει ραδιενέργεια), δεν έχει αποσυρθεί το Αμέρικα από το Ιράκ (και συνεχίζει ακάθεκτος ο άλλος να ξερνάει βατράχια), προειδοποιεί και για τρελλές σφαλιάρες η Γαλλία το Ιράν: "Eτσι και φτιάξεις ατομικές βόμβες, την έκανες!"...

OVERDOSE-

OVERDOSE-

OVERDOSE-

ABORT!

ΥΓ- δεν μπορώ καν να σκεφτώ τι θα περνάν οι οικογένειες των ανθρώπων που εδώ και χρόνια εν καιρώ ειρήνης στο Ελλαδιστάν πνίγονται, θάβονται κάτω από τα ερείπια, συντρίβονται και καίγονται. Κι αυτό είναι το μόνο στο οποίο υπάρχει απόλυτη ταύτιση των κυβερνήσεων ως τώρα: οι μαρμάρινοι σταυροί είναι μόνο λίγες παράπλευρες απώλειες μπροστά στους άλλους, τους σταυρούς με το bic... OVERDOSE σας λέω!!!

Μικρές-Πικρές Σκέψεις...

Το καλύτερο μέχρι στιγμής στις αναλύσεις των exit-polls το είπε ο Αλέξης Παπαχελάς (ΣΚΑΙ tv):

"Αποδεικνύεται ότι ο Καραμανλής είναι ένας πρωθυπουργός-Τεφλόν"! Τίποτε δεν κολλάει πάνω του, ούτε οι πυρκαγιές δεν τον έκαψαν, όλα γλυστρούν και πάνε..."

Οντως, τέτοια απορρόφηση κρούσης, ούτε λαστιχένιο crash-test dummy προσκρούωντας κοφίνι με ώριμα σύκα να ήταν!...

(Μωρέ το έλεγα εγώ να τον κάνουμε εξαγωγή στον Μπερλουσκόνι και να βγάλουμε αυτοδύναμη Παπαρήγα να τους κουφάνουμε όλους - και προπαντώς εκείνη, αλλά πού!...)

Επί του Πιεστηρίου: Οκ, την εντολή την πήρες, πάρε τώρα και το ασφαλιστικό, το περιβαλλοντικό, το ενεργειακό, την υγεία, την παιδεία, την οικονομία και την εξωτερική πολιτική έτσι, για ορντέβρ, και ΤΡΕΧΑ! Οι άλλοι δε θα προλάβουν να σ'ενοχλήσουν για κάμποσο διάστημα - έχει να πέσει τέτοιο... nip/tuck στην Τρικούπη, που τύφλα νά'χει η McNamara/Troy :)))

The Day After... 2 Scenaria:

"Καλά ρε μάνα, τώρα που τους ξαναβγάλαμε, τα δέκα χιλιάρικα τα πήραμε, το σπίτι θα μας το ξαναχτίσουνε, αλλά μ'αυτά τα αντιπλημμυρικά έργα σαν κάτι να μην πηγαίνει καλά..."




"Τώρα που επιτέλους μας ξαναβγάλατε, θα δείτε πρόγραμμα, θα σβήνονται οι φωτιές με τη μία, μια υδροφόρα σε κάθε σπίτι, μια ΕΥΔΑΠ σε κάθε χωριό! Νερό να πιούν κι οι κότες!" ( Ομως γιατί έχω την αίσθηση ρε παιδάκι μου ότι όλο κάτι ξεχνάω...)

Kαλό (περ-)Βόλι Παιδιά!

Αναδημοσιεύω από τα σχόλια του ποστ "Τι να ψηφίσω;" στο μπλογκ του Χαρίδημου Τσούκα:

"ΑΦΟΎ ΨΗΦΊΣΟΥΜΕ ...

ΜΕΤΑ ΚΑΝΟΥΜΕ :

Μαζική κίνηση για παραπλάνηση στα Exit Polls .

Κάποιοι πιστεύουν ότι ψηφίζοντας ένα συγκεκριμένο κόμμα είναι πιθανόν να βελτιωθεί και η ζωή τους, να πάει μπροστά ο τόπος κ.λπ. Άλλοι πιστεύουν ότι όλοι το ίδιο είναι, δεν πρόκειται ν' αλλάξει τίποτε, όλα είναι στημένα, και ούτω καθ' εξής.

Πόσοι όμως θα διαφωνούσαν ότι το πιο βρώμικο παιχνίδι παίζεται από τις εταιρίες δημοσκοπήσεων, τα τηλεοπτικά κανάλια και τους πιο προβεβλημένους από τους δημοσιογράφους; Τώρα έχουμε μια σπουδαία ευκαιρία, αν όχι να τους τιμωρήσουμε, τουλάχιστον να τους γελοιοποιήσουμε...

Πώς; Παραπλανώντας τους στις απαντήσεις των exit -polls.

Aν την Κυριακή, βγαίνοντας από το εκλογικό κέντρο, σας ρωτήσουν τί ψηφίσατε, απαντήστε τους όποιο κόμμα σας έρθει στο μυαλό, από τα μικρά, αυτά που δεν υπάρχει περίπτωση να μπουν στη βουλή: Κυνηγούς, ψαράδες, πολύτεκνους, μλ-ππε, ππε-μλ, κόμμα περιπατητών, υποβρυχίων καταστροφών ή ότι άλλο σας έκανε εντύπωση από τα ψηφοδέλτια που τσαλακώσατε μέσα στο παραβάν.

Το διαδίκτυο έχει δύναμη. Το μήνυμα αυτό μπορεί να περάσει σε εκατομμύρια χρήστες ακόμη και προφορικά.


Μπορείτε να φανταστείτε την έκφραση του κ. Πρετεντέρη, της κας Στάη του κ. Λιάτσου, του κ. Παναγόπουλου της ΑGB, του άλλου της Metron Analysis κ.λπ. όταν την Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου, στις 7 το απόγευμα θα είναι αναγκασμένοι να ανακηρύξουν πιθανότερο νικητή κάποιον που ούτε το κινητό του θα έχουν για να τον βγάλουν στα παράθυρα;

Το παραπάνω κείμενο μου το στείλανε με e-mail. . .

Διαδώστε το όσο μπορείτε
Θα χει τρελό γέλιο να γίνει κάτι τέτοιο!

ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΚΑΛΗ ΨΗΦΟ ... ΠΩΣ ΛΕΜΕ ΚΑΛΟ ΒΟΛΙ!"

LOLOLOLOLOLOLOL!

Τηλεόραση Προεκλογικά, για να Σκεφτόμαστε Καλύτερα...

(Α Quino comic)

Είμαστε Σίγουροι ότι Βρισκόμαστε στον Ιδιο Πλανήτη?!

Τι τό'θελα πρωί-πρωί να ανοίξω πάλι τηλεόραση, να ενημερωθώ, μια που για εφημερίδες θα κατέβαινα αργότερα (να προλάβω κάνα καφέ, κουτουλάω!)...

Καλά τα προεκλογικά (ήδη βαρέθηκα να βλέπω τον κάθε ανθυπο-υποψήφιο να αγορεύει επί παντός επιστητού), τα οικονομικά (κι εδώ και παγκόσμια, το πετρέλαιο στα όρη στα βουνά, καήκαμε!). Ακούς όμως για σεισμό 8.4 Ρίχτερ στη Σουμάτρα, μετα-σεισμούς και προειδοποιήσεις για τσουνάμι στην Ινδονησία ολόκληρη, και πάνω που προσπαθείς να αναλογιστείς το τι συνέβη με νεκρούς, τραυματίες και το όπου φτωχός κι η μοίρα του (ενώ εδώ θα τα πηγαίναμε καλύτερα, λέμε τώρα), έρχεται το διαφημιστικό διάλειμμα...

Η έκφραση "more information than I needed" ποτέ δεν μου φάνηκε περισσότερο κατανοητή: τελεμάρκετινγκ για αυτοκόλλητα "Λίφτυ" (sic) ανόρθωσης στήθους (κάτι ημικυκλικά που το κάτω μισό το κολλάς στο στήθος και το πάνω μισό λίγο κάτω από τις κλείδες, οπότε έχεις "βύζο-ντόϊνγκ"). "Αυτοκόλλητα ανόρθωσης στήθους"... Μετά τους "ανακλαστήρες φωτός" σε απορρυπαντικό (ή ήταν "επιταχυντές ανάκλασης", θα σας γελάσω, όταν πάω σουπερμάρκετ θα το ψάξω λίγο), πάει για Βραβείο Μ@λ@κισμένης Σύλληψης. Ναι, οκ, προφανώς η "ανάγκη" είναι εκεί, ΑΛΛΑ ΜΗΝ ΤΡΕΛΛΑΘΟΥΜΕ ΤΕΛΕΙΩΣ!!!

Αντί να ξοδεύουμε το χρόνο μας στο να αγαπάμε αυτό που είμαστε και να κοιτάξουμε να προστατευτούμε ως είδος, από μια φύση που κάνει εκατομμύρια χρόνια επαγγελματικά τη δουλειά της (και μας γράφει και καλά κάνει), στεκόμαστε σε κάτι παρανοϊκά ηλίθιες λεπτομέρειες...

Προφανώς βέβαια όταν τα βλέπεις όλα μαζί, στο τέλος αποκτάς ανοσία στα πάντα. Μαλάκυνση πριν της ώρας σου. Οπότε γιατί να ασχοληθείς με το να αλλάξεις το παραμικρό, άσε, θα το αλλάξουν άλλοι για σένα όσο εσύ θα το παρακολουθείς με ποπ-κορν από τον καναπέ...


Στις επόμενες ανθρωπιστικές αποστολές άραγε αν στείλουμε και μερικά τέτοια αυτοκόλλητα, θα είμαστε το ίδιο γελοίοι με το αμερικάνικο catering, που ετοίμαζε τα πακέτα με φαγητό για τους αμάχους (τους βομβάρδιζαν οι Αμερικάνοι στη Βαγδάτη μεν, αλλά η ανθρωπιστική βοήθεια από αέρος, ανθρωπιστική βοήθεια!), κι έβαζαν κι οδοντογλυφίδα μέσα, ή μπορούμε να γίνουμε και γελοιωδέστεροι?

Δε θέλω να μάθω. Μπορώ?