Τα είχε όλα. Και δεν της έμεινε τίποτα. Δεν μπόρεσε να πάρει τίποτα μαζί, ούτε αγάπη, ούτε ζωή να τη χαρεί, ούτε σπίτια και παλάτια και λεφτά. Αφησε απλώς τους γιούς της με τα υπαρξιακά τους σε full bloom (και τον μεγάλο να τη βλέπει κάθε μέρα στον καθρέφτη του).
Συνεχώς έρχονται νέες φωτογραφίες της στο φως. Ο κόσμος δε θα τη χορτάσει ποτέ. Οσο την σιχάθηκε το Μπάκινγχαμ, τόσο ο υπόλοιπος κόσμος θα την περνάει στη σφαίρα του θρύλου. Είναι μια κάποια δικαίωση - ειδικά αν σκεφτεί κανείς το έκτρωμα που υπήρχε πάντα στη ζωή του Καρόλου... Θα μου πεις, με μάνα την Ελισάβετ και πατέρα τον Φίλιππο, γίνεται να βγεις νορμάλ? Δε γίνεται!
Τελικά κάποια παραμύθια παραέχουν πόνο, κι ίσως γι'αυτό όταν οι ηρωίδες τους χαμογελούν, μας τραβάει τόσο πολύ αυτό το χαμόγελο. Για να φτάσει να βγει στην επιφάνεια, έχει περάσει πολλά...
Οπότε καλά λέω ότι θέλω να θαφτώ στο S.Α.Τ.C., τα πραγματικά παραμύθια δεν κρατάνε πολύ. Τώρα που βγαίνει και σε ταινία κιόλας, και στο τέλος έχει και την καριέρα, έχει και τη γκαρνταρόμπα, έχει και τις κολλητές και το κερδίζει και το παλληκάρι... Νέτα-σκέτα. Μαζί και τις προοπτικές τους.
Και που τελειώνει εκεί, με ΔΥΟ χαμόγελα... Τέτοιο θέλω!
