Να μεταφέρω από αυτό το πανέξυπνο βιβλιαράκι της Amy Allen (εικονογράφηση Eun-Kyung Kang) για ex-fashionistas που μπλέκουν στα γρανάζια του baby-zoo, και να αφιερώσω στη αγαπημένη φίλη που παίρνει maternity leave από Δευτέρα για να γεννήσει το πρώτο και τα έχει παίξει.
I had a little shoe tree, nothing would it bear,
but Manolo Blahniks and vintage Taittinger.
The queen of style, Ms Wintour, came to see me
and wrote a piece in Vogue about my shoe tree.
Δεν περιμένω να καταλάβουν οι άντρες της παρέας, αλλά οι γυναίκες θα χαμογελάσουν με την ειρωνία. Γιατί για να "μετράς" την σήμερον ημέρα, εκτός του ότι πρέπει να είσαι η απουσιολόγος/επιστήμων κόρη, η αστεία/κυματοθραύστης φίλη, η συμβατή/σέξυ γκόμενα, η έξυπνη/σκυλάκι εργαζόμενη, η πιστή/περιποιημένη σύζυγος ΚΑΙ η σωστή/δοτική μητέρα, ΟΛΑ ΑΥΤΑ πρέπει να τα κάνεις απαξάπαντος με χάρη, στυλ, class και μπόλικο design.
Σχεδόν δε θυμάμαι πώς είναι να ετοιμάζεσαι σα νορμάλ άνθρωπος και να πηγαίνεις στο γραφείο σου... Ειδικά αν το γραφείο σου θεωρείται "κάπως" και οι γυναίκες ντύνονται λες και βγήκαν από τα μεσημεριανάδικα, όπου η κάθε ανθυπο-σελεμπριτίνα ντύνεται με Gucci total look για να βγάλει τα σκουπίδια - όταν θ'ανέβει κατηγορία, θα της τα βγάζει η Φιλιππινέζα, με τα περσινά Gucci της κυρίας της. Και φέρονται λες και ζουν σαπουνόπερα, όλη την ώρα στο φωτοτυπικό, κουτσομπολιό, καφές και τρομπόνιασμα. Να μην είναι οκ αν δεν ξέρεις να ξεχωρίζεις κομμάτια παλιών σαιζόν κι αν δε φοράς κάποια super-cut κομμάτια τουλάχιστον στα σοβαρά μήτινγκς. Τι θέατρο Θεούλη μου!
Hush-a-bye baby, in Mummy's arms,
when she wears Tod's, you'll come to no harm,
when in her Gina's, she's not quite so sound,
You're safer with daddy, both feet on the ground.
Οπότε το πιο εύκολο και όχι εξωπραγματικά ακριβό είναι αυτό που λένε "Accessorize, accessorize, accessorize!". Οχι το μαγαζί με τα τζάτζαλα, αλλά το να διακοσμείς την εμφάνισή σου με ακριβά αξεσουάρ, ώστε να ανεβαίνει συνομοταξία όλο σου το ντύσιμο. Οπερ μεθερμηνευόμενον σε παπούτσια, τσάντα, γυαλιά ηλίου, ρολόι και μπιζού, με αυτή τη σειρά. Και μια και τα παπούτσια α. σου δίνουν μια περίεργη αυτοπεποίθηση (ότι είσαι πιο ψηλή, πιο αεράτη, πιο in cotrol, κι ας είσαι έτοιμη να φας τα μούτρα σου), και β. είναι ίσως το μόνο που μπορεί να προσέξει και κάποιος άντρας (όσοι ξέρω χέστηκαν για τα υπόλοιπα, ούτε καν καταλαβαίνουν την χρησιμότητά τους) ΑΡΑ κάτι που σε κάνει σέξυ αυτομάτως, αναγορεύονται πάραυτα στα αντικείμενα του πόθου για τα οποία τα σκάμε κανονικά. Εμ, ξέρετε πόσο πιο ακριβό φαίνεται ένα unidentified Ζάρα με πατούμενο Chanel από κάτω?
Ομως όταν έρχεται ένα μωρό, τι κάνεις?!
Πάνε όλα τα ψηλοτάκουνα?
(εμ τι, έρχονται, που αισθάνεσαι σα φάλαινα με ολίγον από βουβάλα, άσε που αν έχεις ναυτία μέχρι το τέλος, το στρασσέ πέδιλο με τις σατέν κορδέλλες είναι το τελευταίο που σε απασχολεί)...
Ενα μόνο θα σου πω: δεν θα αφήσεις τίποτα από τον παλιό σου εαυτό πίσω, είναι εκεί μαζί σου με όλα τα παραμυθιάσματά του (σάμπως το ψηλοτάκουνο σε βοήθησε να σταυρώσεις τον καλό σου?!).
Απλώς τώρα είναι ώρα για τον ισόβιο σφετεριστή της ζωής σου, το μωρό. Που όμως ταυτόχρονα θα είναι ό,τι καλύτερο σου έχει τύχει ποτέ. Οπότε θα μπορείς να βγάλεις το άχτι σου στα κυριλέ παιδικά ρούχα, που ένα σετάκι στοιχίζει άνετα όσο μια τουαλέττα για Οσκαρς. Και μόλις αισθανθείς καλύτερα, υπάρχει πλεόν το επόμενο μοντέλο παραμυθιάσματος: η νέα, σέξυ μαμά, που επανέρχεται αμέσως (ακόμη και με κάποια λίγα κιλάκια) και φοράει ακόμη πιο στυλάτα ρούχα απ'ό,τι πριν. Κι εννοείται, φοράει ακόμη πιο ντηζαϊνάτα παπούτσια. Μη φοβού λοιπόν. Ολα αυτά θα σε περιμένουν, αν τα θέλεις δλδ και δεν περάσεις κατ'ευθείαν στο άρβυλο, να κάνεις τον ταρίφα λίαν συντόμως για όλη την οικογένεια.
Τα παπούτσια που μου είχες πάρει to cheer me up, τα έχω εδώ, να στα δανείσω. Δεν στα χαρίζω, μου θυμίζουν το πώς είμασταν, χαζοχαρούμενα ανέμελες στο χείλος του γκρεμού των ευθυνών, μέχρι που εγώ αποτόλμησα το σάλτο πρώτη. Τώρα που τα τράβηξα φωτο, χαμογέλασα - η ζωή εξακολουθεί να είναι γλυκόπικρη, παρανοϊκά άδικη και όμορφα ηλίθια μαζί, και τίποτε δεν θα μείνει τελικά παρά μόνο όση αγάπη πήραμε και δώσαμε.
Τα έχω φορέσει που λες μόνο μία φορά, μια που ως λεχώνα (τι λέξη!) ήμουν όλο σοσόνι/μπαλλαρίνες και μετά αθλητικά εμπλοκή άρα μου ήταν ψηλά. Και μόλις επανήλθα, ξανάπεσα με λύσσα στα... σκληρά: 12-ποντα και λίγα λέω, οπότε μου είναι χαμηλά...
Καταλαβαίνεις λοιπόν ότι είναι σα να έχουμε μια μυστική συμφωνία με την υπόλοιπη αδελφότητα των "Γυναικών-μετά-τη-μπάλλα-στο-πόδι-και-την-ασφυξία-απ΄τα-προβλήματα": θα ψυχοπλακωνόμαστε όσο ποτέ άλλοτε για το τι συμβαίνει στον πλανήτη και τι μέλλον θα έχουν τα παιδιά όλου του κόσμου. Οπότε τέτοια φιξάκια "είμαι-ακόμη-ζωντανή-στον-κόσμο-των-ενηλίκων-με-τις-ελαφρές-προτεραιότητες" θα είναι το μόνο που μας απομένει να μην τρελλαθούμε εντελώς...
ΥΓ- Μέχρι να ξεμπερδέψεις βρε κουτό, όλη σου η παπουτσοθήκη θα είναι vintage κι άρα πολύτιμη!
