Τι ωραία... Η αναγωγή από Miss "Virtually Nothing" σε Global Pop Vanity Icon σίγουρα δεν ήταν σπαρμένη με ροδοπέταλα, είναι όμως γεγονός. Και το να γίνεται όλος αυτός ο χαμός από τα μήντια -ειδικά στην Αμερική- για το θάνατό της, μου δείχνει περισσότερα για τα μήντια και την κουλτούρα μας που πάει κατά διαόλου, παρά για τη ζωή της εκλειπούσας. Δεν θα μιλήσω βέβαια για εκείνην (δηλαδή την εντύπωση που έχω για εκείνην), την καριέρα της, την τροφή που έδινε με την προσωπική της ζωή και τις επιλογές της στο κοινό, τη διαχείρηση της εικόνας της, τα ερωτηματικά για τη λαίλαπα των weight-loss χαπιών & των παρενεργειών τους, (βλ. Trimspa), ούτε καν για τη συνεισφορά της στο έργο της PETA με τις anti-fur campaigns (τουλάχιστον δεν έκατσε να τα κλωσσάει, κάτι έκανε).
Αυτά που μου χτύπησαν στην όλη ιστορία είναι πρώτο και κύριο το ότι μπροστά στον θάνατο τελικά είμαστε ίδιοι. Το «πριν» βέβαια, σ’αυτό το τεράστιο σούπερ-μάρκετ κρεάτων και ιδεών αλλάζει. Το τι βάζουμε στο καρότσι μας, η χαρά και το βάσανο του καθενός μας παίζει και κανείς δεν ακολουθεί τη λίστα από το σπίτι (είμαστε τόσο μακριά απ΄το το πραγματικό μας σπίτι έτσι ή αλλιώς...). Αλλά να που στο ταμείο η απόδειξη, μικρή μεγάλη, βγαίνει θες δε θες... Δεν πα νά’χεις το τουβλάκι με τα μετρητά στην τσέπη («Το πρόσωπο είναι σπαθί!») ή τις κάρτες από παντού (πίστωση από όλους όσους έχεις κερδίσει με το «καλημέρα σας»), πληρώνεις και μετά εξέρχεσαι...
Το άλλο που σκέφτομαι είναι πως ένα μωρό που φέρνουμε στον κόσμο είναι πάντα μια ευκαιρία για μια νέα αρχή. Είναι όλη η ελπίδα και η δύναμη και το ξύπνημα να στρώσουμε λίγο τον βολεψάκια ευατό μας και να δουλέψουμε για κάτι μεγαλύτερο από μας. Αλλά κι αυτό, πόσο κρατάει? Πόσο πριν γυρίσουμε στις παλιές, καλές/κακές συνήθειες και το ψάξιμο κάποιου ν’αναλάβει την ευθύνη μας?
Και πριν αλλάξω σελίδα, γιατί μου φτάνουν τα προβλήματά μου, δεν μπορώ όπου γυρνάω να βλέπω και να φορτώνομαι τα προβλήματα όλου του πλανήτη, δεν έχω λύσεις σχεδόν για κανένα από αυτά, να πω κι αυτό που μου φαίνεται σαν τη μεγαλύτερη λυπητερή αλήθεια όλων: ο μεγαλύτερος πόνος είναι ο θάνατος του παιδιού σου. Δεν έχω καμμία αμφιβολία γι’αυτό. Και ένα που παρακαλάω στις προσευχές μου, να μην τον ζει κανείς αυτόν τον πόνο.
Σκέφτομαι λοιπόν την Anna Nicole που γέννησε τη μικρούλα της και μετά από δυό μέρες πέθανε ο μεγάλος της ο γυιός τίγκα στις ουσίες. Τι κάνεις σ’αυτές τις περιπτώσεις, γιορτάζεις τη νέα ζωή ή σπαράζεις με το χαμό? Πενθείς ή χαίρεσαι? Δίνεις αγκαλιά ή αποζητάς κούρνιασμα?
Ολα μαζί βέβαια, η ζωή δε σε ρωτάει, αλίμονο...
Και τελικά ένα μικρό ψυχουλάκι, ανίδεο του τι έχει παιχτεί πριν απ’αυτό, ξεκινάει το ταξίδι του. Με τι αποσκευές? Αγνωστο. Οχι, ούτε καν θα το πάω στη μοίρα μερικών celebrities (ανεξαρτήτως του αν είναι στη show-biz ή όχι), καημένη Αθηνά Onassis ας πούμε ή τυχερή Shiloh-Nouvel Jolie-Pitt. Η στην απάνθρωπη μοίρα των παιδιών στην Αφρική και τι να κάνουμε τώρα, δεν έχουμε χρόνο γι’αυτά. Αυτά τα "καλά να πάθουν, με τη ζωή που κάνουν οι πλούσιοι" κι όσο για τους φτωχούς που ψοφάν σαν τις μύγες, "ε, όπου φτωχός κι η μοίρα του", να μακαρίσουμε ή να λυπηθούμε – σιγά μη μας ρωτήσουν κιόλας... Παραέγινα κυνική ακόμη και να τα σκεφτώ.
Ενα μωρό όμως είναι ένα μωρό. Θαύμα. Ευκαιρία. Ο,τι πιο αγνό. Μακάρι να έρχεται μέσα σε μεγάλους που το αγαπάνε και θα είναι κοντά του και να μην ξεκινάει το σούπερ-μάρκετ του χωρίς καν χαρτζηλικάκι.
Τι να πω, μικρούλα Dannie-Lynne και μωράκια που σας κληρώνουμε εμείς οι τόσο φθαρτοί γονεις, καλή τύχη...
Το internet έχει ένα κάρο δημοσιεύματα για την ΑΝS. Ενδεικτικά: CNN ANS dies, ANS in Wikipedia, ANS Celebrity Wonder, ANS Official Website. Ο γυιός και η μητέρα είναι πλέον νεκροί. Καλή τύχη στο λάκο των λεόντων μωρουλίνα.
