Πάει κι ο Μαρσέλ Μαρσώ.
Μα τι γίνεται, πάρτυ κάνει τον τελευταίο καιρό ο Μεγάλος και τους καλεί έναν-έναν?! Φαίνεται πως πραγματικά η Τέχνη έχει θεϊκή υπόσταση - και ανθρώπινη απόσταση (πώς να τον φτάσεις ?!). Τυχεροί που την έχουμε λοιπόν, για όσο ένα σώμα μπορεί να μας αποκαλύψει κομμάτια της. Στην περίπτωση αυτή, κόσμο ολόκληρο...
Δεν θα ξεχάσω την αγαπημένη μου φίλη που σπούδαζε μιμική (την οποία όταν την είχα δει σε παράσταση μου κόπηκαν τα γόνατα, κι ήταν ένα θέατρο όρθιο να μπιζάρει επί ώρα), να γυρίζει μετά από σεμινάρια στη σχολή του Μαρσώ και να μου λέει "Δεν έχω κανει τίποτα, είμαι μια άσχετη, δεν θα τα καταφέρω ποτέ μου!". Δεν είχα την τύχη να τον δω επί σκηνής, αλλά εάν εμένα με είχε συνταράξει η performance της φίλης μου (ακόμη τη θυμάμαι ντυμένη στα μαύρα, με τα λευκά της γάντια και τα πυκνά, στιλπνά κι ολόισια μαλλιά της σε μια μίμηση-χορογραφία στους ρυθμούς του Oxygene), φαντάζομαι τι θα είχε πάθει εκείνη που την είχε διδάξει Ο ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ!
Ενός αιώνα σιγή.
Σχολή και σύντομη βιογραφία.
