Να κλείσω λοιπόν τα μισά ακριβώς του παιχνιδιού, αναφέροντας και για την πρώτη μου μεγάλη αγάπη, με την οποία δε με άφησε ποτέ η οικογένεια ν’ασχοληθώ. Ναι, από βρέφος τα άκουγα stereo, όλα αυτά τα «Η κόρη του....» (γιατί, αν γινόμουν ζωγράφος δεν θα εξακολουθούσα να είμαι η κόρη του...., θα γινόμουν η γάτα του ή ο καναπές του?), «Οι ζωγράφοι πεινάνε» (ενώ όλοι οι άλλοι στην υδρόγειο είναι Ζαμπλούτου και Χαϊχλίδογλου γωνία), «Εσύ πας για Γιατρός – τα-ντάχ!» (με ΠΑΤΕ για «Γιατρός-τα-ντάχ», άσε που με τόσους που έχουμε κατ’αναλογία πληθυσμού ακόμη θα ψαχνόμουν!)
Οπότε πάντα το είχα σαν αποκούμπι: στην τάξη παρακολουθούσα μάθημα ζωγραφίζοντας παντού στα περιθώρια, ζωγράφιζα τις τσάντες μου, τα βιβλία μου (μέσα-έξω), τα θρανία μου, το δωμάτιό μου, τα ρούχα μου, τα ρούχα φίλων, απόκριες κανονικές μάσκες στο πρόσωπο, body-painting αργότερα, στις παραστάσεις, παντού όπου υπήρχε οποιοδήποτε υλικό που να αφήνει αχνάρι και κάτι που να θύμιζε στοιχειωδώς επιφάνεια, εγώ εκεί... Ναι, ιδιαίτερα κάποια στιγμή με μαθήτρια του Μόραλη και καθηγήτρια της Καλών Τεχνών (προκειμένου «να του δώσουν ναρκωτικά του παιδιού ή να βγαίνει και να του ρίξουν κάτι στο ποτό του!»), να τους παρακαλάει η γυναίκα «μην την αφήσετε έτσι, κρίμα είναι», ναι διαγωνισμοί και βραβεία, ναι τα σημειώματα στο σπίτι από τους καθηγητές στα προ-πτυχιακά «στείλτε την έξω ΤΩΡΑ», και και και, αλλά η αντιμετώπιση από το σπίτι ήταν «άστην θα της περάσει, έχουμε άλλα σχέδια για κείνην».
Διέξοδο ζωγραφικο-εικαστικό-ξερω-γώ βρήκα πολλές φορές στις σπουδές και τα επαγγελματικά μου, αλλά ποτέ πέραν μερικών μαθημάτων επιλογής (όπου είχα βρει ΤΗ ΧΑΡΑ ΜΟΥ!!!) δεν μπόρεσα να ασχοληθώ full-time με τη ζωγραφική. Κακά τα ψέμματα, είναι μια τέχνη που απαιτεί αφοσίωση, δεν γίνεται σε διαλείμματα. Και καλή η κλίση, αλλά αν δεν την καλλιεργήσεις, δεν αναδύεται σε τελειωμένο, ολοκληρωμένο έργο...
Πώς το λένε «το πραγματικό ταλέντο είναι 10% από γεννησιμιού σου και 90% δουλειά»? Ε, άλλο 95% (7% από το ένα και 88% από το άλλο) κι έγινα Πικάσσο!
Οπότε το βάζω σαν μισό στα 5 πράγματα, καθώς ευελπιστώ ότι δεν έχει λήξει η ιστορία και θα βρω κάποτε τον χρόνο να ασχοληθώ σοβαρά μ’αυτό... Και δυστυχώς δείγματα δεν έχω παρά ελάχιστα μες το σπίτι (πέραν των τοίχων!). Βάζω εδώ μια μίνι λεπτομέρεια, ένα ρόδο ζωγραφισμένο σε μια βελούδινη μπιζουτιερίτσα. Μικρό αλλά συναισθηματικά μεγάλο. Ετσι, να το δω να πάρω θάρρητα, μπας και ξεκουνηθώ...
Για να καταλάβετε, πήγα πριν δυό χρόνια να πάρω τα διάφορα portfolios μου και μερικούς από τους πίνακές μου από την αποθήκη στο πατρικό σπίτι, και ήταν αποθηκευμένα όλα ΦΛΑΤ στο τσιμεντένιο πάτωμα, με διάφορες κούτες από πάνω... Μου σηκώθηκε η τρίχα! Εκλεισα την πόρτα, ξεροκατάπια και μου ορκίστηκα ότι στις κόρες δεν θα τα κάνω ΠΟΤΕ αυτά!
Τα υπόλοιπα δυόμισυ στο Aphrodite Sheets soon!
