"Αν τ'αγαπάς, Ξανάρχονται!"

Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που τους θέλεις στην οικογένειά σου. Κι ας μην σας κλήρωσε να μοιράζεστε πεντιγκρί. Γιατί σου δημιουργούν -με το που τους βλέπεις- την αίσθηση της θαλπωρής, του οικείου, της μαρμελάδας φράουλας να κοχλάζει στην κουζίνα και της λεβάντας να σε φιλάει σε κάθε άνοιγμα των ξύλινων ντουλαπιών τους.

Ανθρωποι που είναι τόσο διακριτικά ελκυστικοί όσο να τρελλάνουν τον ενήλικα έξω σου και τόσο εκπληκτικά Mary-Poppins αγκαλιαστικοί που να ξετρελλάνουν το παιδί μέσα σου. Και που θες μετά από λίγο να τους παραδώσεις τα παιδιά σου να στα κάνουν ανθρώπους.

Τους ζηλεύω. Είναι ολόκληροι, καθαροί. Ξέρουν μα φιλτράρουν, εισπράττουν μα ξεκαθαρίζουν και ζουν μα παίζουν. Η μάλλον, παίζουν και ζουν μαζί!


«Το χαρτί γράφει πως γεννήθηκα το ’68, μα εγώ επιμένω πως γεννιέμαι κάθε μέρα. Αφού κάθε μέρα όλα γεννιούνται από την αρχή, ο ήλιος, τα σύννεφα, οι σκέψεις, τα αισθήματα, τα όνειρα. Τα παιχνίδια μου με τις νότες, τις λέξεις και τα παιδιά κάθε μέρα γεννιούνται.... Και μόλις όλοι κοιμηθούν, εγώ, μιας μέρας μάγισσα, τα σκορπάω βροχή στους ύπνους των ανθρώπων».

Καταλάβατε για τι διαμάντι σας μιλάω?

Η Βασιλική Νευροκοπλή είναι πάρα πολύ σεμνή για να διαφημίσει το παραμικρό από αυτά που κάνει. Θέατρο, βιβλία, μουσική. Δασκάλα με τον ορισμό της λέξης... Κι ήταν μεγάλη τύχη μου και τρομερή σύμπτωση που το τελευταίο της βιβλίο ήρθε τη στιγμή που το χρειάζομαι περισσότερο. Εχω πολλά να εξηγήσω στις κόρες μου και πολλές φορές ξεμένω από λέξεις.

Το «Αν τ’αγαπάς ξανάρχονται», μ’εμπνευσμένη εικονογράφηση του μάγου Νικόλα Ανδρικόπουλου, ξεκινάει απαλά: ένα εγγόνι συνεχώς ρωτάει τη γιαγιά του για τ’αστέρια, τον κόσμο και το σύμπαν. Απορίες στον δρόμο του να καταλάβει τα γρανάζια των μεγάλων. Και η γιαγιά του δίνει τις πιο αγαπησιάρικες απαντήσεις που μπορεί να δώσει κάποιος, γεμίζοντάς του το κενό μέχρι να τα ξεδιαλύνει στο μυαλό του όλα.

Κι έρχεται η στιγμή που το εγγονάκι γίνεται κι αυτός παππούς. Και καταλαβαίνει ότι δεν τους ενώνουν με τη γιαγιά του μόνο τα άσπρα μαλλιά, αλλά και η παντοτεινή αγάπη. Και μαζί όλα τα άλλα που χωράν στην αγκαλιά των ανθρώπων που αγαπιούνται από πάντα.

Δύσκολο θέμα? Ε, μόλις διαβάσετε το βιβλιο, θ’απορήσετε πώς δεν τα είχατε σκεφτεί κι εσείς να τα λέτε έτσι στα παιδιά σας, παρά μπουρδουκλωνόσασταν για το κάθε τι. Τα πράγματα είναι απλά. Σίγουρα ερχόμαστε, σίγουρα φεύγουμε, σίγουρα γινόμαστε διαφορετικοί με τον χρόνο. Αλλά όσο διαφορετικοί και να γινόμαστε στον κύκλο της ζωής, η αγάπη μας κρατάει ίδιους.

Το είπα αρκετά? Οχι ακόμα.

Αγάπη.

Βασιλική.

Για την ακρίβεια, βασιλική αγάπη...

Από δω και πέρα δε θα μου φαίνεται ποτέ παράξενο όταν θα τις ακούω ή θα τις λέω αυτές τις δύο λέξεις σε μία φράση.

Αγοράστε το!!!


Βασιλική Νευροκοπλή, «Αν τ’αγαπάς ξανάρχονται», Εικονογράφηση Ν. Ανδρικόπουλος, Εκδοτικός Οίκος Α.Α. Λιβάνη, 29 σελίδες, 9.00ευρώ. Την συγγραφέα θα την βρείτε να συχνάζει και στο blog του Αρη Δαβαράκη, όπου φιλοξενούνται και posts / ανταποκρίσεις της και στα σχόλια θα καταλάβετε γιατί σας λέω την θέλουμε στην οικογένεια! Το e-mail της είναι poet@enmusic.gr και πρώτο της unofficial profile (μόλις μερικών ημερών) στον blogger είναι το vasiliki.blogspot.

A NEW BLOG IN TOWN!!!

The Bloggerines.

WE ARE FED UP
WITH HYPOCRICY!

Wake up World and Smell the Roses.

The Sirens' & Marines' squad is here,
ready to beat the crap out of Politics.
Still, the number-1 fool-proof strategy
in the battlefield is the classy-classic:

"Make Love, Not War!"



The Bloggerines.blogspot.com

by Ihadafarminafrica & Aphrodite

Πέντε Πράγματα Για Μένα, Νούμερο... ΔΥΟΜΙΣΥ!!!

Να κλείσω λοιπόν τα μισά ακριβώς του παιχνιδιού, αναφέροντας και για την πρώτη μου μεγάλη αγάπη, με την οποία δε με άφησε ποτέ η οικογένεια ν’ασχοληθώ. Ναι, από βρέφος τα άκουγα stereo, όλα αυτά τα «Η κόρη του....» (γιατί, αν γινόμουν ζωγράφος δεν θα εξακολουθούσα να είμαι η κόρη του...., θα γινόμουν η γάτα του ή ο καναπές του?), «Οι ζωγράφοι πεινάνε» (ενώ όλοι οι άλλοι στην υδρόγειο είναι Ζαμπλούτου και Χαϊχλίδογλου γωνία), «Εσύ πας για Γιατρός – τα-ντάχ!» (με ΠΑΤΕ για «Γιατρός-τα-ντάχ», άσε που με τόσους που έχουμε κατ’αναλογία πληθυσμού ακόμη θα ψαχνόμουν!)

Οπότε πάντα το είχα σαν αποκούμπι: στην τάξη παρακολουθούσα μάθημα ζωγραφίζοντας παντού στα περιθώρια, ζωγράφιζα τις τσάντες μου, τα βιβλία μου (μέσα-έξω), τα θρανία μου, το δωμάτιό μου, τα ρούχα μου, τα ρούχα φίλων, απόκριες κανονικές μάσκες στο πρόσωπο, body-painting αργότερα, στις παραστάσεις, παντού όπου υπήρχε οποιοδήποτε υλικό που να αφήνει αχνάρι και κάτι που να θύμιζε στοιχειωδώς επιφάνεια, εγώ εκεί...

Ναι, ιδιαίτερα κάποια στιγμή με μαθήτρια του Μόραλη και καθηγήτρια της Καλών Τεχνών (προκειμένου «να του δώσουν ναρκωτικά του παιδιού ή να βγαίνει και να του ρίξουν κάτι στο ποτό του!»), να τους παρακαλάει η γυναίκα «μην την αφήσετε έτσι, κρίμα είναι», ναι διαγωνισμοί και βραβεία, ναι τα σημειώματα στο σπίτι από τους καθηγητές στα προ-πτυχιακά «στείλτε την έξω ΤΩΡΑ», και και και, αλλά η αντιμετώπιση από το σπίτι ήταν «άστην θα της περάσει, έχουμε άλλα σχέδια για κείνην».

Διέξοδο ζωγραφικο-εικαστικό-ξερω-γώ βρήκα πολλές φορές στις σπουδές και τα επαγγελματικά μου, αλλά ποτέ πέραν μερικών μαθημάτων επιλογής (όπου είχα βρει ΤΗ ΧΑΡΑ ΜΟΥ!!!) δεν μπόρεσα να ασχοληθώ full-time με τη ζωγραφική. Κακά τα ψέμματα, είναι μια τέχνη που απαιτεί αφοσίωση, δεν γίνεται σε διαλείμματα. Και καλή η κλίση, αλλά αν δεν την καλλιεργήσεις, δεν αναδύεται σε τελειωμένο, ολοκληρωμένο έργο...

Πώς το λένε «το πραγματικό ταλέντο είναι 10% από γεννησιμιού σου και 90% δουλειά»? Ε, άλλο 95% (7% από το ένα και 88% από το άλλο) κι έγινα Πικάσσο!

Οπότε το βάζω σαν μισό στα 5 πράγματα, καθώς ευελπιστώ ότι δεν έχει λήξει η ιστορία και θα βρω κάποτε τον χρόνο να ασχοληθώ σοβαρά μ’αυτό... Και δυστυχώς δείγματα δεν έχω παρά ελάχιστα μες το σπίτι (πέραν των τοίχων!). Βάζω εδώ μια μίνι λεπτομέρεια, ένα ρόδο ζωγραφισμένο σε μια βελούδινη μπιζουτιερίτσα. Μικρό αλλά συναισθηματικά μεγάλο. Ετσι, να το δω να πάρω θάρρητα, μπας και ξεκουνηθώ...

Για να καταλάβετε, πήγα πριν δυό χρόνια να πάρω τα διάφορα portfolios μου και μερικούς από τους πίνακές μου από την αποθήκη στο πατρικό σπίτι, και ήταν αποθηκευμένα όλα ΦΛΑΤ στο τσιμεντένιο πάτωμα, με διάφορες κούτες από πάνω... Μου σηκώθηκε η τρίχα! Εκλεισα την πόρτα, ξεροκατάπια και μου ορκίστηκα ότι στις κόρες δεν θα τα κάνω ΠΟΤΕ αυτά!

Τα υπόλοιπα δυόμισυ στο Aphrodite Sheets soon!

Πέντε Πράγματα για Μένα, συνεχίζουμε, νούμερο ΔΥΟ...

Κάποια στιγμή που είχα στρώσει τη ζωή μου με τις σπουδές (πήγαινα για δύο ειδικότητες με τη μία, τρομάρα μου!) και κάποια part-time δουλειά στο creative διαφημιστικής, και γυμναζόμουν χορευτικώς παράλληλα με τόννους διαβάσματος (είχα και υποτροφία, οπότε δε γινόταν να μην αποδίδω πολύ σπασικλιάρικα), μου πρότειναν να διδάξω χορό σε γυμναστήριο περιωπής...

Ε, είπα κι εγώ, ευκαιρία είναι, να κάνω χορό ως καθηγήτρια! Χορό που μου αρέσει τόσο πολύ, κάνει την καρδιά μου να πετάει πραγματικά, και να πληρώνομαι κιόλας, τι καλύτερο... Και πότε θα έβγαζα δουλειά για τη διαφημιστική? Χμ, στα κενά μεταξύ των μαθημάτων. Και πότε θα διάβαζα για τα μαθήματα? Στα κενά γενικώς, στις μετακινήσεις, με λίγο ξενύχτι (έτσι ή αλλιώς ξενυχτούσα όποτε έβγαινα, απλώς θα το έκανα πλέον και καθημερινές), με λίγη πρωϊνή έγερση (θα συμπληρωνα ύπνο τα σαββατοκύριακα), κάπως θα τα βόλευα, αφού θα έκανα την σούπερ-ντούπερ γεμάτη ζωή με όλα αυτά που ήθελα από έφηβη να κάνω...

Ελα όμως που η δουλειά στη διαφημιστική πήρε τα πάνω της, και μου ζητούσαν όλο και περισσότερα (τα οποία ήταν λουκούμια για το βιογραφικό μου αργότερα, δε γινόταν να πω όχι!), στις τάξεις τα μαθήματα αγρίεψαν γιατί αν «τραβάς» ως φοιτήτρια σε ξένο πανεπιστήμιο, σου φορτώνουν κι άλλα - κι άλλα - κι άλλα (και σοφά πράττουν!), ήρθε κι έσκασε και περισσότερη δουλειά στο γυμναστήριο, πέραν του χορού. Να αναλάβω λέει και το τμήμα aerobics και του step (#$%^$ την ιδέα του step, πιο επιβαρυντικό για τα πάντα σύστημα δεν είχα ξαναδεί, αλλά ήταν της μόδας και το ζήταγε ο κόσμος στα γυμναστήρια σαν κανονικό μάθημα, όχι σαν μέρος ευρύτερου προγράμματος...), μπορούσα να πω όχι?

Μια αποφράδα Πέμπτη λοιπόν, που είμασταν στο πούλμαν να μας πάει ειδική εκπαιδευτική επίσκεψη κάπου στου διαόλου τη μάνα (μη με ρωτήσετε, ούτε καν θυμάμαι πού!), έκατσα γαλαρία τέρμα παράθυρο, έγειρα στο πλαϊνό μαξιλαράκι του καθίσματος, έκλεισα και το κουρτινάκι και λέω θα κοιμηθώ μέχρι να φτάσουμε.

Το πούλμαν έφτασε στον προορισμό, ξεφόρτωσε, εμένα παρ’όλο που με ξύπναγαν δε μπορούσα να σηκωθώ, μουρμουρίζοντας κάτι «μμμμννναι, σλίγερχμαι...», κατέβηκαν όλοι, ο οδηγός έφυγε χωρίς να με πάρει χαμπάρι, του χτυπούσαν τις πόρτες αλλά πού αυτός, πήγε και φόρτωσε κάτι άλλα παιδάκια για εκδρομή αλλού μ’εμένα Ηλίθια Κοιμωμένη μέσα!

Κάποια στιγμή θυμάμαι ότι μισοξύπνησα, είδα παιδάκια τριγύρω και λέω «μα τι βλακείες βλέπεις στον ύπνο σου, ξανακοιμήσου!». Μετά, αφού επέστρεψε τα παιδάκια (μιλάμε ώρες στους δρόμους!!!) ξαναπήγε να φορτώσει τους συμφοιτητές για επιστροφή, αλλά εγώ ακόμη εμπλοκή με τον Μορφέα, κεφαλοκλείδωμα κανονικό. Με βλέπουν οι φίλοι μου που είχαν ανησυχήσει, με μπουγέλωσαν στο τέλος και κάααπως άνοιξα το μάτι. Με το ζόρι με έβγαλαν, να στάζω και να παραπατάω, για σπίτι. Ε, εκεί ξεράθηκα μέχρι την άλλη μέρα το μεσημέρι.

Εχασα εκδρομή και γκομενικό ψήσιμο (που το περίμενα κάνα μήνα), όλη την παρέα, τρία μαθήματα στο γυμναστήριο και ημέρα πληρωμής, παρουσίαση στη διαφημιστική, την άλλη μέρα είχα παρουσίαση σ'ένα μάθημα και mid-term σ'ένα άλλο η υπότροφος (για το οποίο δεν πρόλαβα ούτε βιβλίο ν'ανοίξω), συν τσίμπησα ένα λουμπάγκο με περικεφαλαία, τόσες ώρες στραβοκοιμώμενη!...

Οπότε πάει κι αυτή η καριέρα στα χορευτικογυμναστικά... Φτ!

5 Πράγματα Για Μένα, Ξεκινάμε... Νούμερο ΕΝΑ:

Ορίστε κι εγώ με τη σειρά μου, να πω πέντε πράγματα για μένα... Οκ, θα τα χωρίσω, όπως είναι δλδ και ο πραγματικός μου εαυτός, θα γράψω τα μισά εδώ (τα «λευκά», της ημέρας) και τα υπόλοιπα στο sheets (τα «μαύρα», της νύχτας). Οχι για παίδεμα, αλλά γιατί έτσι μου έρχονται. Και διάλεξα να πω μερικά που δεν ξέρετε για μένα. Λίγα-λίγα...

1. Τραγουδούσα στο Κύτταρο (ναι, ναι, εποχές μετά-Τουρνά και πριν-Πανούση), καθώς «Πόσο έχεις μεγαλώσει, μπέμπα, μπέμπα, έχεις γίνει άλλη τόση» και δεν καταλάβαινε κανείς πως ήμουν under-age και θα τον έβαζαν τον υπεύθυνο μέσα. Αιτία για την τραγουδιστική μου απόπειρα? Ενας γκόμενος φυσικά! Μπασσίστας, καραμελάχροινος, κούκλος, με πολλή πίστη στις φωνητικές μου ικανότητες και το ότι μπορούσα να τραγουδήσω στα αγγλικά, κι ένα ευτυχώς πολύ δωσμένο στη μουσική του συγκρότημα για να ασχοληθούν μαζί μου! Λεφτά? Ποιός? Τι? Α, γειά σου, ήρθες?

Παίζουμε το πρώτο βράδυ, βγάζω κάπου 9-10 αγγλικά κομμάτια με δυο βδομάδες πρόβες όλο κι όλο, αλλά μας άρεσαν πολύ και τα εκτελέσαμε (κυριολεκτικά!), αν και «πρεμιέρα», με πάθος. Κι έτσι φανήκαμε καλοί (έλα Χριστέ!). Το ότι εγώ μάλιστα τραγουδούσα με τα μάτια συνεχώς κλειστά ή κοιτάζοντας το πάτωμα, το θεώρησαν «άποψη» (!!!) αντί να καταλάβουν το ΠΟΣΟ ΠΟΛΥ κομπλαρισμένη ήμουν και το έκανα να μην δω το κοινό από κάτω να με παρακολουθεί και τα μπίσταγα επί τόπου!

Συνεχίσαμε με επιτυχία, γέμιζε το μαγαζί, αλλά η θητεία μου στο παλκοσένικο δεν ήταν γραφτό να συνεχίσει... Ενα βράδυ, κάπου δυό βδομάδες μετά, λίγο πριν βγούμε, με πιάνει ο γκόμενος πάνω που έβαζα το βυσσινί, της μοδός, κραγιόν μου στο καμαρίνι μου (μια αποθήκη με μεγάλο καθρέφτη και δυό καρέκλες), και μου ρίχνει ένα σβουριχτό φιλί. Ξαναβάζω κραγιόν. Με ξανασβουριχτο-φιλάει. Ξαναβάζω κραγιόν. Κι αυτός το χαβά του. Γλωσσόφιλα τι να σας λέω τώρα... Μας φωνάζουν απ’έξω ότι οι άλλοι είχαν βγεί ήδη, στον πανικό μου του σκουπίζω με το χέρι μου το στόμα γύρω-γύρω μην βγει με τα κραγιόνια πασαλειμμένος, κι ανεβαίνουμε όπως-όπως τα σκαλοπάτια μες τα σκοτάδια για την σκηνή.

Το ζώον όμως εγώ δεν σκέφτηκα ότι θα ήμουν σε παρόμοια πασαλειφτική κατάσταση, να σκουπιστώ, παρά ορμάω στο μικρόφωνο και μέχρι το τέλος των τραγουδιών μου ο κόσμος με κοίταζε χαμογελώντας... Είπα μέσα μου, μπράβο, τα κατάφερες, επιτέλους σε αναγνωρίζουν και περνούν τέλεια μαζί σου! Κατέβηκα γρήγορα να παώ να ξεντυθώ, μόνη μου μια και οι άλλοι έπαιζαν τα κομμάτια του δεύτερου μέρους, με τον ελληνικό στίχο. Αλλά μόλις μπήκα στο καμαρίνι και με είδα στον καθρέφτη... ΣΟΚ!!!

Ε, αυτά. Εφυγα και δεν ξαναπάτησα απ'τη ντροπή μου!

Επανέρχομαι...

(σημ. το doncat αρνήθηκε να παίξει, βλογική πρώτη φαντάζομαι, λύνοντάς μας την απορία διατί δεν το καλούν σε τέτοια παιχνίδια, κι έτσι προτείνω την φοβερή και τρομερή maika!)

Το Παιχνίδι των Λυγμ...εεε... των 5 Ερωτήσεων!

Confide In Me / Kylie Minogue

Χμμμ... Το παιχνίδι των 5 ερωτήσεων λέει...

Σε προτείνουν φίλοι bloggers και καλείσαι να πεις 5 πράγματα για τον εαυτό σου: που δεν ξέρουν οι άλλοι, ελαττώματα ή προτερήματα, φανερά ή μυστικά, άσπρα ή μαύρα, ιστορίες που δεν τις έχεις ξαναπεί, χαρακτηριστικά σου, μερικά αναπάντεχα που έσκασαν στο διάβα σου, διαδοχικά ή όχι στάδια της ζωής σου, ευτράπελα ή σοβαρά, διάφορα "κάτι" για τα οποία πάντοτε ήθελες να ερωτηθείς αλλά ποτέ δεν σου δόθηκε η ευκαιρία, γενικώς «ένα-δύο-τρία-τέσσερα-πέντε» ο,τιδήποτε θες (ή δε θες, αλλά μια που σου πέρασαν τη σκυτάλη...) να γράψεις στο blog σου, με ό,τι συνέπειες έχει αυτό.


Κι αφού κάνεις λινκ σε όσους σε πρότειναν, ώστε να μπουν οι αναγνώστες σου και στα δικά τους blogs και να διαβάσουν τις απαντήσεις τους, προτείνεις κι εσύ 5 bloggers για να παραλάβουν τη σκυτάλη των ερωτήσεων. Δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι είναι οι καλύτεροι blog-όφιλοί σου, μια και μπορεί με... φτου-κα-προ να πρόλαβαν άλλοι να τους προτείνουν και να έγραψαν τα 5 τους, κι ούτε είναι λόγος αν δε σε διαλέξει κάποιος κολλητός για παρεξηγήσεις. Μπορεί φίλος-πειραχτήρι να κάνει πάσα σε κάποιον, μόνο και μόνο για να τον φέρει σε δύσκολη θέση...

Λοιπόν, εμένα με κάλεσαν η πολυαγαπημένη μου Artanis, ο καινούριος μπλογκόφιλος που αξίζει πολύ, ο Alex a., ο μπομπάτος Giant13, και φυσικά (αυτό του έλειπε!) ο έτερος Bloggerine ihadafarminafrica (έχει πλάκα όταν σε προτείνουν διάφοροι φίλοι ταυτόχρονα ή σε διαλέξουν αφού ήδη έχεις γράψει απαντήσεις) και θα περιμένω λίγο να συμβουλιάσω με τον εαυτό μου να δω πώς θα το δρομολογήσω το θέμα...


Μέχρι τότε, για να μην χάνουμε χρόνο, προτείνω τους:

Doncat

Ihadafarminafrica

Mickey

Heinz (a.k.a. Gere)

Desiderius

Οι σκυτάλες παραδίδονται εντός της ημέρας με ειδική απεσταλμένη του blog και παρακαλείσθε όπως ξεκινήσετε την συγγραφή πάραυτα. Αφήστε τις ντροπές, it's only a game! :)))

You Were So Much Larger Than Life!

Summertime / Ella Fitzgerald & Louis Armstrong

Οποτε είναι μέρες με κάποια γιορτή, την ώρα που βάζω τις μικρές μου για ύπνο, αντί παραμύθια, ζητούν να τους πω κάτι από τα παιδικά μου χρόνια, πώς περνούσα εγώ τις ίδιες μέρες. Τις περισσότερες φορές τους διηγούμαι κάτι μεταξύ πραγματικότητας και παραμυθιού, με όλα τα... καλλολογικά στοιχεία αλλά και τα ηθικά διδάγματα της εποχής μου (λίγο μετά το 1821 δλδ). Χτες βράδυ λοιπόν, μου ζήτησαν να τους πω την πιο αγαπημένη μου Καθαρά Δευτέρα, και μου ήρθε αμέσως στο μυαλό πεντακάθαρη...

Μια βδομάδα πριν την Καθαρά Δευτέρα εκείνη, κάπου τέλη του '70, οι άντρες της οικογένειας -τρεις γενιές για την ακρίβεια- είχαν καταπιαστεί με την κατασκευή ενός χαρταετού σε... επαγγελματικό επίπεδο: ξυλουργικές εργασίες μέχρι να βγουν τα πηχάκια σωστά, μεζούρες για τους σπάγγους, ειδικό χαρτί πολυτελείας να μη σκίζεται, και ιεροτελεστία για τα ζύγια και το στόλισμα της ουράς. Εκεί ήταν το μόνο στάδιο στο οποίο με άφησαν να συμμετέχω, να βάλω λίγη από την «καλλιτεχνία» με τις μπογιές μου, την παντελώς ταπεινή πάντως μπροστά στην... αστροναυπηγική που ετοίμαζαν εκείνοι.

Ακουσα κι όλες τις ιστορίες για τα παλιά τα χρόνια, που κολλούσαν τον χαρταετό με αλευρόκολλα και την έτρωγαν τα ποντίκια, ή τον άφηναν έξω να στεγνώσει και τον έκλεβαν παιδιά από άλλες γειτονιές. Και κυρίως για το πόσο μεγάλη υπόθεση και ζήτημα τιμής ήταν το να σηκωθεί το δικό σου δημιούργημα ψηλότερα απ’όλων των άλλων, γινόσουν ήρωας για τουλάχιστον ένα μήνα... Από μέσα μου ψιλοτρόμαζα με την εικόνα των ποντικιών να τρώνε σπάγγο και χαρτί, αλλά περηφανευόμουν που ο πατέρας μου όταν ήταν μικρός κρατούσε το ρεκόρ των υψηλότερων πεταγμάτων επί σειρά ετών στη γειτονιά. Ε, μα, ο πατέρας μας, μπορούσε να μην είναι ήρωας?

Για το πέταγμα του χαρταετού λοιπόν, μας πήρε ο πατέρας μου εκείνη την Καθαρά Δευτέρα με το αυτοκίνητο, δίνοντας άδεια στον σωφέρ (μεγάλη υπόθεση ν’ασχοληθεί μαζί μας ολόκληρη αργία και να μην είναι στο γραφείο) και πήγαμε στην παραλία του Ελληνικού. Τότε ακόμη ήταν παραλία κι όχι αυτό το ημι-εκτρωματικό πλιάτσικο που ξέρουμε σήμερα.

Κατεβήκαμε και θυμάμαι τον ήλιο να με τυφλώνει στα μάτια, και τη μάνα μου από πίσω με τις προμήθειες, ένα κάρο λιχουδιές, να φάμε πριν αρχίσει το παιχνίδι – κι ας περίμενε το μεσημεριανό, δεν πειράζει (γιούπυ, ούτε η μαμά κανόνες σήμερα, θα μας έδινε και όση σοκολάτα υγείας θέλαμε, κι ας χαλούσε τα δόντια, τι ευτυχία ήταν αυτή!). Με στένευαν όλα τα κασκώλ και σκουφιά και κουκούλες και μπότες, αλλά ήταν τόση η χαρά μου που το υπέμενα το βασανιστήριο ευχαρίστως.

Αρχισαν ο πατέρας μου με τον μεγάλο μου αδερφό να τρέχουν μέχρι να σηκωθεί ο χαρταετός κι ευτυχώς φυσούσε τόσο που σηκώθηκε αμέσως χωρίς να τους ταλαιπωρήσει πολύ. Λέω ευτυχώς γιατί δεν άντεχα την αναμονή, ήθελα να κρατήσω κι εγώ το σκοινί του, το είχα κερδίσει το δικαίωμα με τόσο ωραία κορδελλάκια και ζύγια που είχα ζωγραφίσει σε τσιγαρόχαρτο και είχα βάψει τα χέρια μου τόσα βράδυα μέχρι τους αγκώνες. Βέβαια κόντεψα να τον ρίξω, γιατί τα μικρά μου χέρια δεν άντεχαν την αντίσταση του αετού, κι ερχόταν ο πατέρας να γείρει πάνω μου, να μου τυλίξει τα χέρια για να συγκρατούμε μαζί τον χαρταετό και να ξεκαρδιζόμαστε...

Κάποια στιγμή, πήγαινε τόσο ψηλά, που πήρε φόρα ο πατέρας κι αποφάσισε να προσθέσουμε και την εφεδρική καλούμπα, και γιατί όχι, και την τρίτη, οπότε στο τέλος δέσαμε ό,τι σκοινί υπήρχε στο πορτ-μπαγκάζ του αυτοκινήτου. Ο χαρταετός δεν φαινόταν σχεδόν, πετούσε πια σαν μικρή τελείτσα στον ουρανό... Η μητέρα μου γελούσε, καθισμένη σε πλιαν πολυθρονάκι παραλίας και ο αδερφός μου ετοιμαζόταν για το πώς θα περιέγραφε το τόσο πετυχημένο πέταγμα την άλλη μέρα στα βουτυρόπαιδα στο σχολείο.

Εκεί που χαζεύαμε και λέγαμε να τον αφήσουμε λίγο να «ξεκουραστεί» μπας και μαζευτούμε (αλλά εμείς τα παιδιά φυσικά πούουου!), έρχεται περπατώντας στα πετραδάκια της παραλίας (ακόμη θυμάμαι το "χρρρρτς, χρρρρτς" των ποδιών του) ένας κύριος με γυαλιά με τεράστιο μαύρο σκελετό, γκρι παντελόνι, γαλάζιο πουκάμισο και μαύρη νομίζω γραβάτα, εμφανώς αγχωμένος και να δείχνει ότι κρυώνει (όλοι φορούσαν παλτό, από πού ερχόταν αυτός?). Πλησιάζει τον πατέρα μου και του λέει:

«Σας παρακαλώ κατεβάστε τον χαρταετό σας γιατί τον βλέπουμε στα ραντάρ στον Πύργο Ελέγχου και μας παρεμποδίζετε στην προσγείωση των αεροπλάνων.»

ΠΩΣ?

Στη στιγμή γελάσαν και τα μουστάκια του πατέρα μου, ξετρελλάθηκε από τη χαρά του ο αδερφός μου, άρχισα να γελάω κι εγώ καταλαβαίνοντας πως μάλλον είχε γίνει κάτι πολύ σπουδαίο, σηκώθηκε κι η μητέρα μου να δει τι είχαμε σκαρώσει πάλι, και τελικά κατέβασε σιγά-σιγά και θριαμβευτικά ο μπαμπάς τον χαρταετό. Η καλούμπα έγινε θυμάμαι από οβάλ, ολοστρόγγυλη, τόσο σχοινί που είχε... Η μητέρα μου γέλασε με το που κατάλαβε τι παίχτηκε, τον κοίταξε μ’εκείνο το πολύ τρυφερό «τι έκανες πάλι παλιόπαιδό μου» βλέμμα της κι ήξερα ότι τον αγάπησε μια στάλα παραπάνω (αν κι αυτή τους η αγάπη συνεχώς ξεχείλιζε, δεν χώραγε πιο πάνω...)

Ο αετός μου φάνηκε τεράστιος όταν τελικά τον κατεβάσαμε. Γεμάτοι καμάρι για τον πατέρα μας που είχε φτιάξει έναν χαρταετό ικανό να πετάξει τόσο ψηλά που να γίνεται ένα με τα αεροπλάνα, μπήκαμε πάλι στο αυτοκίνητο για το δρόμο του γυρισμού. Ημουν σίγουρη ότι δεν υπήρχε καλύτερη οικογένεια από τη δική μας εκείνη τη στιγμή, και ότι οι γονείς μου ήταν οι καλύτεροι γονείς που μπορούσε να έχει ένα παιδί στον κόσμο όλο.

Το απόγευμα ξεκίνησε η διάδοση της ιστορίας σε φίλους και γνωστούς. Ο πατέρας μας να λέει «έλα, εντάξει, μην το κάνουμε και θέμα τώρα», αλλά να το φχαριστιέται, ο αδερφός μου να ξεπατικώνει χαρταετούς και διάφορα αεροπλανάκια να τα κολλήσει και να κάνει μόμπιλ και τελικά έβαλαν την ώρα που ετοιμαζόμασταν εμείς τα παιδιά για ύπνο, ένα από τα πολύ αγαπημένα τους τραγούδια, το "Summertime". Α, μεγαλειώδες συναίσθημα, ο κόσμος όλος δικός μου, ακούστε:

Summertime
And the livin’ is easy
Fish are jumpin’
And the cotton is high

You’re daddy’s rich
And your mom is good lookin’
So hush little baby
Don’t you cry

One of these mornings
You’re gonna rise up singing
Then you spread your wings
And fly to the sky

But till the mornin’
There’s nothing can harm you
With mama and daddy
Standing by…

Τελικά δε μπόρεσα να την αποτελειώσω την διήγηση στις κόρες μου, κι ευτυχώς που πρόλαβαν κι αποκοιμήθηκαν... Με πονάει ο χρόνος που γλυστράει τόσο γρήγορα, με πονάει που δεν θα είναι κι ο πατέρας μου εδώ να χαίρεται και να καμαρώνει τις εγγονές του. Nα δει ότι όλα αυτά που έκανε θα τα περάσω στις μικρές κι εγώ, να αισθανθεί δυό φορές δικαιωμένος, τόσο που έλειπε στη δουλειά και δεν μας χαιρόταν. Ακόμη και πριν φύγει για το μεγάλο του ταξίδι, πάλι δεν μας χάρηκε μπες-βγες τόσα χρόνια με την υγεία του...

Δεν ξέρω πότε μπορείς να μιλήσεις στα παιδιά σου για τους γονείς σου long after they are gone, χωρίς κόμπο στο λαιμό και δάκρυα, αλλά σίγουρα δεν είμαι ακόμη εκεί. Και γι αυτό και δεν μπορώ μέχρι στιγμής να πετάξω χαρταετό με τα παιδιά μας, όλη η οικογένεια μαζί. Μένω σπίτι.

Ολος ο κόσμος έξω γιορτάζει Κούλουμα, χαρές, πανηγύρια, χορτάτος από Απόκριες, κι εγώ έχω το μικρό εσωτερικό μου μνημόσουνο – που όμως με κάνει να είμαι ευγνώμων για το ότι τουλάχιστον υπήρξαν και κάποιες τόσο όμορφες στιγμές να έχω να θυμάμαι. Με τέτοιες κρατιέμαι και πορεύομαι και ξεχνάω το πόσο στραβά πήγαν μετά τόσα πολλά πράγματα. Και δε μπόρεσα που να πάρει να τα εξομαλύνω ποτέ ανάμεσά μας. Τώρα πάει.

Ελπίζω μόνο κάποτε οι Καθαρές μου οι Δευτέρες να μην πονάνε τόσο πολύ.

Κι όμως, ένα μωρό είναι πάντα ένα μωρό...

Τι ωραία... Η αναγωγή από Miss "Virtually Nothing" σε Global Pop Vanity Icon σίγουρα δεν ήταν σπαρμένη με ροδοπέταλα, είναι όμως γεγονός. Και το να γίνεται όλος αυτός ο χαμός από τα μήντια -ειδικά στην Αμερική- για το θάνατό της, μου δείχνει περισσότερα για τα μήντια και την κουλτούρα μας που πάει κατά διαόλου, παρά για τη ζωή της εκλειπούσας. Δεν θα μιλήσω βέβαια για εκείνην (δηλαδή την εντύπωση που έχω για εκείνην), την καριέρα της, την τροφή που έδινε με την προσωπική της ζωή και τις επιλογές της στο κοινό, τη διαχείρηση της εικόνας της, τα ερωτηματικά για τη λαίλαπα των weight-loss χαπιών & των παρενεργειών τους, (βλ. Trimspa), ούτε καν για τη συνεισφορά της στο έργο της PETA με τις anti-fur campaigns (τουλάχιστον δεν έκατσε να τα κλωσσάει, κάτι έκανε).

Αυτά που μου χτύπησαν στην όλη ιστορία είναι πρώτο και κύριο το ότι μπροστά στον θάνατο τελικά είμαστε ίδιοι. Το «πριν» βέβαια, σ’αυτό το τεράστιο σούπερ-μάρκετ κρεάτων και ιδεών αλλάζει. Το τι βάζουμε στο καρότσι μας, η χαρά και το βάσανο του καθενός μας παίζει και κανείς δεν ακολουθεί τη λίστα από το σπίτι (είμαστε τόσο μακριά απ΄το το πραγματικό μας σπίτι έτσι ή αλλιώς...). Αλλά να που στο ταμείο η απόδειξη, μικρή μεγάλη, βγαίνει θες δε θες... Δεν πα νά’χεις το τουβλάκι με τα μετρητά στην τσέπη («Το πρόσωπο είναι σπαθί!») ή τις κάρτες από παντού (πίστωση από όλους όσους έχεις κερδίσει με το «καλημέρα σας»), πληρώνεις και μετά εξέρχεσαι...

Το άλλο που σκέφτομαι είναι πως ένα μωρό που φέρνουμε στον κόσμο είναι πάντα μια ευκαιρία για μια νέα αρχή. Είναι όλη η ελπίδα και η δύναμη και το ξύπνημα να στρώσουμε λίγο τον βολεψάκια ευατό μας και να δουλέψουμε για κάτι μεγαλύτερο από μας. Αλλά κι αυτό, πόσο κρατάει? Πόσο πριν γυρίσουμε στις παλιές, καλές/κακές συνήθειες και το ψάξιμο κάποιου ν’αναλάβει την ευθύνη μας?

Και πριν αλλάξω σελίδα, γιατί μου φτάνουν τα προβλήματά μου, δεν μπορώ όπου γυρνάω να βλέπω και να φορτώνομαι τα προβλήματα όλου του πλανήτη, δεν έχω λύσεις σχεδόν για κανένα από αυτά, να πω κι αυτό που μου φαίνεται σαν τη μεγαλύτερη λυπητερή αλήθεια όλων: ο μεγαλύτερος πόνος είναι ο θάνατος του παιδιού σου. Δεν έχω καμμία αμφιβολία γι’αυτό. Και ένα που παρακαλάω στις προσευχές μου, να μην τον ζει κανείς αυτόν τον πόνο.

Σκέφτομαι λοιπόν την Anna Nicole που γέννησε τη μικρούλα της και μετά από δυό μέρες πέθανε ο μεγάλος της ο γυιός τίγκα στις ουσίες. Τι κάνεις σ’αυτές τις περιπτώσεις, γιορτάζεις τη νέα ζωή ή σπαράζεις με το χαμό? Πενθείς ή χαίρεσαι? Δίνεις αγκαλιά ή αποζητάς κούρνιασμα?

Ολα μαζί βέβαια, η ζωή δε σε ρωτάει, αλίμονο...

Και τελικά ένα μικρό ψυχουλάκι, ανίδεο του τι έχει παιχτεί πριν απ’αυτό, ξεκινάει το ταξίδι του. Με τι αποσκευές? Αγνωστο. Οχι, ούτε καν θα το πάω στη μοίρα μερικών celebrities (ανεξαρτήτως του αν είναι στη show-biz ή όχι), καημένη Αθηνά Onassis ας πούμε ή τυχερή Shiloh-Nouvel Jolie-Pitt. Η στην απάνθρωπη μοίρα των παιδιών στην Αφρική και τι να κάνουμε τώρα, δεν έχουμε χρόνο γι’αυτά. Αυτά τα "καλά να πάθουν, με τη ζωή που κάνουν οι πλούσιοι" κι όσο για τους φτωχούς που ψοφάν σαν τις μύγες, "ε, όπου φτωχός κι η μοίρα του", να μακαρίσουμε ή να λυπηθούμε – σιγά μη μας ρωτήσουν κιόλας... Παραέγινα κυνική ακόμη και να τα σκεφτώ.

Ενα μωρό όμως είναι ένα μωρό. Θαύμα. Ευκαιρία. Ο,τι πιο αγνό. Μακάρι να έρχεται μέσα σε μεγάλους που το αγαπάνε και θα είναι κοντά του και να μην ξεκινάει το σούπερ-μάρκετ του χωρίς καν χαρτζηλικάκι.

Τι να πω, μικρούλα Dannie-Lynne και μωράκια που σας κληρώνουμε εμείς οι τόσο φθαρτοί γονεις, καλή τύχη...

Το internet έχει ένα κάρο δημοσιεύματα για την ΑΝS. Ενδεικτικά: CNN ANS dies, ANS in Wikipedia, ANS Celebrity Wonder, ANS Official Website. Ο γυιός και η μητέρα είναι πλέον νεκροί. Καλή τύχη στο λάκο των λεόντων μωρουλίνα.

"PLURAL": Grand Opening 14.02.07

Το PLURAL, μία από τις καλύτερες δουλειές του πολύ γνωστού

(και "δικού μας") blogger ihadafarminafrica

μετά την παρουσίασή του στο FOURNOS Centre for Digital Culture

τον Απρίλιο του 2006, τώρα παίζει στην έκθεση Erotica Part2za,

που ανοίγει την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου στις 20:30.

Γκαλερί Spilioti Projects στο Bacaro, Σοφοκλέους 1, Αθήνα

"Τo Plural δεν είναι κινηματογράφος, ούτε θέατρο. Πόσο μάλλον installation (sic). Σίγουρα πάντως δεν είναι ένα έργο σεμνό και ταπεινό....

Η αρρώστια του Πινόκιο ήταν πάντα οι άλλοι. Το Plural είναι το δημόσιο striptease του, συντροφιά με τους Doors και τον Xenakis."

Μια βουτιά στο μυαλό και το σώμα ενός από μας, χαμένου στους ρυθμούς της πόλης. Ενός που κουβαλάει όλα τα ένστικτα της αγέλης κι όμως φυλάει τη μοναδικότητά του. Σε πείσμα του απόκοσμα σκληρού μας κόσμου, ακόμη και του ίδιου του του εαυτού. Τρέλλα, Μνήμη, Λογική, Δώσιμο. Ενας ύμνος στο Αιώνιο Ενστικτο και την Αγάπη. Μπορούμε να είμαστε βασιλιάδες ο ένας του άλλου? Η θα είμαστε αιώνια σκλάβοι, είτε βρήκαμε ταίρι είτε όχι?

Ολα στο video που όπου και να παιχτεί δίνει στίγμα. Πώς ξεκινούν όλες οι μεγάλες αγάπες αλήθεια?

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:

Κείμενο/Σκηνοθεσία/Ψηφιακή επεξεργασία εικόνας: Αβραάμ Παπαβραμόπουλος

Παίζει ο: Γιάννης Μαυριτσάκης
Sound production: Θεόφιλος Τάγκαλος
Κάμερα: Κώστας Σταμούλης
Web design: Χρήστος Προσύλης
Απόδοση στα Αγγλικά: Αφροδίτη Ελένη

Για περισσότερα, αυτές τις μέρες στο Aphrodite's sheets.

Meet you there!

Any Education At All...

Proper Education / Eric Prydz vs Pink Floyd


Τρίτο 24-ωρο χωρίς "καθαρή" ADSL και δεύτερο χωρίς διαρκή συμβατική/σταθερή (έχει κι άλλες τρεις-τέσσερεις ορολογίες και βαρέθηκα) σύνδεση τηλεφώνου, και οι @#$%^#^*%*μάντολες που έχω ακούσει όλες αυτές τις μέρες στο τηλέφωνο, περί του πού είναι η βλάβη, και γιατί δεν έφτιαξαν τη βλάβη ακόμη, και τι ΘΑ κάνουν μέχρι ΝΑ έρθει το συνεργείο (το ποιό?!) για τη βλάβη, και τα ωράριά τους για τη βλάβη και το τι οφείλω να κάνω για να περαστεί το παράπονό μου για τη βλάβη κτλ κτλ κτλ, ειλικρινά είναι για Ζουαζηλάνδη και κάτω... Μπα, κι εκεί καλύτερα θα συννενοούνται...

Δύο αριθμοί, ο 13888 από κινητό και ο 121 από σταθερό, δεκάδες τηλεφωνήτριες, η έκθεση με τα παράπονά μου έχει γίνει γνωστή στο τηλεφωνικό κέντρο (κάθε φορά σου διαβάζουν κι όλα τα προηγούμενα entries) και έχουν μάθει το κατεπείγον του πράγματος (μια που χειρίζομαι το internet και για επαγγελματικούς λόγους, όχι μόνο για blogging!) αλλά ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΜΗΔΕΝ!!!!

Κι όχι, τα internet cafe δεν είναι λύση, ούτε καν οι κάρτες. Μόνιμη λύση θέλω. Το internet μου σπίτι μου με τον σκληρό μου και τα settings μου και τα αρχεία μου και τη βολή μου και το άγχος μου και τις 10 παράλληλες δουλειές μου. Εναν ΟΤΕ που να δουλεύει και να φτιάχνει ό,τι χαλάει. Οπως τον πληρώνω κανονικά και με το νόμο, να με εξυπηρετεί κι εκείνος.

Τι είπατε? Υπερσύγχρονος ΟΤΕ?

@#$%^*)*^%$#@+!!!!!!!!!!!

Τίποτα, είμαι τόσο φούρκα που απλώς να αφιερώσω το μηνυματάκι: "Any education at all" ρε ασύλληπτο Ελλαδιστάν! Μη βρωμίσω τώρα το μπλογκ μου...

Constant Craving

Constant Craving / K.D. Lang

Πώς είπατε? Το internet είναι το πιο δημοκρατικό μέσο στον πλανήτη, από τη στιγμή που οποιοσδήποτε έχει πρόσβαση μπορεί να γράψει ό,τι του κατέβει? Να αυτο-εκδοθεί, να βγάλει απωθημένα, ταλέντο, μεράκι, παράπονο, γνώσεις, κριτική? Να επικοινωνήσει, φλερτάρει, τσακωθεί, ενημερωθεί, χαζέψει, διασκεδάσει, καλλιεργηθεί, βαρεθεί, βοηθηθεί? Να γίνει γνωστός, γνωστότερος, διάσημος? Να φτάσει να τον τρέμουν οι εταιρίες μη και θάψει προϊόν τους ή ν’ανεβοκατεβάσει κυβέρνηση για πλάκα? (δεν παραληρώ, έχουμε δει και χειρότερα...).

Ε, υπάρχει κάτι που εμείς μες τη νιρβάνα της οθόνη μας δεν το έχουμε ούτε καν στο πίσω μέρος του μυαλού μας. Ούτε καν στο πίσω μέρος της φτέρνας μας δεν το έχουμε δλδ. Χρειάζεται ένα βασικό προσόν. Που χωρίς αυτό, niente. Κουφοί, ΟΚ. Κουτσοί, ΟΚ (και μάλιστα φαντάζομαι μεγάλη υπόθεση εκεί!). Κουλοί, με την κατάλληλη βοήθεια ΟΚ.

Τυφλοί όμως?

Ντχ! Εκεί σας θέλω! Ναι, ναι, ξέρω, elementary my dear Watson. Σκεφτείτε όμως: επανάσταση στο πώς βλέπουμε τον κόσμο μας, η εξέλιξη της κοινωνίας ολόκληρης στο παγκόσμιο χωριό, και ο τυφλός έξω ΚΑΙ από αυτό... Πατητή να μείνει στα ίδια, όταν ο κόσμος όλος καλπάζει προς μία κατεύθυνση. Του μεγαλώνουμε κι άλλο την απόστασή του από την αιχμή του ο,τιδήποτε.

Τεχνολογία υπάρχει, κι όπως λέει ενδεικτικά εδώ:

Internet users who have no sight at all may utilize a screen reader, which reads the content of the web page, or rather the HTML code of the page, back to them.

Φωνή λοιπόν. Στο Ελλαδιστάν? Χμμμ... Κι εντάξει, όχι εδώ, έξω. Ομως όπως δείχνει κι έρευνα του Jonathan Lazar, υπάρχουν πολλά εμπόδια:

1. page layout causing confusing screen reader feedback
2. conflict between screen reader and application
3. poorly designed or unlabeled form
4. no alt text for pictures
5. misleading links, inaccessible PDF files, and a screen reader crash (3-way tie)

Σκασίλα μας, ε? Κλείστε όμως τα μάτια σας και κάντε μια δοκιμή εδώ να δείτε...

Ακόμη και στην περίπτωση που δεν χρησιμοποιείται φωνή, αλλά το ίδιο το πληκτρολόγιο, όπως λέει εδώ, δλδ:

Braille keyboards, which transfer information into bumps that rise and fall beneath the user's fingertips.

τα προβλήματα υπάρχουν. Επιγραμματικά, οι συσκευές αυτές

... can't interpret graphics like pictures and logos, and they can't scan. Instead they read every word of text, rattling off links that a sighted user could dismiss with a glance.

Τι κάνουμε λοιπόν? Σχεδιασμό web accessibility φυσικά. Μια ιδέα εδώ.

Αλλά όσο σκέφτομαι ότι τουλάχιστον για τα μπλογκς μας, η Google τα έχει κάνει μούτι όπως είναι, έτσι και ζητούσαμε και την ευχέρεια να δημιουργηθεί πρωτόκολλο και σχεδιασμός τέτοιος ώστε να υπάρχει φωνητική πλοήγηση, τι θα γινόταν?

Collapsus totalus?

ΥΓ- η λέξη με Braille είναι το LOVE.

Βρείτε Τα Επιτέλους, Μη Σας Τα Βρούμε Εμείς!!!

Τετάρτες στο κέντρο της Αθήνας... Επί τόσον καιρό, καθημερινές, τώρα έχουν βάλει πρόγραμμα, δε λέω. Είναι τόσο κομπλικέ τα θέματα, που ανάθεμα κι αν πλέον μπορώ να παρακολουθήσω και να διαμορφώσω ξεκάθαρη άποψη. Ολοι μου φαίνονται στα κανάλια να πετάνε ένα ενήλικο temper tantrum και να κάνουν αντί ένα baby-step μπροστά, τρείς απλωτές όπισθεν.

Πρόσκληση για τέννις ας πούμε, στο τερραίν για την Παιδεία, κι ένας άλλα λέει γενικά, άλλα λέει στην κάμερα (φούστα-πιέτα με την τριχωτή τη γάμπα), άλλη λέει ας περισώσουμε ό,τι προλαβαίνουμε (ριγέ μαγιώ Λόλα-δια-χαρούμενες-καμπύλες και ρακέτα), άλλοι το ρίχνουν στο πολιτικό aspect («Εφερα και τη μπάλλα του basket, πού είναι η μπασκέτα?»), στο οικονομικό («Εγώ το κανώ, οι εγγραφές για ράφτινγκ άρχισαν?»), άλλοι στο αμιγώς κομματικό («Α, εμένα είναι Lacoste η ρακέτα μου, εσένα τι μπασκλασαρία είναι αυτή?»), άλλοι κοιτάζουν τις κοντόφθαλμες μικροπολιτικές («Αβε! Εφερα κι εγώ 3 μπαλλάκια, πόσοι είμαστε, 5 χιλιάδες? Ε, οκ, με μια καλή κλήρωση...»).

Ειλικρινά δεν ξέρω πώς θα σταματήσει η βιόλα αυτής της κατάντιας... At the end of the day, τα παιδιά μας μένουν ακαλλιέργητα, φεύγουν έξω, γίνονται φοιτητάκια-δημοσιοϋπαλληλάκια, τους χώνουμε ένα σκασμό λεφτά να εξαγοράσουμε γνώση και θέση, ποιός έχει χρόνο για τέννις τώρα!

Τι να πω, να ευχηθώ τουλάχιστον οι κατ’ευφημισμόν υπεύθυνοι εμπλεκόμενοι ενήλικες/παιδαγωγοί να μην ταλαιπωρούν εμάς τους υπόλοιπους? Να πάψουν οι καταλήψεις και τα κεφάλια μέσα γιατί χάνουμε Χ-Ρ-Ο-Ν-Ο? Γιατί το να τα βρουν, το βλέπω από χλωμό ως ζομπιαστικά νεκρό.

Εχω βαρεθεί πάντως να κατεβαίνω στο κέντρο για μια δουλειά και να γυρνάω ράκος. Κι από τη στιγμή που δεν είμαι μέρος της λύσης, να είμαι μέρος του προβλήματος – μεγάλο παλτό αυτό για να μπορείς να κοιμάσαι το βράδυ φορώντας το.

Αλλά πάλι, αν κάποια μέρα σωπάσουν, τότε είναι που θα βεβαιωθώ ότι ξεπουληθήκαμε όλοι στο φανερό. Οτι όλα τα μαύρα τα λεφτά βγήκαν στο φως και σάπισαν...

Καλημέρα είπα? :)